Μία Ελπίδα για την Αμάλ

 

«Εδώ ετοιμόγεννες γεννάν στα παραπήγματα

μωρά που μπουσουλάν σε χώματα και λήμματα

παιδιά που μέσα στη σκουριά παθαίνουν τέτανο

θα τα νοιαζόσουνα αν φέραν φωτοστέφανο

[…]

οι νοικοκύρηδες είναι εξοργισμένοι

και θέλουν νάρκες και φράχτες κάνεις μην μπαίνει

και αναρωτιέμαι αν αυτοί οι βολεμένοι

θα ήταν πολιτισμένοι σε σκηνή στην Ειδομένη

[…]

και είναι η αιτία αυτή και εσύ το αποτέλεσμα

γι'αυτού του κόσμου την κατάντια και το ξέπεσμα

λες και δεν νιώσαν προσφυγιά και είναι ειρωνία

Νέα Προποντίδα και νέα Ιωνία..»

Rationalistas – Είναι καλά εκεί που πάμε;

 

 

 

Και κάπως έτσι, η περιβόητη Αμάλ έφτασε και στην ελλάδα..

Η Αμάλ..

Μια κούκλα 3,5 μέτρων σε ύψος που αναπαριστά ένα νεαρό κοριτσάκι, προσφυγάκι..

Προσφυγάκι από τη Συρία που θα διασχίσει 8.000 χιλιόμετρα για να βρει πατρίδα..

Από την τουρκία στην ελλάδα,

την ιταλία, τη γαλλία, την ελβετία,

τη γερμανία, το βέλγιο, το ηνωμένο βασίλειο και ίσως ξεχνάω και ενδιάμεσες χώρες..

 

Δεν ξέρω πώς θα την υποδεχτεί η υπόλοιπη πολιτισμένη δύση.

Ξέρω όμως πώς αρχίζει να την υποδέχεται η όχι και τόσο πολιτισμένη θεσσαλία..

Το ταξίδι στον ελλαδικό χώρο δεν το γνωρίζω ακριβώς..

Αλλά σίγουρα το πρόγραμμα περιελάμβανε και την καλαμπάκα..

Την καλαμπάκα..

Που ζει από τους ξένους, χρόνια τώρα..

Που αν δεν υπήρχαν οι ξένοι να φέρνουν τον τουρισμό, η καλαμπάκα θα είχε ακόμα στάβλους..

Την αγαπάω την καλαμπάκα..

Έχω και φίλους στην καλαμπάκα..

Δεν έχω πρόβλημα με την καλαμπάκα, αρκεί να μην προκαλεί..

 

Και το πρόβλημα είναι ότι ολόκληρη η τοπική κοινωνία, στην πλειονότητά της τουλάχιστον,

όχι απλά «προκαλεί», αλλά έχει πανικοβληθεί με την έλευση της Αμάλ..

Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο – ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ.

Ειλικρινά, τόσα χρόνια, είχα ξεχάσει τι είναι μισαλλόδοξο και ρατσιστικό παραλήρημα.

Αν θέλετε να δείτε τον ορισμό του, μπορείτε να δείτε εδώ αυτό το κείμενο που ντρέπομαι και να το παραθέσω..

Αλήθεια, πότε αρχίσαμε να έχουμε τόσο μίσος μέσα μας;

Γεννηθήκαμε έτσι;

Ή γίναμε στην πορεία;

Αυτοί οι κατ’ ευφημισμόν άνθρωποι που υπογράφουν αυτό το κείμενο, πώς κοιμούνται τα βράδια;

Πριν λίγες εβδομάδες κάηκε ολόκληρη η βόρεια εύβοια..

Κόσμος έμπαινε σε πλοία και έφευγε, από τη μία στιγμή στην άλλη..

Και αντί να πάρουμε ένα μάθημα για το πόσο γρήγορα μπορεί να χρειαστεί να αφήσουμε τον τόπο μας, εμείς τα βάζουμε με ένα παιδί.

Με πολλά παιδιά.

Με μία κούκλα.

 

Γιατί κινδυνεύει η «χωρα μας»..

Γιατί κινδυνεύει η «θρησκεία μας»…

Γιατί ποτέ δεν ανοίξαμε ένα βιβλίο ιστορίας, πολιτικής, γεωγραφίας.

Γιατί ποτέ δεν μάθαμε να βλέπουμε τον άνθρωπο πάνω από το σύμβολο.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν πρόσφυγες.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν στη θέση κάθε Αμαλ.

 

Και γιατί φοβόμαστε.

Φοβόμαστε ότι «θα έρθουν οι ξένοι και θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας».

ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ ΡΕ ΜΛΚ.

Τον ορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό, που θέλει κόσμο να μπουσουλάει στα 4 για να προσκυνήσει μια εικόνα που θα κάνει το θαύμα της.

Τον πολιτισμό που θεωρεί ότι ένα λοιμώδες νόσημα δεν κολλάει με την θεία κοινωνία.

Τον πολιτισμό που προσκυνάει παντόφλες και ιερά κόκαλα..

 

Αυτός είναι ο πολιτισμός που θα αλλοιώσει η κάθε Αμάλ.

 

Και για να τελειώνουμε.

Υπάρχουμε και εμείς που θέλουμε την Αμάλ.

Και που θεωρούμε ότι αν όλοι εσείς οι νοικοκυραίοι φύγετε, χωράνε άπειρες Αμάλ.

Με τις οποίες μπορούμε να ζούμε.

Να μαθαίνουμε.

Να αγαπάμε.

Να αγαπιόμαστε.

Να δημιουργούμε.

Να διασκεδάζουμε.

Να μεγαλώνουμε.

Να μεγαλώνουν τα παιδιά μας.

 

Οι μόνοι που δεν χωράτε σε αυτήν την ονειρική ουτοπία είστε εσείς.

Κάθε μισαλλόδοξος χριστιανοταλιμπάν αγράμματος,

που παντού βλέπει σημαίες, έθνη, σταυρούς, θρησκείες.

Κάθε ρατσιστής που ανά τους αιώνες ήθελε εθνική καθαρότητα.

Και την θέλει ακόμα και τώρα.

Μόνο εσείς δεν χωράτε εδώ.

Αν θέλετε εθνική και φυλετική καθαρότητα

(αλήθεια, ποιοι ήταν μωρέ αυτοί που την ήθελαν τελευταία φορά; Δεν θυμάμαι πολύ καλά…),

να την αναζητήσετε ελεύθερα μέσα σε κάποιο πηγάδι.

