“Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός”

Κείμενο φίλης, 

που επιθυμεί να μείνει ανώνυμη..

https://www.nostimonimar.gr/i-ellada-kai-fetos-sto-telos-tis-listas-isotitas-fylon/

Όταν μια  γυναίκα έχει κακοποιηθεί, όταν μια γυναίκα έχει υποστεί βιασμό, ή έστω παρενόχληση, το τραύμα που φέρει είναι βαθύ και ανομολόγητο. Δυστυχώς η κοινωνία είναι έτσι δομημένη ωστόσο,  που ο ζωτικός  χώρος  για  να  εκφράσει τον πόνο της και να  ακουμπήσει την ψυχή της, είναι φρικτά περιορισμένος και ασφυκτικός. It is a men´s world,  after all...

Ως πότε όμως...

Αν σκάψουμε βαθιά στης λήθης μας τα συρτάρια, όλες μας θα έχουμε να θυμηθούμε κάτι  παραβιαστικό που να το χαντακώσαμε στο ασυνείδητο κακήν κακώς. Όλες μας θα νιώσαμε  ντροπή και ενοχές ίσως, γι’ αυτό που μας συνέβη, μόνο και μόνο τις περισσότερες φορές γιατί  το επιτρέψαμε απλά να συμβεί.

Κακοποίηση είναι οτιδήποτε γίνεται παρά τη θέληση μας, οτιδήποτε μας μαυρίζει την ψυχή  και μας γεμίζει με αβεβαιότητα. Κακοποίηση είναι ακόμη και η χειριστικότητα σε μια σχέση.  Το ψυχολογικό αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να σε οδηγήσει ο ναρκισσισμός του άλλου. Ο νάρκισσος, ξέρει πολύ καλά με τί κριτήρια θα επιλέξει το “θύμα” του, που θα το ποτίσει με  "πρέζα" συναισθηματική. Κάνει το παν ώστε να γίνει απαραίτητος και μόλις αυτό το πετύχει, τρέφεται από τον πόνο, την ανασφάλεια και το αδιέξοδο στο οποίο σε έχει οδηγήσει. Γιατί ο νάρκισσος και μπορεί και θέλει.

Έτσι, περνάς τη ζωή σου μέσα στην τοξική φούσκα που σε έχει εγκλωβίσει και τελικά δεν ζεις..

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχα τη χαρά και την τιμή να είμαι προσκεκλημένη σε μια  εικαστική εγκατάσταση που πραγματευόταν την έμφυλη βία. “Πίσω από Πόρτες Κλειστές”, ο τίτλος. Συγκλονιστική αποτύπωση, εμπειρία  ζωής τολμώ να πω, καθώς μέσα από την καθ’ όλα  άρτια και με πολλή ευαισθησία επιμελημένη δουλειά των συντελεστών του project, αναδύθηκαν πράγματα τα οποία είχα θάψει επιμελώς στα κατάβαθα της ψυχής  μου.

“Με είχα χάσει. Με είχα χάσει...”  Δεν μου φεύγει από τα μάτια αυτή η φράση που υπήρχε  γραμμένη και η οποία με άδειασε, με ισοπέδωσε...

Συνειδητοποίησα κεραυνοβολημένη, πως  έτσι ακριβώς ένιωσα στο όχι και τόσο μακρινό  παρελθόν. Μόνο που τότε δεν έβρισκα ούτε τις λέξεις...

Για όσα αρσενικά θεωρήσουν ότι η συζήτηση που ανοίγει για τα ζητήματα αυτά είναι ψιλά  γράμματα, δεν πειράζει. Έχει ο χρόνος γυρίσματα για όλους. 

Για όσες γυναίκες θεωρήσουν ότι για κάποια πράγματα είναι αργά να μιλάμε, ένα έχω να πω.  Μιλήστε. Αφεθείτε και αφήστε. 

 

Από  καρδιάς.

Α.Μ.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmai.com 

Είναι το δεύτερο κείμενο παρόμοιας θεματολογίας που λαμβάνω από φίλη..

Και σκέφτομαι μετά το δεύτερο, πόσες είμαστε τελικά.. 

Πόσες έχουμε υποστεί βία, σεξουαλική και μη από άντρες γύρω μας..;

Πόσες ακόμα περιπτώσεις θα ακούσουμε..; 

Είμαστε ακόμα στην αρχή, στην κορυφή του παγόβουνου..

Πράγμα θλιβερό τουλάχιστον..

Αλλά και με μια αισιόδοξη νότα, αν μπορεί κανείς να βρει κάτι τέτοιο.

Γιατί πλέον οι γυναίκες μιλάνε.

Πλέον οι γυναίκες ορθώνουν ανάστημα. 

Και ίσως κάποια μέρα, καταφέρουμε να υπάρχει αυτή η βία, μόνο ως προϊόν φαντασίας.. 

"Αναξιότιμε βιαστή μου..."

Το κείμενο από αγαπημένη φίλη,

που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της..

