Μία Ελπίδα για την Αμάλ

 

«Εδώ ετοιμόγεννες γεννάν στα παραπήγματα

μωρά που μπουσουλάν σε χώματα και λήμματα

παιδιά που μέσα στη σκουριά παθαίνουν τέτανο

θα τα νοιαζόσουνα αν φέραν φωτοστέφανο

[…]

οι νοικοκύρηδες είναι εξοργισμένοι

και θέλουν νάρκες και φράχτες κάνεις μην μπαίνει

και αναρωτιέμαι αν αυτοί οι βολεμένοι

θα ήταν πολιτισμένοι σε σκηνή στην Ειδομένη

[…]

και είναι η αιτία αυτή και εσύ το αποτέλεσμα

γι'αυτού του κόσμου την κατάντια και το ξέπεσμα

λες και δεν νιώσαν προσφυγιά και είναι ειρωνία

Νέα Προποντίδα και νέα Ιωνία..»

Rationalistas – Είναι καλά εκεί που πάμε;

 

 

 

Και κάπως έτσι, η περιβόητη Αμάλ έφτασε και στην ελλάδα..

Η Αμάλ..

Μια κούκλα 3,5 μέτρων σε ύψος που αναπαριστά ένα νεαρό κοριτσάκι, προσφυγάκι..

Προσφυγάκι από τη Συρία που θα διασχίσει 8.000 χιλιόμετρα για να βρει πατρίδα..

Από την τουρκία στην ελλάδα,

την ιταλία, τη γαλλία, την ελβετία,

τη γερμανία, το βέλγιο, το ηνωμένο βασίλειο και ίσως ξεχνάω και ενδιάμεσες χώρες..

 

Δεν ξέρω πώς θα την υποδεχτεί η υπόλοιπη πολιτισμένη δύση.

Ξέρω όμως πώς αρχίζει να την υποδέχεται η όχι και τόσο πολιτισμένη θεσσαλία..

Το ταξίδι στον ελλαδικό χώρο δεν το γνωρίζω ακριβώς..

Αλλά σίγουρα το πρόγραμμα περιελάμβανε και την καλαμπάκα..

Την καλαμπάκα..

Που ζει από τους ξένους, χρόνια τώρα..

Που αν δεν υπήρχαν οι ξένοι να φέρνουν τον τουρισμό, η καλαμπάκα θα είχε ακόμα στάβλους..

Την αγαπάω την καλαμπάκα..

Έχω και φίλους στην καλαμπάκα..

Δεν έχω πρόβλημα με την καλαμπάκα, αρκεί να μην προκαλεί..

 

Και το πρόβλημα είναι ότι ολόκληρη η τοπική κοινωνία, στην πλειονότητά της τουλάχιστον,

όχι απλά «προκαλεί», αλλά έχει πανικοβληθεί με την έλευση της Αμάλ..

Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο – ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ.

Ειλικρινά, τόσα χρόνια, είχα ξεχάσει τι είναι μισαλλόδοξο και ρατσιστικό παραλήρημα.

Αν θέλετε να δείτε τον ορισμό του, μπορείτε να δείτε εδώ αυτό το κείμενο που ντρέπομαι και να το παραθέσω..

Αλήθεια, πότε αρχίσαμε να έχουμε τόσο μίσος μέσα μας;

Γεννηθήκαμε έτσι;

Ή γίναμε στην πορεία;

Αυτοί οι κατ’ ευφημισμόν άνθρωποι που υπογράφουν αυτό το κείμενο, πώς κοιμούνται τα βράδια;

Πριν λίγες εβδομάδες κάηκε ολόκληρη η βόρεια εύβοια..

Κόσμος έμπαινε σε πλοία και έφευγε, από τη μία στιγμή στην άλλη..

Και αντί να πάρουμε ένα μάθημα για το πόσο γρήγορα μπορεί να χρειαστεί να αφήσουμε τον τόπο μας, εμείς τα βάζουμε με ένα παιδί.

Με πολλά παιδιά.

Με μία κούκλα.

 

Γιατί κινδυνεύει η «χωρα μας»..

Γιατί κινδυνεύει η «θρησκεία μας»…

Γιατί ποτέ δεν ανοίξαμε ένα βιβλίο ιστορίας, πολιτικής, γεωγραφίας.

Γιατί ποτέ δεν μάθαμε να βλέπουμε τον άνθρωπο πάνω από το σύμβολο.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν πρόσφυγες.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν στη θέση κάθε Αμαλ.

 

Και γιατί φοβόμαστε.

Φοβόμαστε ότι «θα έρθουν οι ξένοι και θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας».

ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ ΡΕ ΜΛΚ.

Τον ορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό, που θέλει κόσμο να μπουσουλάει στα 4 για να προσκυνήσει μια εικόνα που θα κάνει το θαύμα της.

