Το Δαχτυλίδι

Σχεδόν δύο χρόνια ήμασταν τότε "μαζί"..

Ίσως λίγο λιγότερο..

Ένα βράδυ, αρχές καλοκαιριού ήταν νομίζω..

Σε ένα stand χωμένο στο βάθος από του μπαρ..

Μου άρεσε που είχες έρθει να με δεις..

Δεν έρχεσαι πολύ συχνά..

Είχα εκείνο το άγχος, εκείνη τη χαρά..

Μου άρεσε που ήσουν εκεί..

Μου άρεσε τόσο που καθόμουν με την πλάτη στην πόρτα..

Να μην βλέπω ποιοι μπαινοβγαίνουν,

να μην μιλάω με κόσμο,

να μη χαιρετάω άλλους,

να κοιτάω μόνο εσένα, να είμαι μόνο μαζί σου.

Γιατί είχες έρθει..

Και δεν ερχόσουν συχνά..

Και κάτσαμε και βολευτήκαμε και πήραμε τα ποτά μας..

Και πάνω εκεί που «γκρίνιαζες» όπως πάντα

(και πόσο μου είχε λείψει)

μου πέταξες ένα μικρό υφασμάτινο σακουλάκι..

Με όλη την αγάπη που ξέρω ότι μου έχεις..

Και με όλη τη ρομαντικότητα που ξέρω ότι ποτέ δεν μας διακατείχε..

Και ξέρεις πόσο χαίρομαι με τα μπιχλιμπίδια..

Μέσα στα άλλα είχε και ένα μικρό «βεράκι»..

Δεν μου έκανε, αλλά δεν πειράζει..

Ήμουν τόσο χαρούμενη με τα άλλα, που θα σου το έδινα πίσω αυτό..

Μου αρκούσαν όλα τα άλλα, ήταν υπέροχα..

«Είδες το χαραγμένο, ε;»

Όχι, δεν το είχα δει..

Δεν το είχα παρατηρήσει..

Απλά αφού δεν με έκανε, θα σου το έδινα..

Ήταν ένα απλό, όμορφο βεράκι στην τελική, τίποτα το ιδιαίτερο..

Το κοίταξα στο λίγο φως του μαγαζιού,

και όντως, από τη μέσα μεριά αχνοφαινόταν αυτό που είχες χαράξει..

SLAVE

Και δεν πρόλαβα να μιλήσω..

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω..

Γιατί με το που σε κοίταξα, άρχισες να μιλάς εσύ..

«Όχι, δεν είσαι.

Και δε θα γίνεις ποτέ.

Όχι μόνο για μένα.

Γενικότερα..

Για κανέναν..

Και αν κάποιος, κάποτε, σου πει το αντίθετο,

δεν σε έμαθε ποτέ..

Απλά σου άρεσε και στο έφτιαξα..»

*********************************************************************************

Και πέρασαν χρόνια από εκείνο το βράδυ..

Τέσσερα;

Πέντε;

Πάντως πέρασαν χρόνια.

Μεγαλώσαμε.

Βασικά χωριστά, αλλά κυρίως μαζί.

Πολύ πιο Μαζί από άλλους που είναι κάθε μέρα μαζί.

Και το δαχτυλίδι, έμεινε εκεί..

Πάντα εκεί..

Στο μικρό δάχτυλο του αριστερού μου χεριού,

από την πρώτη στιγμή εκείνο το βράδυ..

Ήταν εκεί συνέχεια..

Κάθε μέρα,

κάθε στιγμή,

σε κάθε μάθημα,

σε κάθε εξέταση,

σε κάθε άγχος,

σε κάθε χαρά,

σε κάθε λύπη,

σε κάθε έξοδο..

Και ήμασταν Μαζί..

Με θυμάμαι να ξυπνάω έντρομη μέσα στο βράδυ,

νομίζοντας ότι το έχω χάσει,

γιατί δεν το ψηλάφισα στον ύπνο μου..

Με θυμάμαι να φρικάρω στη θάλασσα,

γιατί νόμιζα ότι είχε γλιστρήσει από το χέρι μου στο νερό..

Όμως όχι..

Ήταν εκεί..

Ήταν συνέχεια εκεί..

Δε θυμάμαι πώς ήμουν πριν σε γνωρίσω..

Μα βλέπω πώς είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω ποια είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω το κορίτσι, που έγινε γυναίκα..

Βλέπω την έφηβη, που μεγάλωσε..

Που δεν έγινε τέλεια..

Και δε θα γίνει ποτέ..

Γιατί το τέλειο είναι βαρετό, έτσι δεν είναι..;

Και το σημαντικότερο..

Βλέπω εσένα μέσα σε εμένα..

Και βασικά, σ’ αγαπώ!

Και όσο περνάνε τα χρόνια, σ’ αγαπώ όλο και περισσότερο..

Σ’ αγαπώ που μου έμαθες να σκέφτομαι..

Που μου έδωσες ώθηση ακόμα και για μικροπράγματα..

Σ’ αγαπώ που με ξέρεις τόσο καλά..

Που έκατσες να με μάθεις τόσο καλά..

Σ΄ αγαπώ για το χιούμορ σου..

(που ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για μένα)..

Μα πάνω απ’ όλα, σ’ αγαπώ για το μυαλό σου..

Που όσες ώρες και να μιλάω για το μυαλό σου,

πάντα θα βρίσκω πράγματα καινούρια να αγαπάω..

Κάποια πράγματα, αν και μελό, πρέπει να λέγονται..

Με όποιο τρόπο μπορούμε..

Και πρέπει να λέγονται πριν να είναι αργά..

Σ’ ευχαριστώ.

Για όλα αυτά που ξέρεις και ίσως και γι’ άλλα..

Αλλά σ’ ευχαριστώ.

Υ.Γ.: ο κόσμος εκεί έξω, είναι χάλια.

Γεμάτος κακία και ο καθένας έχει μια άποψη για όλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου προσφέρουν κάθε είδους δαχτυλίδι εκεί έξω.

Και κάποια θα είναι φανταχτερά, πολύχρωμα, ακριβά..

Ένα όμως θα είναι το δαχτυλίδι σου.

Αυτό, χωρίς το οποίο δε θα ήσουν εσύ.

Και όταν το βρει, να ξέρεις ότι είναι κάτι σαν την ιθάκη σου..

«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..»