"Αναξιότιμε βιαστή μου..."

Το κείμενο από αγαπημένη φίλη,

που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της..

TW: βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση 

Αναξιότιμε βιαστή μου,

Σου γράφω αυτό το κείμενο για να φρεσκάρω τη μνήμη σου… τώρα που κάθεσαι, λογικά με τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου και βλέπεις ειδήσεις για σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς και ίσως παίρνεις και το μέρος των θυμάτων. Σου γράφω, 12 χρόνια μετά, 2 χρόνια αφού, επιτέλους, κατάφερα να ονοματίσω σωστά αυτό που μου έκανες. Με βίασες.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Μου πήρε όμως 10 χρόνια να πω ότι αυτός με βίασε. Γιατί εγώ σε ήθελα πολύ και δεν γίνεται να σε βιάσει κάποιος που θες. Γιατί κάναμε σεξ έτσι κι αλλιώς, εσύ απλά ήθελες κι από πίσω. Γιατί ήμουν μικρή κι ήταν δεδομένο ότι κάποιος θα βρεθεί να με εκμεταλλευτεί, τι ήθελα μικρό κορίτσι να πηδιέμαι; Γιατί ήσουν οξύθυμος και προφανώς σε εξόργισε που μίλησα για εμάς στον αδερφό σου, για να με αφήσει ήσυχη, να σταματήσει να με παρενοχλεί. Γιατί αν δεν ήθελα ας σηκωνόμουν να φύγω, κι ας με έσφιγγες από τον λαιμό βρίζοντάς με. Γιατί είχα έρθει σπίτι σου άρα τα ‘θελα και τα ‘παθα, άλλωστε ο βιασμός γίνεται μόνο από αγνώστους στον δρόμο. Γιατί με έκανες να πιστέψω ότι το άξιζα, ότι έπρεπε να τιμωρηθώ. Γιατί μετά σε συγχώρησα, άρα εγώ ήμουν η ηλίθια. Γιατί ήταν επόμενο να συμβεί με εσένα που έμπλεξα. Γιατί όλοι μου έλεγαν πως είσαι μαλάκας, κανένας όμως πως με βίασες, όλοι μου έλεγαν πως θα έπρεπε να το περιμένω.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Ούτε στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μου. Ούτε όταν αγάπησα πραγματικά. Και τότε, σαν φάντασμα ερχόσουν στο δωμάτιό μας μέχρι που έβαλα τα κλάματα, μάζεψα όση δύναμη είχα και του είπα «δες, αυτός είναι ο βιαστής μου», με φόβο μήπως αηδιάσει μαζί μου όσο είχα αηδιάσει κι εγώ. Μου πήρε χρόνια να πω ότι όποιος «ξενερώσει» μαζί μου γι’ αυτό, είναι εν δυνάμει εσύ και πρέπει να τρέξω μακριά. Και έκανα πολύ σεξ, πάρα πολύ. Κι έγινα υποτακτική, για να ανακατασκευάσω το βίωμά μου και να νιώσω ότι αυτή τη φορά συναινώ σε αυτό. Κι έγινα κυριαρχική, για να νιώσω ότι έχω τον έλεγχο σε ένα ανδρικό σώμα όπως είχες εσύ στο δικό μου. Κι ήταν όμορφα, ήταν πολύ όμορφα, όλες τις φορές που είπα σταμάτα και σταμάτησε, όλες τις φορές που ρωτούσα τους υποτακτικούς μου «να συνεχίσω»; Κι όταν κάποιος με ρώτησε 3 φορές αν είμαι εντάξει να χύσει μέσα μου, ήταν όμορφα, έγινα άλλη, όχι εκείνο το αδύναμο 15χρονο κορίτσι. Κι αν αναρωτιέσαι «αφού ήταν τόσο τραυματικό πώς κάνεις σεξ κανονικά;», τώρα την πήρες την απάντησή σου; Κάνω σεξ κανονικά για να γράψω ξανά την ιστορία μου. Για να σταματήσω να είμαι το αβοήθητο κορίτσι, για να είμαι η γυναίκα που κάνει σεξ με όποιον θέλει, όποτε θέλει, όσο θέλει. Για να γράψω ξανά την ιστορία μου. Και πλέον, δεν μπορώ όταν μας λέτε θύματα. Δεν είμαι θύμα. Επιζήσασα είμαι.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Θα σου ακούγεται κλισέ. Είναι κλισέ ένα 15χρονο κορίτσι, χτυπημένο, τρομαγμένο, σοκαρισμένο, μες στα κλάματα, με αφόρητους πόνους που φεύγει σκαστά από το σπίτι σου; Το είχες κάνει και σε άλλες; Είναι κλισέ το σφίξιμο κάθε φορά που ακούω για ακόμη μία αδερφή μου που βιάστηκε; Ο πόνος που νιώθω ακόμη από τα χέρια σου στον λαιμό, τα μπράτσα μου; Ο πόνος από το πέος σου που ένιωθα σαν μαχαίρι και παρέλυσε όλο μου το σώμα; Είναι κλισέ να πηδάς ένα κορίτσι μέσα στα κλάματα, μουδιασμένο, να σου λέει «σταμάτα σε παρακαλώ» με όση δύναμη του έχει απομείνει ώσπου να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη από το χέρι σου στο λαιμό του. Και να περιμένει απλά να τελειώσει ή να εύχεται, αν κρατήσει λίγο παραπάνω, να πεθάνει εκείνη τη στιγμή. Είναι κλισέ;