Τον πολιτισμό που θεωρεί ότι ένα λοιμώδες νόσημα δεν κολλάει με την θεία κοινωνία.

Τον πολιτισμό που προσκυνάει παντόφλες και ιερά κόκαλα..

 

Αυτός είναι ο πολιτισμός που θα αλλοιώσει η κάθε Αμάλ.

 

Και για να τελειώνουμε.

Υπάρχουμε και εμείς που θέλουμε την Αμάλ.

Και που θεωρούμε ότι αν όλοι εσείς οι νοικοκυραίοι φύγετε, χωράνε άπειρες Αμάλ.

Με τις οποίες μπορούμε να ζούμε.

Να μαθαίνουμε.

Να αγαπάμε.

Να αγαπιόμαστε.

Να δημιουργούμε.

Να διασκεδάζουμε.

Να μεγαλώνουμε.

Να μεγαλώνουν τα παιδιά μας.

 

Οι μόνοι που δεν χωράτε σε αυτήν την ονειρική ουτοπία είστε εσείς.

Κάθε μισαλλόδοξος χριστιανοταλιμπάν αγράμματος,

που παντού βλέπει σημαίες, έθνη, σταυρούς, θρησκείες.

Κάθε ρατσιστής που ανά τους αιώνες ήθελε εθνική καθαρότητα.

Και την θέλει ακόμα και τώρα.

Μόνο εσείς δεν χωράτε εδώ.

Αν θέλετε εθνική και φυλετική καθαρότητα

(αλήθεια, ποιοι ήταν μωρέ αυτοί που την ήθελαν τελευταία φορά; Δεν θυμάμαι πολύ καλά…),

να την αναζητήσετε ελεύθερα μέσα σε κάποιο πηγάδι.

Έχουν ξεμείνει πολλά.

 

Έχω πει πολλές φορές ότι η πίστη μου στους έλληνες έχει χαθεί.

Και δυστυχώς κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι ακόμα και πιο πολύ.

 

Αλλά δεν πειράζει.

Γιατί για κάθε τέτοιο μυαλό, σάπιο,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Έτοιμοι και έτοιμες να υποδεχτούμε την Αμάλ.

Και την κάθε Αμάλ.

Για όσο χρειαστεί.

Με την ελπίδα (αλήθεια, Αμάλ σημαίνει «Ελπίδα») ότι δεν θα χρειαστεί κάποτε να είμαστε στη θέση της.

Με την ελπίδα ότι δε θα χρειαστεί να διασχίσουμε τον κόσμο για να βρούμε ασφαλές μέρος.

Οπότε Αμάλ, μην φοβάσαι.

Εμείς σε θέλουμε.

Και όσο οι νοικοκυραίοι σε φοβούνται, τόσο εμείς θα σε θέλουμε!

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Σκυλομπερδέματα

Το κείμενο αποτελεί μια ευγενική χορηγία από το Τουριστάκι της καρδιάς μας.

Κοιτάξτε να δείτε πως έχει η φάση..

Ήμανε δεν ήμανε 5 χρονών..

Κάπου το 1999, λίγο πριν την καταστροφή του κόσμου χαχα και καλά..

Τα καλοκαίρια (εμένα με πιάνει μια τρέλα) την έβγαζα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στη Νικόπολη λίγο παραδίπλα από τη Σταυρούπολη..

Μονοκατοικία με αυλή μεγαλύτερη από το σπίτι..

Με βάζουν λοιπόν μια μέρα στο αμάξι και μου λένε θα πάμε εκδρομή..

Καταλαβαίνετε τώρα εγώ χαρά, αν και δεν ήξερα που θα πάμε..

Φτάνουμε που λέτε έξω από ένα σπίτι με αντίστοιχη αυλή και καμιά δεκαριά κουτάβια να περιφέρονται και απορώ τι κάνουμε εκεί..

Και ξαφνικά πετάγεται ένας κυριούλης με ένα κουτάβι αγκαλιά και το χώνει στα χέρια μου και λέει..

«Πως θα τον πείτε αυτόν τον λυκοσκυλάκο;»

Παιδιά κόντεψα να σωριαστώ κάτω από τη χαρά μου..

Και ακούω από πίσω μου (μάλλον τη γιαγιά μου) να αναφωνεί «Έκτορα»..

Και κάπως έτσι ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου..

Ήταν ένας γερμανοελληνικός ποιμενικός σκύλαρος..

Κουτάβι που λέτε τον ταΐζαμε αβγά για να σηκώσει τα αφτιά του (έτσι έλεγε η γιαγιά)..

Όταν μεγάλωσε λίγο έτρωγε μια κατσαρόλα μακαρόνια μόνος του..

