Όνειρα στο camp

Για την εμπειρία μου στο checkpoint έχω ξαναπεί..

Και θα ξαναπώ..

Πολλές φορές..

Είναι μεγάλο μάθημα..

Πριν από κάποιους μήνες άνοιξε το προσφυγικό πρόγραμμα..

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα camps με τους πρόσφυγες..

Μία από τις επισκέψεις μου ήταν σε ένα camp στο Κιλκίς..

Οι ξενώνες φιλοξενούσαν πρόσφυγες από αφρική..

Σιέρα Λεόνε,

Γκάνα,

Γκάμπια,

Μαλί..

και κανα δύο ακόμα..

Δεν θυμάμαι ακριβώς και δεν έχει και σημασία..

Ήταν 32 παιδιά..

14-17 χρονών περίπου..

Όταν ενηλικιώνονταν έπρεπε να φύγουν από εκεί..

Καιρού επιτρέποντος, η ενημέρωση έγινε έξω, στα γρασίδια..

Όπου όλοι κάναμε έναν κύκλο και μιλήσαμε για τα ΣΜΝ..

Χωρίς ντροπές..

Χωρίς να κρυβόμαστε.. 

Πρώτη φορά διακόψαμε ενημέρωση γιατί δεν μας έφτανε ο χρόνος..

Πρώτη φορά είδα κόσμο να μας ακούει με τόσο μεγάλη προσοχή..

Πρώτη φορά είδα μουσουλμάνους να ρωτάνε τόσα πράγματα χωρίς κανένα ταμπού και καμία ντροπή..

Τίποτα όμως  συγκλονιστικό μέχρι εδώ..

Η ενημέρωση κυλούσε μια χαρά,

με έναν τέλειο μεταφραστή..

Έως ότου αρχίσαμε να εξετάζουμε τον κόσμο..

Ο μεταφραστής μας έλεγε διάφορα για τα παιδιά..

Πώς έφτασαν εδώ,

πώς περνάνε την μέρα τους στο camp..

τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν..

δάσκαλοι, γιατροί, ποδοσφαιριστές..

Ένα παιδί ρώτησε τα πάντα για την διαδικασία..

Επειδή ήθελε να γίνει γιατρός..

Κάποιος άλλος ρώτησε τα πάντα για να έχει να τα λέει σε άλλο κόσμο..

Επειδή ήθελε να γίνει δάσκαλος..

Ο μεταφραστής μας έλεγε διάφορες λεπτομέρειες για τα παιδιά..

Την καθημερινότητά τους..

Σε κάποια φάση όμως μας είπε κάτι που μας άφησε άφωνους..

«Τα παιδιά κάνουν γυμναστική..

Παίζουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τρέχουν πάνω κάτω..

Τα περισσότερα γυρνάνε ζαλισμένα το μεσημέρι..

Από ηλίαση, αφυδατώνονται..

Γιατί τα παιδιά αυτά  δεν έχουν μάθει να πίνουν νερό».

Τα παιδιά αυτά δεν έχουν μάθει να πίνουν νερό.

Να πίνουν νερό.

Αυτή η φράση από τότε ηχεί στα αυτιά μου ξανά και ξανά..

Όλοι μας κάποτε έχουμε δει διαφημίσεις, καμπάνιες κλπ..

Για τα παιδιά στην αφρική..

Που πεινάνε..

Που δεν έχουν πόσιμο νερό..

Που περπατάνε χιλιόμετρα μέχρι να βρούνε νερό..

Όλοι μας.

Όλοι μας το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

- Θέλω να πιστεύω -

Αλλά ξαφνικά, έρχεται η ώρα που το συνειδητοποιείς..

Εμείς μπορεί να μην μάθαμε γερμανικά..

Να μην μάθαμε πιάνο..

Να μην μάθαμε αναρρίχηση..

Τα παιδιά όμως αυτά δεν έμαθαν να πίνουν νερό.

Και ως ανθρωπότητα, έχουμε αποτύχει.

Παταγωδώς.

Έβλεπες τα παιδιά αυτά..

Να έχουν έρθει από εμφύλιο..

Να είναι σε ένα camp..

Να γελάνε, να παίζουν, να αθλούνται..

Να έχουν όνειρα..

Γιατί κάθε παιδί έχει όνειρα..

Παιδιά που δεν ξέρεις πώς ήρθαν εδώ.