TW: βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση 

Αναξιότιμε βιαστή μου,

Σου γράφω αυτό το κείμενο για να φρεσκάρω τη μνήμη σου… τώρα που κάθεσαι, λογικά με τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου και βλέπεις ειδήσεις για σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς και ίσως παίρνεις και το μέρος των θυμάτων. Σου γράφω, 12 χρόνια μετά, 2 χρόνια αφού, επιτέλους, κατάφερα να ονοματίσω σωστά αυτό που μου έκανες. Με βίασες.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Μου πήρε όμως 10 χρόνια να πω ότι αυτός με βίασε. Γιατί εγώ σε ήθελα πολύ και δεν γίνεται να σε βιάσει κάποιος που θες. Γιατί κάναμε σεξ έτσι κι αλλιώς, εσύ απλά ήθελες κι από πίσω. Γιατί ήμουν μικρή κι ήταν δεδομένο ότι κάποιος θα βρεθεί να με εκμεταλλευτεί, τι ήθελα μικρό κορίτσι να πηδιέμαι; Γιατί ήσουν οξύθυμος και προφανώς σε εξόργισε που μίλησα για εμάς στον αδερφό σου, για να με αφήσει ήσυχη, να σταματήσει να με παρενοχλεί. Γιατί αν δεν ήθελα ας σηκωνόμουν να φύγω, κι ας με έσφιγγες από τον λαιμό βρίζοντάς με. Γιατί είχα έρθει σπίτι σου άρα τα ‘θελα και τα ‘παθα, άλλωστε ο βιασμός γίνεται μόνο από αγνώστους στον δρόμο. Γιατί με έκανες να πιστέψω ότι το άξιζα, ότι έπρεπε να τιμωρηθώ. Γιατί μετά σε συγχώρησα, άρα εγώ ήμουν η ηλίθια. Γιατί ήταν επόμενο να συμβεί με εσένα που έμπλεξα. Γιατί όλοι μου έλεγαν πως είσαι μαλάκας, κανένας όμως πως με βίασες, όλοι μου έλεγαν πως θα έπρεπε να το περιμένω.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Ούτε στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μου. Ούτε όταν αγάπησα πραγματικά. Και τότε, σαν φάντασμα ερχόσουν στο δωμάτιό μας μέχρι που έβαλα τα κλάματα, μάζεψα όση δύναμη είχα και του είπα «δες, αυτός είναι ο βιαστής μου», με φόβο μήπως αηδιάσει μαζί μου όσο είχα αηδιάσει κι εγώ. Μου πήρε χρόνια να πω ότι όποιος «ξενερώσει» μαζί μου γι’ αυτό, είναι εν δυνάμει εσύ και πρέπει να τρέξω μακριά. Και έκανα πολύ σεξ, πάρα πολύ. Κι έγινα υποτακτική, για να ανακατασκευάσω το βίωμά μου και να νιώσω ότι αυτή τη φορά συναινώ σε αυτό. Κι έγινα κυριαρχική, για να νιώσω ότι έχω τον έλεγχο σε ένα ανδρικό σώμα όπως είχες εσύ στο δικό μου. Κι ήταν όμορφα, ήταν πολύ όμορφα, όλες τις φορές που είπα σταμάτα και σταμάτησε, όλες τις φορές που ρωτούσα τους υποτακτικούς μου «να συνεχίσω»; Κι όταν κάποιος με ρώτησε 3 φορές αν είμαι εντάξει να χύσει μέσα μου, ήταν όμορφα, έγινα άλλη, όχι εκείνο το αδύναμο 15χρονο κορίτσι. Κι αν αναρωτιέσαι «αφού ήταν τόσο τραυματικό πώς κάνεις σεξ κανονικά;», τώρα την πήρες την απάντησή σου; Κάνω σεξ κανονικά για να γράψω ξανά την ιστορία μου. Για να σταματήσω να είμαι το αβοήθητο κορίτσι, για να είμαι η γυναίκα που κάνει σεξ με όποιον θέλει, όποτε θέλει, όσο θέλει. Για να γράψω ξανά την ιστορία μου. Και πλέον, δεν μπορώ όταν μας λέτε θύματα. Δεν είμαι θύμα. Επιζήσασα είμαι.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Θα σου ακούγεται κλισέ. Είναι κλισέ ένα 15χρονο κορίτσι, χτυπημένο, τρομαγμένο, σοκαρισμένο, μες στα κλάματα, με αφόρητους πόνους που φεύγει σκαστά από το σπίτι σου; Το είχες κάνει και σε άλλες; Είναι κλισέ το σφίξιμο κάθε φορά που ακούω για ακόμη μία αδερφή μου που βιάστηκε; Ο πόνος που νιώθω ακόμη από τα χέρια σου στον λαιμό, τα μπράτσα μου; Ο πόνος από το πέος σου που ένιωθα σαν μαχαίρι και παρέλυσε όλο μου το σώμα; Είναι κλισέ να πηδάς ένα κορίτσι μέσα στα κλάματα, μουδιασμένο, να σου λέει «σταμάτα σε παρακαλώ» με όση δύναμη του έχει απομείνει ώσπου να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη από το χέρι σου στο λαιμό του. Και να περιμένει απλά να τελειώσει ή να εύχεται, αν κρατήσει λίγο παραπάνω, να πεθάνει εκείνη τη στιγμή. Είναι κλισέ;

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Το θυμήθηκα τώρα που γύρισα στον τόπο του εγκλήματός σου και κάθε φορά που σε βλέπω ξεχειλίζω από οργή. Και χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Που βλέπω τη γυναίκα και τα παιδιά σου και εξοργίζομαι που εσύ συνέχισες τη ζωή σου κανονικά. Κι αναρωτιέμαι, κατάλαβες ποτέ τι μου έκανες; Και κρατιέμαι να μην τρέξω να σε χτυπήσω και να σου πω ΜΕ ΒΙΑΣΕΣ! Ακόμη δουλεύω τις πληγές μου, ακόμη βρίσκω τραύματα όταν αφήνω κάποιον να μ’ αγγίξει, όταν απλώνω το χέρι σε έναν έρωτα, βλέπω τα χέρια σου γαντζωμένα στον καρπό μου. Μα πλέον δεν έχω τα χέρια σου στον λαιμό μου, τα έσκισα όταν μπόρεσα επιτέλους να αρθρώσω «Με βίασες». Είμαι εγώ η δυνατή. Κάθε μου τραύμα είναι και μια αδυναμία σου. Κάθε μου τραύμα είναι η ιστορία μου. Εγώ είμαι η δυνατή που επιβίωσα από εσένα και μπορώ να αγαπήσω, ακόμη κι αν ακόμη φοβάμαι. Επέζησα, σηκώθηκα, είμαι δυνατή και κάθε αδερφή μου είναι, απλά ίσως δεν το έχει καταλάβει ακόμη. Κι είμαστε, δυστυχώς, πολλές, σοκαριστικά, εξοργιστικά, αβάσταχτα πολλές. Μα είμαστε εδώ, σιωπηλές ή όχι, είμαστε εδώ, ζωντανές και νεκρές και δείχνουμε κάθε μέρα τη δύναμή μας στον σάπιο κόσμο που μας φτιάξατε.