Λάτρης της μακαρονάδας και εγώ έβαζα ένα πιατάκι (μια πιρουνίτσα έμενε) καθόμουν στην αυλή στο τραπέζι και τρώγαμε μακαρόνια παρέα..

Και γιαγιά μην ξεχάσεις τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ, του αρέσουν περισσότερο, του Έκτορα φυσικά..

Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε παρέα, εγώ και ο Έκτορας, ο Έκτορας και εγώ.

Α, ξέχασα..

Και η Μόλυ..

Κανισούλα-βιλεντούλα η κυρία 7-8 χρονών..

Παίζανε με τον Έκτορα και το κεφάλι της χωρούσε ολόκληρο στο στόμα του..

Αλλά η συμβίωση ήταν ειρηνική..

Δυο σκυλιά λοιπόν και εγώ σε ένα σπίτι τα καλοκαίρια, τα Σαββατοκύριακα, τις γιορτές, τις αργίες..

Όλη μέρα αγκαλιές και παιχνίδια και δεν μας χώριζε τίποτα και κανένας..

Κάποια χρόνια μετά γυρίσαν οι παππούδες στο κωριό φυσικά με τον Έκτορα παρέα, εγώ τότε δημοτικό ενάμιση μέτρο σπόρος και ο σκύλος 70 κιλά..

Μην τα πολυλογώ με έβγαζε βόλτα, τρέχαμε παρέα (ήμανε από τότε φιτ)..

Μια μέρα μου έφερε και δώρο, μια χελώνα ξηράς, ζωντανή φυσικά..

Και αυτές οι βόλτες μας τέλειωσαν αρκετά χρόνια μετά και έμεινα χωρίς Έκτορα..

Εν έτη 2020 λοιπόν παίρνουμε την απόφαση να υιοθετήσουμε κουτάβι να χει παρέα η μάνα μου στο κωριό.. (εγώ ζω Θεσσαλονίκη πλέον).

Μικρό είπαμε μέχρι 8-9 κιλά, αλλά βάλε κ άλλο κυρ Στέφανε, φτάσαμε στα 19 κιλά..

Αδέσποτη μικρή κουταβίσια φάτσα που περιφερόταν κάπου έξω από την Κατερίνη και την έβαλαν σε καταφύγιο μέχρι να υιοθετηθεί..

Εκεί λοιπόν βρήκα τον δεύτερο μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου..

Την Ήρα, το λουλούδι της αυλής..

Που εξειδικεύεται στην κοκαλοθαφτική με τη μουσούδα της..

Μπίρα ήθελα να την πω αλλά αν άκουγες κάποιον να φωνάζει  στο κωριό 10 το βράδυ μόνος του Μπίρααα  Μπίραα, κάποια παράνοια..

Έτσι ήρθε το Ήρα, ολύμπια θεά..

Και κάπως έτσι τα ρεπό μου και τα Σαββατοκύριακα γέμισαν λευκές τρίχες Ήρας και ατέλειωτες αγκαλιές και γρατζουνιές από τα παιχνίδια μας στην αυλή..

Και αν με δει να κάθομαι κάτω θα σκαρφαλώσει, σα το Μήτσο το ιγκουάνα του Λάζαρου από το Είσαι το ταίρι μου, στον ώμο μου και θα μου γλύφει τα αφτιά..

Τρώμε ακόμα μακαρονάδες παρέα και αβγά..

Εσείς εκεί οι σκυλόφιλοι καταλαβαίνετε πως είναι να ανοίγεις την πόρτα και να πετάγεται μια χνουδωτή μπάλα για αγκαλιές ακόμη και να έχει να σε δει 5 λεπτά γιατί πήγες να πετάξεις απλά τα σκουπίδια.

Κοίτα γύρω, πόσο μίκρυνε ο κόσμος, πως αγρίεψαν τα μάτια

https://www.youtube.com/watch?v=SDrfqsqG-aM

Υιοθετήστε κουτάβια και σκυλάκια από τοπικές φιλοζωικές, από το δρόμο και καταφύγια.

Χωρίς εμβόλια κάποια μπορεί να μην ζήσουν για πολύ καιρό, αλλά σε ένα σπίτι με αγάπη και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να σου χαρίσουν ατέλειωτες ώρες χαράς, αγάπης και κατά βάση παρέας.

Και να εμπιστεύεστε όσους εμπιστεύεται και ο σκύλος σας κατά βάση!!

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

 

Αχ, δεν μπορώ, τα αγαπάω.

Λοιπόν, δε θα μακρηγορήσω, γιατί είπαμε ο σχολιασμός μου να είναι σύντομος..

ΑΛΛΑ ΠΟΣΟ ΤΕΛΕΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.

Τόσο τέλεια που δεν μας αξίζουν.

Εμείς από χαλβαδάκι έχουμε τον Μπλάκυ μας.