Έχουν ξεμείνει πολλά.

 

Έχω πει πολλές φορές ότι η πίστη μου στους έλληνες έχει χαθεί.

Και δυστυχώς κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι ακόμα και πιο πολύ.

 

Αλλά δεν πειράζει.

Γιατί για κάθε τέτοιο μυαλό, σάπιο,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Έτοιμοι και έτοιμες να υποδεχτούμε την Αμάλ.

Και την κάθε Αμάλ.

Για όσο χρειαστεί.

Με την ελπίδα (αλήθεια, Αμάλ σημαίνει «Ελπίδα») ότι δεν θα χρειαστεί κάποτε να είμαστε στη θέση της.

Με την ελπίδα ότι δε θα χρειαστεί να διασχίσουμε τον κόσμο για να βρούμε ασφαλές μέρος.

Οπότε Αμάλ, μην φοβάσαι.

Εμείς σε θέλουμε.

Και όσο οι νοικοκυραίοι σε φοβούνται, τόσο εμείς θα σε θέλουμε!

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Μια φωτιά στην Κόλαση

 

Χθες το βράδυ, πριν κοιμηθώ,

σχεδίαζα το κείμενο που θα έγραφα σήμερα..

Για τις ανθρώπινες σχέσεις,

και το πώς οι άνθρωποι σε παρατάνε στα δύσκολα,

ενώ ήσουν πάντα εκεί γι’ αυτούς..

Το είχα χτίσει ωραία στο κεφάλι μου,

είχα σκεφτεί και κάνα δύο πολύ καλές ατάκες..

 

Σήμερα το πρωί, χτύπησε το ξυπνητήρι και σκέφτηκα:

«μωρέ δεν γράφεις και εκείνο το κείμενο;

στο κεφάλι σου το έχεις έτοιμο,

γράψ’ το τώρα,

να θυμηθείς και στη δουλειά όσα δεν έγραψες

(ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ)

και μόλις γυρίσεις το σενιάρεις και το ανεβάζεις»…

 

Πολύ ωραίες σκέψεις,

μέχρι τη στιγμή που άνοιξα το κινητό μου..

Φωτιά στη Μόρια.

Στην αρχή το προσπέρασα

(εξάλλου μόλις είχε ανοίξει το μάτι μου, δεν είχα σηκωθεί καν απ’ το κρεβάτι,

οι αντιληπτικές μου ικανότητες δεν χτυπούσαν κάποιο peak)..

Αλλά το ξαναείδα.

Το ξαναματαείδα.

Μέχρι που ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ.

 

Στις πρώτες γουλιές καφέ, έβγαζαν όλα νόημα.

Φωτιά στη Μόρια.

Φωτιά στο ΚΥΤ.

Φωτιά στο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

13.000 ψυχές (ξανά) στους δρόμους.

Αλήθεια, πόσες φορές κατέληξαν αυτές οι ψυχές στο δρόμο..;

Αυτές οι συγκεκριμένες ψυχές.

 

Και τι να πάρεις φεύγοντας..;

Τι να πάρεις μαζί σου φεύγοντας από μια εμπόλεμη κατάσταση στην πατρίδα…;

Τι να πάρεις μαζί σου πέφτοντας στη θάλασσα…;

Τι να πάρεις μαζί σου προσπαθώντας να φύγεις από τη φωτιά..;

Και πόσες φορές θα φύγεις..;

Για να πας πού..;

Και για πόσο…;

 

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε η φωτιά.

Και ποιο χέρι την έβαλε..

Αν ήταν «ελληνικό»..

Ή αν ήταν «ξένο»..

Και δεν με αφορά να μάθω.

Ποιος άνθρωπος δεν ήξερε ότι η μόρια ήταν έτοιμη να εκραγεί..;

Ποιος δεν το περίμενε..;

Δεν έπεσα από τα σύννεφα που συνέβη.

Θα συνέβαινε.

Βάλανε κόσμους στοιβαγμένους να πεθαίνουν.

Και τους ελληναράδες απ’ έξω να λυσσάνε.

Ναι, θα γινόταν.

Απλά έγινε τώρα.

Απλά έγινε σε φάση που είναι δύσκολη.

Όχι.

Απ’ τα σύννεφα δεν έπεσα.

Μπορεί να νευρίασα, να στεναχωρήθηκα, να απελπίστηκα,

αλλά είναι πολύ λίγα τα πράγματα πλέον που με ρίχνουν απ’ τα σύννεφα.

 

Μιλώντας για νεύρα όμως, ναι, πολλά..

Οργή και νεύρα.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

Έχω πει και σε άλλο κείμενο, ότι η φάση με τους ανθρώπους εκεί δεν πάει άλλο.

Κυρίως γι’ αυτούς τους ίδιους.

Που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες,

χωρίς κανένας υπεύθυνος να νοιάζεται,

χωρίς να μπορούν να φύγουν προς την ευρώπη όπως ήθελαν,

χωρίς να έχουν καμία ελπίδα για το μέλλον.

Έπρεπε σαν τα ζώα, να χτίσουν τις ζωές τους.

Κάτι τέτοιο, κάτι τόσο απάνθρωπο, έπρεπε να σταματήσει.

Οι άνθρωποι έπρεπε να φύγουν από εκεί.

ΓΙΑ ΚΑΠΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΜΩΣ.

Και όχι με φωτιά.

ΦΩΤΙΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ;

ΦΩΤΙΆ..;

Αλήθεια..;

 

Βλέπω από το πρωί σχόλια..

Όχι, από τα σύννεφα δεν πέφτω,

ΑΛΛΑ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΙ..

 

ΚΑΤΑΡΧΑΣ, τα μισά σχόλια φορτώνουν στους «ΚςεΝΟυ΅ς» τον εμπρησμό

(που δεν έχει αποδειχτεί ποιος έβαλε τη φωτιά,

και δεν θα αποδειχτεί,

ΆΝΤΕ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΦΟΡΤΩΘΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ,

ξέρετε τώρα, όπως όλοι οι εμπρησμοί τόόόόόσα χρόνια)

με ατάκες του στιλ «έρχονται και καίνε τη χώρα μας»..

ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑ:

ΚΑΙΝΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ.

Και φυτρώνουν ανεμογεννήτριες..

Φυτρώνουν ξενοδοχειάκια..

