Περί γάμου ο λόγος

Εγώ πάλι (που έχω καιρό να γράψω εδώ),

δεν καταλαβαίνω βασικά πράγματα στην όλη φάση με τους γάμους ανθρώπων του ίδιου φύλου.

Π.χ. το πρώτο που δεν καταλαβαίνω είναι

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕΜΙΑΝΗ.

Θα μου πεις «δημοκρατία έχουμε, θα έχουμε άποψη».

Χμμ.. ή και όχι..

Δηλαδή, αν το επιχείρημά σου για να έχεις άποψη είναι το «Δημοκρατία έχουμε», να σε ενημερώσω από

το κοντρόλ ότι δημοκρατία σημαίνει και ισότητα απέναντι στον νόμο..

Και μιλώντας για ισότητα απέναντι στο νόμο και δημοκρατία,

να πούμε ότι αυτά τα ζευγάρια ΔΕΝ αντιμετωπίζονται με την ισότητα αυτή.

Δηλαδή κάπου αν θες δημοκρατία, να υποστείς και τις συνέπειες.

Δεν σταματάει η δημοκρατία στο «λεω τη γνώμη μου».

Όχι ότι μας συμφέρει παιδιά, δείτε το λίγο.

Βγαίνει κάθε κυρπαντελής (σις, στρέιτ, παντρεμένος με την κυρακατίνα από τον 3 ο )

και μας λέει ότι «αντιβαίνει στη φύση αυτό το πράγμα».

Παιδιά.

ΜΗΝ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ.

Γιατί κάθε φορά που βάζετε καποτούλα (πολύ καλά κάνετε κατά τη γνώμη μου, κρίμα να αναπαραχθείτε),

«αντιβαίνετε στη φύση».

Κάθε φορά που κάνετε στοματικό σεξ, επίσης αντιβαίνετε στη φύση.

Κάθε φορά που πάτε για εξωσωματική αντιβαίνετε στη φύση.

Βασικά, η φύση θα σας προκαλέσει χολή, σκολικοειδήτιδα, πέτρα στα νεφρά και ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ,

δεν θα ζήσετε με την φύση.

Οπότε μήπως να σκεφτούμε λίγο και αυτό με την φύση;

Γιατί παράλληλα, η φύση διαμορφώνει τη σεξουαλικότητα.

Οι στρέιτ («φυσιολογικοί» - αηδιάζω με την έκφραση αυτή) γονείς, γενούν μη στρέιτ παιδιά.

Οπότε γενικά, χωλαίνει και το επιχείρημα της φύσης ρε φίλε.

Χαλάει το αφήγημα από παντού.

Δεν σας παίρνει ούτε αυτό.

Και για να περάσω και στο θέμα μου.

Γενικά μιλώντας δεν είναι υποχρεωτικό όλ@ να έχουμε γνώμη για όλα.

Τύπου, δεν θα περπατάτε μια μέρα αμέριμνοι στο δρόμο και τσουυυυυπ θα έρθουν να σας παντρέψουν

με έναν γκέι.

Θα σας ρωτήσουν πιο πριν.

(όχι όπως κάποτε – ή μπορεί και σήμερα ακόμα – που παντρεύουν κάτι κοπελίτσες με το ζόρι..

σε στρέιτ γάμους, ναι;)

Ούτε θα έρθει ΚΑΝΕΝΑΣ να σας φέρει με το ζόρι ένα παιδί Α ΝΑ ΠΑΡΤΟ, ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ

(επίσης ξέρω πολλές στρέιτ οικογένειες που «έτυχε» και «υποχρεώθηκαν» one way or an other).

Ήρεμα.

Δεν θέλετε να παντρευτείτε άτομο του ίδιου φύλου;

ΜΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΤΕ.

Και βασικά μην μιλάτε.

Ας ακούσουμε ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τα άτομα που ΤΑ ΑΦΟΡΑ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ.

Τα άτομα που τα αφορά να παντρευτούν και να τεκνοθετήσουν.

Ή που απλά τα αφορά να θεμελιωθούν τα ίδια και βασικά ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες εντός

της χώρας.

Το τι γελοιότητα κυκλοφορεί εκεί έξω, είναι οριακά απαράδεκτη.

«Αυτά τα παιδιά με τις δύο μαμάδες θα τρώνε μπούλινγκ στα σχολεία».

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ;;;;

Ποιος θα είναι ο θύτης;

Θα επιτρέψεις (και θα δικαιολογήσεις) το παιδί ΣΟΥ (από την «κανονική» οικογένεια), να είναι θύτης;

Και εν συνεχεία, θεωρείς ότι θα αφήσουμε τα παιδιά μας (θετά ή όχι) να φάνε το ίδιο γαμημένο

μπούλινγκ που φάγαμε εμείς;

Όντως τώρα;

Βασικό IQ παιδιά. Όχι παραπάνω.

Μαζευτείτε γιατί εκτείθεστε και γιατί η ομοφοβία (μαζί με την μαλακία) τυφλώνει.

Αν αντί για ευτυχισμένες πολύχρωμες οικογένειες, βλέπετε εχθρούς και συνομωσίες, έχετε θεματάκι.

Σοβαρό θεματάκι.

Και κάπου κούρασε και η ομοφοβία και η ετεροκανονικότητά σας.

Κούρασε το μίσος σας για το διαφορετικό.

Κούρασε η μικροαστική σας άποψη.

Και πάνω απ’ όλα κούρασε η αμάθειά σας.

Γιατί η αμάθεια και το μίσος για το διαφορετικό κατέληξαν στις ομοφοβικές επιθέσεις.

Η μικροαστική σας άποψη καταπίεσε νέα παιδιά,

οδηγώντας τα μέχρι και στην αυτοκτονία επειδή «ήταν διαφορετικά».

Η γαμημένη ομοφοβία σας καταδικάζει ανθρώπους να ζουν ως «λιγότερο ίσοι» από άλλους, σαν να

είμαστε σε οργουελικό σύμπαν.

Αν αύριο μεθαύριο βγει μια νομοθεσία που απαγορεύει ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ τους στρέιτ γάμους, θα είστε όλοι

στα κάγκελα για να διεκδικήσετε το δικαίωμά σας αυτό.

Γιατί;

Τι παραπάνω (δεν) έχετε από τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους γύρω σας;

Τι σας κάνει καλύτερους;

Και στην τελική ποιος και με τι κριτήρια το αποφάσισε αυτό;

Καθίστε λίγο ένα βήμα πίσω.

Σκεφτείτε.

Αναλογιστείτε τα πράγματα.

Και μετά αγκαλιάστε τη διαφορετικότητα που υπάρχει γύρω σας.

Γιατί χωρίς χρώματα, η ζωή είναι μόνο ένα μουντό, μίζερο γκρίζο.

Μπορείτε να στείλετε τα δικά σας κείμενα στο greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: Όποι@ νομίζει - προτιμάει να βλέπει παιδιά να μεγαλώνουν σε ίδρυμα αντί για οικογένεια, έχει πρόβλημα σοβαρό. 

Και μηδενική γνώση της κατάστασης στα ιδρύματα.

(και μηδενικές ικανότητες να γίνει γονέας. Ασχέτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού).

Υ.Γ.2: Παπαδαριό δεν έπιασα στο στόμα μου όλως παραδόξως μέχρι στιγμής. 

Αλλά λίγο τουμπεκί ρε παιδιά επιτέλους. Δηλαδή..

Είναι αυτό που θες να πιάσεις τον ενοχλητικό τύπο και να του φωνάξεις ένα μεγάλο 

ΣΚΑΣΕ

το οποίο θα ακουστεί μέχρι τα βάθη της κόλασης.

Έλα, κουράσατε. 