Αλλά αναγκάζονται να ζήσουν μια πραγματικότητα που δεν αξίζει σε κανέναν.

Σε κανέναν άνθρωπο.

Πόσω μάλλον σε ένα παιδί.

Οι Social Waste τα έχουν πει με μεγάλη επιτυχία..

«Και τώρα ξέχνα τα όλα και πες

Ότι γεννήθηκες στο Μαρακές

Στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία,

Τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία

Όχι δεν ήταν σε νοσοκομείο,

Ούτε και πήγες ποτέ σε σχολείο

Δεν πήρες παιχνίδια από πολυκατάστημα

Ούτε θα ζεις για μεγάλο διάστημα

50 χρόνια το πολύ-πολύ,

Αν η ζωή είναι μαζί σου καλή

Κι αν φυσικά δε σου τύχουν προβλήματα

Όπως εμφύλιοι και πραξικοπήματα

Αν συνηθίσεις σε βίο αυτάρκη

Κι αν δε σου τύχει να πέσεις σε νάρκη

Τότε θα είσαι απ' τους τυχερούς

Και απ' τους οργανισμούς τους γερούς»

Δεν ξέρω και τι άλλο πρέπει να γράψω..

Αλλά αυτό το camp ήταν μια αφορμή να ταρακουνηθώ.

Να προσπαθήσω να βοηθήσω.

Να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Και δεν θα έπρεπε.

Τέτοια προβλήματα δεν λύνονται έτσι.

Αλλά ώρες ώρες η όποια βοήθεια,

από οποιοδήποτε πόστο,

μπορεί να ανακουφίσει..

μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί,

να έρθει μισό βήμα πιο κοντά στο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα..

«γιατί αν γλιτώσει το παιδί,

υπάρχει ελπίδα..»

https://www.youtube.com/watch?v=Ky8PCbJCfxQ

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Τρίχες

Χαζεύοντας δεξιά και αριστερά, έπεσε το μάτι μου στο facebook σε ένα post ενός νεαρού.

Ενός νεαρού προβληματισμένου και ανήσυχου.

Απεγνωσμένου.

Που ζητούσε την βόηθειά μας & την γνώμη μας.

Που ικέτευε το γυναικείο κοινό της σελίδας να του απαντήσει.

«Να ξυρίζετε ο άντρας ή όχι; πώς τον προτιμάτε;»

Δεν με εξέπληξε η ερώτηση.

Όλοι έχουμε ανασφάλειες λίγο πολύ.

Θα αρέσει το τατουάζ μου;

Θα αρέσει το piercing μου;

Είναι ωραία τα μακριά μαλλιά;

Είναι ωραίο το πράσινο κραγιόν;

Είναι αντιαισθητικές οι τρίχες;

Με εξέπληξαν όμως οι απαντήσεις.

(αρνητικά πάντα.

και αρνητικά γιατί ήταν απαντήσεις νέων ανθρώπων..

.. σκεπτόμενων ..

.. γενιά του αύριο ..

ή -ακόμα χειρότερα- γενιά του σήμερα)

Θα καταλάβαινα την απάντηση

«ενας άντρας που ξυρίζεται δεν είναι άντρας»…

Αλήθεια θα την καταλάβαινα..

ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ.!!!!!!

Ή ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΛΙΑΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΣΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΜΕ 10 ΚΑΤΣΙΚΕΣ.

Αλήθεια όμως, από αυτούς θα την καταλάβαινα.

Ή για να είμαι πιο ακριβής, δεν θα με εξέπληττε..

Αλλα όταν την ακούω από τον φοιτητή, τον 22 χρονών άνθρωπο -ασχέτως φύλου-

ΟΧΙ. Θέλω να πάρω κάτι ΒΑΡΥ και να του το φέρω στο κεφάλι.!!!

(και δεν είμαι πολύ υπερ της βίας)

Και δεν ήταν ένα το σχόλιο.!!

Ήταν πολλά.!!!

Στο ίδιο μοτίβο.!
«Αν ξυρίζεσαι δεν είσαι άντρας»..

Είπαν οι Άντρες. Με το Α κεφαλαίο.

Όποιος εχει τρίχα, είναι άντρας.

Και ας δέρνει την γυναικά του.

Ας κακοποιεί την κόρη του.

Ας βρίζει τον γιό του.

Είναι άντρας. Έχει αρχίδια.

Οι τρίχες έχουν μαγικές ικανότητες.

