Ο Μεγάλος Περίπατος του Κώστα

 

Και που λέτε, έχω έναν γνωστό, που διατείνεται ότι όλοι μας,

πρέπει να παρέχουμε στη σάτιρα όσο περισσότερο υλικό μπορούμε.

Και αλήθεια, πολλοί το κάνουμε.

Θα ξεχάσω εγώ που είχα πάρει ένα καναρινί τζιν;

ΑΦΘΟΝΟ ΥΛΙΚΟ ΕΙΧΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗ ΣΑΤΙΡΑ.

(τι γέλιο και εκείνο το τζίν;;;;

τι σκεφτόμουν;;;

πού το έχω θάψει;;;;)

Στο κλίμα των ημερών λοιπόν, άφθονο υλικό στη πολιτική σάτιρα,

τούτου του μπαρουτιασμένου και κατακαημένου τόπου,

προσφέρει ο δήμαρχος της καρδιάς μας,

ο αγαπητός σε όλους μας (ΝΟΤ) μπακογιάννης,

που βάλθηκε να κάνει την αθήνα εξωτικό μέρος,

να δείξει σε όλους πόσο μεγάλο τον έχει.

Διότι ναι, ο μπακογιάννης τον περίπατό του, τον έχει μεγάλο.

Και μεγάλο είναι επίσης το υλικό που μας έχει δώσει,

για να γελάμε εμείς, τα εγγόνια μας και -γιατί όχι- και τα δισέγγονά μας.

Και αλήθεια, τι να πρωτοσχολιάσουμε για τον περίπατο;

Την κυκλοφοριακή συμφόρηση που έχει προκαλέσει;

Σε λίγο οι οδηγοί θα στήνουν τις σκηνές τους στις οροφές των αυτοκινήτων

και θα διανυκτερεύουν εκεί!

Ή μήπως να πούμε για το τσίρκο αισθητικής,

που μοιάζει με αφιέρωμα στην κιτς κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών..;

Αρχικά.

ΠΟΙΟΣ ΔΙΝΕΙ ΣΧΕΔΟΝ 6.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ;

6.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΓΚΑΚΙ.

Όχι ποιος θα τα πληρώσει.

Αυτό το ξέρουμε όλοι.

Και ακούγαμε 6.000 ευρώ και περιμέναμε να δούμε κάνα σούπερ ντούπερ παγκάκι ξερωγω.

ΚΑΙ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ.

ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ.

Να πας να βάζεις το κωλί σου πάνω το καλοκαίρι, και να κάνεις καυτηριασμό αυτόματα.

Να γίνεσαι ψητό χοιρομέρι (που λέει και ένας φίλος) αυτοστιγμής.

ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ.

Γιατί στην ελλάδα, ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΟΥΝΙΟΥΝΤΑΙ, με 300 ημέρες το χρόνο ήλιο, 

ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ ΑΠΟ ΛΑΜΑΡΙΝΑ, ΕΙΝΑΙ Ο, ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ.

Τι; Όχι;

Και να μην μιλήσουμε για το σχέδιο του παγκακίου..

Σαν φιδάκια για τα κουνούπια, αλλά σε λευκό χρώμα.

ΣΕ ΛΕΥΚΟ ΧΡΩΜΑ.

ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ;;;

Για να αντανακλάνε τον ήλιο.

Ο σχολιασμός στο Twitter δημιούργησε αριστουργήματα

Και να κάθονται οι πολίτες πιο εύκολα.

ΣΕ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΑΠΟ ΛΑΜΑΡΙΝΑ.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

Ναι, φυσικά, ΒΓΑΖΕΙ ΝΌΗΜΑ ΑΠΟΛΥΤΟ (ΝΟΤ).

Και αφού κάναμε γαργάρα τα παγκάκια

(ή και όχι, πήρε φωτιά το τουίτερ),

ήρθαν και τα φυτά, στη μέση των παγκακίων.

Έντεκα διαφορετικές φυτοσυνθέσεις παιδιά.

ΕΝΤΕΚΑ.

ΔΕ ΘΑ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΦΥΤΑ.

Βασικά, δεν θα καθόμαστε καν κάτω από φυτά.

Ο σχολιασμός στο Twitter δημιούργησε
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ αριστουργήματα

Γιατί κάτω από δυόσμο, μέντα και θυμάρι, δεν γίνεται να κάτσεις.