Φυτρώνουν αυθαιρετάκια..

Α και ξέρεις ποιος βάζει τις φωτιές..;

Κανένας ξένος.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΕΣ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ.

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ΗΛΙΘΙΕ.

Κάθε χρόνο η ελλάδα καίγεται.

Να μετρήσουμε θύματα..;

Να απαριθμήσουμε περιοχές..;

Αλλά όχι.

Ο μαλάκας ελληναράς (ο στερεοτυπικός,

ξέρετε πολύ καλά σε ποιον αναφέρομαι),

θα διαμαρτυρηθεί για το ότι

«οι ξένοι καίνε την ελλάδα μας, την χώρα μας».

(ξαναλέω:

για μια φωτιά που δεν έχει αποφανθεί ούτε καν η δικαιοσύνη

- η όποια δικαιοσύνη έχουμε –

για το ποιο χέρι την έβαλε).

 

Και κατά δεύτερον.

Με τα σχόλια των χριστιανοταλιμπαν, γέλασα πολύ

(και εξοργίστηκα.

ναι.

μαζί.)

ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ..;

Η φωτιά «θέλημα θεού»;

Φώτο προφίλ χριστούληδες και παναγίτσες να λένε «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΊΑ ΜΟΥ!!1111»

και σχόλια του τύπου «βάλτε τους μέσα και κάψτε τους»;;;;;;;;;

Όκει, αρπάχτηκα με κανα δυο βλαμμένους

και τρεις τέσσερις ηλίθιες

(ΜΟΝΟ.

ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ.)

και τους είπα δύο τρία πραγματάκια για το χριστούλη τους.

Αλλά σε σοβαρή βάση,

(και εκεί πέφτω από τα σύννεφα),

ΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΤΕΤΟΙΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΕ ΑΛΛΌΘΡΗΣΚΟΥΣ..;

Ποιος σας είπε ότι ο χριστούλης σας σας θέλει για πιστούς..;

Αν δηλαδή αυτό θεωρείτε «χριστιανισμό»

και τα σχόλιά σας συνοδεύονται από μεταλαβιά και μεγάάάάάλο σταυρό την κυριακή στην εκκλησία,

ΑΛΛΑΞΤΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ,

ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» ΑΠΟ ΕΣΑΣ

(και χωρίς σταυρό, νηστεία, μεταλαβιά).

Και όπως είπα και λίγο νωρίτερα,

το μόνο κοινό που έχετε με τον χριστό σας,

είναι ότι ΕΣΕΙΣ τον σταυρώσατε.

Και θα το ξανακάνατε.

Με κάθε ευκαιρία.

 

Στο θέμα μας.

Η μόρια καμένη.

Χωρίς καμία ενημέρωση για κανένα θύμα.

Χωρίς καμία ελπίδα γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Που έφυγαν από την κόλαση.

Και μάλλον δεν θα βρουν ποτέ κανέναν παράδεισο.

Και κονδύλια θα έρθουν

και άλλες «φυλακές» θα χτιστούν

(με κάγκελα ή και χωρίς)

και εντάξει μωρέ, μπορούμε να παίζουμε πολιτικά παιχνίδια με ανθρώπους.

Να τους διώχνουμε ξανά και ξανά.

Να τους φυλακίζουμε.

Να τους παρατάμε στη μοίρα τους.

Και να πετάμε μετά τους ελληναράδες να βάζουν φωτιές.

(ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ).

Γιατί εκτός από τη μόρια, πριν λίγο εκκενώθηκαν και 7 οικισμοί από φωτι΄ς.

Στην Ανάβυσσο.

ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΈΝΟΥΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΛΟΥΝ.

Και πιο πριν εκκενώθηκαν και άλλοι οικισμοί.

Καθότι γενικά η αττική καίγεται από σήμερα το πρωί.

Αλλά ναι.

Κανένας χριστιανός δεν προσευχήθηκε γι’ αυτό

(κράτησαν τις κατάρες τους για την μόρια),

κανένας ελληναράς δεν έτρεξε να αποφανθεί για το

«ποιος καίει την πατρίδα ΤΟΥ».

 

Μέχρι μεθαύριο θα μπορούσα να γράφω για όλα αυτά τα αποβράσματα

(ναι, γιατί Ανθρώπους δεν τους θεωρώ.

και θα το λέω μέχρι να γίνει κατανοητό σε όλους εκεί έξω.

Άνθρωπος γίνεσαι.

Δεν γεννιέσαι.

Αυτά είναι δίποδα αποβράσματα.

ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΩΣ ΧΩΡΑ)..

Δε θα το κάνω όμως..

Γιατί σύντομα θα χρειαστεί να επανέλθουμε στο θέμα.

Πολύ σύντομα.

 

Θα αφήσω όμως κάπου εδώ κάτι στίχους.

Απάντηση σε όλους εκεί έξω

που θεωρούσαν ή θεωρούν ότι οι ξένοι πρέπει να στοιβάζονται εκεί,

έτοιμοι για θάνατο ανά πάσα ώρα και στιγμή

και αναλώσιμοι από κάθε άποψη.

Γιατί αυτοί οι στίχοι, έλεγα πάντα,

είναι προφητικοί..:

 

«Ξεκινήσαμε μια μέρα από τους τόπους του τίποτα,

με βάρκες που χάθηκαν στον ορίζοντα,

κάποιοι από μας γίνανε ένα με τα κύματα,

κι άλλοι κάνανε στην Ευρώπη τα πρώτα βήματα..

[…]

πρόσεχε τα ghetto που φτιάχνουν δεν είναι λύση,

το ξένο θα μείνει ξένο όταν μόνο του ζήσει,

ή θα γίνουμε Astoria όπως εσείς στη Δύση,

ή μειονότητα του Saint Dennis να καίμε το Παρίσι.»

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

 

Υ.Γ.: «Όσο για μένα, δε θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.

Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.»

Υ.Γ.: Προσωπικά, πιστεύω ότι η φωτιά μπήκε από τους κατοίκους του ΚΥΤ.

Και μου φαίνεται λογικό.

Ίσως δεν υπολόγιζαν ότι θα κατέληγε έτσι..; 

Ίσως εύχονταν να καταλήξει έτσι..; 

Αλλά αλήθεια, ποιος άνθρωπος βάζει φωτιά στο "σπίτι του"..; 

Προφανώς, αυτός που είναι τόσο απελπισμένος,

που δεν του μένει τίποτα παραπάνω να χάσει, 

ούτε καν την ίδια του τη ζωή.