Με το που βάζει ξυράφι στο σώμα σου, αυτομάτως γίνεσαι γυναίκα.!!
Δεν το ξερες;;;

Ξυρίζονται οι γκέι και οι γυναίκες.

ΟΛΟΙ οι άλλοι, πρέπει να κυκλοφορούνε σαν τους μπονόμπο γιατί είναι άντρες.!!!!


Να ξεκαθαρίσω κάτι. :

Δεν έχω θέμα με τις τρίχες.!

Έχω και φίλους με τρίχες.!

Αρκεί να μην προκαλούν.!!

Προσωπικά δεν με ελκύουν οι άντρες με τρίχες.

Ούτε οι γυναίκες με τρίχες.

Μου βγάζουν κάτι το αντιαισθητικό.

Αλλά μέχρι εκεί.

Με βάση την ΔΙΚΗ ΜΟΥ αισθητική.

Και χωρίς αυτό να είναι φορτωμένο με χίλια δυο στερεότυπα περι θηλυκότητας και αρρενωπότητας.

Στην τελική, «φίλε» μου μπονόμπο,

οι τρίχες είναι κάτι ΦΥΣΙΚΟ.

ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ με αυτές.

Όχι όλοι. Οι περισσότεροι.

Και όχι όλοι με τις ίδιες.

Άλλοι έχουνε πιο πολλές, άλλοι πιο λίγες, άλλοι ξανθές, άλλοι μελαχρινές, άλλοι κατσαρές και πάει λέγοντας.!!!

ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ.!!!

Σε κάποιους αρέσουν, σε κάποιους όχι.

Μέχρι εκεί, είναι φύση.

Από ‘κει και έπειτα, όταν συνδυάζονται με απόψεις περι «θηλυκότητας» και «αρσενικότητας», είναι στερεότυπο.

Είναι φυσικοποίηση.

Και δέχομαι έναν 25χρονο που δεν ξυρίζεται γιατί δεν θέλει. Λέγεται αυτοδιάθεση του σώματος και δεν είναι διαπραγματεύσιμη.

Ο καθένας μπορεί να έχει όσες τρίχες θέλει. Και όπου θέλει. ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΕΙ.

Δεν δέχομαι έναν 25χρονο που δεν ξυρίζεται γιατί κάποιος αδαής (ή ακόμα και ο ίδιος) θα θεωρεί ότι ένα άτριχο σώμα δεν μπορεί να είναι "αντρικό".!!

Και επειδή είδα και ένα ωραίο σχόλιο γυναίκας που έλεγε.:

«καλά εντάξει, δεν θα ανταγωνίζομαι με τον δικό μου για το ποιος έχει πιο απαλό δέρμα. Αυτό είναι ένα στάδιο πριν από το να αναλύουμε ποιανού το make up είναι καλύτερο»

Δεν βρίσκω κακό ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο.

Και εγώ έχω βρεθεί με άντρες που ήταν  πιο απαλοί από μένα.

Και εγώ έχω γελάσει με την θεϊκή ατάκα «αγάπη μου. Ποιο make up ξέβαψε στην πετσέτα;; το δικό σου ή το δικό μου;;;»

και  ΝΑΙ, ήταν άντρες. Άντρες. Με το Α κεφαλαίο.

(.. και κυρίως ήταν απαλλαγμένοι από όλα αυτά τα στερεότυπα που θέλετε να τους φορτώσετε .. )

Το ότι κάποιος είναι άντρας, δεν σημαίνει ότι θα κυκλοφορεί απεριποίητος.

Ή ότι είναι ντροπή να καλύψει κάποια ατέλεια με make up.

Ή ότι είναι ντροπή να βάψει τα νύχια του ή τα μάτια του.

Ή να χρησιμοποιεί ενυδατική.

Ή ότι απαγορεύεται να έχει piercing στην ρόγα.

Υ.Γ.1.: Μας βλέπω σε λίγο να είμαστε φορτωμένοι με  πιο πολλά στερεότυπα και από τους παππούδες μας

Υ.Γ.2.: Πόσο άραγε πιο «ελεύθεροι» θα νιώθαμε αν κάναμε στο σώμα μας αυτό που θέλαμε ΕΜΕΙΣ και όχι «τα στερεότυπα» των γύρω μας..;

Υ.Γ.3.: Οι μπονόμπο (ή αλλιώς πυγμαίοι χιμπαντζήδες) είναι αξιολάτρευτα ζωάκια. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς (Kanzi) χρησιμοποιήθηκαν και για διάφορα πειράματα που αποσκοπούσαν στο να μάθουμε αν μπορούν τα ζώα να αναπτύξουν γλώσσα, σαν των ανθρώπων.

