Πυρσοί

Είχα καιρό να νευριάσω για να γράψω.

(γενικά, γράφω κυρίως όταν έχω ΠΟΛΛΑ ΝΕΥΡΑ.

όπως τώρα)..

Λοιπόν..

Στο θέμα μας..

Έχω γύρω στα 6-7 χρόνια τώρα, που πάω σε συναυλίες.

Hip-Hop, Low Bap κυρίως.

Και πιο σπάνια σε άλλου είδους.

Έχω πάει σε αρκετά λάιβ.

Σε μικρά,

σε μεγάλα,

σε οργανωμένα,

σε αυτοοργανωμένα,

σε φεστιβάλ,

σε μαγαζιά,

σε ανοιχτά,

σε κλειστά..

Ώρα να ‘χουμε να λέμε σκηνικά.

Πρόσφατα βρέθηκα σε γνωστό φεστιβάλ της θεσσαλονίκης.

Τέσσερις μερούλες,

τέλεια ονόματα,

αγαπημένα ονόματα,

«ε, ας πάμε!»

Ε, και πήγαμε!

Και ειλικρινά..

Έχω μια απορία μετά την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ..

Πάντα την είχα.

Αλλά δεν μου την έλυσε κανείς.

ΜΑΛΑΚΕΣ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ…;

Ειλικρινά όμως, θέλω μια απάντηση.

Υπάρχει κόσμος (σοβαρά τώρα) που βρίσκει καλή ιδέα να ανάβει καπνογόνα και πυρσούς σε κλειστό χώρο..;

Υπάρχει ακόμα τέτοιος κόσμος..;

Και κυρίως..

Τι σκέφτεται αυτός ο κόσμος..;

Γιατί..;

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Κάποια πράγματα είναι απλά ανεύθυνα.

Δεν νομίζω ότι θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι

σε κλειστό χώρο, ΧΩΡΙΣ εξαερισμό,

(παιδια. Ελλάδα είμαστε. Μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας),

κάποια πράγματα είναι επικίνδυνα.

Γιατί αυτό είναι.

Επικίνδυνα!

Τι θα γίνει αν κάποιος πάθει κάτι..;

Τι θα γίνει αν συμβεί κάποιο ατύχημα..;

Ποιος θα αναλάβει τις ευθύνες..;

Γιατί δεν υπάρχει καμία ενσυναίσθηση..;

Και πέρα από την ενσυναίσθηση..

Εντάξει.

Αυτή δεν την έχεις, λες «στα παπάρια μου, ας περάσω εγώ καλά και ας λιποθυμήσει ο δίπλα»..

Γιατί δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ τήρηση κανόνων..;

Γιατί να μην βρεθεί ΕΝΑΣ εκείνη τη στιγμή, να σε αρπάξει και να σε πετάξει έξω..;

ΕΦΟΣΟΝ οι κανόνες το λένε ρητά, παντού…;

Ειλικρινά, ώρες ώρες ντρέπομαι.

Ντρέπομαι γιατί πρέπει να λέμε τα αυτονόητα ξανά και ξανά.

Και ώρες ώρες φοβάμαι..

Φοβάμαι να πω σε φίλους μου (που μπορεί να έχουν κάποιο θέμα με την αναπνοή τους) να έρθουν μαζί μου..

Και (όλες τις ώρες) εκνευρίζομαι..

Έχω βγάλει κοπέλα από χαμό που ήταν έτοιμη να πέσει κάτω, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα και να ανοίξει τα μάτια της από τα καπνογόνα και τους πυρσούς.

Όχι λοιπόν:
το να ανάβεις πυρσούς και καπνογόνα κάθε φορά που καυλώνεις με ένα κομμάτι στο live,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (γιατί το άκουσα και αυτό)
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (γιατί κάπου με τις βλακείες έχουμε χαθεί).
Είναι μια ΠΑΠΑΡΙΑ, μια πράξη που δείχνει ανευθυνότητα και δειλία.
(κυρίως όταν -μονίμως- δεν είσαι καν διατεθειμένος να υποστείς τις συνέπειες)

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.1: Ευτυχώς προς το παρόν, γίνονται πραγματάκια έξω.

Κάθε καλοκαίρι.

Μέχρι και Σεπτέμβρη, Οκτώβρη αν βοηθήσει ο καιρός.
Περίοδο που δια ροπάλου απαγορεύονται οι φωτιές.
ΟΥΤΕ ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΦΩΤΙΕΣ ΠΑΙΔΙΑ!!!
Πάτε σε ένα γήπεδο (αν επιτρέπεται), σε ένα μπάρμπεκιου ή ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ <3 

Υπάρχει χώρος για τα πάντα!

Να γίνουν ΌΛΑ.