Take a minute and think about it,

πριν ξεράσεις την χολή σου αβέρτα.

Και κάτι ακόμα.

Ναι, το πιστεύω.

Όχι δεν βγαίνω να κράξω και να κατηγορήσω δημόσια, 

για κάτι που ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΊΟ.

Η Βάρκα

«Είναι παράξενες οι μέρες αυτές» είπα, και είπα να μην επεκταθώ για άλλη μία φορά με κείμενα δεξιά και αριστερά..

Ύστερα όμως νευρίασα..

Νευρίασα και οργίστηκα..

Οργίστηκα και στεναχωρήθηκα..

Γενικότερα, φημίζομαι για την αναισθησία μου..

Και αυτό το ξέρουν όλοι..

Γράφω πολλά πράγματα εκεί που δεν πιάνει μελάνι,

παράλληλα έχω και μια άγνοια κινδύνου..

Και αυτά τα δύο βοηθάνε στο να μην φοβάμαι διάφορες καταστάσεις,

που μπορεί και να έπρεπε εν μέρει..

Αυτές τις μέρες όμως, για κάποιες ώρες, φοβήθηκα..

Φοβήθηκα μήπως αυτό το ψυχάκι, που το λένε ερντογάν,

κάνει κάνα ντου κατά δω..

Και τρέχουμε και δε φτάνουμε..

Και ψάχνουμε βάρκες όλοι μαζί για να φύγουμε..

Και δεν είναι ότι φοβήθηκα για εμένα..

Είναι ότι φοβήθηκα για αγαπημένα πρόσωπα..

Που σε μία ενδεχόμενη επιστράτευση, δυστυχώς θα πήγαιναν εκεί..

[Δυστυχώς..

Θα πήγαιναν να πολεμήσουν για μια «πατρίδα»..

Για ποια «πατρίδα» αλήθεια;

Και γιατί..;

Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα..]

Φοβήθηκα λοιπόν για λίγο..

Εν τέλει μου πέρασε..

Και μου πέρασε και γρήγορα..

Δεν είναι ωραίο αίσθημα ο φόβος..

Διαπίστωσα όμως κάτι..

Ο φόβος δεν σε κάνει να μισείς κανέναν..

Όσο φοβόμουν και σκεφτόμουν διάφορα αρνητικά,

τόσο έλεγα «μα αυτοί οι άνθρωποι είναι εκεί σαν τα ζώα και περιμένουν να πεθάνουν..»

Ούτε για μία στιγμή δεν ευχήθηκα κάτι κακό γι’ αυτούς..

Ούτε για μία στιγμή δεν είπα (έστω από μέσα μου): «ΝΑ ΠΑΝΕ ΌΛΟΙ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥΣ!!»..

Γιατί..;

Γιατί κανένας φόβος δε σε κάνει ποτέ να ξεχνάς ότι είσαι Άνθρωπος..

(Αν είσαι..

Γιατί δεν είναι όλοι)..

Και όσο τα σκεφτόμουν αυτά, γύριζε στο κεφάλι μου και ο στίχος:

«Δεν είμαι άνθρωπος του μίσους. Με ενδιαφέρει η αλληλεγγύη, η κατανόηση το ήθος..»

(https://www.youtube.com/watch?v=BYzlNuV2h_E )

Έχοντας διώξει λοιπόν τον φόβο, παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα δεξιά και αριστερά..

Και έπεσα πάνω σε ένα βιντεάκι που με εξόργισε..

Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να έχει ευχηθεί για άνθρωπο

να πεθάνει με βίαιο και αργό τρόπο..

Γι’ αυτόν όμως το ευχήθηκα..

Εν ολίγοις το βιντεάκι (το οποίο έχει παίξει πάρα πολύ) δείχνει μία βάρκα με κόσμο..

Τα περισσότερα μέσα είναι παιδιά..

Και γυναίκες..

Και προσπαθεί να πιάσει λιμάνι..

Και είναι ένας παπάρας σκατάνθρωπος στην αποβάθρα,

που βλέποντας μία έγκυο γυναίκα ωρύεται:

«Να μην ήσουν γκαστρωμένη μωρή. Κουνέλες.

Ξεκωλιάρα. Είσαι γκαστρωμένη, στ’ αρχίδια μας!

Εμείς σε γαμήσαμε..;»

Και αλήθεια, δεν έχω εξοργιστεί τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό.

Διαβάζω και βλέπω πολλά.

Αλλά αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Αυτό και οι γύρω του.

Που γελούσαν.

Που τους φάνηκε τόσο γαμημένα αστείο αυτό που είπε ένας ΜΑΛΑΚΑΣ.

Ένας ΜΑΛΑΚΑΣ που αν ήμασταν Άνθρωποι θα τον βάζαμε σε μια βάρκα.

Και θα τον αφήναμε να πάει όπου τον βγάλει το κύμα.

Και αυτόν και όσους γελούσαν με αυτά που έλεγε.

Θα τον βάζαμε Φλεβάρη μήνα σε μια βάρκα

και αν τον αγαπούσε ο θεός ας τον έσωζε.

Στη θέση του (και στο σπίτι του) θα βάζαμε μια οικογένεια ανθρώπων που σώθηκε.

Ιδανικά αυτή τη «σκύλα που γκαστρώθηκε»..

Και έβλεπα το βίντεο.

Ξανά και ξανά.

Και έλεγα από μέσα μου ότι «δεν παίζει ρε φίλε αυτό που βλέπεις, όχι, είναι ιδέα σου..»

Δεν ήταν όμως ιδέα μου.

Έγινε.

Έγινε από κάποιον, ο οποίο κατά πάσα πιθανότητα, είναι «καλός χριστιανός»..

Και ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα, χθες ξεκίνησε να νηστεύει..

Και πάει στην εκκλησία..

Και μεταλαμβάνει..

Και κάνει σταυρό..

Ξέρετε, εκείνον τον μεγάλο τον σταυρό..

Που τους χωράει όλους..

Αρκεί να μην είναι πρόσφυγες, γκέι, μετανάστες, «λαθροπίθηκοι», έγκυες, γυναίκες και τα σχετικά.

Αυτός κάνει το σταυρό του και πάει και κοιμάται ήσυχος.

Γιατί αυτός τον κάνει, άλλοι τον κουβαλάνε.