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Το θυμήθηκα τώρα που γύρισα στον τόπο του εγκλήματός σου και κάθε φορά που σε βλέπω ξεχειλίζω από οργή. Και χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Που βλέπω τη γυναίκα και τα παιδιά σου και εξοργίζομαι που εσύ συνέχισες τη ζωή σου κανονικά. Κι αναρωτιέμαι, κατάλαβες ποτέ τι μου έκανες; Και κρατιέμαι να μην τρέξω να σε χτυπήσω και να σου πω ΜΕ ΒΙΑΣΕΣ! Ακόμη δουλεύω τις πληγές μου, ακόμη βρίσκω τραύματα όταν αφήνω κάποιον να μ’ αγγίξει, όταν απλώνω το χέρι σε έναν έρωτα, βλέπω τα χέρια σου γαντζωμένα στον καρπό μου. Μα πλέον δεν έχω τα χέρια σου στον λαιμό μου, τα έσκισα όταν μπόρεσα επιτέλους να αρθρώσω «Με βίασες». Είμαι εγώ η δυνατή. Κάθε μου τραύμα είναι και μια αδυναμία σου. Κάθε μου τραύμα είναι η ιστορία μου. Εγώ είμαι η δυνατή που επιβίωσα από εσένα και μπορώ να αγαπήσω, ακόμη κι αν ακόμη φοβάμαι. Επέζησα, σηκώθηκα, είμαι δυνατή και κάθε αδερφή μου είναι, απλά ίσως δεν το έχει καταλάβει ακόμη. Κι είμαστε, δυστυχώς, πολλές, σοκαριστικά, εξοργιστικά, αβάσταχτα πολλές. Μα είμαστε εδώ, σιωπηλές ή όχι, είμαστε εδώ, ζωντανές και νεκρές και δείχνουμε κάθε μέρα τη δύναμή μας στον σάπιο κόσμο που μας φτιάξατε.

Με μίσος και οργή,
Η επιζήσασα του βιασμού σου.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Αγαπημένη.. 
Εγώ δεν ξερω τι να πω
και δεν θέλω να σχολιάσω κάτι.. 

Σε ένα πράγμα θα σταθώ, γιατί δεν θέλω να επισκιάσω το κείμενό σου.. 

Πόσες πολλές είμαστε..; 

Πόσες τρομακτικά πολλές είμαστε..; 

Πόσες "καινούριες" προστίθενται κάθε μέρα..;

Ψάχνω απεγνωσμένα αυτή τη στιγμή να σκεφτώ κάποια γυναίκα από τον κύκλο μου,

που να μην είναι επιζήσασα..

Και με μια πρώτη σκέψη, δεν μπορώ να βρω.. 

Για κλείσιμο, θα αφήσω αυτό..

Σ' αγαπάω πολύ ♥️♥️