Το άρθρο αυτό ανέβηκε για πρώτη φορά στο blog του Άκυ:

( http://akysmitsoulis.blogspot.com/2017/09/blog-post_26.html )

Αποστολή κειμένων στο:

greekdafni@gmail.com 

Ευτυχία..;

Σάββατο πρωί. Περίπου 7 το ξημέρωμα. Τρελή; Κατά τα λεγόμενα πολλών, ναι. Δεν είναι εκεί το θέμα. Χθες η φίλη Δάφνη μου έστειλε «Περιμένω κείμενο. Και να μην είναι πίλλοου φάιτς». Θα πω από τώρα ότι δεν ξέρω τι θα βγει, αλλά, όπως και γω, βάλτε μουσική, καφέ και καθίστε να σας τα πω.

Θα σας πω γι΄αυτούς τους ανθρώπους, τους αγαπημένους, που είναι πολύ μακριά πάντα. Και πολύ λίγοι. Αυτούς που δεν μιλάς, αλλά δεν τους ξεχνάς. Αυτούς που σε αγαπάνε.  Μετά από ένα χρόνο στο εξωτερικό, μερικές απογοητεύσεις, κλάματα και πολλή μπύρα άρχισα να προσδιορίζω αλλιώς τις σχέσεις.

Από μικρή σκεφτόμουν πως όταν μεγαλώσω θέλω να έχω ένα σπίτι γεμάτο με φίλους. Καθημερινές, γιορτές, Κυριακές, πρωινά, βράδια σε μπαλκόνια. Και πως αυτό είναι ευτυχία. Κράτα τη λέξη.  Ήθελα να χτυπάνε τηλέφωνα και να ακούω «είμαι κάτω, κατέβα». Όσο σπούδαζα, περίμενα τηλέφωνα «Φέρνω μπύρες να αράξουμε στο μπαλκόνι». Ήθελα κόσμο στη ζωή μου για να νιώθω γεμάτη. Είχα στο μυαλό μου μεγάλες παρέες, 10 ατόμων, ανάμεικτες, κιθάρες, ταράτσες και μπαρ μέχρι το πρωί. Γιατί, τι ιστορίες θα λέω στα 30 μου και στα 40 μου; Γιατί θα ‘μαι βαρετή και θα ‘χω ζήσει μια μέτρια ζωή αν δεν έχω τα παραπάνω. Γιατί όλοι έχουν τέτοιες ιστορίες και εγώ όχι.

Δεν είμαι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος που θα γνωρίσεις. Καλά, βασικά, μάλλον δεν θα με γνωρίσεις. Αλλά ναι. Θέλω χρόνο. Χρόνο να νιώσω άνετα σε έναν χώρο, με κόσμο.  Είμαι όμως πολύ δοτικός άνθρωπος. Αν τα συναισθήματά σου είναι 10, τα δικά μου είναι 20. Ενθουσιάζομαι και απογοητεύομαι μέχρι να μετρήσεις ως το 5. Από το «είμαι ήρεμη» μπορώ να πάω στο «φεύγω από το δωμάτιο καλύτερα» σε 10΄’. Αν σε αγαπήσω μπορείς να με πατήσεις. Έμαθα να σηκώνομαι γρήγορα όμως πλέον. Που θέλω να καταλήξω;

Και έτσι πέρασαν τα χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Και πέρασε και ένας χρόνος στο Μόναχο. Και ξέρεις πόσους ανθρώπους γνώρισα; Αμέτρητους. Και ξέρεις για πόσους σπατάλησα ενέργεια; Για πάρα πολλούς. Και μιλάμε για μόνο 5-6 χρόνια.  Και ξέρεις πόσοι μπορούν να με περιγράψουν σε 6 σειρές; Έξι. Έξι άνθρωποι και δεν βάζω την οικογένεια μου μέσα, σε αυτό το κείμενο. Και ξέρεις τι έχω τώρα από όλα αυτά που ήθελα μικρή; Ένα μικρό διαμέρισμα με δυο παράθυρα που είναι πάντα ανοιχτά. Έχω μια δουλειά που πλέον αγαπώ γιατί βοηθάω ανθρώπους μικρούς. Και έχω και τους αγαπημένους μου ανθρώπους, που ό,τι και να γίνει είναι εκεί. Όπου και να είναι αυτό το εκεί.  Και μπορώ να πω κάπου εδώ πως αυτό είναι ευτυχία.