Γιατί το να κουβαλάς τα παιδιά σου στη βάρκα μέχρι εδώ, σταυρός είναι.

Και μάλιστα μεγάλος.

Έγινε λοιπόν..

Και έγινε από κάποιον που κατά πάσα πιθανότητα είναι και κατά των εκτρώσεων..

Το «αγέννητο παιδί» πρέπει να προστατευτεί.

ΑΡΚΕΙ να είναι (α) ελληνάκι, (β) στην ελλάδα, (γ) στη στεριά, όχι σε καμια βάρκα..

Και ναι, οργίστηκα.

Και ναι, ευχήθηκα γι’ αυτόν τα χειρότερα.

Τα πολύ χειρότερα όμως.

Χωρίς γιατί και πώς.

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ.

Γιατί δεν χωράει εδώ.

Γιατί κάποιος με τέτοιο μίσος μέσα του μόνο επικίνδυνος μπορεί να είναι.

Και για να κλείνουμε σιγά σιγά..

Μιλάμε για ανθρώπους..

Μιλάμε για ψυχές στοιβαγμένες στα σύνορα..

Ψυχές στοιβαγμένες στα camps..

Μιλάμε για παιδιά κυρίως..

Και μιλάμε για όλα αυτά χωρίς να αντιλαμβανόμαστε

ότι είμαστε στην ίδια μοίρα με αυτούς τους ανθρώπους..

Στη θέση τους θα μπορούσαμε να είμαστε..

Στη θέση τους ήμασταν..

Δεν γίνεται να ξεχάσαμε.

Δεν γίνεται να ξεχάσαμε ότι οι παππούδες μας ήταν πρόσφυγες

(ναι, χωρίς χαρτιά, χωρίς πατρίδα, χωρίς ελπίδα)..

Δεν γίνεται να ξεχάσαμε ότι οι γονείς μας ήταν μετανάστες..

(πάλι χωρίς χαρτιά πολλοί, πάλι χωρίς πατρίδα, πάλι χωρίς ελπίδα)..

Μια ζωή οι έλληνες έφευγαν..

Για ένα καλύτερο αύριο..
Για ένα καλύτερο σήμερα..

Μια ζωή..

Και δεν ήταν παναγίες εκεί που πήγαιναν..

(Αλλά ποιος τα θυμάται αυτά,

ποιος τα διαβάζει..;)

Δεν γίνεται να είμαστε ρατσιστές.

Ειδικά με ανθρώπους που δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.

ΝΑΙ, Ο ΠΑΠΑΡΑΣ ΕΙΠΑΜΕ. ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΒΑΡΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ.

Οι άνθρωποι όμως οι άλλοι, δε μας φταίνε σε τίποτα.

Ανοιχτά σύνορα θέλουν.

Ούτε να μας εξισλαμίσουν, ούτε τίποτα.

Να φύγουν θέλουν.

Όσο πιο μακριά γίνεται..

Και να μην ξαναγυρίσουν..

Αυτό θέλουν..

Και αυτή τη στιγμή είναι άνθρωποι που δεν έχουνε τίποτα..

Δεν έχουνε χαρτιά..

Δεν έχουνε πατρίδα..

Δεν έχουνε ελπίδα..

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: εκεί που ήθελα να καταλήξω, είναι ότι το μίσος δεν έχει σχέση με τον φόβο.

Αν είσαι ένας γαμημένος μισάνθρωπος, ο φόβος δεν είναι άλλοθι.

Το μίσος είναι επικίνδυνο πράγμα..

Και αφήνω και αυτό εδώ:

(https://www.youtube.com/watch?v=RFzVjlzqKDA )

«Είναι το μίσος παράξενα φτιαγμένο,

αχόρταγο κομπλεξικό και ξυρισμένο..

[…]

έχει επίσημη καρέκλα σε πολεμικές εντάσεις..

Και τιμά ιδιαιτέρως τις παρελάσεις..

Βαθιά θρησκευόμενο, δηλαδή στείρο

Με το σταυρό στο χέρι και ευχές από τον κλήρο

Γαλουχήθηκε ναζιστικά και αζήμια

Και δεν χάνει συγκεντρώσεις για τα Ίμια

Είναι το μίσος που συναντάμε στους ανθρώπους

Σέρνεται ύπουλα και πάντα βρίσκει τρόπους

Ανεβαίνει αγκαλιά με πολιτικούς δυνάστες

Και σκοτώνει μουσικούς και μετανάστες..»

Υ.Γ.2: Για όσους θέλουν να λέγονται Άνθρωποι..

Ο Λειβαδίτης ένα φεγγάρι φορέθηκε πολύ..

Πολύ από διάφορους που απλά τον αναπαρήγαγαν χωρίς να καταλαβαίνουν..

Εδώ όμως, ταιριάζει..

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ’ τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.

[…]

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

[…]

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.»

Όνειρα στο Camp - Μέρος 2ο

Κάπου ανάμεσα στις πολλές βλακείες των περασμένων ετών, έκανα την ομορφότερη..

«Έμπλεξα» με έναν υπέροχο άνθρωπο..

Ο οποίος μου έδωσε και μου έμαθε πολλά..

Ένα από αυτά είναι για τα «προσωπικά τάματα»..

Εκείνα, τα χωρίς θρησκευτικά όρια..

Και τα χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα..

Εκείνα που κάνεις για την πάρτη σου και μόνο..

Για τους λόγους που θες και μόνο..

Όποτε νιώθεις ότι «πρέπει»..

Κάπως έτσι βρέθηκα να τριγυρνάω σε camps και ξενώνες φιλοξενίας προσφύγων..

Και κάπως έτσι έμαθα πράγματα που κανένα σχολείο δεν πρόκειται να διδάξει ποτέ..

Και αλήθεια, δεν ξέρω πώς μπορούν να χωρέσουν αυτά σε ένα κείμενο..

Και αν έχει και κάποια σημασία..

Τελευταία φορά ήμουν σε μία δομή φιλοξενίας με παιδιά από το αφγανιστάν..

Δεκαπέντε έως δεκαοχτώ χρονών..

Αγόρια..

Και αλήθεια, ποτέ δε θα ξεχάσω τα παιδιά..

Όλα αυτά τα παιδιά..

Σε όλες τις δομές που έχω πάει..

Το τι πέρασαν αυτά τα παιδιά..

Το τι έζησαν αυτά τα παιδιά..

Το τι ζούνε ακόμα αυτά τα παιδιά..