Βγάλτε πρώτα τα φορέματα και τα χρυσαφικά, 

σταματήστε να δημιουργείτε δεκαπέντε σκάνδαλα την εβδομάδα,

(σταματήστε λίγο και να τον παίρνετε στα κρυφά)

και επικεντρωθείτε στα της θρησκείας σας.

Η χονδροφοβία και οι ρίγες

Και πολλοί ήταν αυτοί που τις τελευταίες μέρες συζήτησαν για τη χοντρή με τις ρίγες.

Οι ρίγες.

Όπως γνωρίζετε (αν δεν γνωρίζετε, λίγο σας ζηλεύω),

τις τελευταίες μέρες βρήκε στο Τικ Τοκ ένας "διάσημος" "χορευτής" 

και ανέβασε ένα βίντεο μιας κοπέλας.

Η κοπέλα διασκέδαζε σε ένα μαγαζί με μια φίλη της

και στο βίντεο ο εν λόγω μισόψυχος σχολιάζει το ντύσιμό της

λέγοντας πως είναι απαράδεκτο ένας άνθρωπος με τόσα κιλά

να φοράει οριζόντιες ρίγες,

τονίζοντας μάλιστα ότι αυτό είναι κάτι που το ξέρει «από μικρός, από την οικογένειά του»..

 

Μετά βέβαια από αυτό, ξεκίνησε ένας μεγάλος χαμός.

Άνθρωποι σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σταμάτησαν να τον ακολουθούνε,

στο Τουίτερ τρένταρε δύο μέρες με αρνητικά σχόλια,

ενώ παράλληλα η εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν ανακοίνωσε τη λήξη της συνεργασίας τους.

 

Ας μην σταθούμε στο παράνομο της υπόθεσης,

που βιντεοσκοπείς άνθρωπο παρά τη θέλησή του..

 

Ας σταθούμε στο αηδιαστικό της υπόθεσης..

Με ποιο δικαίωμα ρε ΓΕΛΟΙΕ τύπε, σχολιάζεις το ντύσιμο ενός ανθρώπου…;

Ως τι…;

Με ποιο δικαίωμα διαπομπεύεις μια γυναίκα…;

Αντιλαμβάνεσαι τι ευθύνη φέρεις…;

Αντιλαμβάνεσαι τι μπορεί να είχε συμβεί στην κοπέλα αυτή,

όταν συνειδητοποίησε τι της έχεις κάνει…;

Καταλαβαίνεις τι ζόρι δέχτηκε όταν κόσμος

(ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ)

ΓΕΛΑΣΕ

και άρχισε να την σχολιάζει δημόσια…;

 

Και για να περάσουμε και στο θέμα μου..

Από πότε είναι έγκλημα το να είσαι χοντρός;

Από πότε είναι κακό το να είσαι χοντρή..;

Και από πότε δίνεται το δικαίωμα σε κάθε

ΑΜΟΡΦΩΤΟ υποκείμενο εκεί έξω,

να σχολιάζει το βάρος σου και να έχει άποψη..;

 

Και προτού πεταχτεί κάνας ληψός να πει «μα μιλάω για το αισθητικό»,

ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ, ΓΑΜΗΣΟΥ,

ΔΕΝ.

ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ.

ΚΑΝΕΙΣ.

 

Μου την δίνει ολόκληρη η στάση μιας κοινωνίας.

Από μικρό παιδάκι σου τριβελίζουν το κεφάλι.

«Κοίτα μαγουλάκια» και σε τσιμπάνε λες και είσαι ζελεδάκι.

Μετά στην εφηβεία το πάχος «θα το πάρεις μπόι, μην στεναχωριέσαι»..

Μετά σου λένε ότι «όταν βρεις γκόμενο / γκόμενα, θα αδυνατίσεις»..

Αδυνατίζεις, σε ρωτάνε αν είσαι άρρωστη.

Παχαίνεις, σε ρωτάνε «γιατί πάχυνες».

Λες και ολόκληρη η ύπαρξή σου συνίσταται σε αυτό και μόνο.

 

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

για κάθε χονδροφοβικό σχόλιο υπάρχει μία και μόνο θέση:

Ο ΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΜΠΟΥ.

Όποιος και αν είναι ο πομπός.

 

Γιατί η χονδροφοβία είναι παντού.

Στην γειτόνισσα,

στον πωλητή,

στη μάνα σου,

στη γιαγιά σου,

στον καθηγητή σου,

στις γνωστές σου,

στις φίλες σου,

στους φίλους σου

στο σύντροφό σου,

ακόμα και στον περιπτερά της γωνίας.

Η χονδροφοβία έχει πολλά άλλοθι:

"Στο λέω εγώ, που είμαι μάνα σου και σε πονάω..."

"Έλα ρε, μια πλάκα κάναμε!!"

"Μα και εσύ, δεν το ράβεις λίγο το ρημάδι σου!!"

"Με τα κιλά που έχεις, δεν μπορώ να σε διαχειριστώ στο κρεβάτι"

 

Σταματήστε λοιπόν να σχολιάζετε το βάρος του κόσμου και βρείτε κάτι ουσιώδες στη μίζερη ζωή σας.

Σταματήστε να «ζυγίζετε» τους ανθρώπους με το μάτι κάθε φορά.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.

Αλλά κυρίως σταματήστε μια ζωή να ασχολείστε με την εμφάνιση του κόσμου.

Μάθετε μία φορά να βλέπετε το περιεχόμενο.

Αν από την άλλη θεωρείτε ότι μπορείτε να κάνετε σχόλια όπως

«ναι μην κουραστείς και χάσεις κάνα γραμμάριο» ή

«ναι είσαι που είσαι χοντρός, οι ρίγες σε κάνουν τόφαλο» ή

«θα βγεις με τόσο κοντή φούστα; Τα μπούτια σου είναι τεράστια» ή

«είδες τι φορούσε; Την πάχαινε πολύ!!» ή

«Μπικίνι; Μη χειρότερα, υπάρχουν πολύ ωραία ολόσωμα μαγιώ!» και άλλα τέτοια,

τότε guess what: είστε απλά τοξικοί.

Τοξικοί μικροαστοί, χωρίς τρόπους που το μόνο που σας νοιάζει είναι τα σώματα των άλλων.

Και καλύτερα να μην είστε στις ζωές μας, βλάπτετε σοβαρά την ψυχική μας υγεία ;)

 

Υ.Γ.: Μπορεί κάποι@ να μου απαντήσει ειλικρινά;

Γιατί το να σε λένε «χοντρό» / «χοντρή» θα έπρεπε να σε θίγει..;

Έχω πολλά σκουπίδια στο fb που τις τελευταίες μέρες με αποκαλούν έτσι,

θεωρώντας ότι θα πρέπει να θιχτώ or something..

Αν κάποι@ μπορεί να μου απαντήσει, be my guests! ^^

Θα αφήσω εδώ μερικά μηνύματα λατρείας <3 

 

Υ.Γ.2: Θυμάστε πριν λίγο καιρό την κόρη του ιερές που πέθανε,

από ιατρική αμέλεια στην προσπάθειά της να κάνει επέμβαση

για να χάσει βάρος;

Προσέχετε με τα σχόλιά σας.

Αρκετά κρίματα θα έπρεπε να έχετε ήδη, δεν σας παίρνει για παραπάνω.

Just sayin’

 

Υ.Γ.3: Για το αντίστοιχο body-shaming που δέχονται τα αδύνατα άτομα,

θα επανέλθω εκ νέου κάποια στιγμή, το υπόσχομαι <3

Η Δήμητρα της Λέσβου

Λίγες μέρες πριν, ένας γνωστός μου έγινε πατέρας.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι ήρθε στον κόσμο.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι, σα μια λευκή, άγραφη πλάκα,

πάνω στην οποία μπορούμε να γράψουμε ό, τι θέλουμε..

Ό, τι ξέρουμε..

Ό, τι πρέπει να θυμάται..

Ό, τι πρέπει να μάθει..