Με μίσος και οργή,
Η επιζήσασα του βιασμού σου.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Αγαπημένη.. 
Εγώ δεν ξερω τι να πω
και δεν θέλω να σχολιάσω κάτι.. 

Σε ένα πράγμα θα σταθώ, γιατί δεν θέλω να επισκιάσω το κείμενό σου.. 

Πόσες πολλές είμαστε..; 

Πόσες τρομακτικά πολλές είμαστε..; 

Πόσες "καινούριες" προστίθενται κάθε μέρα..;

Ψάχνω απεγνωσμένα αυτή τη στιγμή να σκεφτώ κάποια γυναίκα από τον κύκλο μου,

που να μην είναι επιζήσασα..

Και με μια πρώτη σκέψη, δεν μπορώ να βρω.. 

Για κλείσιμο, θα αφήσω αυτό..

Σ' αγαπάω πολύ ♥️♥️

Σκυλομπερδέματα

Το κείμενο αποτελεί μια ευγενική χορηγία από το Τουριστάκι της καρδιάς μας.

Κοιτάξτε να δείτε πως έχει η φάση..

Ήμανε δεν ήμανε 5 χρονών..

Κάπου το 1999, λίγο πριν την καταστροφή του κόσμου χαχα και καλά..

Τα καλοκαίρια (εμένα με πιάνει μια τρέλα) την έβγαζα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στη Νικόπολη λίγο παραδίπλα από τη Σταυρούπολη..

Μονοκατοικία με αυλή μεγαλύτερη από το σπίτι..

Με βάζουν λοιπόν μια μέρα στο αμάξι και μου λένε θα πάμε εκδρομή..

Καταλαβαίνετε τώρα εγώ χαρά, αν και δεν ήξερα που θα πάμε..

Φτάνουμε που λέτε έξω από ένα σπίτι με αντίστοιχη αυλή και καμιά δεκαριά κουτάβια να περιφέρονται και απορώ τι κάνουμε εκεί..

Και ξαφνικά πετάγεται ένας κυριούλης με ένα κουτάβι αγκαλιά και το χώνει στα χέρια μου και λέει..

«Πως θα τον πείτε αυτόν τον λυκοσκυλάκο;»

Παιδιά κόντεψα να σωριαστώ κάτω από τη χαρά μου..

Και ακούω από πίσω μου (μάλλον τη γιαγιά μου) να αναφωνεί «Έκτορα»..

Και κάπως έτσι ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου..

Ήταν ένας γερμανοελληνικός ποιμενικός σκύλαρος..

Κουτάβι που λέτε τον ταΐζαμε αβγά για να σηκώσει τα αφτιά του (έτσι έλεγε η γιαγιά)..

Όταν μεγάλωσε λίγο έτρωγε μια κατσαρόλα μακαρόνια μόνος του..

Λάτρης της μακαρονάδας και εγώ έβαζα ένα πιατάκι (μια πιρουνίτσα έμενε) καθόμουν στην αυλή στο τραπέζι και τρώγαμε μακαρόνια παρέα..

Και γιαγιά μην ξεχάσεις τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ, του αρέσουν περισσότερο, του Έκτορα φυσικά..

Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε παρέα, εγώ και ο Έκτορας, ο Έκτορας και εγώ.

Α, ξέχασα..

Και η Μόλυ..

Κανισούλα-βιλεντούλα η κυρία 7-8 χρονών..

Παίζανε με τον Έκτορα και το κεφάλι της χωρούσε ολόκληρο στο στόμα του..

Αλλά η συμβίωση ήταν ειρηνική..

Δυο σκυλιά λοιπόν και εγώ σε ένα σπίτι τα καλοκαίρια, τα Σαββατοκύριακα, τις γιορτές, τις αργίες..

Όλη μέρα αγκαλιές και παιχνίδια και δεν μας χώριζε τίποτα και κανένας..

Κάποια χρόνια μετά γυρίσαν οι παππούδες στο κωριό φυσικά με τον Έκτορα παρέα, εγώ τότε δημοτικό ενάμιση μέτρο σπόρος και ο σκύλος 70 κιλά..

Μην τα πολυλογώ με έβγαζε βόλτα, τρέχαμε παρέα (ήμανε από τότε φιτ)..

Μια μέρα μου έφερε και δώρο, μια χελώνα ξηράς, ζωντανή φυσικά..

Και αυτές οι βόλτες μας τέλειωσαν αρκετά χρόνια μετά και έμεινα χωρίς Έκτορα..

Εν έτη 2020 λοιπόν παίρνουμε την απόφαση να υιοθετήσουμε κουτάβι να χει παρέα η μάνα μου στο κωριό.. (εγώ ζω Θεσσαλονίκη πλέον).

Μικρό είπαμε μέχρι 8-9 κιλά, αλλά βάλε κ άλλο κυρ Στέφανε, φτάσαμε στα 19 κιλά..

Αδέσποτη μικρή κουταβίσια φάτσα που περιφερόταν κάπου έξω από την Κατερίνη και την έβαλαν σε καταφύγιο μέχρι να υιοθετηθεί..