 

Πρόσφατα διάβασα για «γονείς» σε κάποιο μέρος της ελλάδας που δεν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, γιατί η τάξη θα φιλοξενεί τα απογεύματα «ξένους»..

Στη δομή τα παιδιά από το αφγανιστάν ήταν ενθουσιασμένα που θα ξεκινούσαν σχολείο..

Φαντάσου να είσαι παιδί..

Να έχεις φύγει από τη χώρα σου, γιατί έχει πόλεμο..

Να κινδυνεύεις..

Να μην έχεις μια οικογένεια μαζί..

Είτε γιατί δε ζει..

Είτε γιατί δεν έφυγε..

Είτε γιατί χάθηκε..

Είτε γιατί χαθήκατε..

Να είσαι σε μια δομή φιλοξενίας..

Και να περιμένεις πώς και πώς να πας σχολείο..

Να λάμπει το πρόσωπό σου..

Να διαλέγεις τα ρούχα σου, να φτιάχνεις τα μαλλιά σου, να κάνεις επανάληψη τα όποια ελληνικά ξέρεις, να χτυπάει η καρδιά σου πιο γρήγορα γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα πας σχολείο..

Να ρωτάς τις λειτουργούς αν θα κάνεις φίλους..

Και αν θα βρεις κοπέλα..

Και φαντάσου να πας στο σχολείο..

Και να είναι άδειο..

Γιατί οι γονείς φοβούνται..

Ή ακόμα χειρότερα..

Να είναι γεμάτο..

Γεμάτο από γονείς που έχουν έρθει για να διαμαρτυρηθούνε..

Αλήθεια..

Πώς θα ένιωθες..;

Ή πώς θα ένιωθε το παιδί σου..;

Και αλήθεια, ποιος θα εξηγήσει σε αυτά τα παιδιά γιατί γίνεται όλο αυτό..;

Ποιος θα τους πει ότι «όπου και να πάτε, θα σας θεωρούν ξένους»..;

Η δομή αυτή ήταν εξαιρετική..

Οι υποδομές της..

Το προσωπικό της..

Τα άτομα που στεγάζονταν εκεί..

Παιδιά..

Παιδιά που είχαν έρθει από ένα μακρινό αφγανιστάν..

Και που μέρα με την ημέρα προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο..

Παιδιά που περιμένουν να πάνε σχολείο..

(και αλήθεια, πόσα παιδιά στη δύση ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ και ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΝ να πάνε σχολείο;)

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς..

Χωρίς χαρτιά..

Χωρίς πατρίδα..

Παιδιά..

Παιδιά με ελπίδες..

Παιδιά με ανησυχίες..

Με άγχη..

Με φόβους..

Παιδιά που μεγαλώνουν με όνειρα..

Όνειρα στεγασμένα σε μια δομή..

Ή σε ένα camp..

(γιατί δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες τόσο «τυχεροί»)…

Δεν είναι εύκολο να είσαι σε τέτοια μέρη..

Και δεν ξέρω αν συνηθίζεται ποτέ..

Δεν είναι εύκολο να ακούς τις ιστορίες τόσων ανθρώπων..

Πώς έφυγαν από τις χώρες τους, πώς χάθηκαν, πώς σώθηκαν..

Πώς τους φέρθηκαν..

Όχι, δεν είναι εύκολο..

Είναι όμως μάθημα..

Γιατί μπορεί να μην μάθεις τίποτα άλλο,

αλλά θα μάθεις να είσαι Άνθρωπος.

Διότι αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος.

Ανθρώπους.

Από αυτούς που μιλάνε λιγότερο..

Και βοηθάνε περισσότερο..

Και μια μέρα σε ένα τέτοιο χώρο θα σε κάνει σίγουρα λίγο περισσότερο Άνθρωπο..

Ή λίγο καλύτερο Άνθρωπο..

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι από τη δομή..

Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι ζωγραφιές.. 

Γεμάτοι χρώματα.. 

Ζωγραφιές παιδιών που έζησαν έναν κόσμο μουντό, ψυχρό και μαύρο.. 

Γιατί ξέρουν να βλέπουν το καλό..

Και να ελπίζουν για έναν κόσμο γεμάτο χρώματα.. 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Η εκδίκηση του άριστου

Με τις παρελάσεις διαφωνώ.

Καθέτως, οριζοντίως και με όσους τρόπους υπάρχουν.

Διαφωνώ από πάντα.

Και μάλλον από ένστικτο.

Δεν έκανα ποτέ.

Μόνο μία φορά.

Και αλήθεια, δεν ξέρω γιατί.

Δεν ήθελα.

Αλλά έκαναν «όλοι»..

Δημοτικό ήμουν.

Δεν ήξερα τι με ενοχλεί.

Στο γυμνάσιο (καλή μαθήτρια, απουσιολόγα γαρ),

κληρώθηκα για παραστάτρια.

Είχαμε 8 άτομα τον ίδιο βαθμό, το ρίξαμε τον κλήρο.

«Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας» δεν λέει το τραγούδι;

Ε, ΑΥΤΟ!

Όσο και να ευχήθηκα να μη βγω, βγήκα!

Και αμέσως είπα «εγώ δεν θέλω»..

Δεν θα ξεχάσω ποτέ (ποτέ όμως) το βλέμμα της υποδιευθύντριας όταν με άκουσε.

«Δεν κατάλαβες καλά Παπαδοπούλου.

Είσαι παραστάτρια.

Είναι τιμή.

Το σχολείο σε τιμάει..» προσπάθησε να με πείσει..

Εκεί εγώ.

Μουλάρι.

«Θα πάρεις αποβολή αν δεν μπεις»..

(ναι, τίποτα εγώ, τόση ανθελληνικότητα από τότε)..

Ε, με τα πολλά, και αφού είδε και απόειδε και κατάλαβε ότι δεν πιάνει καμία απειλή,

βρήκε άλλον να χώσει..

(γιατί για εμένα χώσιμο ήταν.

Καμία τιμή.

Ξεκάθαρα και συνειδητά αυτή τη φορά).

Και κάθε φορά από τότε.

Θυμάμαι να τσακώνονται κάποιες στο γυμνάσιο, για το ποια θα κάνει παρέλαση με παραδοσιακή φορεσιά..

Μετά στο λύκειο, για το ποιοι θα κάνουν παρέλαση, μη μείνει κανείς απ’ έξω..