Που περνάει ζόρικα.

(οκει, όχι τόσο ζόρικα όσο το ντενιζάκι της έλενας)..

Και που μας κρατάει μούτρα όταν του παίρνουμε τα μαξιλάρια.

Και που χωρίς μαξιλάρια δεν μπορεί να στερεώσει το κεφάλι του.

Και που είναι τόσο ήσυχος κουταβοπαππούλης, που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ,

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ.

Και σε κοιτάει με αυτά τα μεγάλα μάτια.

Και ξέρεις ότι κάνει ΤΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ,

απλά και μόνο γιατί σ’ αγαπάει.

Τόση υπομονή, όση δεν έκανε μαζί σου κανένας άνθρωπος ποτέ.

Ναι, να αγαπάτε τα σκυλάκια σας.

Και φυσικά, ΠΟΤΕ μην εμπιστεύεστε άτομα, που δεν θα τα εμπιστεύονταν ο σκύλος σας.

(για γάτες θα επανέλθω σύντομα,

αν στο μεταξύ δεν έχουν κυριεύσει τον κόσμο)

Το Δαχτυλίδι

Σχεδόν δύο χρόνια ήμασταν τότε "μαζί"..

Ίσως λίγο λιγότερο..

Ένα βράδυ, αρχές καλοκαιριού ήταν νομίζω..

Σε ένα stand χωμένο στο βάθος από του μπαρ..

Μου άρεσε που είχες έρθει να με δεις..

Δεν έρχεσαι πολύ συχνά..

Είχα εκείνο το άγχος, εκείνη τη χαρά..

Μου άρεσε που ήσουν εκεί..

Μου άρεσε τόσο που καθόμουν με την πλάτη στην πόρτα..

Να μην βλέπω ποιοι μπαινοβγαίνουν,

να μην μιλάω με κόσμο,

να μη χαιρετάω άλλους,

να κοιτάω μόνο εσένα, να είμαι μόνο μαζί σου.

Γιατί είχες έρθει..

Και δεν ερχόσουν συχνά..

Και κάτσαμε και βολευτήκαμε και πήραμε τα ποτά μας..

Και πάνω εκεί που «γκρίνιαζες» όπως πάντα

(και πόσο μου είχε λείψει)

μου πέταξες ένα μικρό υφασμάτινο σακουλάκι..

Με όλη την αγάπη που ξέρω ότι μου έχεις..

Και με όλη τη ρομαντικότητα που ξέρω ότι ποτέ δεν μας διακατείχε..

Και ξέρεις πόσο χαίρομαι με τα μπιχλιμπίδια..

Μέσα στα άλλα είχε και ένα μικρό «βεράκι»..

Δεν μου έκανε, αλλά δεν πειράζει..

Ήμουν τόσο χαρούμενη με τα άλλα, που θα σου το έδινα πίσω αυτό..

Μου αρκούσαν όλα τα άλλα, ήταν υπέροχα..

«Είδες το χαραγμένο, ε;»

Όχι, δεν το είχα δει..

Δεν το είχα παρατηρήσει..

Απλά αφού δεν με έκανε, θα σου το έδινα..

Ήταν ένα απλό, όμορφο βεράκι στην τελική, τίποτα το ιδιαίτερο..

Το κοίταξα στο λίγο φως του μαγαζιού,

και όντως, από τη μέσα μεριά αχνοφαινόταν αυτό που είχες χαράξει..

SLAVE

Και δεν πρόλαβα να μιλήσω..

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω..

Γιατί με το που σε κοίταξα, άρχισες να μιλάς εσύ..

«Όχι, δεν είσαι.

Και δε θα γίνεις ποτέ.

Όχι μόνο για μένα.

Γενικότερα..

Για κανέναν..

Και αν κάποιος, κάποτε, σου πει το αντίθετο,

δεν σε έμαθε ποτέ..

Απλά σου άρεσε και στο έφτιαξα..»

*********************************************************************************

Και πέρασαν χρόνια από εκείνο το βράδυ..

Τέσσερα;

Πέντε;

Πάντως πέρασαν χρόνια.

Μεγαλώσαμε.

Βασικά χωριστά, αλλά κυρίως μαζί.

Πολύ πιο Μαζί από άλλους που είναι κάθε μέρα μαζί.

Και το δαχτυλίδι, έμεινε εκεί..

Πάντα εκεί..

Στο μικρό δάχτυλο του αριστερού μου χεριού,

από την πρώτη στιγμή εκείνο το βράδυ..

Ήταν εκεί συνέχεια..

Κάθε μέρα,

κάθε στιγμή,

σε κάθε μάθημα,

σε κάθε εξέταση,

σε κάθε άγχος,

σε κάθε χαρά,

σε κάθε λύπη,

σε κάθε έξοδο..