Εκεί λοιπόν βρήκα τον δεύτερο μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου..

Την Ήρα, το λουλούδι της αυλής..

Που εξειδικεύεται στην κοκαλοθαφτική με τη μουσούδα της..

Μπίρα ήθελα να την πω αλλά αν άκουγες κάποιον να φωνάζει  στο κωριό 10 το βράδυ μόνος του Μπίρααα  Μπίραα, κάποια παράνοια..

Έτσι ήρθε το Ήρα, ολύμπια θεά..

Και κάπως έτσι τα ρεπό μου και τα Σαββατοκύριακα γέμισαν λευκές τρίχες Ήρας και ατέλειωτες αγκαλιές και γρατζουνιές από τα παιχνίδια μας στην αυλή..

Και αν με δει να κάθομαι κάτω θα σκαρφαλώσει, σα το Μήτσο το ιγκουάνα του Λάζαρου από το Είσαι το ταίρι μου, στον ώμο μου και θα μου γλύφει τα αφτιά..

Τρώμε ακόμα μακαρονάδες παρέα και αβγά..

Εσείς εκεί οι σκυλόφιλοι καταλαβαίνετε πως είναι να ανοίγεις την πόρτα και να πετάγεται μια χνουδωτή μπάλα για αγκαλιές ακόμη και να έχει να σε δει 5 λεπτά γιατί πήγες να πετάξεις απλά τα σκουπίδια.

Κοίτα γύρω, πόσο μίκρυνε ο κόσμος, πως αγρίεψαν τα μάτια

https://www.youtube.com/watch?v=SDrfqsqG-aM

Υιοθετήστε κουτάβια και σκυλάκια από τοπικές φιλοζωικές, από το δρόμο και καταφύγια.

Χωρίς εμβόλια κάποια μπορεί να μην ζήσουν για πολύ καιρό, αλλά σε ένα σπίτι με αγάπη και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να σου χαρίσουν ατέλειωτες ώρες χαράς, αγάπης και κατά βάση παρέας.

Και να εμπιστεύεστε όσους εμπιστεύεται και ο σκύλος σας κατά βάση!!

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

 

Αχ, δεν μπορώ, τα αγαπάω.

Λοιπόν, δε θα μακρηγορήσω, γιατί είπαμε ο σχολιασμός μου να είναι σύντομος..

ΑΛΛΑ ΠΟΣΟ ΤΕΛΕΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.

Τόσο τέλεια που δεν μας αξίζουν.

Εμείς από χαλβαδάκι έχουμε τον Μπλάκυ μας.

Που περνάει ζόρικα.

(οκει, όχι τόσο ζόρικα όσο το ντενιζάκι της έλενας)..

Και που μας κρατάει μούτρα όταν του παίρνουμε τα μαξιλάρια.

Και που χωρίς μαξιλάρια δεν μπορεί να στερεώσει το κεφάλι του.

Και που είναι τόσο ήσυχος κουταβοπαππούλης, που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ,

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ.

Και σε κοιτάει με αυτά τα μεγάλα μάτια.

Και ξέρεις ότι κάνει ΤΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ,

απλά και μόνο γιατί σ’ αγαπάει.

Τόση υπομονή, όση δεν έκανε μαζί σου κανένας άνθρωπος ποτέ.

Ναι, να αγαπάτε τα σκυλάκια σας.

Και φυσικά, ΠΟΤΕ μην εμπιστεύεστε άτομα, που δεν θα τα εμπιστεύονταν ο σκύλος σας.

(για γάτες θα επανέλθω σύντομα,

αν στο μεταξύ δεν έχουν κυριεύσει τον κόσμο)

Σχολική Τέχνη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

άλλη μία μέρα, που ο κόσμος του ίντερνετ έχει συγκλονιστεί..

άλλη μία μέρα, που η ελληνική επικαιρότητα, ταράχθηκε..

άλλη μία μέρα, που η φοβερή και τρομερή υπουργός παιδείας μας, αποδεδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων..

και για να κάνουμε λίγο skip το intro,

γιατί δεν μου πάνε και πολύ τα δακρύβρεχτα,

μάλλον ήρθε η ώρα να πούμε δύο λόγια για το ελληνικό σχολείο και τις τέχνες.

Έχουμε και λέμε λοιπόν..

Το νέο αναλυτικό πρόγραμμα, εκτός από την κατάργηση της κοινωνιολογίας

(είπαμε, τα παιδιά θα γίνουν κομμουνιστές)

και την επαναφορά των λατινικών

(για την ωδή στην παπαγαλία θα πούμε κάποια άλλη στιγμή)

προβλέπει και την κατάργηση των καλλιτεχνικών

(ως μαθήματα επιλογής).

Παράλληλα βέβαια, έχουμε την επιστροφή στην κανονικότητα,

με τη διαγωγή να ξαναγυρίζει στα απολυτήρια,

και ίσως με τη νέα σεζόν τα σχολεία γίνουν και αρρένων – θηλέων,

ενώ δεν αποκλείεται η χρήση ποδιάς και βίτσας για να εξασφαλιστεί η διαγωγή των μαθητών και μαθητριών.

All in all, ένα ηρωικό, παραδοσιακό

«εμπρός πίσω», από κάθε άποψη και προς πάσα κατεύθυνση.

Αλήθεια όμως, γιατί πέσαμε όλοι από τα σύννεφα με τα καλλιτεχνικά..

Και βασικά..

ΠΟΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ..;

Ας δούμε λίγο την πραγματικότητα.

Μιλάμε για το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Ναι;

Ναι!