Όσο κοντός λαός και να είμαστε, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΔΥΟΣΜΟ ΔΕΝ ΕΚΑΤΣΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΊΣ.

Βέβαια, για να μην τον αδικούμε, ο δήμαρχος της καρδιάς μας φρόντισε και για δέντρα.

Ναι.

Θα βάλει και δέντρα.

Όχι έτοιμα, φουντωτά, αναπτυγμένα.

ΑΛΛΑ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΑΥΤΑ.

ΣΕ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΥΚΗ ΛΑΜΑΡΙΝΑ, ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΝΤΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ.

Θα έρθει και θα φουντώσει η καλλωπιστική δαμασκηνιά και η  ψευδοπιπεριά και θα μπορούμε από κάτω να αράζουμε με τις ώώώώώρες.

Για να μην μιλήσω για τους φοίνικες.

Χρόνια τώρα, από την αρχαιότητα ακόμα, η ελλάδα ήταν τίγκα στους φοίνικες,

ΌΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΤΡΩΓΑΝ ΒΑΛΑΝΊΔΙΑ ΕΜΕΙΣ ΠΙΝΑΜΕ ΤΟ ΧΥΜΟ ΑΠ’ ΤΙΣ ΚΑΡΎΔΕΣ!!11!1 !! 1 1

Και φυσικά, δεν μπορούσαν να λείπουν από το ντεκόρ οι ζαρντινιέρες.

Που σε αισθητική ανταγωνίζονται τα παγκάκια.

ΛΕΥΚΕΣ, ΛΑΜΑΡΙΝΕΝΙΕΣ με σήματα λευκά-κόκκινα για να φαίνονται στο σκοτάδι.

Ναι.

ΤΕΤΟΙΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΘΑ ΚΟΣΜΕΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΉΝΑΣ.

Και προσωπικά, λυπάμαι τον καημένο δυόσμο που θα κληθεί να επιζήσει, μέσα σε τέτοια ζαρντινιέρα.

Καλοκαίρι.

Στην αθήνα.

ΛΑΜΑΡΙΝΕΝΙΕΣ ΓΛΑΣΤΡΕΣ.

ΜΑΛΑΚΕΣ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;

Δηλαδή, θέλει τρομερό και φοβερό πτυχίο γεωπονικής για να καταλάβετε ότι θα μαραθούν όλα άμα τη εμφανίσει του ήλιου;

Στο πρώτο σαραντάρι θα πρέπει να ξαναγοράσετε φυτά.

Για να μην πούμε για την τοποθέτηση.

ΠΑΙΔΙΑ, ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟΥΡ.

Αλλά όχι για το κέντρο της Αθήνας, από επιβάτες / επιβάτριες αστικής συγκοινωνίας.

Πήγατε και βάλατε τις ζαρντινιέρες εκεί που ανοίγουν οι πόρτες των λεωφορείων..; 

Ψάχνει ο κόσμος λες και παίζει πάκμαν (που λέει και ένας φίλος μου) από πού θα φύγει..; 

Καλά, τα δε ΑΜΕΑ, δεν ξερω, πρέπει να παίρνουν τις ζαρντινιέρες αγκαλιά στα αμαξίδια υποθέτω..

Δηλαδή, κάπου η φάση έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μας.

Τι να σχολιάσεις και τι να αφήσεις ασχολίαστο;

Τα χρώματα στους δρόμους..;

ΠΑΙΔΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΣΚΕΦΤΗΚΕ..;

Είχε κάποιο πτυχίο αυτός που τα σκέφτηκε όλα αυτά;

Ήταν Άριστος…;

Σκιάζομαι για το ποιο θα είναι το επόμενο συγκλονιστικό

που θα γίνει με τον μεγάλο του μπακογιάννη.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ: Η αλήθεια είναι ότι πολλοί δήμαρχοι έχουν προσφέρει στη σάτιρα.

Πρώτος και καλύτερος ο Ταμήλος.

Που είχε γίνει και viral με τις μαλακίες του..

Άσε τον Μπέο..

Που βγήκε και δήλωσε ότι στους Σταγιάτες παίζουν χασισοφυτείες.