Και να ψάχνουν ρούχα.

Και να τσακώνονται για τη σειρά.

Και ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ…;

Δεν το κατάλαβα ποτέ!

Από ένα σημείο και έπειτα αδιαφορούσα κιόλας.

Δεν με ενοχλούσε κανείς,

δεν με πίεζε κανείς,

end of story..

Με τις (εθνικές) παρελάσεις λοιπόν, αυτό είναι το σύντομο ιστορικό μου.

Δεν τα πάω καλά.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί την ημέρα «έναρξης» του πολέμου (και όχι την ημέρα απελευθέρωσης ας πούμε), να «τιμάμε» αυτούς που «θυσιάστηκαν» με ένα χουντικό, φασιστικό κατάλοιπο..

Και δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί πρέπει ΚΑΙ οι μαθητές να συμμετέχουν σε αυτό.

Θέλει ο στρατός να κάνει παρέλαση;

Η πυροσβεστική;

Η αστυνομία;

Οι παπάδες (χαχαχααχαχαχα);

Οι πρόσκοποι;

Ο οποιοσδήποτε;

ΑΣ ΚΑΝΕΙ.

Το σχολείο γιατί..;

Γιατί απλά δεν βγαίνει μια ανακοίνωση..;

«Όσοι θέλετε να κάνετε παρέλαση, ελάτε για πρόβες στο δημαρχείο».

Και τέλος.

Είστε μαθητές;

Γονείς;

Παππούδες;

Ότι και αν είστε.

Όποιος θέλει, ας πάει να κάνει παρέλαση.

Δεν κατάλαβα λοιπόν ποτέ αυτό το χουντικό κατάλοιπο στα πλαίσια μιας «ελευθερίας»..

Ωστόσο πλέον, έχω αρχίσει να γελάω πάρα πολύ με τις παρελάσεις.

Όχι με τις ίδιες.

Αλλά με τις αντιδράσεις των ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ τους.

Είναι απίστευτο το ΤΙ συμβαίνει στα κεφάλια των ανθρώπων.

Λέγονταν ότι το παιδί στη σημαία, θα έβγαινε από κλήρωση..

Λοιπόν, το πόσες ήταν οι αντιδράσεις τους..;

Δεν περιγράφεται!

Έκαναν λόγο όλοι για κατάργηση αριστείας, για υπουργό που θέλει όλους τους «λάθρο» σημαιοφόρους,  για «μάχη ενάντια στην ελληνοχριστιανική παράδοση» και άλλα τέτοια ασυνάρτητα.

Ασυνάρτητα από την αρχή μέχρι το τέλος.

Anyway, με την νέα κυβέρνηση πάνε όλα αυτά τα περί κλήρωσης.

Έχουμε πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε, όπως μπάτσους να σταματάνε προβολές ταινιών βασιζόμενοι σε (χουντικούς, όλως παραδόξως) νόμους και άλλα τέτοια..

Προφανώς η αριστεία των σημαιοφόρων είναι επιβεβλημένη..

Ο καλύτερος παίρνει την σημαία και σε περίπτωση ισοβαθμίας γίνεται κλήρωση ανάμεσα στα παιδιά.

Καλά;

Τέλεια!

Ή και όχι..

Τι γίνεται όταν την -ελληνική- σημαία δεν την κρατάει «ελληνόπουλο»..;

Τι γίνεται όταν η ελληνική σημαία πάει σε «αλλοδαπό»..;

Ε λοιπόν.

ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ.

Και το αγαπώ..

Διότι θέλουμε η σημαία να πάει σε άριστους.

Αλλά σε άριστους Έλληνες.

Μόνο.

Απαγορεύεται ο μαλγάσιος ή ο κινέζος ή ο ινδός να είναι καλύτεροι από εμάς.

ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ!!!!

Και φυσικά (ΦΥΣΙΚΑ) απαγορεύεται δια ροπάλου, η αλβανίδα, ρωσίδα, πακιστανή, ιρανή να είναι καλύτερη από την Ελληνίδα..

Γιατί αν είναι τότε « ποιος ξέρει σε πόσους καθηγητές έκατσε»…

ΝΑΙ.

ΉΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΣΕ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ!!!!11!!1!11 1

ΔΓΙΑΔΟςΤΕ1!!1 1! 1

Δεν δεχόμαστε κανένας "αλλοδαπός" (και ΠΡΟΦΑΝΩΣ κανένας "μαύρος/κίτρινος/κοκκινος") 

να είναι καλύτερος από εμάς.

Δεν γίνεται (ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ) κανένας "άριστος" να είναι "αριστότερος απο έλληνα!!"

Και μακάρι να έκανα πλάκα.

Αλλά δεν κάνω.

Τα διαβάζω ξανά και ξανά..

Και εύχομαι να κάνουν πλάκα αυτοί που τα λένε και τα γράφουν.

Αλλά δεν κάνουν πλάκα.

Μιλάνε σοβαρά.

Και ντρέπομαι.

Και προτιμώ να με λένε «ανθελληνίδα»..

Από το να είμαι ίδια με αυτούς..

Αριστεία μόνο για έλληνες..

Σαν την «αιμοδοσία μόνο για έλληνες»..

Όλοι οι άλλοι, είναι ξένοι.

Και δεν έχουν καμία δουλειά στις εθνικές παρελάσεις.

Και στη χώρα γενικά.

Να πάνε πίσω.

Να πολεμήσουν και αυτοί.

Και ίσως τότε (και μόνο τότε),

αν ζήσουν,

οι χώρες τους να τους κάνουν την υπέρτατη τιμή..

Να κρατάνε ένα πανί..

«Δεν πειράζει που έχασες τους γονείς σου και την αδερφή σου στον πόλεμο.

Να πάρε μια ώρα τη σημαία να την κόβεις βόλτες στην πόλη»..

Δεν νιώθεις τιμή;

Τότε δεν είσαι πατριώτης.

Όποιου έθνους.

Φυσικά, ορισμένοι κρίνονται ως έλληνες εκ του αποτελέσματος.

Αν είσαι αράπης αφρικανός, δεν μπορείς να κρατάς σημαία (τα είπαμε αυτά).

ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ!

Τότε θα είσαι «ο γιάννης μας».

Το «δικό μας το παιδί».

Αν όμως είναι να μην γίνεις αντετοκούνμπο, δώσε τη σημαία σε κανα «ελληνόπουλο»..

