Μία Ελπίδα για την Αμάλ

 

«Εδώ ετοιμόγεννες γεννάν στα παραπήγματα

μωρά που μπουσουλάν σε χώματα και λήμματα

παιδιά που μέσα στη σκουριά παθαίνουν τέτανο

θα τα νοιαζόσουνα αν φέραν φωτοστέφανο

[…]

οι νοικοκύρηδες είναι εξοργισμένοι

και θέλουν νάρκες και φράχτες κάνεις μην μπαίνει

και αναρωτιέμαι αν αυτοί οι βολεμένοι

θα ήταν πολιτισμένοι σε σκηνή στην Ειδομένη

[…]

και είναι η αιτία αυτή και εσύ το αποτέλεσμα

γι'αυτού του κόσμου την κατάντια και το ξέπεσμα

λες και δεν νιώσαν προσφυγιά και είναι ειρωνία

Νέα Προποντίδα και νέα Ιωνία..»

Rationalistas – Είναι καλά εκεί που πάμε;

 

 

 

Και κάπως έτσι, η περιβόητη Αμάλ έφτασε και στην ελλάδα..

Η Αμάλ..

Μια κούκλα 3,5 μέτρων σε ύψος που αναπαριστά ένα νεαρό κοριτσάκι, προσφυγάκι..

Προσφυγάκι από τη Συρία που θα διασχίσει 8.000 χιλιόμετρα για να βρει πατρίδα..

Από την τουρκία στην ελλάδα,

την ιταλία, τη γαλλία, την ελβετία,

τη γερμανία, το βέλγιο, το ηνωμένο βασίλειο και ίσως ξεχνάω και ενδιάμεσες χώρες..

 

Δεν ξέρω πώς θα την υποδεχτεί η υπόλοιπη πολιτισμένη δύση.

Ξέρω όμως πώς αρχίζει να την υποδέχεται η όχι και τόσο πολιτισμένη θεσσαλία..

Το ταξίδι στον ελλαδικό χώρο δεν το γνωρίζω ακριβώς..

Αλλά σίγουρα το πρόγραμμα περιελάμβανε και την καλαμπάκα..

Την καλαμπάκα..

Που ζει από τους ξένους, χρόνια τώρα..

Που αν δεν υπήρχαν οι ξένοι να φέρνουν τον τουρισμό, η καλαμπάκα θα είχε ακόμα στάβλους..

Την αγαπάω την καλαμπάκα..

Έχω και φίλους στην καλαμπάκα..

Δεν έχω πρόβλημα με την καλαμπάκα, αρκεί να μην προκαλεί..

 

Και το πρόβλημα είναι ότι ολόκληρη η τοπική κοινωνία, στην πλειονότητά της τουλάχιστον,

όχι απλά «προκαλεί», αλλά έχει πανικοβληθεί με την έλευση της Αμάλ..

Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο – ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ.

Ειλικρινά, τόσα χρόνια, είχα ξεχάσει τι είναι μισαλλόδοξο και ρατσιστικό παραλήρημα.

Αν θέλετε να δείτε τον ορισμό του, μπορείτε να δείτε εδώ αυτό το κείμενο που ντρέπομαι και να το παραθέσω..

Αλήθεια, πότε αρχίσαμε να έχουμε τόσο μίσος μέσα μας;

Γεννηθήκαμε έτσι;

Ή γίναμε στην πορεία;

Αυτοί οι κατ’ ευφημισμόν άνθρωποι που υπογράφουν αυτό το κείμενο, πώς κοιμούνται τα βράδια;

Πριν λίγες εβδομάδες κάηκε ολόκληρη η βόρεια εύβοια..

Κόσμος έμπαινε σε πλοία και έφευγε, από τη μία στιγμή στην άλλη..

Και αντί να πάρουμε ένα μάθημα για το πόσο γρήγορα μπορεί να χρειαστεί να αφήσουμε τον τόπο μας, εμείς τα βάζουμε με ένα παιδί.

Με πολλά παιδιά.

Με μία κούκλα.

 

Γιατί κινδυνεύει η «χωρα μας»..

Γιατί κινδυνεύει η «θρησκεία μας»…

Γιατί ποτέ δεν ανοίξαμε ένα βιβλίο ιστορίας, πολιτικής, γεωγραφίας.

Γιατί ποτέ δεν μάθαμε να βλέπουμε τον άνθρωπο πάνω από το σύμβολο.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν πρόσφυγες.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν στη θέση κάθε Αμαλ.

 

Και γιατί φοβόμαστε.

Φοβόμαστε ότι «θα έρθουν οι ξένοι και θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας».

ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ ΡΕ ΜΛΚ.