Και ήμασταν Μαζί..

Με θυμάμαι να ξυπνάω έντρομη μέσα στο βράδυ,

νομίζοντας ότι το έχω χάσει,

γιατί δεν το ψηλάφισα στον ύπνο μου..

Με θυμάμαι να φρικάρω στη θάλασσα,

γιατί νόμιζα ότι είχε γλιστρήσει από το χέρι μου στο νερό..

Όμως όχι..

Ήταν εκεί..

Ήταν συνέχεια εκεί..

Δε θυμάμαι πώς ήμουν πριν σε γνωρίσω..

Μα βλέπω πώς είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω ποια είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω το κορίτσι, που έγινε γυναίκα..

Βλέπω την έφηβη, που μεγάλωσε..

Που δεν έγινε τέλεια..

Και δε θα γίνει ποτέ..

Γιατί το τέλειο είναι βαρετό, έτσι δεν είναι..;

Και το σημαντικότερο..

Βλέπω εσένα μέσα σε εμένα..

Και βασικά, σ’ αγαπώ!

Και όσο περνάνε τα χρόνια, σ’ αγαπώ όλο και περισσότερο..

Σ’ αγαπώ που μου έμαθες να σκέφτομαι..

Που μου έδωσες ώθηση ακόμα και για μικροπράγματα..

Σ’ αγαπώ που με ξέρεις τόσο καλά..

Που έκατσες να με μάθεις τόσο καλά..

Σ΄ αγαπώ για το χιούμορ σου..

(που ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για μένα)..

Μα πάνω απ’ όλα, σ’ αγαπώ για το μυαλό σου..

Που όσες ώρες και να μιλάω για το μυαλό σου,

πάντα θα βρίσκω πράγματα καινούρια να αγαπάω..

Κάποια πράγματα, αν και μελό, πρέπει να λέγονται..

Με όποιο τρόπο μπορούμε..

Και πρέπει να λέγονται πριν να είναι αργά..

Σ’ ευχαριστώ.

Για όλα αυτά που ξέρεις και ίσως και γι’ άλλα..

Αλλά σ’ ευχαριστώ.

Υ.Γ.: ο κόσμος εκεί έξω, είναι χάλια.

Γεμάτος κακία και ο καθένας έχει μια άποψη για όλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου προσφέρουν κάθε είδους δαχτυλίδι εκεί έξω.

Και κάποια θα είναι φανταχτερά, πολύχρωμα, ακριβά..

Ένα όμως θα είναι το δαχτυλίδι σου.

Αυτό, χωρίς το οποίο δε θα ήσουν εσύ.

Και όταν το βρει, να ξέρεις ότι είναι κάτι σαν την ιθάκη σου..

«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..»

Η Αγκαλιά & το "ξεκούμπωμα"

Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο..

Θα έλεγα ότι πιο δύσκολο είναι να βρεις την Αγκαλιά.

Την μία Αγκαλιά.

Εκείνη την Αγκαλιά.

Εκείνη την μία Αγκαλιά που «κουμπώνει τέλεια»..

Που μέσα της κρύβεσαι.

Γίνεσαι παιδί.

Σου φεύγει ό, τι για χρόνια σε πονούσε.

Εκείνο το βάρος.

Ναι, είναι δύσκολο να τη βρεις.

Είναι δύσκολο να βρεις δυο χέρια να σε σφίγγουν έτσι.

Να αφήνεσαι.

Να αφήνονται.

Και να είναι σαν να ενώθηκαν τα δύο κομμάτια του πάζλ.

 

Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο.

Να πρέπει να αφήσεις αυτή την αγκαλιά.

Να πρέπει να μείνεις χωρίς αυτή.

Να ζήσεις χωρίς αυτή.

Να πας παρακάτω.

Και τελικά, ίσως αυτό να είναι το πιο δύσκολο.

Να αφήσεις αυτή την αγκαλιά, «που κουμπώνει τέλεια»..

Για να πας παρακάτω.

Γιατί αυτό παίζει με τις αγκαλιές που κουμπώνουν τέλεια..

«Πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε»..

Και μάλλον πονάνε για καιρό.

Πονάνε περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.

 

«Ξεκουμπώνεις» από την αγκαλιά πρακτικά,

ενώ κατά βάθος εύχεσαι να μην ερχόταν ποτέ αυτή η ώρα.

Και κάθε τόσο σκέφτεσαι..

Άραγε, θα ξαναβρείς μια παρόμοια αγκαλιά..;

Και αν ξαναβρείς, θα είναι το ίδιο «ιδανική»…;

Ή θα περιμένεις πάντα, να γυρίσει αυτή η ίδια..;

Και τελικά, αξίζει να βρεις κάποτε την Αγκαλιά,

άμα είναι το «ξεκούμπωμά» της να πονάει τόσο πολύ..;

 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.:

Σπέσιαλ ευχαριστώ στο Χρήστο..