Και ο μέσος νοήμων άνθρωπος που φοίτησε σε ελληνικό σχολείο, πιθανώς να μην έχει κάνει καλλιτεχνικά οριακά ΠΟΤΕ στη σχολική του ζωή!

Μας θυμάμαι στο δημοτικό, να «κλέβουμε» ώρες από τα καλλιτεχνικά και τη μουσική

(γιατί φυσικά ΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;;;;)

και να τις χρησιμοποιούμε για να βγάλουμε την ύλη της γεωγραφίας..

(άλλο αδικημένο μάθημα, που διδάσκεται με τον πλέον ακατάλληλο τρόπο)

Ή των μαθηματικών..

Ζήτημα αν στο δημοτικό κάναμε σε έξι χρόνια ΔΕΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.

Αν είπαμε δέκα τραγούδια.

Αν μάθαμε δέκα τραγουδάκια στη φλογέρα.

Δεν μιλάμε για πίνακες..

Δεν μιλάμε για παραστάσεις..

Για κινηματογράφο..

Για γλυπτική..

Όχι όχι, ΤΑ ΒΑΣΙΚΆ.

Όόόόόχι.

Πάντα (πάντα) κάτι θα ήταν πιο χρήσιμο από τα καλλιτεχνικά.

Και φυσικά, πεδίο δόξης λαμπρό στα καλλιτεχνικά μαθήματα, ήταν το γυμνάσιο.

To make things clear: είχα την τύχη να έχω εξαιρετικές μουσικούς και στις δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου.

Εξαιρετικές γυναίκες.

Με απίστευτες γνώσεις και όρεξη για δουλειά.

Guess what.

Δεν είχαν όλοι την ίδια τύχη.

Οι πιο πολλοί φίλοι από άλλα σχολεία είχαν το στερεότυπο του κομπλεξικού καθηγητή,

την καρικατούρα της κομπλεξικής καθηγήτριας:

βιβλίο μουσικής, παπαγαλία, εξέταση, τεστ και πάμε πάλι από την αρχή.

Ο, τι είχαμε και εμείς στην τρίτη γυμνασίου.

Μάθαμε μουσική..;

Όχι.

Μάθαμε για τη μουσική..;

Ούτε.

Ήμασταν τα μόνα παιδιά..;

Όχι.

Στο δε λύκειο, καμία επαφή, με τίποτα σχετικό με τις τέχνες.

Τόσο απλά, χωρίς αναλύσεις και εξαιρέσεις.

Και μεγαλώνοντας βλέπω ότι πάνω κάτω, όλοι και όλες στα ίδια είμαστε.

Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Και οι εξαιρέσεις ελάχιστες, έως μηδαμινές.

Γιατί λοιπόν πέσαμε από τα σύννεφα με κάποια αντίστοιχη απόφαση της φοβερής και τρομερής υπουργού παιδείας..;

Τόσα χρόνια, πρακτικά, είχαμε καταργήσει τα καλλιτεχνικά.

Όσοι δεν τα είχαν καταργήσει, τα δίδασκαν πιθανότατα με λάθος τρόπο.

Προωθώντας ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ την ατελείωτη παπαγαλία..

Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα μαθήματα των καλλιτεχνικών.

Έχει να κάνει με τη διδασκαλία των τεχνών γενικότερα.

Ποτέ κανένας μαθητής δεν έμαθε να διαβάζει ποιήματα..

Ποτέ καμία μαθήτρια δεν έμαθε να βλέπει ταινίες..

Καμία επίσκεψη όπως θα έπρεπε σε κάποιο μουσείο,

καμία αναφορά στις τέχνες και στη συμβολή τους στον πολιτισμό.

Ή μήπως ξεχνάμε ότι, με το που παίρναμε τα βιβλία της ιστορίας,

και μας ενημέρωναν για την ύλη, τα κεφάλαια για τις τέχνες ήταν πάντα εκτός..;

Δεν εξετάζαμε τις τέχνες, ούτε καν ως πτυχή της ιστορίας.

Ξέραμε μόνο να παπαγαλίζουμε.

«Ο λόρδος βύρωνας, σπουδαίος φιλέλληνας, έγραψε ποίηση για την ελλάδα»

ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ.

Μέχρι εκεί έφτανε η διδασκαλία της τέχνης.

Τόσο όσο να μπορούμε να το καυχηθούμε..

«Φτιάξαμε κούρους, κόρες, Παρθενώνα, μάρμαρα, γλυπτά»..

Αυτό.

Αναφορά.

(και μάλιστα με μορφή αχταρμά).

Κάπου σε κάποιο βιβλίο στα πρώτα χρόνια του δημοτικού.

Και μετά τέλος.

Γιατί λοιπόν πέσαμε ξαφνικά από τα σύννεφα..;

Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο..

Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο χρόνια τώρα..

Διαμορφώνει σύγχρονους έλληνες και ελληνίδες, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΕΧΝΗ.

Δεν είναι λοιπόν να απορούμε που ο μέσος έλληνας, θεωρεί μουσικούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές και χορευτές ως επαγγέλματα πολυτελείας..

Δεν είναι να απορούμε που η μέση ελληνίδα θεωρεί τον Ελ Γκρέκο και τον Θεόφιλο μπογιατζήδες και τον Χαλεπά καλουπατζή.

Όχι, δεν είναι να απορούμε.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Και αυτές οι ταυτότητες πολιτών, δε θα αλλάξουνε με 2-3 ώρες ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο στο λύκειο

(ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ – ΔΕΝ ΛΕΩ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ).

Και αυτές οι ταυτότητες πολιτών, ψήφισαν τους άριστους.