 

Μια λευκή, άγραφη πλάκα, που σηματοδοτεί μια άλλη γενιά.

Μια άλλη γενιά που έρχεται στον κόσμο τώρα.

Και που θα αποτελεί τον κόσμο αύριο ή μεθαύριο.

 

Παράλληλα σήμερα, μαθεύτηκαν και τα νέα για τη δήμητρα..

Τη δήμητρα της λέσβου..

Τη δήμητρα της σκαμιάς..

Τη δήμητρα αυτή, που η κοινωνία μας, η άριστη,

αψεγάδιαστη, ιδανική κοινωνία μας, δε χώρεσε ποτέ.

Τη δήμητρα που γεννήθηκε «δημήτρης».

Μα ήταν πάντα δήμητρα.

Αυτή που φορούσε τα φορέματά της, τις πέρλες της, το χαμόγελό της

και υποδεχόταν τον κόσμο.

Αυτή που κάποια άριστα, 15χρονα γελοιοποίησαν και διέσυραν στο ίντερνετ.

Αυτή που οι «δικοί της» άνθρωποι την έκλεισαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

Αυτή που δύο μήνες δεν την αναζήτησε κανείς «δικός της».

Αυτή που χτύπησε και παράτησε ως θύμα τροχαίου κάποιος καλός «νοικοκυραίος» που πιθανώς «δεν είχε δώσει ξανά τέτοιο δικαίωμα».

Αυτή.

Αυτή που ευτυχώς ίσως για την ίδια, δεν είναι πια εδώ.

Αυτή που ακομα και τώρα, δεν την σέβονται πολλοί.

Συνεχίζουν να την αποκαλούν «Δημήτρη», όνομα που είχε αρνηθεί εδώ και χρόνια.

Χύνουν δάκρια και διατυμπανίζουν το πόσο τον αγαπούσαν.

Πόσο τον πονούσαν.

Και πόσο ήθελαν να τον βοηθήσουν.

 

Και άραγε, μια τόσο νοσηρή και άρρωστη κοινωνία,

πώς μπορεί να είναι ένα ασφαλές μέρος για ένα παιδάκι που μόλις γεννήθηκε..;

Πώς μπορεί ένα τέτοιο ανθρωπάκι,

μεγαλώνοντας να γίνει Άνθρωπος..;

Άνθρωπος.

Σαν τη δήμητρα.

Σαν το ζακ.

Σαν το γιακουμάκη.

Άνθρωποι.

Όπως αυτοί οι άνθρωποι που χάνονται κάθε μέρα.

Από τους νταήδες,

τους νοικοκυραίους,

τους μπάτσους,

τους λεβέντες.

 

Και μετά η κοινωνία μας «θρηνεί».

See the irony here?

Η ίδια κοινωνία που αρνείται να δεχτεί το αλλιώτικο.

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στους άντρες να μην κλαίνε.

Να φοράνε παντελόνια,

(και όχι πέρλες και φουστάνια),

να μην φοράνε make up,

να πάνε μόνο καράτε και «ελληνορωμαϊκή πάλη»,

να μην πονάνε,

να μην θρηνούνε..

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στις γυναίκες να μην ντύνονται «πρόστυχα».

Να ξυρίζονται,

να μην μιλάνε πολύ,

να δικαιολογούν τους άντρες γιατί «άντρες είναι»..

Αυτή η κοινωνία έρχεται να θρηνήσει.

Μετά.

Κατόπιν – θλιβερής – γιορτής.

Αυτή η κοινωνία θρηνεί.

Η κοινωνία που δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ για να βοηθήσει ουσιαστικά τα πρόσωπα αυτά.

Η κοινωνία που κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να μην υπάρχει το «αλλιώτικο» πουθενά.

Η κοινωνία που ΤΙΜΩΡΕΙ άμεσα ή έμμεσα κάθε τι διαφορετικό.

Και το τιμωρεί με το χειρότερο τρόπο.

 

Ήθελα να γράψω τόσα πολλά.

Αλλά νομίζω ότι είμαι τόσο εξοργισμένη.

Εξοργισμένη και κουρασμένη.

Κουρασμένη γιατί «σε έναν κόσμο για λίγους, δε χωράει κανείς μας»..

Και εξοργισμένη.

Γιατί δεν ξέρω στις πόσες δήμητρες, στα πόσα ζακ,

στους πόσους βαγγέληδες, στις πόσες ελένες,

θα γίνουμε επιτέλους άνθρωποι.

Και γιατί, δεν ξέρω πότε θα είμαστε έτοιμοι, να φέρουμε στον κόσμο μια πραγματικά νέα γενιά.

Μια νέα γενιά που θα χωράει τον καθένα και την καθεμία από εμάς, έτσι όπως ακριβώς είμαστε.

Έτσι όπως ακριβώς γεννηθήκαμε.

Ή έτσι όπως ακριβώς θέλουμε.

Χωρίς να σκοτώνει και να τιμωρεί το αλλιώτικο.

Χωρίς να τρομάζει με το ανόμοιο.

Χωρίς να ξορκίζει και να περιθωριοποιεί το διαφορετικό.

 

Κλείνοντας, θα αφήσω το κείμενο που έγραψε η Πάολα Ρεβενιώτη,

στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook..

Σε δύο παραγράφους, έχει συνοψίσει ότι έπρεπε να ειπωθεί:

 

«Και έτσι μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών

θα βάλει ο αδελφός της τα γυναικεία φορέματα που αγαπούσε η Δήμητρα και τα αγόραζε από ένα ιταλικό περιοδικό,

θα ξεκολλήσει και τον γυμνό Ιησού από τον τοίχο του σπιτιού της που αγαπούσε πολύ,

το χωριό θα βυθιστεί για λίγο στην ενοχή του,

θα αναλογιστούν μερικοί πώς φέρθηκαν σε έναν συγχωριανό τους που γνώριζαν από μικρό παιδί,

σίγουρα θα πάνε στην κηδεία,

και η σακούλα σκουπιδιών με τα ρούχα τα γυναικεία θα καταλήξει στην χωματερή,

όπως και η ζωή της.

 

Και το σπίτι της που είναι στο κέντρο του χωριού

από το άλλο καλοκαίρι θα δέχεται τουρίστες σαν ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Αλλά εμείς οι ξένοι θα την θυμόμαστε

σαν τον πληγωμένο άγγελο που καθότανε κάτω από τον ήλιο

στην εκκλησία της Παναγιάς της Γοργόνας»

 Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: για τη δήμητρα (και για την κάθε δήμητρα),

η κοινωνία που έχουμε φτιάξει, είναι όχι απλά μικρή.

Πολύ μικρή.

 

“Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός”

Κείμενο φίλης, 

που επιθυμεί να μείνει ανώνυμη..

https://www.nostimonimar.gr/i-ellada-kai-fetos-sto-telos-tis-listas-isotitas-fylon/

Όταν μια  γυναίκα έχει κακοποιηθεί, όταν μια γυναίκα έχει υποστεί βιασμό, ή έστω παρενόχληση, το τραύμα που φέρει είναι βαθύ και ανομολόγητο. Δυστυχώς η κοινωνία είναι έτσι δομημένη ωστόσο,  που ο ζωτικός  χώρος  για  να  εκφράσει τον πόνο της και να  ακουμπήσει την ψυχή της, είναι φρικτά περιορισμένος και ασφυκτικός. It is a men´s world,  after all...

Ως πότε όμως...

Αν σκάψουμε βαθιά στης λήθης μας τα συρτάρια, όλες μας θα έχουμε να θυμηθούμε κάτι  παραβιαστικό που να το χαντακώσαμε στο ασυνείδητο κακήν κακώς. Όλες μας θα νιώσαμε  ντροπή και ενοχές ίσως, γι’ αυτό που μας συνέβη, μόνο και μόνο τις περισσότερες φορές γιατί  το επιτρέψαμε απλά να συμβεί.