Αλλά σαν τον μπακογιάννη παιδιά, ΔΕΝ ΕΧΕΙ.

Και το κακό είναι, ότι ξεχνάμε.

Το κακό είναι ότι αύριο μεθαύριο, ο μπακογιάννης θα είναι ενδεχομένως πρωθυπουργός.

Και θα τον τρώμε στην μάπα καιρό.

Και αυτόν και τον μεγάλο του περίπατο.

Σχολική Τέχνη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

άλλη μία μέρα, που ο κόσμος του ίντερνετ έχει συγκλονιστεί..

άλλη μία μέρα, που η ελληνική επικαιρότητα, ταράχθηκε..

άλλη μία μέρα, που η φοβερή και τρομερή υπουργός παιδείας μας, αποδεδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων..

και για να κάνουμε λίγο skip το intro,

γιατί δεν μου πάνε και πολύ τα δακρύβρεχτα,

μάλλον ήρθε η ώρα να πούμε δύο λόγια για το ελληνικό σχολείο και τις τέχνες.

Έχουμε και λέμε λοιπόν..

Το νέο αναλυτικό πρόγραμμα, εκτός από την κατάργηση της κοινωνιολογίας

(είπαμε, τα παιδιά θα γίνουν κομμουνιστές)

και την επαναφορά των λατινικών

(για την ωδή στην παπαγαλία θα πούμε κάποια άλλη στιγμή)

προβλέπει και την κατάργηση των καλλιτεχνικών

(ως μαθήματα επιλογής).

Παράλληλα βέβαια, έχουμε την επιστροφή στην κανονικότητα,

με τη διαγωγή να ξαναγυρίζει στα απολυτήρια,

και ίσως με τη νέα σεζόν τα σχολεία γίνουν και αρρένων – θηλέων,

ενώ δεν αποκλείεται η χρήση ποδιάς και βίτσας για να εξασφαλιστεί η διαγωγή των μαθητών και μαθητριών.

All in all, ένα ηρωικό, παραδοσιακό

«εμπρός πίσω», από κάθε άποψη και προς πάσα κατεύθυνση.

Αλήθεια όμως, γιατί πέσαμε όλοι από τα σύννεφα με τα καλλιτεχνικά..

Και βασικά..

ΠΟΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ..;

Ας δούμε λίγο την πραγματικότητα.

Μιλάμε για το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Ναι;

Ναι!

Και ο μέσος νοήμων άνθρωπος που φοίτησε σε ελληνικό σχολείο, πιθανώς να μην έχει κάνει καλλιτεχνικά οριακά ΠΟΤΕ στη σχολική του ζωή!

Μας θυμάμαι στο δημοτικό, να «κλέβουμε» ώρες από τα καλλιτεχνικά και τη μουσική

(γιατί φυσικά ΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;;;;)

και να τις χρησιμοποιούμε για να βγάλουμε την ύλη της γεωγραφίας..

(άλλο αδικημένο μάθημα, που διδάσκεται με τον πλέον ακατάλληλο τρόπο)

Ή των μαθηματικών..

Ζήτημα αν στο δημοτικό κάναμε σε έξι χρόνια ΔΕΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.

Αν είπαμε δέκα τραγούδια.

Αν μάθαμε δέκα τραγουδάκια στη φλογέρα.

Δεν μιλάμε για πίνακες..

Δεν μιλάμε για παραστάσεις..

Για κινηματογράφο..

Για γλυπτική..

Όχι όχι, ΤΑ ΒΑΣΙΚΆ.

Όόόόόχι.

Πάντα (πάντα) κάτι θα ήταν πιο χρήσιμο από τα καλλιτεχνικά.

Και φυσικά, πεδίο δόξης λαμπρό στα καλλιτεχνικά μαθήματα, ήταν το γυμνάσιο.

To make things clear: είχα την τύχη να έχω εξαιρετικές μουσικούς και στις δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου.

Εξαιρετικές γυναίκες.

Με απίστευτες γνώσεις και όρεξη για δουλειά.

Guess what.

Δεν είχαν όλοι την ίδια τύχη.

Οι πιο πολλοί φίλοι από άλλα σχολεία είχαν το στερεότυπο του κομπλεξικού καθηγητή,

την καρικατούρα της κομπλεξικής καθηγήτριας:

βιβλίο μουσικής, παπαγαλία, εξέταση, τεστ και πάμε πάλι από την αρχή.