(Αχ Λία σε λατρεύω..

Και σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό το κείμενο..

Γιατί ήταν σαν να με αναγνωρίζω σε κάθε του αράδα..

Τόσες προσδοκίες, τόσοι άνθρωποι και τι μένει στο τέλος..;

«Κλείσε τον κύκλο σου, όχι τον εαυτό σου», μου είχε πει κάποτε ένας Φίλος..

Και εν μέρει το έκανα...

Και όντως, τα άτομα είναι λίγα..

5-6..; Κάπου εκεί..

Και όντως. Πολλοί δεν έμειναν,

πάρα πολλοί έφυγαν και τελικά κατάλαβα πως..

«Ότι έχουμε είμαστε εμείς»

Υ.Γ.: ΟΧΙ, δεν ήταν pillow fights..

Νομίζω..

Υ.Γ.2: ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΙΡΕΣ;;;;;;

Φιλιά πολλά..

Δάφνη)

Αποστολή κειμένων στο:

greekdafni@gmail.com

Anser

Στην εφηβεία μου δεν πέρασα πολύ καλά..

Είχα κάποιες παρέες εκτός σχολείου..

Και πολλούς «εχθρούς» (μεγάλη κουβέντα, γι’ αυτό και τα εισαγωγικά) εντός σχολείου..

Κάπου τότε είχα τις πρώτες μου επαφές με το hip-hop..

Ελληνόφωνο κυρίως..

Άκουγα τα πάντα που έπεφταν στην αντίληψή μου..

Αν αρχίσω να απαριθμώ ίσως να μην τελειώσω..

Σε κάποια φάση, έπεσε στα ακούσματά μου ο Anser..

 (είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα το «Ιθύνων νους»)..

Δεν θυμάμαι πολλά απ’ όσα άκουγα τότε..

Πολλά έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου..

Και έχουν μείνει κάπου σε αυτήν, εν είδη αρχείου..

«ααα.. αυτό κάτι μου θυμίζει..»

Ξεκάθαρα όμως, από αυτόν τον Άνθρωπο

(κεφαλαίο το Α)

θυμάμαι ένα κομμάτι από τότε..

Ένα κομμάτι που λέει..

«.. συνάντησα ανθρώπους που δεν τους θυμάμαι καν

μα χίλιες σελίδες να γράψω γι’ αυτούς δεν θα ‘φταναν..

κάποιους τους μίσησα μα ακόμα είναι κοντά μου

κάποιους άλλους που αγάπησα ίσως δεν θυμούνται τ’ όνομά μου πια..

[…]

Έτσι είναι οι άνθρωποι πιο εύκολα ξεχνάν,

παρά εκτιμάνε..

γι’ αυτό δεν μάθανε ποτέ τους ν’ αγαπάνε»

Όλο το κομμάτι πάει κάπως έτσι..

Και λέγεται «Έτσι είναι οι άνθρωποι»

( https://www.youtube.com/watch?v=gNEbVgd0iQs&list=PLPl862cpmLY4ZbfiLfIDOoy_bOc0w5sLp&index=5 )

Χρόνια μετά, είδα τον Anser live..

Τον άκουγα όλον αυτό τον καιρό αλλά αποσπασματικά..

(ντροπή, ξέρω)..

Πάντα όμως, όποτε έπεφτα σε ένα κομμάτι του,

αμέσως έβαζα να παίξει και το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Με το κομμάτι αυτό πέρασα μια ολόκληρη εφηβεία..

Το κομμάτι αυτό ήταν πάντα εκεί, ακόμα και αν έλειπαν όλοι οι άλλοι..

Με το κομμάτι αυτό έκλαψα βράδια ατελείωτα..

Με το κομμάτι αυτό «γεννήθηκα» αμέτρητα πρωινά..

Το κομμάτι αυτό μου έδωσε δύναμη..

Δύναμη να ξεπεράσω κάποιες αυτοκαταστροφικές τάσεις που είχα..

Δύναμη πολλή να συνεχίζω κάθε επόμενη μέρα..

Δύναμη..

Το κομμάτι αυτό έπαιζε πάντα σε λούπα..

Σε αμέτρητες «άκυρες» στιγμές..