Έρχεστε και μας κλέβετε τις δουλειές.

Μη μας κλέβετε και τις σημαίες!

(γιατί μάλλον μόνο αυτές μας απέμειναν)..

Αποστολή κειμένων στο: 
greekdafni@gmail.com

Όνειρα στο camp

Για την εμπειρία μου στο checkpoint έχω ξαναπεί..

Και θα ξαναπώ..

Πολλές φορές..

Είναι μεγάλο μάθημα..

Πριν από κάποιους μήνες άνοιξε το προσφυγικό πρόγραμμα..

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα camps με τους πρόσφυγες..

Μία από τις επισκέψεις μου ήταν σε ένα camp στο Κιλκίς..

Οι ξενώνες φιλοξενούσαν πρόσφυγες από αφρική..

Σιέρα Λεόνε,

Γκάνα,

Γκάμπια,

Μαλί..

και κανα δύο ακόμα..

Δεν θυμάμαι ακριβώς και δεν έχει και σημασία..

Ήταν 32 παιδιά..

14-17 χρονών περίπου..

Όταν ενηλικιώνονταν έπρεπε να φύγουν από εκεί..

Καιρού επιτρέποντος, η ενημέρωση έγινε έξω, στα γρασίδια..

Όπου όλοι κάναμε έναν κύκλο και μιλήσαμε για τα ΣΜΝ..

Χωρίς ντροπές..

Χωρίς να κρυβόμαστε.. 

Πρώτη φορά διακόψαμε ενημέρωση γιατί δεν μας έφτανε ο χρόνος..

Πρώτη φορά είδα κόσμο να μας ακούει με τόσο μεγάλη προσοχή..

Πρώτη φορά είδα μουσουλμάνους να ρωτάνε τόσα πράγματα χωρίς κανένα ταμπού και καμία ντροπή..

Τίποτα όμως  συγκλονιστικό μέχρι εδώ..

Η ενημέρωση κυλούσε μια χαρά,

με έναν τέλειο μεταφραστή..

Έως ότου αρχίσαμε να εξετάζουμε τον κόσμο..

Ο μεταφραστής μας έλεγε διάφορα για τα παιδιά..

Πώς έφτασαν εδώ,

πώς περνάνε την μέρα τους στο camp..

τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν..

δάσκαλοι, γιατροί, ποδοσφαιριστές..

Ένα παιδί ρώτησε τα πάντα για την διαδικασία..

Επειδή ήθελε να γίνει γιατρός..

Κάποιος άλλος ρώτησε τα πάντα για να έχει να τα λέει σε άλλο κόσμο..

Επειδή ήθελε να γίνει δάσκαλος..

Ο μεταφραστής μας έλεγε διάφορες λεπτομέρειες για τα παιδιά..

Την καθημερινότητά τους..

Σε κάποια φάση όμως μας είπε κάτι που μας άφησε άφωνους..

«Τα παιδιά κάνουν γυμναστική..

Παίζουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τρέχουν πάνω κάτω..

Τα περισσότερα γυρνάνε ζαλισμένα το μεσημέρι..

Από ηλίαση, αφυδατώνονται..

Γιατί τα παιδιά αυτά  δεν έχουν μάθει να πίνουν νερό».

Τα παιδιά αυτά δεν έχουν μάθει να πίνουν νερό.

Να πίνουν νερό.

Αυτή η φράση από τότε ηχεί στα αυτιά μου ξανά και ξανά..

Όλοι μας κάποτε έχουμε δει διαφημίσεις, καμπάνιες κλπ..

Για τα παιδιά στην αφρική..

Που πεινάνε..

Που δεν έχουν πόσιμο νερό..

Που περπατάνε χιλιόμετρα μέχρι να βρούνε νερό..

Όλοι μας.

Όλοι μας το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

- Θέλω να πιστεύω -

Αλλά ξαφνικά, έρχεται η ώρα που το συνειδητοποιείς..

Εμείς μπορεί να μην μάθαμε γερμανικά..

Να μην μάθαμε πιάνο..

Να μην μάθαμε αναρρίχηση..

Τα παιδιά όμως αυτά δεν έμαθαν να πίνουν νερό.

Και ως ανθρωπότητα, έχουμε αποτύχει.

Παταγωδώς.

Έβλεπες τα παιδιά αυτά..

Να έχουν έρθει από εμφύλιο..

Να είναι σε ένα camp..

Να γελάνε, να παίζουν, να αθλούνται..

Να έχουν όνειρα..

Γιατί κάθε παιδί έχει όνειρα..

Παιδιά που δεν ξέρεις πώς ήρθαν εδώ.

Αλλά αναγκάζονται να ζήσουν μια πραγματικότητα που δεν αξίζει σε κανέναν.

Σε κανέναν άνθρωπο.

Πόσω μάλλον σε ένα παιδί.

Οι Social Waste τα έχουν πει με μεγάλη επιτυχία..

«Και τώρα ξέχνα τα όλα και πες

Ότι γεννήθηκες στο Μαρακές

Στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία,

Τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία

Όχι δεν ήταν σε νοσοκομείο,

Ούτε και πήγες ποτέ σε σχολείο

Δεν πήρες παιχνίδια από πολυκατάστημα

Ούτε θα ζεις για μεγάλο διάστημα

50 χρόνια το πολύ-πολύ,

Αν η ζωή είναι μαζί σου καλή

Κι αν φυσικά δε σου τύχουν προβλήματα

Όπως εμφύλιοι και πραξικοπήματα

Αν συνηθίσεις σε βίο αυτάρκη

Κι αν δε σου τύχει να πέσεις σε νάρκη

Τότε θα είσαι απ' τους τυχερούς

Και απ' τους οργανισμούς τους γερούς»

Δεν ξέρω και τι άλλο πρέπει να γράψω..

Αλλά αυτό το camp ήταν μια αφορμή να ταρακουνηθώ.

Να προσπαθήσω να βοηθήσω.

Να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Και δεν θα έπρεπε.

Τέτοια προβλήματα δεν λύνονται έτσι.

Αλλά ώρες ώρες η όποια βοήθεια,

από οποιοδήποτε πόστο,

μπορεί να ανακουφίσει..

μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί,

να έρθει μισό βήμα πιο κοντά στο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα..

«γιατί αν γλιτώσει το παιδί,

υπάρχει ελπίδα..»

https://www.youtube.com/watch?v=Ky8PCbJCfxQ

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com