«Γιατί κάθε λαός παίρνει αυτό που τους αξίζει»

(Στίχοιμα, μιας και μιλούσαμε για τέχνη:

https://www.youtube.com/watch?v=KUcmU6az7vs )

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Διαδικτυακή Συναίνεση

 ( ... ή αλλιώς, Ο ΜΑΛΑΚΑΣ)

Γυρίζει κουρασμένη από μία ακόμη ημέρα στη δουλειά..
Η ζέστη της μεγαλούπολης την έχει χτυπήσει στο κεφάλι,
ο ιδρώτας στάζει και αμέσως χώνεται για ένα δροσερό ντουζ..

Ανανεωμένη και καθαρή, βάζει να φάει και ανοίγει τον υπολογιστή της..
Εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό της.
Instagram.
"Ο χρήστης τάδε επιθυμεί να σας στείλει μήνυμα".
Μπαίνει.
Βλέπει καλησπέρα.
Άγνωστο πρόσωπο.
Κλείνει κινητό.
Ανοίγει ανεμιστήρα.
Χαλαρώνει.

Λίγη ώρα μετά, χορτάτη και χαλαρή,
μπαίνει σε γνωστή ιστοσελίδα - φόρουμ σεξουαλικού περιεχομένου..
7 μηνύματα.
Μάλιστα.
Είχε να μπει και μια βδομάδα.
Αλλά και 7 μηνύματα...;
Ας είναι.
Κάνει κλικ, διαβάζει.
Αδιάφορα, αδιάφορα, αδιάφορα.
Ωωωωπ, κάποιος επίμονος.
Με φωτογραφία ενα τριαντάφυλλο πάνω σε μια καρέκλα.
Κάπου την έχει ξαναδει.
Ώπα, ο άγνωστος έχει στείλει πολλά.
Έχει στείλει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ.
*Γεια*
*Γεια σου*
*Καλησπέρα*
*Καλησπέρα κούκλα*
*Δεν μας απαντας;*
*Καλα, καλή καρδιά!*
*Θες να ανταλλέξουμε Facebook / Instagram?*
*Δεν μας μιλάς;*
*Νταξει μωρή δε θα σε πετύχω πουθενά;;;;*
*Σε βρήκα στο ίνστα, τα λέμε εκεί!!!*

Ναι, αυτό.
Εκεί είχε ξαναδει τη φωτογραφία.
Στο μήνυμα του άγνωστου πριν λίγη ώρα.
Ο ίδιος άγνωστος.
Ο ίδιος επίμονος άγνωστος.

Κοιτάει τα μηνύματα.
Μπλοκάρει το χρήστη.
Πέφτει για ύπνο.
Ξυπνάει και βλέπει άλλα τόσα μηνύματα στο κινητό.
Ο άγνωστος ζητάει ραντεβού.
Μετά καταλαβαίνει ότι τον έχει μπλοκάρει στο φόρουμ.
Μετά ζητάει εξηγήσεις.
Και μετά αρχίζει να φωνάζει.
Αρχίζει να την βρίζει.
Μέχρι που τον μπλοκάρει και εκεί.

End of story.. 

========================================================================

Kαι ναι.

Το παραπάνω είναι απλά μια "ιστορία". 

Με κάποια φανταστικά και κάποια πραγματικά στοιχεία. 

Αλλά παντού και πάντα υπάρχει ένας πυρήνας αλήθειας.

Και στην προκειμένη βρίσκεται στη συμπεριφορά του μαλάκα.

ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ.

ΝΑΙ;

ΝΑΙ!!

Και πόσες φορές έχει συμβεί..; 

"Σε είδα στη Χ ιστοσελίδα και σε έψαξα, σε βρήκα 

και σε addαρα σε ένα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μέσο κοινωνικής δικτύωσης, παντελώς άσχετο".  

Ρε φίλε, είναι τόσο δύσκολο να μην είστε τόσο creepy;

Δηλαδή ότι τι; 

Ότι θα δούμε ότι μας ψάξατε και μας stalkάρατε και θα πέσουμε ξερες; 

Θα στάξει το μουνάκι μας και θα σας ποθήσουμε αμέσως; 

ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;;;

Και δεν είναι μια  και δύο οι φορές που συμβαίνει.

Ούτε αποτελώ καμιά εξαίρεση.

Κανόνας είναι. 

Κανόνας είναι να είστε απλά αγενής και τρομακτικοί.

Κανόνας είναι να μην σέβεστε τον προσωπικό χώρο των γυναικών. 

Όπως κανόνας είναι να απορείτε γιατί δεν σας απαντάμε, 

γιατί δεν σας μιλάμε,

γιατί σας μπλοκάρουμε,

γιατί δεν σας θέλουμε.

Και υπάρχει απάντηση σε όλα αυτά:
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ! 

Όχι, δεν οφείλω να σου απαντήσω επειδή από ένα σχόλιό μου στο youtube / youporn / BDSMhellas / harryworld / WHATEVER, 

με έψαξες στο instagram, με έκανες follow, μου έκανες 10 likes και μου έστειλες μήνυμα.

Πιθανώς οι παραπάνω είναι οι λόγοι για τους οποίους ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ. 

Παραβιάζεις μια ιδιωτικότητά μου, χωρίς καμία συναίνεση, χωρίς καμία άδεια  ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ. 

Να καταλαβαίνουμε κάποια πράγματα παιδια, ναι; 

Δεν απαντάμε, γιατί δεν θέλουμε.

Δεν βγαίνουμε, γιατί δεν θέλουμε.

Απαντάμε, γιατί θέλουμε. 

Κ.ο.κ. 

Μην ζητάτε εξηγήσεις.

Μην γίνεστε πιεστικοί

Και κυρίως ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΤΕ CREEPY ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ. 

Δηλαδή αν είναι δυνατόν, να φοβόμαστε να σχολιάσουμε σε οποιοδήποτε forum 

ή να φοβόμαστε να έχουμε παντού το ίδιο nickname, 

μόνο και μόνο επειδή είστε μαλάκες.