Κακοποίηση είναι οτιδήποτε γίνεται παρά τη θέληση μας, οτιδήποτε μας μαυρίζει την ψυχή  και μας γεμίζει με αβεβαιότητα. Κακοποίηση είναι ακόμη και η χειριστικότητα σε μια σχέση.  Το ψυχολογικό αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να σε οδηγήσει ο ναρκισσισμός του άλλου. Ο νάρκισσος, ξέρει πολύ καλά με τί κριτήρια θα επιλέξει το “θύμα” του, που θα το ποτίσει με  "πρέζα" συναισθηματική. Κάνει το παν ώστε να γίνει απαραίτητος και μόλις αυτό το πετύχει, τρέφεται από τον πόνο, την ανασφάλεια και το αδιέξοδο στο οποίο σε έχει οδηγήσει. Γιατί ο νάρκισσος και μπορεί και θέλει.

Έτσι, περνάς τη ζωή σου μέσα στην τοξική φούσκα που σε έχει εγκλωβίσει και τελικά δεν ζεις..

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχα τη χαρά και την τιμή να είμαι προσκεκλημένη σε μια  εικαστική εγκατάσταση που πραγματευόταν την έμφυλη βία. “Πίσω από Πόρτες Κλειστές”, ο τίτλος. Συγκλονιστική αποτύπωση, εμπειρία  ζωής τολμώ να πω, καθώς μέσα από την καθ’ όλα  άρτια και με πολλή ευαισθησία επιμελημένη δουλειά των συντελεστών του project, αναδύθηκαν πράγματα τα οποία είχα θάψει επιμελώς στα κατάβαθα της ψυχής  μου.

“Με είχα χάσει. Με είχα χάσει...”  Δεν μου φεύγει από τα μάτια αυτή η φράση που υπήρχε  γραμμένη και η οποία με άδειασε, με ισοπέδωσε...

Συνειδητοποίησα κεραυνοβολημένη, πως  έτσι ακριβώς ένιωσα στο όχι και τόσο μακρινό  παρελθόν. Μόνο που τότε δεν έβρισκα ούτε τις λέξεις...

Για όσα αρσενικά θεωρήσουν ότι η συζήτηση που ανοίγει για τα ζητήματα αυτά είναι ψιλά  γράμματα, δεν πειράζει. Έχει ο χρόνος γυρίσματα για όλους. 

Για όσες γυναίκες θεωρήσουν ότι για κάποια πράγματα είναι αργά να μιλάμε, ένα έχω να πω.  Μιλήστε. Αφεθείτε και αφήστε. 

 

Από  καρδιάς.

Α.Μ.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmai.com 

Είναι το δεύτερο κείμενο παρόμοιας θεματολογίας που λαμβάνω από φίλη..

Και σκέφτομαι μετά το δεύτερο, πόσες είμαστε τελικά.. 

Πόσες έχουμε υποστεί βία, σεξουαλική και μη από άντρες γύρω μας..;

Πόσες ακόμα περιπτώσεις θα ακούσουμε..; 

Είμαστε ακόμα στην αρχή, στην κορυφή του παγόβουνου..

Πράγμα θλιβερό τουλάχιστον..

Αλλά και με μια αισιόδοξη νότα, αν μπορεί κανείς να βρει κάτι τέτοιο.

Γιατί πλέον οι γυναίκες μιλάνε.

Πλέον οι γυναίκες ορθώνουν ανάστημα. 

Και ίσως κάποια μέρα, καταφέρουμε να υπάρχει αυτή η βία, μόνο ως προϊόν φαντασίας.. 

"Αναξιότιμε βιαστή μου..."

Το κείμενο από αγαπημένη φίλη,

που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της..

TW: βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση 

Αναξιότιμε βιαστή μου,

Σου γράφω αυτό το κείμενο για να φρεσκάρω τη μνήμη σου… τώρα που κάθεσαι, λογικά με τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου και βλέπεις ειδήσεις για σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς και ίσως παίρνεις και το μέρος των θυμάτων. Σου γράφω, 12 χρόνια μετά, 2 χρόνια αφού, επιτέλους, κατάφερα να ονοματίσω σωστά αυτό που μου έκανες. Με βίασες.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Μου πήρε όμως 10 χρόνια να πω ότι αυτός με βίασε. Γιατί εγώ σε ήθελα πολύ και δεν γίνεται να σε βιάσει κάποιος που θες. Γιατί κάναμε σεξ έτσι κι αλλιώς, εσύ απλά ήθελες κι από πίσω. Γιατί ήμουν μικρή κι ήταν δεδομένο ότι κάποιος θα βρεθεί να με εκμεταλλευτεί, τι ήθελα μικρό κορίτσι να πηδιέμαι; Γιατί ήσουν οξύθυμος και προφανώς σε εξόργισε που μίλησα για εμάς στον αδερφό σου, για να με αφήσει ήσυχη, να σταματήσει να με παρενοχλεί. Γιατί αν δεν ήθελα ας σηκωνόμουν να φύγω, κι ας με έσφιγγες από τον λαιμό βρίζοντάς με. Γιατί είχα έρθει σπίτι σου άρα τα ‘θελα και τα ‘παθα, άλλωστε ο βιασμός γίνεται μόνο από αγνώστους στον δρόμο. Γιατί με έκανες να πιστέψω ότι το άξιζα, ότι έπρεπε να τιμωρηθώ. Γιατί μετά σε συγχώρησα, άρα εγώ ήμουν η ηλίθια. Γιατί ήταν επόμενο να συμβεί με εσένα που έμπλεξα. Γιατί όλοι μου έλεγαν πως είσαι μαλάκας, κανένας όμως πως με βίασες, όλοι μου έλεγαν πως θα έπρεπε να το περιμένω.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Ούτε στις πιο ευτυχισμένες στιγμές μου. Ούτε όταν αγάπησα πραγματικά. Και τότε, σαν φάντασμα ερχόσουν στο δωμάτιό μας μέχρι που έβαλα τα κλάματα, μάζεψα όση δύναμη είχα και του είπα «δες, αυτός είναι ο βιαστής μου», με φόβο μήπως αηδιάσει μαζί μου όσο είχα αηδιάσει κι εγώ. Μου πήρε χρόνια να πω ότι όποιος «ξενερώσει» μαζί μου γι’ αυτό, είναι εν δυνάμει εσύ και πρέπει να τρέξω μακριά. Και έκανα πολύ σεξ, πάρα πολύ. Κι έγινα υποτακτική, για να ανακατασκευάσω το βίωμά μου και να νιώσω ότι αυτή τη φορά συναινώ σε αυτό. Κι έγινα κυριαρχική, για να νιώσω ότι έχω τον έλεγχο σε ένα ανδρικό σώμα όπως είχες εσύ στο δικό μου. Κι ήταν όμορφα, ήταν πολύ όμορφα, όλες τις φορές που είπα σταμάτα και σταμάτησε, όλες τις φορές που ρωτούσα τους υποτακτικούς μου «να συνεχίσω»; Κι όταν κάποιος με ρώτησε 3 φορές αν είμαι εντάξει να χύσει μέσα μου, ήταν όμορφα, έγινα άλλη, όχι εκείνο το αδύναμο 15χρονο κορίτσι. Κι αν αναρωτιέσαι «αφού ήταν τόσο τραυματικό πώς κάνεις σεξ κανονικά;», τώρα την πήρες την απάντησή σου; Κάνω σεξ κανονικά για να γράψω ξανά την ιστορία μου. Για να σταματήσω να είμαι το αβοήθητο κορίτσι, για να είμαι η γυναίκα που κάνει σεξ με όποιον θέλει, όποτε θέλει, όσο θέλει. Για να γράψω ξανά την ιστορία μου. Και πλέον, δεν μπορώ όταν μας λέτε θύματα. Δεν είμαι θύμα. Επιζήσασα είμαι.