Γι' αυτόν τον στίχο: 

"Να φοβάμαι αγκαλιές που θα κουμπώνουν τέλεια

γιατί πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε"

σε αυτό το (υπέροχο) κομμάτι: 

https://www.youtube.com/watch?v=RYt06mVjCpg

 

Silver Spur

Παίζαμε ένα παιχνίδι πάνω..

Στην φοιτητική Θεσσαλονίκη..

Κάθε φορά που θέλαμε να γνωριστούμε..

Και να σπάσει ο πάγος.. 

"Τι θα ήσουν.. "

Ρωτάς.. "Αν ήσουν ζώο, τι θα ήσουν.. "

Και σου απαντάει..

Και γνωρίζεστε..

 

Έτσι και τώρα..

Χωρίς να φαίνονται οι ερωτήσεις..

Μόνο οι απαντήσεις..

Για κάτι που αγάπησα πολύ..

Και για κάτι που αγαπήσανε και άλλοι πολύ..

Έτσι λοιπόν, το Silver Spur..

Και αν ήταν ποτό, θα ήταν bourbon..

Αν ήταν μουσική, θα ήταν blues..

Αν ήταν σχέση, θα ήταν έρωτας.. εγκεφαλικός..

(Που αρχίζει από φιλία και γίνεται το απόλυτο)..

Αν απ’ την άλλη ήταν έρωτας, θα ήταν θυελλώδης..

Που ξεκινάει με την πρώτη ματιά και σε συνεπαίρνει σε μια δύνη, για πάντα..

Και σου αρέσει..

Δε θες να γλιτώσεις ή να λυτρωθείς..

Γιατί σου αρέσει..

Αν ήταν υλικό, θα ήταν ξύλο..  Που κρατάει την υγρασία και μυρίζει υπέροχα..

Αν ήταν συναίσθημα, θα ήταν οικειότητα .. Γιατί είναι.. Αυτό είναι..

Αν ήταν χρώμα, θα ήταν καφέ..  του ξύλου.. το βαθύ, οικείο, αγαπημένο καφέ..  

Αν ήταν αίσθηση, θα ήταν ελευθερία..

Αν ήταν όχημα, θα ήταν μηχανή..

Αν ήταν στοιχείο της φύσης, θα ήταν άνεμος..  δυνατός και ανεξέλεγκτος..

Αν ήταν τσιγάρο, θα ήτανε Winston.. λευκό με μπλε ρίγες..

Αν ήταν υλικό, θα  ήταν βινύλιο..  Γιατί αυτό ξέρει να παίζει μουσική έτσι..  σε δίσκους..

Και εν τέλει, δεν ξέρω  τι είναι..

Είναι αυτό που αγαπήσαμε..

Αυτό που διαλέξαμε..

Και αυτό που δεν αντικαθίσταται..

Δεν αναπληρώνεται..

Όπως και κάθε τι πανέμορφο και μοναδικό..

Όπως και κάθε μεγάλος, αιώνιος και καθοριστικός έρωτας..

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: Αναφορά σε αυτό το μαγαζί, δεν γίνεται χωρίς αναφορά σε αυτό το τραγούδι:

https://www.youtube.com/watch?v=uVxE472dfn8

Υ.Γ.2: Τα 13 χρόνια μας βρήκαν κλειστούς..
Δεν κάναμε πάρτυ..
Δεν ήπιαμε τον κώλο μας..
Τα 14 χρόνια θα μας βρουν μια βδομάδα μεθυσμένους ^^
(and that's a promise ^^)

Όνειρα στο Camp - Μέρος 2ο

Κάπου ανάμεσα στις πολλές βλακείες των περασμένων ετών, έκανα την ομορφότερη..

«Έμπλεξα» με έναν υπέροχο άνθρωπο..

Ο οποίος μου έδωσε και μου έμαθε πολλά..

Ένα από αυτά είναι για τα «προσωπικά τάματα»..

Εκείνα, τα χωρίς θρησκευτικά όρια..

Και τα χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα..

Εκείνα που κάνεις για την πάρτη σου και μόνο..

Για τους λόγους που θες και μόνο..

Όποτε νιώθεις ότι «πρέπει»..

Κάπως έτσι βρέθηκα να τριγυρνάω σε camps και ξενώνες φιλοξενίας προσφύγων..

Και κάπως έτσι έμαθα πράγματα που κανένα σχολείο δεν πρόκειται να διδάξει ποτέ..

Και αλήθεια, δεν ξέρω πώς μπορούν να χωρέσουν αυτά σε ένα κείμενο..

Και αν έχει και κάποια σημασία..