Αποστολή κειμένων στο greekdafni@gmail.com

Υ.Γ: 

Υπάρχει μια ειδική θέση στην κόλαση, για όλους εκείνους τους μαλάκες,

που ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ να ανταλλάξετε Facebook / Instagram / Whatever, 

αρνείσαι, 

ΚΑΙ ΣΕ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.

Ναι. 

Ειδικό καζάνι παιδιά. 

Και ξέρετε κάτι; 

Υπόσχομαι ότι μια μέρα ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΕΤΑΕΙ ΣΤΑ ΚΑΖΑΝΙΑ ^^ 

Όνειρα στο Camp - Μέρος 2ο

Κάπου ανάμεσα στις πολλές βλακείες των περασμένων ετών, έκανα την ομορφότερη..

«Έμπλεξα» με έναν υπέροχο άνθρωπο..

Ο οποίος μου έδωσε και μου έμαθε πολλά..

Ένα από αυτά είναι για τα «προσωπικά τάματα»..

Εκείνα, τα χωρίς θρησκευτικά όρια..

Και τα χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα..

Εκείνα που κάνεις για την πάρτη σου και μόνο..

Για τους λόγους που θες και μόνο..

Όποτε νιώθεις ότι «πρέπει»..

Κάπως έτσι βρέθηκα να τριγυρνάω σε camps και ξενώνες φιλοξενίας προσφύγων..

Και κάπως έτσι έμαθα πράγματα που κανένα σχολείο δεν πρόκειται να διδάξει ποτέ..

Και αλήθεια, δεν ξέρω πώς μπορούν να χωρέσουν αυτά σε ένα κείμενο..

Και αν έχει και κάποια σημασία..

Τελευταία φορά ήμουν σε μία δομή φιλοξενίας με παιδιά από το αφγανιστάν..

Δεκαπέντε έως δεκαοχτώ χρονών..

Αγόρια..

Και αλήθεια, ποτέ δε θα ξεχάσω τα παιδιά..

Όλα αυτά τα παιδιά..

Σε όλες τις δομές που έχω πάει..

Το τι πέρασαν αυτά τα παιδιά..

Το τι έζησαν αυτά τα παιδιά..

Το τι ζούνε ακόμα αυτά τα παιδιά..

 

Πρόσφατα διάβασα για «γονείς» σε κάποιο μέρος της ελλάδας που δεν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, γιατί η τάξη θα φιλοξενεί τα απογεύματα «ξένους»..

Στη δομή τα παιδιά από το αφγανιστάν ήταν ενθουσιασμένα που θα ξεκινούσαν σχολείο..

Φαντάσου να είσαι παιδί..

Να έχεις φύγει από τη χώρα σου, γιατί έχει πόλεμο..

Να κινδυνεύεις..

Να μην έχεις μια οικογένεια μαζί..

Είτε γιατί δε ζει..

Είτε γιατί δεν έφυγε..

Είτε γιατί χάθηκε..

Είτε γιατί χαθήκατε..

Να είσαι σε μια δομή φιλοξενίας..

Και να περιμένεις πώς και πώς να πας σχολείο..

Να λάμπει το πρόσωπό σου..

Να διαλέγεις τα ρούχα σου, να φτιάχνεις τα μαλλιά σου, να κάνεις επανάληψη τα όποια ελληνικά ξέρεις, να χτυπάει η καρδιά σου πιο γρήγορα γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα πας σχολείο..

Να ρωτάς τις λειτουργούς αν θα κάνεις φίλους..

Και αν θα βρεις κοπέλα..

Και φαντάσου να πας στο σχολείο..

Και να είναι άδειο..

Γιατί οι γονείς φοβούνται..

Ή ακόμα χειρότερα..

Να είναι γεμάτο..

Γεμάτο από γονείς που έχουν έρθει για να διαμαρτυρηθούνε..

Αλήθεια..

Πώς θα ένιωθες..;

Ή πώς θα ένιωθε το παιδί σου..;

Και αλήθεια, ποιος θα εξηγήσει σε αυτά τα παιδιά γιατί γίνεται όλο αυτό..;

Ποιος θα τους πει ότι «όπου και να πάτε, θα σας θεωρούν ξένους»..;

Η δομή αυτή ήταν εξαιρετική..

Οι υποδομές της..

Το προσωπικό της..

Τα άτομα που στεγάζονταν εκεί..

Παιδιά..

Παιδιά που είχαν έρθει από ένα μακρινό αφγανιστάν..

Και που μέρα με την ημέρα προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο..

Παιδιά που περιμένουν να πάνε σχολείο..

(και αλήθεια, πόσα παιδιά στη δύση ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ και ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΝ να πάνε σχολείο;)

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς..

Χωρίς χαρτιά..

Χωρίς πατρίδα..

Παιδιά..

Παιδιά με ελπίδες..

Παιδιά με ανησυχίες..

Με άγχη..

Με φόβους..

Παιδιά που μεγαλώνουν με όνειρα..

Όνειρα στεγασμένα σε μια δομή..

Ή σε ένα camp..

(γιατί δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες τόσο «τυχεροί»)…

Δεν είναι εύκολο να είσαι σε τέτοια μέρη..

Και δεν ξέρω αν συνηθίζεται ποτέ..

Δεν είναι εύκολο να ακούς τις ιστορίες τόσων ανθρώπων..

Πώς έφυγαν από τις χώρες τους, πώς χάθηκαν, πώς σώθηκαν..

Πώς τους φέρθηκαν..

Όχι, δεν είναι εύκολο..

Είναι όμως μάθημα..

Γιατί μπορεί να μην μάθεις τίποτα άλλο,

αλλά θα μάθεις να είσαι Άνθρωπος.