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Μα δεν το ξέχασα λεπτό. Θα σου ακούγεται κλισέ. Είναι κλισέ ένα 15χρονο κορίτσι, χτυπημένο, τρομαγμένο, σοκαρισμένο, μες στα κλάματα, με αφόρητους πόνους που φεύγει σκαστά από το σπίτι σου; Το είχες κάνει και σε άλλες; Είναι κλισέ το σφίξιμο κάθε φορά που ακούω για ακόμη μία αδερφή μου που βιάστηκε; Ο πόνος που νιώθω ακόμη από τα χέρια σου στον λαιμό, τα μπράτσα μου; Ο πόνος από το πέος σου που ένιωθα σαν μαχαίρι και παρέλυσε όλο μου το σώμα; Είναι κλισέ να πηδάς ένα κορίτσι μέσα στα κλάματα, μουδιασμένο, να σου λέει «σταμάτα σε παρακαλώ» με όση δύναμη του έχει απομείνει ώσπου να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη από το χέρι σου στο λαιμό του. Και να περιμένει απλά να τελειώσει ή να εύχεται, αν κρατήσει λίγο παραπάνω, να πεθάνει εκείνη τη στιγμή. Είναι κλισέ;

12 χρόνια μετά, ήμουν 15 κι είμαι 27… τώρα το θυμήθηκα; Το θυμήθηκα τώρα που γύρισα στον τόπο του εγκλήματός σου και κάθε φορά που σε βλέπω ξεχειλίζω από οργή. Και χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Που βλέπω τη γυναίκα και τα παιδιά σου και εξοργίζομαι που εσύ συνέχισες τη ζωή σου κανονικά. Κι αναρωτιέμαι, κατάλαβες ποτέ τι μου έκανες; Και κρατιέμαι να μην τρέξω να σε χτυπήσω και να σου πω ΜΕ ΒΙΑΣΕΣ! Ακόμη δουλεύω τις πληγές μου, ακόμη βρίσκω τραύματα όταν αφήνω κάποιον να μ’ αγγίξει, όταν απλώνω το χέρι σε έναν έρωτα, βλέπω τα χέρια σου γαντζωμένα στον καρπό μου. Μα πλέον δεν έχω τα χέρια σου στον λαιμό μου, τα έσκισα όταν μπόρεσα επιτέλους να αρθρώσω «Με βίασες». Είμαι εγώ η δυνατή. Κάθε μου τραύμα είναι και μια αδυναμία σου. Κάθε μου τραύμα είναι η ιστορία μου. Εγώ είμαι η δυνατή που επιβίωσα από εσένα και μπορώ να αγαπήσω, ακόμη κι αν ακόμη φοβάμαι. Επέζησα, σηκώθηκα, είμαι δυνατή και κάθε αδερφή μου είναι, απλά ίσως δεν το έχει καταλάβει ακόμη. Κι είμαστε, δυστυχώς, πολλές, σοκαριστικά, εξοργιστικά, αβάσταχτα πολλές. Μα είμαστε εδώ, σιωπηλές ή όχι, είμαστε εδώ, ζωντανές και νεκρές και δείχνουμε κάθε μέρα τη δύναμή μας στον σάπιο κόσμο που μας φτιάξατε.

Με μίσος και οργή,
Η επιζήσασα του βιασμού σου.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Αγαπημένη.. 
Εγώ δεν ξερω τι να πω
και δεν θέλω να σχολιάσω κάτι.. 

Σε ένα πράγμα θα σταθώ, γιατί δεν θέλω να επισκιάσω το κείμενό σου.. 

Πόσες πολλές είμαστε..; 

Πόσες τρομακτικά πολλές είμαστε..; 

Πόσες "καινούριες" προστίθενται κάθε μέρα..;

Ψάχνω απεγνωσμένα αυτή τη στιγμή να σκεφτώ κάποια γυναίκα από τον κύκλο μου,

που να μην είναι επιζήσασα..

Και με μια πρώτη σκέψη, δεν μπορώ να βρω.. 

Για κλείσιμο, θα αφήσω αυτό..

Σ' αγαπάω πολύ ♥️♥️

Μια φωτιά στην Κόλαση

 

Χθες το βράδυ, πριν κοιμηθώ,

σχεδίαζα το κείμενο που θα έγραφα σήμερα..

Για τις ανθρώπινες σχέσεις,

και το πώς οι άνθρωποι σε παρατάνε στα δύσκολα,

ενώ ήσουν πάντα εκεί γι’ αυτούς..

Το είχα χτίσει ωραία στο κεφάλι μου,

είχα σκεφτεί και κάνα δύο πολύ καλές ατάκες..

 

Σήμερα το πρωί, χτύπησε το ξυπνητήρι και σκέφτηκα:

«μωρέ δεν γράφεις και εκείνο το κείμενο;

στο κεφάλι σου το έχεις έτοιμο,

γράψ’ το τώρα,

να θυμηθείς και στη δουλειά όσα δεν έγραψες

(ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ)

και μόλις γυρίσεις το σενιάρεις και το ανεβάζεις»…

 

Πολύ ωραίες σκέψεις,

μέχρι τη στιγμή που άνοιξα το κινητό μου..

Φωτιά στη Μόρια.

Στην αρχή το προσπέρασα

(εξάλλου μόλις είχε ανοίξει το μάτι μου, δεν είχα σηκωθεί καν απ’ το κρεβάτι,

οι αντιληπτικές μου ικανότητες δεν χτυπούσαν κάποιο peak)..

Αλλά το ξαναείδα.

Το ξαναματαείδα.

Μέχρι που ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ.

 

Στις πρώτες γουλιές καφέ, έβγαζαν όλα νόημα.

Φωτιά στη Μόρια.

Φωτιά στο ΚΥΤ.

Φωτιά στο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

13.000 ψυχές (ξανά) στους δρόμους.

Αλήθεια, πόσες φορές κατέληξαν αυτές οι ψυχές στο δρόμο..;

Αυτές οι συγκεκριμένες ψυχές.

 

Και τι να πάρεις φεύγοντας..;

Τι να πάρεις μαζί σου φεύγοντας από μια εμπόλεμη κατάσταση στην πατρίδα…;

Τι να πάρεις μαζί σου πέφτοντας στη θάλασσα…;

Τι να πάρεις μαζί σου προσπαθώντας να φύγεις από τη φωτιά..;

Και πόσες φορές θα φύγεις..;

Για να πας πού..;

Και για πόσο…;

 

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε η φωτιά.

Και ποιο χέρι την έβαλε..

Αν ήταν «ελληνικό»..

Ή αν ήταν «ξένο»..

Και δεν με αφορά να μάθω.

Ποιος άνθρωπος δεν ήξερε ότι η μόρια ήταν έτοιμη να εκραγεί..;

Ποιος δεν το περίμενε..;

Δεν έπεσα από τα σύννεφα που συνέβη.

Θα συνέβαινε.

Βάλανε κόσμους στοιβαγμένους να πεθαίνουν.

Και τους ελληναράδες απ’ έξω να λυσσάνε.

Ναι, θα γινόταν.

Απλά έγινε τώρα.

Απλά έγινε σε φάση που είναι δύσκολη.

Όχι.

Απ’ τα σύννεφα δεν έπεσα.

Μπορεί να νευρίασα, να στεναχωρήθηκα, να απελπίστηκα,

αλλά είναι πολύ λίγα τα πράγματα πλέον που με ρίχνουν απ’ τα σύννεφα.

 

Μιλώντας για νεύρα όμως, ναι, πολλά..

Οργή και νεύρα.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

Έχω πει και σε άλλο κείμενο, ότι η φάση με τους ανθρώπους εκεί δεν πάει άλλο.

Κυρίως γι’ αυτούς τους ίδιους.