Απλά έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου..

Ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω το πώς..

Πλέον δεν με αφορά το να  εξηγήσω το πώς..

Απλά συμβαίνει..

Ακόμα..

Τον Anser λοιπόν τον είδα ζωντανά μετά από χρόνια..

(γιατί στο μεταξύ, συνέχισε.. πιο δυνατός από ποτέ..

πιο καυλωτικός απο ποτέ..

πιο μάχιμος απο ποτέ..)

Πλέον δεν ήξερα απ’ έξω τη δισκογραφία του..

Ήξερα τη φωνή του..

Ό, τι και να τραγουδούσε, όσο και να μην θυμόμουν τίποτα,

εμένα γύριζε στο κεφάλι μου αυτό το τραγούδι..

Δεν το είπε εκείνο το βράδυ..

Και δεν το είπε κανένα βράδυ, απ’ όσα πλέον τον έχω ακούσει..

(παρόλα αυτά, ελπίζω κάποτε να το πει.. και να το ακούσω)

Γιατί πλέον τον ακούω..

Συστηματικά..

Και κάθε μέρα..

Και κάθε νύχτα..

Και πάντα στο τέλος, βάζω αυτό το κομμάτι..

Σε κάποια φάση, σε ένα live του Βέβηλου κοντά στα Χριστούγεννα,

τον είχα πλησιάσει..

(όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο ντροπαλή είμαι.

ξέρουν τι κατόρθωμα είναι για μένα αυτό)..

Του έδωσα ένα μικρό δώρο..

Δώρο από καρδιάς..

Για μένα τότε, έγινε ο «Γιάννης»..

Είναι αυτό που μιλάς με τον άλλον και ξαφνικά τον νιώθεις πιο κοντά σου..

Ε, αυτό!

Πρόσφατα λοιπόν, έχοντας γυρίσει στην πόλη μου,

βρήκα ένα μικρό post-it πάνω σε μια ντουλάπα..

Με μερικές αράδες απ’ το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Του το έστειλα και μιλήσαμε λίγο..

Ήταν ο τρόπος μου να του πω ευχαριστώ..

Ευχαριστώ που ήταν εκεί..

Που, χωρίς να το ξέρει, με στήριξε όσο κανείς..

Αν δεν είναι αυτό το νόημα της μουσικής, τότε δεν ξέρω ποιο είναι..

Αν δεν υπάρχουν Άνθρωποι σαν τον Γιάννη, δεν ξέρω τι άνθρωποι αξίζει να υπάρχουν!

Ακόμα ένα λοιπόν ευχαριστώ.

Για όλα.

Υ.Γ.: Ο Anser ήταν εκεί σε μια ήδη δύσκολη φάση..
Πλέον είναι εδώ ξανά..
Με ρίμες όπως:
"φάγαμε τρικλοποδιές από ανθρώπους δικούς μας
μας σπάσαν τα γόνατα..
Πες τους να παν να γαμηθούν δίχως αυτούς ενσαρκώνουμε όνειρα "
( https://www.youtube.com/watch?v=n5F0s0-rZQ4 )
Οπότε πιθανώς να χρειάζεται και άλλο ένα Ευχαριστώ <3 

Sex Working

- Αγχώνομαι.. Μην έχω αυτό το πράγμα.. Κολλάει..  Άμα κολλήσω, πώς θα ζήσω..; Μόνο αυτή τη δουλειά ξέρω να κάνω.. Δύο παιδιά έχω..  Με την ηπατίτιδα οι γονείς μου με έδιωξαν απ’ το σπίτι.. Δεν με άφηναν να βλέπω τα παιδιά μου.. Δύο παιδιά έχω.. Δεν με άφηναν να τρώω μαζί τους. Δεν με άφηναν να τα φιλάω. Να τα αγκαλιάζω.. Δύο παιδιά έχω. Άμα χάσω την δουλειά μου, πώς θα ζήσω μετά..;

Πάνε κάποιοι μήνες που είμαι εθελόντρια στο Checkpoint..

Εξετάζουμε δωρεάν και ενημερώνουμε δωρεάν για τον HIV, τις ηπατίτιδες Β & C, δίνουμε προφυλακτικά..

Έρχεται πολύς κόσμος.

Άνδρες, γυναίκες, πρόσφυγες, έλληνες, λευκοί, μαύροι, τρανς, γκέι, στρέιτ, άτομα εργαζόμενα στο σεξ, άτομα που κάνουν χρήση ουσιών..