Και κυρίως με ΑΣΦΑΛΕΙΑ.

Πόσο κοστίζει ένα κόσμημα..;

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω για τον «Ζακ»..

Έναν άνθρωπο που δεν ήξερα..

Και που «έμαθα» με τον πιο άσχημο τρόπο..

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω..

Άρθρα..

Σχόλια..

Γυρνάνε στίχοι στο μυαλό μου, αυτούσιοι ή σε παραφράσεις..

«Πόσο κοστίζει ο άνθρωπος & πόσο μια ιδέα…»

Αλήθεια, πόσο κοστίζει ο άνθρωπος..;

Πόσο κοστίζει ένα «κόσμημα» (ΑΝ τελικά μπήκε να κλέψει)..

Στην πράξη είδαμε..

Κοστολογούμε ένα κόσμημα πιο ακριβά από έναν άνθρωπο..

Από έναν άρρωστο άνθρωπο..

Από έναν χρήστη που ήθελε βοήθεια..

Διάβασα πολλά..

Κυρίως σχόλια..

Την «κοινή γνώμη»..

Ίσως έχω πει πολλές φορές ότι μέρα με την μέρα χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους..

Και αυτές τις μέρες, το λέω με ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ.

( ή τουλάχιστον με το 99% των σχολίων )

Δεν μπορώ να καταλάβω..

Από την μια έχουμε τον «μπατριώτη - ομοφοβικό»

«Εγώ δεν είμαι γκέι, δεν έχω θέμα με αυτούς, αλλά ντάξει, αν ήταν κανας πατέρας που ήθελε να θρέψει τα παιδια του και όχι κανας γκέι πρεζάκι, δεν θα λέγατε τίποτα όλοι εσεις οι αριστεροί του κώλου και οι ψευτοπροοδευτικοί»

Από την άλλη έχουμε τον «ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟ»

«Αν έμπαινε σπίτι σας και σας απειλούσε με κουζινομάχαιρο, να τον κερνούσατε καφέ και τσιγαράκι πριν σας κλέψει, σας βιάσει και σας σφάξει»

Δεν μπορώ να συνεχίσω να τους κατηγοριοποιώ..

Γιατί θα γράψω βιβλίο ολόκληρο..

Μπορώ όμως να πω πόσο εκνευρίστηκα..

Ένα μάτσο ΑΡΧΙΔΙΑ, αντρακλάδες, βαράνε έναν άνθρωπο με κλωτσιές, που έχει πέσει κάτω..

Έναν εξαρτημένο άνθρωπο.. που αλήθεια, ΑΝ ήθελαν να τον ακινητοποιήσουν, πόσο δύσκολο θα τους ήταν να το κάνουν, χωρίς κλωτσιές..;

Αν ήταν κάνας νταβραντισμένος, ΌΝΤΩΣ οπλισμένος (γιατί ο συγκεκριμένος σε κανένα βίντεο δεν φαίνεται οπλισμένος), πόσα «παλικάρια» θα είχαν προσπαθήσει να τον σταματήσουν..;

Τι θα γινόταν αν τον είχαν αφήσει κλεισμένο μέσα και καλούσαν την αστυνομία..;

Πόση ώρα θα έκανε να φτάσει στην Ομόνοια..; Και τρία ολόκληρα λεπτά..;

Γιατί να σπάσει ο άλλος το τζάμι απ’ έξω..;

Αφού έτσι και αλλιώς, αν τον είχαν κλέψει, θα αποζημιώνονταν αδρά από την ασφαλιστική του…

Δεν μπορώ να βρω απαντήσεις..

Σε τίποτα..

Και δεν με καλύπτουν τα σχόλια του όχλου..

ΔΙΚΑΙΩΝΟΥΜΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ.

«Καλά έκανε ο κοσμηματοπώλης, γιατί ο άλλος πήγε να του κλέψει την περιουσία»..

ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ «ΤΙΜΩΡΙΑ» ΓΙΑ  ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΚΛΟΠΗ;;

Ή ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ ΛΥΣΗ..;

Να πάρει ο καθένας τον νόμο στα χέρια του τότε..

Να αρχίσουμε έτσι..

Και να μην διαφέρουμε σε τίποτα από καμία πρωτόγονη κοινωνία που λιθοβολεί γυναίκες γιατί κάποιος τις βίασε..

Δεν νευριάζω γιατί αυτός εκεί μέσα ήταν ο  Ζακ..

Ούτε γιατί ήταν «πρεζάκιας & πούστης»

(ακόμα υπάρχει άνθρωπος που χρησιμοποιεί τέτοιους χαρακτηρισμούς χωρίς να ντρέπεται..;;)

Νευριαζω γιατί εκεί μέσα ήταν ένας άνθρωπος..