Που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες,

χωρίς κανένας υπεύθυνος να νοιάζεται,

χωρίς να μπορούν να φύγουν προς την ευρώπη όπως ήθελαν,

χωρίς να έχουν καμία ελπίδα για το μέλλον.

Έπρεπε σαν τα ζώα, να χτίσουν τις ζωές τους.

Κάτι τέτοιο, κάτι τόσο απάνθρωπο, έπρεπε να σταματήσει.

Οι άνθρωποι έπρεπε να φύγουν από εκεί.

ΓΙΑ ΚΑΠΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΜΩΣ.

Και όχι με φωτιά.

ΦΩΤΙΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ;

ΦΩΤΙΆ..;

Αλήθεια..;

 

Βλέπω από το πρωί σχόλια..

Όχι, από τα σύννεφα δεν πέφτω,

ΑΛΛΑ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΙ..

 

ΚΑΤΑΡΧΑΣ, τα μισά σχόλια φορτώνουν στους «ΚςεΝΟυ΅ς» τον εμπρησμό

(που δεν έχει αποδειχτεί ποιος έβαλε τη φωτιά,

και δεν θα αποδειχτεί,

ΆΝΤΕ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΦΟΡΤΩΘΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ,

ξέρετε τώρα, όπως όλοι οι εμπρησμοί τόόόόόσα χρόνια)

με ατάκες του στιλ «έρχονται και καίνε τη χώρα μας»..

ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑ:

ΚΑΙΝΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ.

Και φυτρώνουν ανεμογεννήτριες..

Φυτρώνουν ξενοδοχειάκια..

Φυτρώνουν αυθαιρετάκια..

Α και ξέρεις ποιος βάζει τις φωτιές..;

Κανένας ξένος.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΕΣ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ.

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ΗΛΙΘΙΕ.

Κάθε χρόνο η ελλάδα καίγεται.

Να μετρήσουμε θύματα..;

Να απαριθμήσουμε περιοχές..;

Αλλά όχι.

Ο μαλάκας ελληναράς (ο στερεοτυπικός,

ξέρετε πολύ καλά σε ποιον αναφέρομαι),

θα διαμαρτυρηθεί για το ότι

«οι ξένοι καίνε την ελλάδα μας, την χώρα μας».

(ξαναλέω:

για μια φωτιά που δεν έχει αποφανθεί ούτε καν η δικαιοσύνη

- η όποια δικαιοσύνη έχουμε –

για το ποιο χέρι την έβαλε).

 

Και κατά δεύτερον.

Με τα σχόλια των χριστιανοταλιμπαν, γέλασα πολύ

(και εξοργίστηκα.

ναι.

μαζί.)

ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ..;

Η φωτιά «θέλημα θεού»;

Φώτο προφίλ χριστούληδες και παναγίτσες να λένε «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΊΑ ΜΟΥ!!1111»

και σχόλια του τύπου «βάλτε τους μέσα και κάψτε τους»;;;;;;;;;

Όκει, αρπάχτηκα με κανα δυο βλαμμένους

και τρεις τέσσερις ηλίθιες

(ΜΟΝΟ.

ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ.)

και τους είπα δύο τρία πραγματάκια για το χριστούλη τους.

Αλλά σε σοβαρή βάση,

(και εκεί πέφτω από τα σύννεφα),

ΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΤΕΤΟΙΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΕ ΑΛΛΌΘΡΗΣΚΟΥΣ..;

Ποιος σας είπε ότι ο χριστούλης σας σας θέλει για πιστούς..;

Αν δηλαδή αυτό θεωρείτε «χριστιανισμό»

και τα σχόλιά σας συνοδεύονται από μεταλαβιά και μεγάάάάάλο σταυρό την κυριακή στην εκκλησία,

ΑΛΛΑΞΤΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ,

ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» ΑΠΟ ΕΣΑΣ

(και χωρίς σταυρό, νηστεία, μεταλαβιά).

Και όπως είπα και λίγο νωρίτερα,

το μόνο κοινό που έχετε με τον χριστό σας,

είναι ότι ΕΣΕΙΣ τον σταυρώσατε.

Και θα το ξανακάνατε.

Με κάθε ευκαιρία.

 

Στο θέμα μας.

Η μόρια καμένη.

Χωρίς καμία ενημέρωση για κανένα θύμα.

Χωρίς καμία ελπίδα γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Που έφυγαν από την κόλαση.

Και μάλλον δεν θα βρουν ποτέ κανέναν παράδεισο.

Και κονδύλια θα έρθουν

και άλλες «φυλακές» θα χτιστούν

(με κάγκελα ή και χωρίς)

και εντάξει μωρέ, μπορούμε να παίζουμε πολιτικά παιχνίδια με ανθρώπους.

Να τους διώχνουμε ξανά και ξανά.

Να τους φυλακίζουμε.

Να τους παρατάμε στη μοίρα τους.

Και να πετάμε μετά τους ελληναράδες να βάζουν φωτιές.

(ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ).

Γιατί εκτός από τη μόρια, πριν λίγο εκκενώθηκαν και 7 οικισμοί από φωτι΄ς.

Στην Ανάβυσσο.

ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΈΝΟΥΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΛΟΥΝ.

Και πιο πριν εκκενώθηκαν και άλλοι οικισμοί.

Καθότι γενικά η αττική καίγεται από σήμερα το πρωί.

Αλλά ναι.

Κανένας χριστιανός δεν προσευχήθηκε γι’ αυτό

(κράτησαν τις κατάρες τους για την μόρια),

κανένας ελληναράς δεν έτρεξε να αποφανθεί για το

«ποιος καίει την πατρίδα ΤΟΥ».

 

Μέχρι μεθαύριο θα μπορούσα να γράφω για όλα αυτά τα αποβράσματα

(ναι, γιατί Ανθρώπους δεν τους θεωρώ.

και θα το λέω μέχρι να γίνει κατανοητό σε όλους εκεί έξω.

Άνθρωπος γίνεσαι.

Δεν γεννιέσαι.

Αυτά είναι δίποδα αποβράσματα.

ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΩΣ ΧΩΡΑ)..

Δε θα το κάνω όμως..

Γιατί σύντομα θα χρειαστεί να επανέλθουμε στο θέμα.

Πολύ σύντομα.

 

Θα αφήσω όμως κάπου εδώ κάτι στίχους.

Απάντηση σε όλους εκεί έξω

που θεωρούσαν ή θεωρούν ότι οι ξένοι πρέπει να στοιβάζονται εκεί,

έτοιμοι για θάνατο ανά πάσα ώρα και στιγμή

και αναλώσιμοι από κάθε άποψη.

Γιατί αυτοί οι στίχοι, έλεγα πάντα,

είναι προφητικοί..:

 

«Ξεκινήσαμε μια μέρα από τους τόπους του τίποτα,

με βάρκες που χάθηκαν στον ορίζοντα,

κάποιοι από μας γίνανε ένα με τα κύματα,

κι άλλοι κάνανε στην Ευρώπη τα πρώτα βήματα..

[…]

πρόσεχε τα ghetto που φτιάχνουν δεν είναι λύση,

το ξένο θα μείνει ξένο όταν μόνο του ζήσει,

ή θα γίνουμε Astoria όπως εσείς στη Δύση,

ή μειονότητα του Saint Dennis να καίμε το Παρίσι.»

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

 

Υ.Γ.: «Όσο για μένα, δε θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.

Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.»

Υ.Γ.: Προσωπικά, πιστεύω ότι η φωτιά μπήκε από τους κατοίκους του ΚΥΤ.

Και μου φαίνεται λογικό.