Τελευταία φορά ήμουν σε μία δομή φιλοξενίας με παιδιά από το αφγανιστάν..

Δεκαπέντε έως δεκαοχτώ χρονών..

Αγόρια..

Και αλήθεια, ποτέ δε θα ξεχάσω τα παιδιά..

Όλα αυτά τα παιδιά..

Σε όλες τις δομές που έχω πάει..

Το τι πέρασαν αυτά τα παιδιά..

Το τι έζησαν αυτά τα παιδιά..

Το τι ζούνε ακόμα αυτά τα παιδιά..

 

Πρόσφατα διάβασα για «γονείς» σε κάποιο μέρος της ελλάδας που δεν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, γιατί η τάξη θα φιλοξενεί τα απογεύματα «ξένους»..

Στη δομή τα παιδιά από το αφγανιστάν ήταν ενθουσιασμένα που θα ξεκινούσαν σχολείο..

Φαντάσου να είσαι παιδί..

Να έχεις φύγει από τη χώρα σου, γιατί έχει πόλεμο..

Να κινδυνεύεις..

Να μην έχεις μια οικογένεια μαζί..

Είτε γιατί δε ζει..

Είτε γιατί δεν έφυγε..

Είτε γιατί χάθηκε..

Είτε γιατί χαθήκατε..

Να είσαι σε μια δομή φιλοξενίας..

Και να περιμένεις πώς και πώς να πας σχολείο..

Να λάμπει το πρόσωπό σου..

Να διαλέγεις τα ρούχα σου, να φτιάχνεις τα μαλλιά σου, να κάνεις επανάληψη τα όποια ελληνικά ξέρεις, να χτυπάει η καρδιά σου πιο γρήγορα γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα πας σχολείο..

Να ρωτάς τις λειτουργούς αν θα κάνεις φίλους..

Και αν θα βρεις κοπέλα..

Και φαντάσου να πας στο σχολείο..

Και να είναι άδειο..

Γιατί οι γονείς φοβούνται..

Ή ακόμα χειρότερα..

Να είναι γεμάτο..

Γεμάτο από γονείς που έχουν έρθει για να διαμαρτυρηθούνε..

Αλήθεια..

Πώς θα ένιωθες..;

Ή πώς θα ένιωθε το παιδί σου..;

Και αλήθεια, ποιος θα εξηγήσει σε αυτά τα παιδιά γιατί γίνεται όλο αυτό..;

Ποιος θα τους πει ότι «όπου και να πάτε, θα σας θεωρούν ξένους»..;

Η δομή αυτή ήταν εξαιρετική..

Οι υποδομές της..

Το προσωπικό της..

Τα άτομα που στεγάζονταν εκεί..

Παιδιά..

Παιδιά που είχαν έρθει από ένα μακρινό αφγανιστάν..

Και που μέρα με την ημέρα προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο..

Παιδιά που περιμένουν να πάνε σχολείο..

(και αλήθεια, πόσα παιδιά στη δύση ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ και ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΝ να πάνε σχολείο;)

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς..

Χωρίς χαρτιά..

Χωρίς πατρίδα..

Παιδιά..

Παιδιά με ελπίδες..

Παιδιά με ανησυχίες..

Με άγχη..

Με φόβους..

Παιδιά που μεγαλώνουν με όνειρα..

Όνειρα στεγασμένα σε μια δομή..

Ή σε ένα camp..

(γιατί δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες τόσο «τυχεροί»)…

Δεν είναι εύκολο να είσαι σε τέτοια μέρη..

Και δεν ξέρω αν συνηθίζεται ποτέ..

Δεν είναι εύκολο να ακούς τις ιστορίες τόσων ανθρώπων..

Πώς έφυγαν από τις χώρες τους, πώς χάθηκαν, πώς σώθηκαν..

Πώς τους φέρθηκαν..

Όχι, δεν είναι εύκολο..

Είναι όμως μάθημα..

Γιατί μπορεί να μην μάθεις τίποτα άλλο,

αλλά θα μάθεις να είσαι Άνθρωπος.

Διότι αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος.

Ανθρώπους.

Από αυτούς που μιλάνε λιγότερο..

Και βοηθάνε περισσότερο..

Και μια μέρα σε ένα τέτοιο χώρο θα σε κάνει σίγουρα λίγο περισσότερο Άνθρωπο..

Ή λίγο καλύτερο Άνθρωπο..

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι από τη δομή..

Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι ζωγραφιές.. 

Γεμάτοι χρώματα.. 

Ζωγραφιές παιδιών που έζησαν έναν κόσμο μουντό, ψυχρό και μαύρο.. 

Γιατί ξέρουν να βλέπουν το καλό..