Ένας άνθρωπος που σήμερα ΔΕΝ είναι πια..

Και γιατί με αφορμή αυτή τη δολοφονία, βγήκε άπειρος κόσμος να υπερασπιστεί τον κοσμηματοπώλη..

Και γιατί δυστυχώς ο τρομακτικός στίχος « άνθρωποι σφαγιάζονται, συνάνθρωποι δεν νοιάζονται, είναι όλοι υλικάνθρωποι» είναι απτή πραγματικότητα..

.. κυρίως για το τελευταίο ..

Υ.Γ.1: Έναν χρόνο μετά τη δολοφονία (και τη δημοσίευση του παραπάνω κειμένου στο Blog του Άκυ: http://akysmitsoulis.blogspot.com/2018/09/blog-post_24.html?q=%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B7%CE%BC%CE%B1 ) δεν μάθαμε εν τέλει τι έγινε με το "πρεζάκι που μπήκε για να κλέψει".. Γιατί οι τοξικολογικές του βγήκαν καθαρές.. Το μαχαίρι δεν έφερε αποτυπώματά του.. Και δεν βρέθηκε κανένα κλοπιμαίο προφανώς πάνω του.

Τίποτα. Έχουμε μείνει όλοι να απορούμε, πώς και γιατί έγινε αυτό που έγινε.
Μακάρι να μάθουμε.

Υ.Γ.2: Πέρα απο όλα τα άσχημα, αρνητικά, απαράδεκτα, κακοποιητικά, προσβλητικά πράγματα που γράφτηκαν για τον Ζακ, από άτομα που δεν τον γνώρισαν ποτέ, υπάρχουν και όμορφα πράγματα, που γράφτηκαν εις μνήμην του..:

"Ό,τι και αν γράψω όμως, βαριά σαν λαιμητόμος,
μην τους πιστέψεις αν σου πουν..
πως αυτοκτόνησα"..

https://www.youtube.com/watch?v=BYzlNuV2h_E

18 Σεπτέμβρη

Και έφτασε 18 Σεπτέμβρη..

Και κάπου εκεί που άρχισε να πιάνει το μώβ,

Και να πέφτει ο ήλιος..

Άρχισε από πίσω να ακούγεται το Bella Ciao..

Το «εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά»

Μαζί με το «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ..»

Και για όποιον δεν το κατάλαβε..

Πάνε 4 χρόνια από τότε που πέθανε ο παύλος..

Δεν τον ήξερα..

Τον ήξεραν κάποιοι γνωστοί μου..

Δεν έχει και σημασία..

Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα εξοργίζομαι..

-και δυστυχώς όχι μόνο αυτή-

…

  

Δεν ήταν ο πρώτος που σκοτώθηκε από φασίστα..

Δεν θα είναι (δυστυχώς) ο τελευταίος..

Μακάρι ένα τραγούδι του να άλλαζε τον κόσμο..

Αλλά δεν ξέρω και αν αλλάζει..

Αποφεύγω να συζητάω για την δολοφονία του..

Πάντα οργίζομαι ακόμα πιο πολύ..

Γιατί κάποιοι πάντα θα βρίσκουν τρόπο να την εκμεταλλεύονται.

Για χρήματα, για κοινό, για τηλεθέαση, για μόστρα..

Κάναμε τα στραβά μάτια..

Έφτασαν «οι φαλακροί δίπλα στον κόρφο μας»

Και τώρα τι;

Βγαίνουμε 18 Σεπτέμβρη να κάνουμε τι;

Να φωνάξουμε; Μία ωρίτσα..

Και μετά να πιούμε καφέ..

Ή ρετσίνες.. ή μπύρες..

Μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη..

  

Μέχρι τότε, θα αφήσουμε τον ομοφοβικό να βρίζει τον γκέι και την λεσβία μπροστά μας..

Θα αφήσουμε τον γείτονά μας να βρίζει τους πακιστανούς «που μας κλέβουν την δουλειά»..

Θα βρίζουμε την γυναίκα που «πηδιέται με όποιον βρει»..

Θα κλείνουμε τα μάτια για να μην βλέπουμε το bullying που δέχεται το παιδάκι..

Θα αγνοούμε τα σχόλια του ελληνάρα που στους παραολυμπιακούς θα σχολιάσει γι’ αυτά τα «ανάπηρα υβρίδια».. 

Και όποτε θέλουμε μια ψήφο, θα θυμόμαστε τον παύλο..

Όποτε θέλουμε να συγκινήσουμε σε ένα λάιβ, θα θυμόμαστε τον παύλο..

Και μετά, θα πάμε και σε μια πορεία και θα εξιλεωθούμε..