Ο, τι είχαμε και εμείς στην τρίτη γυμνασίου.

Μάθαμε μουσική..;

Όχι.

Μάθαμε για τη μουσική..;

Ούτε.

Ήμασταν τα μόνα παιδιά..;

Όχι.

Στο δε λύκειο, καμία επαφή, με τίποτα σχετικό με τις τέχνες.

Τόσο απλά, χωρίς αναλύσεις και εξαιρέσεις.

Και μεγαλώνοντας βλέπω ότι πάνω κάτω, όλοι και όλες στα ίδια είμαστε.

Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Και οι εξαιρέσεις ελάχιστες, έως μηδαμινές.

Γιατί λοιπόν πέσαμε από τα σύννεφα με κάποια αντίστοιχη απόφαση της φοβερής και τρομερής υπουργού παιδείας..;

Τόσα χρόνια, πρακτικά, είχαμε καταργήσει τα καλλιτεχνικά.

Όσοι δεν τα είχαν καταργήσει, τα δίδασκαν πιθανότατα με λάθος τρόπο.

Προωθώντας ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ την ατελείωτη παπαγαλία..

Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα μαθήματα των καλλιτεχνικών.

Έχει να κάνει με τη διδασκαλία των τεχνών γενικότερα.

Ποτέ κανένας μαθητής δεν έμαθε να διαβάζει ποιήματα..

Ποτέ καμία μαθήτρια δεν έμαθε να βλέπει ταινίες..

Καμία επίσκεψη όπως θα έπρεπε σε κάποιο μουσείο,

καμία αναφορά στις τέχνες και στη συμβολή τους στον πολιτισμό.

Ή μήπως ξεχνάμε ότι, με το που παίρναμε τα βιβλία της ιστορίας,

και μας ενημέρωναν για την ύλη, τα κεφάλαια για τις τέχνες ήταν πάντα εκτός..;

Δεν εξετάζαμε τις τέχνες, ούτε καν ως πτυχή της ιστορίας.

Ξέραμε μόνο να παπαγαλίζουμε.

«Ο λόρδος βύρωνας, σπουδαίος φιλέλληνας, έγραψε ποίηση για την ελλάδα»

ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ.

Μέχρι εκεί έφτανε η διδασκαλία της τέχνης.

Τόσο όσο να μπορούμε να το καυχηθούμε..

«Φτιάξαμε κούρους, κόρες, Παρθενώνα, μάρμαρα, γλυπτά»..

Αυτό.

Αναφορά.

(και μάλιστα με μορφή αχταρμά).

Κάπου σε κάποιο βιβλίο στα πρώτα χρόνια του δημοτικού.

Και μετά τέλος.

Γιατί λοιπόν πέσαμε ξαφνικά από τα σύννεφα..;

Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο..

Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο χρόνια τώρα..

Διαμορφώνει σύγχρονους έλληνες και ελληνίδες, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΕΧΝΗ.

Δεν είναι λοιπόν να απορούμε που ο μέσος έλληνας, θεωρεί μουσικούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές και χορευτές ως επαγγέλματα πολυτελείας..

Δεν είναι να απορούμε που η μέση ελληνίδα θεωρεί τον Ελ Γκρέκο και τον Θεόφιλο μπογιατζήδες και τον Χαλεπά καλουπατζή.

Όχι, δεν είναι να απορούμε.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Και αυτές οι ταυτότητες πολιτών, δε θα αλλάξουνε με 2-3 ώρες ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο στο λύκειο

(ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ – ΔΕΝ ΛΕΩ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ).

Και αυτές οι ταυτότητες πολιτών, ψήφισαν τους άριστους.

«Γιατί κάθε λαός παίρνει αυτό που τους αξίζει»

(Στίχοιμα, μιας και μιλούσαμε για τέχνη:

https://www.youtube.com/watch?v=KUcmU6az7vs )

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Το Δαχτυλίδι

Σχεδόν δύο χρόνια ήμασταν τότε "μαζί"..

Ίσως λίγο λιγότερο..

Ένα βράδυ, αρχές καλοκαιριού ήταν νομίζω..

Σε ένα stand χωμένο στο βάθος από του μπαρ..