Διότι αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος.

Ανθρώπους.

Από αυτούς που μιλάνε λιγότερο..

Και βοηθάνε περισσότερο..

Και μια μέρα σε ένα τέτοιο χώρο θα σε κάνει σίγουρα λίγο περισσότερο Άνθρωπο..

Ή λίγο καλύτερο Άνθρωπο..

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι από τη δομή..

Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι ζωγραφιές.. 

Γεμάτοι χρώματα.. 

Ζωγραφιές παιδιών που έζησαν έναν κόσμο μουντό, ψυχρό και μαύρο.. 

Γιατί ξέρουν να βλέπουν το καλό..

Και να ελπίζουν για έναν κόσμο γεμάτο χρώματα.. 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Ο ταξιδιώτης

Πεταει δυο ρουχα σε ενα backpack και λεγωντας δυο ρουχα το εννοει,(οριακα ενα κουτακι pringles με δυο βρακια)

Ζωνετε με τα δικα του πυρομαχικα, ξες αυτα που δεν σκοτωνουν κοσμο ουτε καταστρεφουν πολεις..αυτα που ενωνουν ανθρωπους!

Δεν ξεχναει τα ακουστικα του..και χανεται στο ακουσμα ενος κομματιου..χαμογελωντας στους παντες, (οχι δεν ειναι χαζος, ερωτευμενος ειναι, αλλα οχι με ανθρωπο, με τη ζωη, με τα ταξιδια, με τη φυση, με το οξυγονο)

Θα μπορουσες να τον ονομασεις κ π(ρ)υξιδα..

Εχει γυρισει τοσα μερη που αν εισαι μαζι του μπορει να σε οδηγησει στα πιο απομερα κ σκοτεινα απατητα μονοπατια και μερη που ουτε να σκεφτεις να τα ψαξεις σε χαρτη (θα χρειαστεις μικροσκοπιο), και μπορει να σου μιλαει για μερες για την ιστορια τους και για την ομορφια τους.

Δεν θα σου μιλησει για αγαπημενες εποχες και μερες..

Ολες του μοιαζουν ιδιες..

Ούτε για στέκια και αγαπημένα μαγαζιά.

Αλλά για δρόμους, που τον στιγμάτισαν, για δρόμους πάνω στους οποίους γράφτηκε ιστορία..

Δεν θα τον δεις να βγαζει φωτογραφιες, το δυνατο του χαρτι είναι το μυαλο του, τα ματια του, κραταει τις εικονες στο κεφαλι του, μα αν του το ζητησεις μπορει να γινει τοσο περιγραφικος που να σε τηλεμεταφερει, να δεις αυτό που κρυβεται πισω από τα ματια του..

Θα γυρισει απο ταξιδι κ πριν προλαβεις να τον δεις θα εχει οργανωσει το επομενο (οχι οτι θελει κ πολυ) οσο κραταει ενα πλυντηριο για να χει δυο καθαρα βρακια οπως ειπαμε κ ξανα φευγει χωρις να τον καταλάβεις,- ναι ναι σαν τον κλεφτη, ηρθε, ειδε, εφυγε-.

Θα τον δεις να σχεδιαζει παντου καραβια αγκυρες κ πυξίδες κ αν του δινοταν η ευκαιρια θα ζουσε σε ένα φαρο να βλεπει τα πλοια, να τα καθοδηγει..

Και αν καπου δεις να γραφει νουμερακια μαντεψε θα ειναι συντεταγμενες γιατι ξερει καταβαθος οτι δεν θα χαθει αλλα θελει να ειναι σιγουρος.

43.658279 Β, -79.383029 Δ

Α και χαρτες, πολλους χαρτες, μπορει να τους σχεδιασει μονος του, μπορει να τους παρει ετοιμους, αλλα στο backpack του θα βρεις καθε ειδους χαρτη..

Αν τυχει και τον συναντησεις ρωτα οσα περισσοτερα πραγματα μπορεις γιατι θα τον δεις να βιαζεται εχει να βαλει πλυντηριο για το επομενο ταξιδι του..

Και εδω που τα λεμε παω να βαλω πλυντηριο!

Ταξίδεψα σε όλη τη γη σε θάλασσες και ωκεανούς,

Είδα αστέρια φωτεινά να μ' οδηγούν ξανά.

Ταξίδευα με τα πουλιά με πλοία τρένα στα βουνά,

Και έτσι πάλι θα με βρεις όπου πετάει ο νους.

https://www.youtube.com/watch?v=m6FxnLY3NjA

Υπογράφει ενας τρελος τουριστας που ξερει να ζει τη ζωη του στα ακρα, να γελαει σε καθε στιγμη της ζωης του και να αντιμετωπιζει τη ζωη με θαρρος!!

-Τουριστ-

(Γλυκό μου -οριακά σιχαμένο- τουριστάκι..

Εγώ συγκινήθηκα..

Συγκινήθηκα και θυμήθηκα αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=GLgXzaO2HAE

Keep on travelling..

Keep on writing..

Ζηλεύω τους ανθρώπους που βάζουν δύο βρακιά -και πατατάκια ΠΡΟΦΑΝΩΣ-

σε μια τσάντα και φεύγουν..

Μακάρι να το κάνω..

Μακάρι να μπορείς να το κάνεις πάντα..

Για το  τέλος..

«Αυτή η ζωή σε θέλει μάχιμη και τσαμπουκαλού»

Ένας στίχος να μας θυμίζει ότι η ζωή είναι ταξίδι..

Και κάθε νέο ταξίδι, θέλει θάρρος..

Και τσαμπουκά..

Να περνάς τέλεια <3

Δάφνη)

Αποστολή κειμένων στο: 

greekdafni@gmail.com