(και αργότερα, όταν θα πίνουμε τις μπύρες μας, θα σχολιάσουμε και «την κουνιστή που πέρασε και το γυαλίζει το πόμολο»

.. ή «την πουτάνα που στα 17 της γκαστρώθηκε»..

Ήθελα να γράψω πολλά η αλήθεια είναι..

Αλλά δεν νομίζω ότι έχει και νόημα..

Γιατί και ο ίδιος νομίζω δεν θα έγραφε πολλά.. 

Το μίσος ξεκινάει από μας.

Είναι μέσα μας..

Και είναι παντού..

Δεν ανέβηκαν οι καραφλοί μέσα σε ένα βράδυ..

Ανεβαίνουν ΚΑΘΕ φορά που στην εφορία ακούγεται «ε ρε χρυσή αυγή που σας χρειάζεται» και εσύ δεν μιλάς.

Εγώ δεν μιλάω.

Εμείς δεν μιλάμε.

Ανεβαίνουν κάθε φορά που παρκάρεις στην ράμπα αναπήρων.. 

Κάπου εκεί μέσα στο σχολείο είχα δεχτεί και εγώ επιθέσεις..

Όχι τόσο σωματικές όσο ψυχολογικές..

Από φασίστες.

Από παιδιά 17 &  18 χρονών.

Χρυσαυγίτες.

Στα γραφεία.

Κάθε μέρα.

Φασιστάκια εκκολαπτόμενα.

Γεμάτοι μίσος.

Γιατί ήμουν διαφορετική. Γιατί είχα τζίβες, γιατί έβγαινα, γιατί διασκέδαζα.

Δεν βρέθηκε ούτε ένας να με υπερασπιστεί.

Και τώρα ξαφνικά όλοι εκείνοι είναι στην πορεία για τον παύλο..

Σκότωσε πρώτα τον φασίστα που κρύβεις μέσα σου.

ΑΥΤΟ χρωστάς στον παύλο.

Μάθε στο παιδί σου να αγαπάει το προσφυγάκι,  το παιδί στο αναπηρικό..

Το παιδί χωρίς γονείς. Το παιδί με τον καρκίνο που δεν έχει μαλλιά από τις χημειοθεραπείες.

Και μετά βγες και διαδήλωσε.

Αλλά με την συνείδησή σου καθαρή.

Γνωρίζοντας ότι αυτοί οι γελοίοι, δεν ανέβηκαν εκεί

(και) με τις δικές σου πλάτες.

  

Και γνωρίζοντας ότι δεν φάσκεις και αντιφάσκεις μέσα σου και έξω σου. 

Μην γίνεσαι το μαχαίρι στα χέρια του κάθε ρουπακιά

Γίνε ο στίχος σε κάθε τραγούδι του παύλου..

Και του κάθε παύλου..

Υ.Γ.1: το κείμενο ανέβηκε για πρώτη φορά πριν δύο χρόνια στο blog του Άκυ:

 (http://akysmitsoulis.blogspot.com/2017/09/18.html?q=18)

Από τότε, οι "φαλακροί" ως "κόμμα" έχουν βγει από τη Βουλή.

Έχουν απορροφηθεί αλλού. 

Η δίκη συνεχίζεται.

Και βλέπουμε όλοι τι θα γίνει.

Η μάνα του παύλου κάθε μέρα στην αίθουσα της δίκης παραδίδει μαθήματα.

Μέσα και έξω από αυτή. 

Ποιος να της πει τι..; 

Ποιος δικαστής..; 

Ποια απόφαση..; 

Ποιος φασίστας (φαλακρός ή μη, με κοστούμι ή όχι, με μαχαίρι ή χωρίς)..;

Η μάνα του παύλου έχασε το παιδί της.

Η μάνα του παύλου, βρήκε πολλά άλλα παιδιά.

Παιδιά που την σταματάνε στο δρόμο και την φωνάζουν "μάνα". 

Δικαίωση δε θα βρει ποτέ.

Και πιθανώς ούτε ησυχία.

 Υ.Γ. 2: Υπάρχει ένα τραγούδι:

"Άμα σου τύχει να απαντήσεις και τον παύλο,

να του μιλήσεις, είναι ένας παλιός μου φίλος.

και έτσι και έχουνε φασίστες και εκεί πάνω,

να μην σε νοιάζει θα σε προστατέψει εκείνος.."

( https://www.youtube.com/watch?v=B407RQHLNrE ) 

Από τον "φασίστα" μέσα μας, ένα πράγμα μπορεί να μας προστατέψει.

Το διάβασμα.

Μόνο έτσι ανοίγουν τα στραβά μας.

Σταματάμε να βλέπουμε έθνη, σημαίες, σύνορα, φύλα, γένη.

Αρχίζουμε και βλέπουμε Ανθρώπους.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com