Μου άρεσε που είχες έρθει να με δεις..

Δεν έρχεσαι πολύ συχνά..

Είχα εκείνο το άγχος, εκείνη τη χαρά..

Μου άρεσε που ήσουν εκεί..

Μου άρεσε τόσο που καθόμουν με την πλάτη στην πόρτα..

Να μην βλέπω ποιοι μπαινοβγαίνουν,

να μην μιλάω με κόσμο,

να μη χαιρετάω άλλους,

να κοιτάω μόνο εσένα, να είμαι μόνο μαζί σου.

Γιατί είχες έρθει..

Και δεν ερχόσουν συχνά..

Και κάτσαμε και βολευτήκαμε και πήραμε τα ποτά μας..

Και πάνω εκεί που «γκρίνιαζες» όπως πάντα

(και πόσο μου είχε λείψει)

μου πέταξες ένα μικρό υφασμάτινο σακουλάκι..

Με όλη την αγάπη που ξέρω ότι μου έχεις..

Και με όλη τη ρομαντικότητα που ξέρω ότι ποτέ δεν μας διακατείχε..

Και ξέρεις πόσο χαίρομαι με τα μπιχλιμπίδια..

Μέσα στα άλλα είχε και ένα μικρό «βεράκι»..

Δεν μου έκανε, αλλά δεν πειράζει..

Ήμουν τόσο χαρούμενη με τα άλλα, που θα σου το έδινα πίσω αυτό..

Μου αρκούσαν όλα τα άλλα, ήταν υπέροχα..

«Είδες το χαραγμένο, ε;»

Όχι, δεν το είχα δει..

Δεν το είχα παρατηρήσει..

Απλά αφού δεν με έκανε, θα σου το έδινα..

Ήταν ένα απλό, όμορφο βεράκι στην τελική, τίποτα το ιδιαίτερο..

Το κοίταξα στο λίγο φως του μαγαζιού,

και όντως, από τη μέσα μεριά αχνοφαινόταν αυτό που είχες χαράξει..

SLAVE

Και δεν πρόλαβα να μιλήσω..

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω..

Γιατί με το που σε κοίταξα, άρχισες να μιλάς εσύ..

«Όχι, δεν είσαι.

Και δε θα γίνεις ποτέ.

Όχι μόνο για μένα.

Γενικότερα..

Για κανέναν..

Και αν κάποιος, κάποτε, σου πει το αντίθετο,

δεν σε έμαθε ποτέ..

Απλά σου άρεσε και στο έφτιαξα..»

*********************************************************************************

Και πέρασαν χρόνια από εκείνο το βράδυ..

Τέσσερα;

Πέντε;

Πάντως πέρασαν χρόνια.

Μεγαλώσαμε.

Βασικά χωριστά, αλλά κυρίως μαζί.

Πολύ πιο Μαζί από άλλους που είναι κάθε μέρα μαζί.

Και το δαχτυλίδι, έμεινε εκεί..

Πάντα εκεί..

Στο μικρό δάχτυλο του αριστερού μου χεριού,

από την πρώτη στιγμή εκείνο το βράδυ..

Ήταν εκεί συνέχεια..

Κάθε μέρα,

κάθε στιγμή,

σε κάθε μάθημα,

σε κάθε εξέταση,

σε κάθε άγχος,

σε κάθε χαρά,

σε κάθε λύπη,

σε κάθε έξοδο..

Και ήμασταν Μαζί..

Με θυμάμαι να ξυπνάω έντρομη μέσα στο βράδυ,

νομίζοντας ότι το έχω χάσει,

γιατί δεν το ψηλάφισα στον ύπνο μου..

Με θυμάμαι να φρικάρω στη θάλασσα,

γιατί νόμιζα ότι είχε γλιστρήσει από το χέρι μου στο νερό..

Όμως όχι..

Ήταν εκεί..

Ήταν συνέχεια εκεί..

Δε θυμάμαι πώς ήμουν πριν σε γνωρίσω..

Μα βλέπω πώς είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω ποια είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω το κορίτσι, που έγινε γυναίκα..

Βλέπω την έφηβη, που μεγάλωσε..

Που δεν έγινε τέλεια..

Και δε θα γίνει ποτέ..

Γιατί το τέλειο είναι βαρετό, έτσι δεν είναι..;

Και το σημαντικότερο..