Βλέπουμε πολλά και ακούμε πολλά..

Όμως μερικά είναι «μαχαιριές»..

Δεν είναι καταθλιπτικό το κλίμα. Περνάμε όμορφα. Γελάμε πολύ, πειραζόμαστε, χαβαλεδιάζουμε..

Κάποια πράγματα όμως σε «ταρακουνάνε»..

Σε βάζουν σε σκέψεις..

Έτσι έγινε και με την συγκεκριμένη Κυρία..

Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα.. Μια κλασική γυναίκα γύρω στα σαράντα.. Αν την έβλεπες έξω, θα σου φαινόταν η τυπική σαραντάρα γυναίκα.. Το «στερεοτυπικό» που έχουμε στο κεφάλι μας, το μη επηρεασμένο από τις τσόντες..

Λίγα παραπάνω κιλά, σχετικά κοντούλα, μαλλί οριακά αχτένιστο πιασμένο πρόχειρα σε κότσο, φόρμες, αθλητικά παπούτσια, μπουφάν κουμπωμένο μέχρι πάνω (είχε κρύα ακόμα).. Τίποτα το ιδιαίτερο..

Αυτή η γυναίκα, ήταν μια εργαζόμενη. Εργαζόμενη, ίσως στο πιο σκληρό και ψυχοφθόρο επάγγελμα για μια γυναίκα. Εργαζόμενη στο σεξ.

Δεν ξέρω πόσο καιρό έκανε αυτή τη δουλειά.. Δεν έχει και σημασία..

Την έκανε όμως..

Απ’ ότι κατάλαβα απ’ όσα έλεγε, είχε κολλήσει ηπατίτιδα Β σε κάποια φάση..

Τώρα είναι καλά..

Αυτή η γυναίκα ήταν μια εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα, ανήσυχη για το μέλλον.

Ανήσυχη μην χάσει την δουλειά της..

Ανήσυχη για το αν θα έχει δουλειά..

Ανήσυχη για το πώς θα μεγαλώσει τα παιδιά της..

Μια γυναίκα, εργαζόμενη στο σεξ, φοβισμένη..

Φοβισμένη γιατί οι γονείς της την έδιωξαν απ’ το σπίτι, μόλις έμαθαν ότι κόλλησε ηπατίτιδα..

Φοβισμένη, μην τυχόν και κολλήσει κάτι ξανά..

Φοβισμένη, μην τυχόν και δεν την αφήνουν να δει τα παιδιά της..

Έχουμε όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) στο μυαλό μας την «πιάτσα» ως κάτι όμορφο.. Κάτι εύκολο.. Κάτι διασκεδαστικό.. 

Επηρεασμένοι από τις τσόντες, νομίζουμε ό, τι μας κατέβει στο κεφάλι..

Ότι στις πιάτσες εργάζονται μόνο γυναίκες..

Ότι είναι φανταχτερές και μέσα στα λούσα..

Ότι έχουν τόσα λεφτά που δουλεύουν όποτε θέλουν..

Ότι είναι ψηλές, με δύο μέτρα πόδια, με κοντά φορέματα και όμορφα νύχια..

Ότι είναι πάντα βαμμένες στην τρίχα με το μαλλί κομμωτηρίου..

Ότι τα ρούχα τους είναι πάντα κοντά και «προκλητικά» με τα εσώρουχα να φαίνονται..

Ότι περνάνε καλά και το διασκεδάζουν.. Κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα..

Ότι πάντα ψωνίζουν κόσμο και τον πάνε σε φανταχτερά ξενοδοχεία..

Ότι δεν τους νοιάζει τίποτα, γιατί είναι εξαιρετικά ικανοποιημένες..

Και πόσα άλλα άραγε..;

Τελειώνει ποτέ η λίστα..;

Και πόσοι από εμάς όντως έχουμε βρεθεί σε έναν τέτοιο χώρο, ώστε να ξέρουμε πόσο απέχει η πραγματικότητα από αυτή την εικόνα..;

Δεν έχουμε καταλάβει βασικά πράγματα..

Όπως ότι: η εργασία στο σεξ είναι ΕΡΓΑΣΙΑ.

Ίσως πολύ πιο δύσκολη από πολλά άλλα επαγγέλματα..

Πρέπει κάθε βράδυ να είσαι εκεί..

ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ να παλέψεις για το νυχτοκάματο..