Τον ορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό, που θέλει κόσμο να μπουσουλάει στα 4 για να προσκυνήσει μια εικόνα που θα κάνει το θαύμα της.

Τον πολιτισμό που θεωρεί ότι ένα λοιμώδες νόσημα δεν κολλάει με την θεία κοινωνία.

Τον πολιτισμό που προσκυνάει παντόφλες και ιερά κόκαλα..

 

Αυτός είναι ο πολιτισμός που θα αλλοιώσει η κάθε Αμάλ.

 

Και για να τελειώνουμε.

Υπάρχουμε και εμείς που θέλουμε την Αμάλ.

Και που θεωρούμε ότι αν όλοι εσείς οι νοικοκυραίοι φύγετε, χωράνε άπειρες Αμάλ.

Με τις οποίες μπορούμε να ζούμε.

Να μαθαίνουμε.

Να αγαπάμε.

Να αγαπιόμαστε.

Να δημιουργούμε.

Να διασκεδάζουμε.

Να μεγαλώνουμε.

Να μεγαλώνουν τα παιδιά μας.

 

Οι μόνοι που δεν χωράτε σε αυτήν την ονειρική ουτοπία είστε εσείς.

Κάθε μισαλλόδοξος χριστιανοταλιμπάν αγράμματος,

που παντού βλέπει σημαίες, έθνη, σταυρούς, θρησκείες.

Κάθε ρατσιστής που ανά τους αιώνες ήθελε εθνική καθαρότητα.

Και την θέλει ακόμα και τώρα.

Μόνο εσείς δεν χωράτε εδώ.

Αν θέλετε εθνική και φυλετική καθαρότητα

(αλήθεια, ποιοι ήταν μωρέ αυτοί που την ήθελαν τελευταία φορά; Δεν θυμάμαι πολύ καλά…),

να την αναζητήσετε ελεύθερα μέσα σε κάποιο πηγάδι.

Έχουν ξεμείνει πολλά.

 

Έχω πει πολλές φορές ότι η πίστη μου στους έλληνες έχει χαθεί.

Και δυστυχώς κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι ακόμα και πιο πολύ.

 

Αλλά δεν πειράζει.

Γιατί για κάθε τέτοιο μυαλό, σάπιο,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Έτοιμοι και έτοιμες να υποδεχτούμε την Αμάλ.

Και την κάθε Αμάλ.

Για όσο χρειαστεί.

Με την ελπίδα (αλήθεια, Αμάλ σημαίνει «Ελπίδα») ότι δεν θα χρειαστεί κάποτε να είμαστε στη θέση της.

Με την ελπίδα ότι δε θα χρειαστεί να διασχίσουμε τον κόσμο για να βρούμε ασφαλές μέρος.

Οπότε Αμάλ, μην φοβάσαι.

Εμείς σε θέλουμε.

Και όσο οι νοικοκυραίοι σε φοβούνται, τόσο εμείς θα σε θέλουμε!

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Anser

Στην εφηβεία μου δεν πέρασα πολύ καλά..

Είχα κάποιες παρέες εκτός σχολείου..

Και πολλούς «εχθρούς» (μεγάλη κουβέντα, γι’ αυτό και τα εισαγωγικά) εντός σχολείου..

Κάπου τότε είχα τις πρώτες μου επαφές με το hip-hop..

Ελληνόφωνο κυρίως..

Άκουγα τα πάντα που έπεφταν στην αντίληψή μου..

Αν αρχίσω να απαριθμώ ίσως να μην τελειώσω..

Σε κάποια φάση, έπεσε στα ακούσματά μου ο Anser..

 (είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα το «Ιθύνων νους»)..

Δεν θυμάμαι πολλά απ’ όσα άκουγα τότε..

Πολλά έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου..

Και έχουν μείνει κάπου σε αυτήν, εν είδη αρχείου..

«ααα.. αυτό κάτι μου θυμίζει..»

Ξεκάθαρα όμως, από αυτόν τον Άνθρωπο

(κεφαλαίο το Α)

θυμάμαι ένα κομμάτι από τότε..

Ένα κομμάτι που λέει..

«.. συνάντησα ανθρώπους που δεν τους θυμάμαι καν

μα χίλιες σελίδες να γράψω γι’ αυτούς δεν θα ‘φταναν..

κάποιους τους μίσησα μα ακόμα είναι κοντά μου

κάποιους άλλους που αγάπησα ίσως δεν θυμούνται τ’ όνομά μου πια..

[…]

Έτσι είναι οι άνθρωποι πιο εύκολα ξεχνάν,

παρά εκτιμάνε..