Βλέπω εσένα μέσα σε εμένα..

Και βασικά, σ’ αγαπώ!

Και όσο περνάνε τα χρόνια, σ’ αγαπώ όλο και περισσότερο..

Σ’ αγαπώ που μου έμαθες να σκέφτομαι..

Που μου έδωσες ώθηση ακόμα και για μικροπράγματα..

Σ’ αγαπώ που με ξέρεις τόσο καλά..

Που έκατσες να με μάθεις τόσο καλά..

Σ΄ αγαπώ για το χιούμορ σου..

(που ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για μένα)..

Μα πάνω απ’ όλα, σ’ αγαπώ για το μυαλό σου..

Που όσες ώρες και να μιλάω για το μυαλό σου,

πάντα θα βρίσκω πράγματα καινούρια να αγαπάω..

Κάποια πράγματα, αν και μελό, πρέπει να λέγονται..

Με όποιο τρόπο μπορούμε..

Και πρέπει να λέγονται πριν να είναι αργά..

Σ’ ευχαριστώ.

Για όλα αυτά που ξέρεις και ίσως και γι’ άλλα..

Αλλά σ’ ευχαριστώ.

Υ.Γ.: ο κόσμος εκεί έξω, είναι χάλια.

Γεμάτος κακία και ο καθένας έχει μια άποψη για όλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου προσφέρουν κάθε είδους δαχτυλίδι εκεί έξω.

Και κάποια θα είναι φανταχτερά, πολύχρωμα, ακριβά..

Ένα όμως θα είναι το δαχτυλίδι σου.

Αυτό, χωρίς το οποίο δε θα ήσουν εσύ.

Και όταν το βρει, να ξέρεις ότι είναι κάτι σαν την ιθάκη σου..

«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..»

Η Αγκαλιά & το "ξεκούμπωμα"

Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο..

Θα έλεγα ότι πιο δύσκολο είναι να βρεις την Αγκαλιά.

Την μία Αγκαλιά.

Εκείνη την Αγκαλιά.

Εκείνη την μία Αγκαλιά που «κουμπώνει τέλεια»..

Που μέσα της κρύβεσαι.

Γίνεσαι παιδί.

Σου φεύγει ό, τι για χρόνια σε πονούσε.

Εκείνο το βάρος.

Ναι, είναι δύσκολο να τη βρεις.

Είναι δύσκολο να βρεις δυο χέρια να σε σφίγγουν έτσι.

Να αφήνεσαι.

Να αφήνονται.

Και να είναι σαν να ενώθηκαν τα δύο κομμάτια του πάζλ.

 

Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο.

Να πρέπει να αφήσεις αυτή την αγκαλιά.

Να πρέπει να μείνεις χωρίς αυτή.

Να ζήσεις χωρίς αυτή.

Να πας παρακάτω.

Και τελικά, ίσως αυτό να είναι το πιο δύσκολο.

Να αφήσεις αυτή την αγκαλιά, «που κουμπώνει τέλεια»..

Για να πας παρακάτω.

Γιατί αυτό παίζει με τις αγκαλιές που κουμπώνουν τέλεια..

«Πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε»..

Και μάλλον πονάνε για καιρό.

Πονάνε περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.

 

«Ξεκουμπώνεις» από την αγκαλιά πρακτικά,

ενώ κατά βάθος εύχεσαι να μην ερχόταν ποτέ αυτή η ώρα.

Και κάθε τόσο σκέφτεσαι..

Άραγε, θα ξαναβρείς μια παρόμοια αγκαλιά..;

Και αν ξαναβρείς, θα είναι το ίδιο «ιδανική»…;

Ή θα περιμένεις πάντα, να γυρίσει αυτή η ίδια..;

Και τελικά, αξίζει να βρεις κάποτε την Αγκαλιά,

άμα είναι το «ξεκούμπωμά» της να πονάει τόσο πολύ..;

 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.:

Σπέσιαλ ευχαριστώ στο Χρήστο..

Γι' αυτόν τον στίχο: 

"Να φοβάμαι αγκαλιές που θα κουμπώνουν τέλεια

γιατί πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε"

σε αυτό το (υπέροχο) κομμάτι: 

https://www.youtube.com/watch?v=RYt06mVjCpg