Ίσως δεν υπολόγιζαν ότι θα κατέληγε έτσι..; 

Ίσως εύχονταν να καταλήξει έτσι..; 

Αλλά αλήθεια, ποιος άνθρωπος βάζει φωτιά στο "σπίτι του"..; 

Προφανώς, αυτός που είναι τόσο απελπισμένος,

που δεν του μένει τίποτα παραπάνω να χάσει, 

ούτε καν την ίδια του τη ζωή.

Take a minute and think about it,

πριν ξεράσεις την χολή σου αβέρτα.

Και κάτι ακόμα.

Ναι, το πιστεύω.

Όχι δεν βγαίνω να κράξω και να κατηγορήσω δημόσια, 

για κάτι που ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΊΟ.

Το Δαχτυλίδι

Σχεδόν δύο χρόνια ήμασταν τότε "μαζί"..

Ίσως λίγο λιγότερο..

Ένα βράδυ, αρχές καλοκαιριού ήταν νομίζω..

Σε ένα stand χωμένο στο βάθος από του μπαρ..

Μου άρεσε που είχες έρθει να με δεις..

Δεν έρχεσαι πολύ συχνά..

Είχα εκείνο το άγχος, εκείνη τη χαρά..

Μου άρεσε που ήσουν εκεί..

Μου άρεσε τόσο που καθόμουν με την πλάτη στην πόρτα..

Να μην βλέπω ποιοι μπαινοβγαίνουν,

να μην μιλάω με κόσμο,

να μη χαιρετάω άλλους,

να κοιτάω μόνο εσένα, να είμαι μόνο μαζί σου.

Γιατί είχες έρθει..

Και δεν ερχόσουν συχνά..

Και κάτσαμε και βολευτήκαμε και πήραμε τα ποτά μας..

Και πάνω εκεί που «γκρίνιαζες» όπως πάντα

(και πόσο μου είχε λείψει)

μου πέταξες ένα μικρό υφασμάτινο σακουλάκι..

Με όλη την αγάπη που ξέρω ότι μου έχεις..

Και με όλη τη ρομαντικότητα που ξέρω ότι ποτέ δεν μας διακατείχε..

Και ξέρεις πόσο χαίρομαι με τα μπιχλιμπίδια..

Μέσα στα άλλα είχε και ένα μικρό «βεράκι»..

Δεν μου έκανε, αλλά δεν πειράζει..

Ήμουν τόσο χαρούμενη με τα άλλα, που θα σου το έδινα πίσω αυτό..

Μου αρκούσαν όλα τα άλλα, ήταν υπέροχα..

«Είδες το χαραγμένο, ε;»

Όχι, δεν το είχα δει..

Δεν το είχα παρατηρήσει..

Απλά αφού δεν με έκανε, θα σου το έδινα..

Ήταν ένα απλό, όμορφο βεράκι στην τελική, τίποτα το ιδιαίτερο..

Το κοίταξα στο λίγο φως του μαγαζιού,

και όντως, από τη μέσα μεριά αχνοφαινόταν αυτό που είχες χαράξει..

SLAVE

Και δεν πρόλαβα να μιλήσω..

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω..

Γιατί με το που σε κοίταξα, άρχισες να μιλάς εσύ..

«Όχι, δεν είσαι.

Και δε θα γίνεις ποτέ.

Όχι μόνο για μένα.

Γενικότερα..

Για κανέναν..

Και αν κάποιος, κάποτε, σου πει το αντίθετο,

δεν σε έμαθε ποτέ..

Απλά σου άρεσε και στο έφτιαξα..»

*********************************************************************************

Και πέρασαν χρόνια από εκείνο το βράδυ..

Τέσσερα;

Πέντε;

Πάντως πέρασαν χρόνια.

Μεγαλώσαμε.

Βασικά χωριστά, αλλά κυρίως μαζί.

Πολύ πιο Μαζί από άλλους που είναι κάθε μέρα μαζί.

Και το δαχτυλίδι, έμεινε εκεί..

Πάντα εκεί..

Στο μικρό δάχτυλο του αριστερού μου χεριού,

από την πρώτη στιγμή εκείνο το βράδυ..

Ήταν εκεί συνέχεια..

Κάθε μέρα,

κάθε στιγμή,

σε κάθε μάθημα,

σε κάθε εξέταση,

σε κάθε άγχος,

σε κάθε χαρά,

σε κάθε λύπη,

σε κάθε έξοδο..

Και ήμασταν Μαζί..

Με θυμάμαι να ξυπνάω έντρομη μέσα στο βράδυ,

νομίζοντας ότι το έχω χάσει,

γιατί δεν το ψηλάφισα στον ύπνο μου..

Με θυμάμαι να φρικάρω στη θάλασσα,

γιατί νόμιζα ότι είχε γλιστρήσει από το χέρι μου στο νερό..

Όμως όχι..

Ήταν εκεί..

Ήταν συνέχεια εκεί..

Δε θυμάμαι πώς ήμουν πριν σε γνωρίσω..

Μα βλέπω πώς είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω ποια είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω το κορίτσι, που έγινε γυναίκα..

Βλέπω την έφηβη, που μεγάλωσε..

Που δεν έγινε τέλεια..

Και δε θα γίνει ποτέ..

Γιατί το τέλειο είναι βαρετό, έτσι δεν είναι..;

Και το σημαντικότερο..

Βλέπω εσένα μέσα σε εμένα..

Και βασικά, σ’ αγαπώ!

Και όσο περνάνε τα χρόνια, σ’ αγαπώ όλο και περισσότερο..

Σ’ αγαπώ που μου έμαθες να σκέφτομαι..

Που μου έδωσες ώθηση ακόμα και για μικροπράγματα..

Σ’ αγαπώ που με ξέρεις τόσο καλά..

Που έκατσες να με μάθεις τόσο καλά..

Σ΄ αγαπώ για το χιούμορ σου..

(που ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για μένα)..

Μα πάνω απ’ όλα, σ’ αγαπώ για το μυαλό σου..

Που όσες ώρες και να μιλάω για το μυαλό σου,

πάντα θα βρίσκω πράγματα καινούρια να αγαπάω..

Κάποια πράγματα, αν και μελό, πρέπει να λέγονται..

Με όποιο τρόπο μπορούμε..

Και πρέπει να λέγονται πριν να είναι αργά..

Σ’ ευχαριστώ.

Για όλα αυτά που ξέρεις και ίσως και γι’ άλλα..

Αλλά σ’ ευχαριστώ.

Υ.Γ.: ο κόσμος εκεί έξω, είναι χάλια.

Γεμάτος κακία και ο καθένας έχει μια άποψη για όλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου προσφέρουν κάθε είδους δαχτυλίδι εκεί έξω.

Και κάποια θα είναι φανταχτερά, πολύχρωμα, ακριβά..

Ένα όμως θα είναι το δαχτυλίδι σου.

Αυτό, χωρίς το οποίο δε θα ήσουν εσύ.

Και όταν το βρει, να ξέρεις ότι είναι κάτι σαν την ιθάκη σου..

«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..»

Η Αγκαλιά & το "ξεκούμπωμα"

Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο..

Θα έλεγα ότι πιο δύσκολο είναι να βρεις την Αγκαλιά.

Την μία Αγκαλιά.

Εκείνη την Αγκαλιά.

Εκείνη την μία Αγκαλιά που «κουμπώνει τέλεια»..

Που μέσα της κρύβεσαι.

Γίνεσαι παιδί.

Σου φεύγει ό, τι για χρόνια σε πονούσε.

Εκείνο το βάρος.

Ναι, είναι δύσκολο να τη βρεις.

Είναι δύσκολο να βρεις δυο χέρια να σε σφίγγουν έτσι.

Να αφήνεσαι.

Να αφήνονται.

Και να είναι σαν να ενώθηκαν τα δύο κομμάτια του πάζλ.

 

Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο.

Να πρέπει να αφήσεις αυτή την αγκαλιά.

Να πρέπει να μείνεις χωρίς αυτή.

Να ζήσεις χωρίς αυτή.