Και να ελπίζουν για έναν κόσμο γεμάτο χρώματα.. 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Έκαναν Λάθος

«Μεγαλώσαμε, δε κλαίμε, κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό. Προερχόμαστε από μια ρίζα φυτεμένη στη πεποίθηση ότι δεν είμαστε ότι μας αποκάλεσαν, κι αν με κάποιο τρόπο είμαστε μην ανησυχείτε, θα αποδείξουμε το αντίθετο!

Τελειώσαμε τελικά την τάξη, τα καταφέραμε! Οι ξεθωριασμένες εικόνες που φώναζαν ονόματα δε θα με βλάψουν ποτέ! Φυσικά και έκαναν λάθος! Η ζωή μας θα είναι συνεχώς μια πράξη ισορροπίας που θα έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο και περισσότερο με την ομορφιά.»

Δεν ήθελα να γράψω πολλά..

Γιατί ο Θανάσης έχει ήδη πει τα πάντα..

Άκουσα αυτό το τραγούδι πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος..

Και σφίχτηκα..

Και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω..

Δεν υπάρχουν πολλοί Άνθρωποι, που να μιλάνε μέσα από τα τραγούδια τους για το bullying..

Είναι δύσκολο..

Ίσως είναι το δυσκολότερο και χειρότερο πράγμα που μπορεί να βιώσει ένας μαθητής στη σχολική ζωή του..

Όσοι δεν το έχουν ζήσει, είναι τυχεροί..

Όσοι δεν το έχουν ζήσει, πιθανώς δε θα καταλάβουν..

Πιθανώς δεν θα καταλάβουν ποτέ,

πώς είναι να πας κάθε πρωί σχολείο με ένα πολύ γνώριμο βάρος στο στήθος..

πώς είναι να φτύσουν πάνω στο θρανίο σου..

πώς είναι να ψάχνουν την τσάντα σου..

πώς είναι να περνάς κάθε διάλειμμα μέσα.. γιατί έξω είναι χειρότερα..

πώς είναι να κλείνεσαι στα διαλείμματα στις τουαλέτες και να κλαις..

.. να είναι το μοναδικό μέρος όπου νιώθεις ασφάλεια ..

.. γιατί αν είσαι τυχερός, δε θα ακούσεις κανέναν ..

Και σίγουρα, όσοι δεν το έχουν ζήσει, δεν θα καταλάβουν,

πώς είναι να πας σχολική εκδρομή.. όπου όλα γίνονται χειρότερα..

Όχι.

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει εύκολα..

Γιατί ο κόσμος δεν έχει ενσυναίσθηση..

Δεν νοιάζεται..

Και δεν έχει όρια..

«Χιούμορ»..

«Πλάκα»..

Όσοι σου κάνουν τη ζωή πατίνι στο σχολείο, αυτά επικαλούνται..

«Μα εμείς κάναμε χαβαλέ»..

Και ας σε τραυματίζουν..

Μεταφορικά..

Ή και κυριολεκτικά..

Εξάλλου, είπαμε..

Είναι πλάκα..

Κάποτε το bullying τελειώνει..

Περνάμε την τάξη.

Τα καταφέρνουμε.

Μένουν μόνο οι άσχημες αναμνήσεις.

Εκεί.

Να σου θυμίζουν όσα (δεν) έζησες..

Άλλες φορές πάλι, το bullying δεν τελειώνει..

Πας πανεπιστήμιο..

Και οι ίδιοι νταήδες είναι εκεί, να ξανακάνουν «πλάκα»..

Και κάποιες φορές, το bullying μπορεί να τελειώσει με το χειρότερο τρόπο..

Έναν ξυλοδαρμό..

Μία αυτοκτονία..

Μία δολοφονία..

Και η λύση, δεν είναι να είσαι σκληρός.

Δεν είναι να είναι δυνατό το θύμα.

Γιατί δεν φταίει το θύμα.

Και κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε επιτέλους το θύμα.

Η λύση είναι να βοηθηθεί το θύμα.

Να βρούνε οι θύτες απέναντί τους ενωμένο ένα ολόκληρο σχολείο.

Λέμε και ξαναλέμε..

Διδάξτε Βέβηλο στα σχολεία.

ΑΥΤΟ έχουν ανάγκη οι καιροί.

ΑΥΤΟ το τραγούδι πρέπει να γίνει σχολικός ύμνος κατά του bullying..

Και υπέρ της αγάπης..

Της ομορφιάς..

Και της αλληλεγγύης..

Δεν είναι ανάγκη να ακούς hip-hop για να ταυτιστείς με αυτό το τραγούδι..

Δεν είναι ανάγκη να  ακούς hip-hop για να έχεις ως στάση ζωής αυτό το τραγούδι..

Μία είναι η ανάγκη..

.. πιο ισχυρή και δυνατή από ποτέ ..

.. να είσαι Άνθρωπος ..