γι’ αυτό δεν μάθανε ποτέ τους ν’ αγαπάνε»

Όλο το κομμάτι πάει κάπως έτσι..

Και λέγεται «Έτσι είναι οι άνθρωποι»

( https://www.youtube.com/watch?v=gNEbVgd0iQs&list=PLPl862cpmLY4ZbfiLfIDOoy_bOc0w5sLp&index=5 )

Χρόνια μετά, είδα τον Anser live..

Τον άκουγα όλον αυτό τον καιρό αλλά αποσπασματικά..

(ντροπή, ξέρω)..

Πάντα όμως, όποτε έπεφτα σε ένα κομμάτι του,

αμέσως έβαζα να παίξει και το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Με το κομμάτι αυτό πέρασα μια ολόκληρη εφηβεία..

Το κομμάτι αυτό ήταν πάντα εκεί, ακόμα και αν έλειπαν όλοι οι άλλοι..

Με το κομμάτι αυτό έκλαψα βράδια ατελείωτα..

Με το κομμάτι αυτό «γεννήθηκα» αμέτρητα πρωινά..

Το κομμάτι αυτό μου έδωσε δύναμη..

Δύναμη να ξεπεράσω κάποιες αυτοκαταστροφικές τάσεις που είχα..

Δύναμη πολλή να συνεχίζω κάθε επόμενη μέρα..

Δύναμη..

Το κομμάτι αυτό έπαιζε πάντα σε λούπα..

Σε αμέτρητες «άκυρες» στιγμές..

Απλά έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου..

Ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω το πώς..

Πλέον δεν με αφορά το να  εξηγήσω το πώς..

Απλά συμβαίνει..

Ακόμα..

Τον Anser λοιπόν τον είδα ζωντανά μετά από χρόνια..

(γιατί στο μεταξύ, συνέχισε.. πιο δυνατός από ποτέ..

πιο καυλωτικός απο ποτέ..

πιο μάχιμος απο ποτέ..)

Πλέον δεν ήξερα απ’ έξω τη δισκογραφία του..

Ήξερα τη φωνή του..

Ό, τι και να τραγουδούσε, όσο και να μην θυμόμουν τίποτα,

εμένα γύριζε στο κεφάλι μου αυτό το τραγούδι..

Δεν το είπε εκείνο το βράδυ..

Και δεν το είπε κανένα βράδυ, απ’ όσα πλέον τον έχω ακούσει..

(παρόλα αυτά, ελπίζω κάποτε να το πει.. και να το ακούσω)

Γιατί πλέον τον ακούω..

Συστηματικά..

Και κάθε μέρα..

Και κάθε νύχτα..

Και πάντα στο τέλος, βάζω αυτό το κομμάτι..

Σε κάποια φάση, σε ένα live του Βέβηλου κοντά στα Χριστούγεννα,

τον είχα πλησιάσει..

(όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο ντροπαλή είμαι.

ξέρουν τι κατόρθωμα είναι για μένα αυτό)..

Του έδωσα ένα μικρό δώρο..

Δώρο από καρδιάς..

Για μένα τότε, έγινε ο «Γιάννης»..

Είναι αυτό που μιλάς με τον άλλον και ξαφνικά τον νιώθεις πιο κοντά σου..

Ε, αυτό!

Πρόσφατα λοιπόν, έχοντας γυρίσει στην πόλη μου,

βρήκα ένα μικρό post-it πάνω σε μια ντουλάπα..

Με μερικές αράδες απ’ το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Του το έστειλα και μιλήσαμε λίγο..

Ήταν ο τρόπος μου να του πω ευχαριστώ..

Ευχαριστώ που ήταν εκεί..

Που, χωρίς να το ξέρει, με στήριξε όσο κανείς..

Αν δεν είναι αυτό το νόημα της μουσικής, τότε δεν ξέρω ποιο είναι..

Αν δεν υπάρχουν Άνθρωποι σαν τον Γιάννη, δεν ξέρω τι άνθρωποι αξίζει να υπάρχουν!

Ακόμα ένα λοιπόν ευχαριστώ.

Για όλα.

Υ.Γ.: Ο Anser ήταν εκεί σε μια ήδη δύσκολη φάση..
Πλέον είναι εδώ ξανά..
Με ρίμες όπως:
"φάγαμε τρικλοποδιές από ανθρώπους δικούς μας
μας σπάσαν τα γόνατα..
Πες τους να παν να γαμηθούν δίχως αυτούς ενσαρκώνουμε όνειρα "
( https://www.youtube.com/watch?v=n5F0s0-rZQ4 )
Οπότε πιθανώς να χρειάζεται και άλλο ένα Ευχαριστώ <3