Να πας παρακάτω.

Και τελικά, ίσως αυτό να είναι το πιο δύσκολο.

Να αφήσεις αυτή την αγκαλιά, «που κουμπώνει τέλεια»..

Για να πας παρακάτω.

Γιατί αυτό παίζει με τις αγκαλιές που κουμπώνουν τέλεια..

«Πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε»..

Και μάλλον πονάνε για καιρό.

Πονάνε περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.

 

«Ξεκουμπώνεις» από την αγκαλιά πρακτικά,

ενώ κατά βάθος εύχεσαι να μην ερχόταν ποτέ αυτή η ώρα.

Και κάθε τόσο σκέφτεσαι..

Άραγε, θα ξαναβρείς μια παρόμοια αγκαλιά..;

Και αν ξαναβρείς, θα είναι το ίδιο «ιδανική»…;

Ή θα περιμένεις πάντα, να γυρίσει αυτή η ίδια..;

Και τελικά, αξίζει να βρεις κάποτε την Αγκαλιά,

άμα είναι το «ξεκούμπωμά» της να πονάει τόσο πολύ..;

 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.:

Σπέσιαλ ευχαριστώ στο Χρήστο..

Γι' αυτόν τον στίχο: 

"Να φοβάμαι αγκαλιές που θα κουμπώνουν τέλεια

γιατί πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε"

σε αυτό το (υπέροχο) κομμάτι: 

https://www.youtube.com/watch?v=RYt06mVjCpg

 

Διαδικτυακή Συναίνεση

 ( ... ή αλλιώς, Ο ΜΑΛΑΚΑΣ)

Γυρίζει κουρασμένη από μία ακόμη ημέρα στη δουλειά..
Η ζέστη της μεγαλούπολης την έχει χτυπήσει στο κεφάλι,
ο ιδρώτας στάζει και αμέσως χώνεται για ένα δροσερό ντουζ..

Ανανεωμένη και καθαρή, βάζει να φάει και ανοίγει τον υπολογιστή της..
Εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό της.
Instagram.
"Ο χρήστης τάδε επιθυμεί να σας στείλει μήνυμα".
Μπαίνει.
Βλέπει καλησπέρα.
Άγνωστο πρόσωπο.
Κλείνει κινητό.
Ανοίγει ανεμιστήρα.
Χαλαρώνει.

Λίγη ώρα μετά, χορτάτη και χαλαρή,
μπαίνει σε γνωστή ιστοσελίδα - φόρουμ σεξουαλικού περιεχομένου..
7 μηνύματα.
Μάλιστα.
Είχε να μπει και μια βδομάδα.
Αλλά και 7 μηνύματα...;
Ας είναι.
Κάνει κλικ, διαβάζει.
Αδιάφορα, αδιάφορα, αδιάφορα.
Ωωωωπ, κάποιος επίμονος.
Με φωτογραφία ενα τριαντάφυλλο πάνω σε μια καρέκλα.
Κάπου την έχει ξαναδει.
Ώπα, ο άγνωστος έχει στείλει πολλά.
Έχει στείλει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ.
*Γεια*
*Γεια σου*
*Καλησπέρα*
*Καλησπέρα κούκλα*
*Δεν μας απαντας;*
*Καλα, καλή καρδιά!*
*Θες να ανταλλέξουμε Facebook / Instagram?*
*Δεν μας μιλάς;*
*Νταξει μωρή δε θα σε πετύχω πουθενά;;;;*
*Σε βρήκα στο ίνστα, τα λέμε εκεί!!!*

Ναι, αυτό.
Εκεί είχε ξαναδει τη φωτογραφία.
Στο μήνυμα του άγνωστου πριν λίγη ώρα.
Ο ίδιος άγνωστος.
Ο ίδιος επίμονος άγνωστος.

Κοιτάει τα μηνύματα.
Μπλοκάρει το χρήστη.
Πέφτει για ύπνο.
Ξυπνάει και βλέπει άλλα τόσα μηνύματα στο κινητό.
Ο άγνωστος ζητάει ραντεβού.
Μετά καταλαβαίνει ότι τον έχει μπλοκάρει στο φόρουμ.
Μετά ζητάει εξηγήσεις.
Και μετά αρχίζει να φωνάζει.
Αρχίζει να την βρίζει.
Μέχρι που τον μπλοκάρει και εκεί.

End of story.. 

========================================================================

Kαι ναι.

Το παραπάνω είναι απλά μια "ιστορία". 

Με κάποια φανταστικά και κάποια πραγματικά στοιχεία. 

Αλλά παντού και πάντα υπάρχει ένας πυρήνας αλήθειας.

Και στην προκειμένη βρίσκεται στη συμπεριφορά του μαλάκα.

ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ.

ΝΑΙ;

ΝΑΙ!!

Και πόσες φορές έχει συμβεί..; 

"Σε είδα στη Χ ιστοσελίδα και σε έψαξα, σε βρήκα 

και σε addαρα σε ένα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μέσο κοινωνικής δικτύωσης, παντελώς άσχετο".  

Ρε φίλε, είναι τόσο δύσκολο να μην είστε τόσο creepy;

Δηλαδή ότι τι; 

Ότι θα δούμε ότι μας ψάξατε και μας stalkάρατε και θα πέσουμε ξερες; 

Θα στάξει το μουνάκι μας και θα σας ποθήσουμε αμέσως; 

ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;;;

Και δεν είναι μια  και δύο οι φορές που συμβαίνει.

Ούτε αποτελώ καμιά εξαίρεση.

Κανόνας είναι. 

Κανόνας είναι να είστε απλά αγενής και τρομακτικοί.

Κανόνας είναι να μην σέβεστε τον προσωπικό χώρο των γυναικών. 

Όπως κανόνας είναι να απορείτε γιατί δεν σας απαντάμε, 

γιατί δεν σας μιλάμε,

γιατί σας μπλοκάρουμε,

γιατί δεν σας θέλουμε.

Και υπάρχει απάντηση σε όλα αυτά:
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ! 

Όχι, δεν οφείλω να σου απαντήσω επειδή από ένα σχόλιό μου στο youtube / youporn / BDSMhellas / harryworld / WHATEVER, 

με έψαξες στο instagram, με έκανες follow, μου έκανες 10 likes και μου έστειλες μήνυμα.

Πιθανώς οι παραπάνω είναι οι λόγοι για τους οποίους ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ. 

Παραβιάζεις μια ιδιωτικότητά μου, χωρίς καμία συναίνεση, χωρίς καμία άδεια  ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΑΝΤΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ. 

Να καταλαβαίνουμε κάποια πράγματα παιδια, ναι; 

Δεν απαντάμε, γιατί δεν θέλουμε.

Δεν βγαίνουμε, γιατί δεν θέλουμε.

Απαντάμε, γιατί θέλουμε. 

Κ.ο.κ. 

Μην ζητάτε εξηγήσεις.

Μην γίνεστε πιεστικοί

Και κυρίως ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΤΕ CREEPY ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ. 

Δηλαδή αν είναι δυνατόν, να φοβόμαστε να σχολιάσουμε σε οποιοδήποτε forum 

ή να φοβόμαστε να έχουμε παντού το ίδιο nickname, 

μόνο και μόνο επειδή είστε μαλάκες.

Αποστολή κειμένων στο greekdafni@gmail.com

Υ.Γ: 

Υπάρχει μια ειδική θέση στην κόλαση, για όλους εκείνους τους μαλάκες,

που ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ να ανταλλάξετε Facebook / Instagram / Whatever, 

αρνείσαι, 

ΚΑΙ ΣΕ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.

Ναι. 

Ειδικό καζάνι παιδιά. 

Και ξέρετε κάτι; 

Υπόσχομαι ότι μια μέρα ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΕΤΑΕΙ ΣΤΑ ΚΑΖΑΝΙΑ ^^