Κάθε βράδυ να έχεις όρεξη.

ΠΡΕΠΕΙ να έχεις όρεξη.

Δεν μπορείς να αρνείσαι.

Γιατί δεν ξέρεις τι συνέπειες θα έχει.

Πρέπει να είσαι μόνη σου (συνήθως) σε σκοτεινά δρομάκια.

Πρέπει να πουλάς το σώμα σου σε κάθε έναν που θα το ζητήσει.

Με μερικές φορές το τίμημα να είναι πιο ακριβό απ’ ότι φανταζόμαστε..

Πρέπει να είσαι εκεί με ζέστη, κρύο ή χιόνι..

Αλλιώς δεν έχει νυχτοκάματο..

Πρέπει.

Ένα μεγάλο πρέπει.

Ένα μεγάλο πρέπει, που σχετίζεται με το σεξ.

Μια μεγάλη απόλαυση.

Και ύστερα..

Πρέπει να ανέχεσαι και όλους εκείνους τους «ηθικούς»..

Να σου λένε ότι είσαι πουτάνα..

Ότι απ’ όλες τις επιλογές που είχες στη ζωή σου, εσύ διάλεξες να είσαι πουτάνα.

ΔΙΑΛΕΞΕΣ.

Ο κόσμος θεωρεί ότι ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ.

Ότι έχεις 10 επιλογές. Και ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ.

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ να πουλάς το σώμα σου.

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ να δουλεύεις κάθε μέρα.

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ να μην έχεις ρεπό.

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ να σε χλευάζει ο κόσμος και να σε θεωρεί «κινούμενη ασθένεια».

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ να σε διώχνουν οι γονείς σου από το σπίτι.

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ να εκτίθεσαι σε κάθε πιθανό κίνδυνο, από ΣΜΝ μέχρι δολοφόνους.

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ.

Ο κόσμος νομίζει ότι διαλέγεις.

Και ύστερα έρχονται όλοι εκείνοι οι «ηθικοί» ξανά..

Να σου πουν ότι δεν θα έπρεπε να μεγαλώνεις παιδί..

Και μερικές φορές αυτοί οι «ηθικοί» έρχονται και τα βράδια..

Να σου προσφέρουν τα διπλά λεφτά για να τους βγάλεις τα βίτσια τους..

Ή τα διπλά λεφτά για να πηδηχτείς μαζί τους ακάποτα..

Και φυσικά, και εκεί πρέπει να διαλέξεις..

Γιατί, ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί ότι αύριο θα ξαναέχεις πελάτη..;

Τα «διπλά λεφτά» είναι ίσως σωτήρια, σε περιόδους «νέκρας» στην πιάτσα..

…

Και όλα ένας φαύλος κύκλος..

Μια διαρκής «διαπόμπευση» όπου εσύ, ως εργάτρια του σεξ, δεν χωράς πουθενά..

Όπου ό, τι και να κάνεις, θα σε κρίνουν..

Γιατί κάποιοι ήταν «καλύτεροι»..

Έκαναν τις σωστές «επιλογές»..

Ενώ εσύ όχι..

Αλλά φυσικά, θα κρίνουν ΜΟΝΟ εσένα..

Δεν θα κρίνει κανείς αυτόν που σε «πληρώνει»..

Γιατί συνήθως είναι άντρας..

Που έχει «ανάγκες»..

Που έχει «ορμές»..

Που «ευχαριστιέται περισσότερο χωρίς προφυλακτικό»..

Που «τον προκαλούσες με την στάση σου»..

Και άλλα πολλά..

Εξάλλου, είναι σύνηθες οι άντρες να την βγάζουν λάδι σε κάτι τέτοια, ε;

Το έχω πει πολλές φορές..

Ας σκεφτόμαστε λίγο τον άλλον..

Ας βάζουμε τον εαυτό μας, στην θέση του..

Έστω για λίγο..

Στην θέση ας πούμε, αυτής της γυναίκας..

Στο μυαλό της..

Στα άγχη, στις ανησυχίες και τους φόβους της..

Οι πιο πολλοί, παθαίνουμε πανικό και μόνο ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ..

Πόσο μάλλον στην πράξη..

Το να κρίνεις, είναι πάντα πιο εύκολο..

Σημασία έχει να βοηθάς.

Να καταλαβαίνεις και να βοηθάς..

Όπως μπορείς.

Και όσο μπορείς.

Απ’ την θέση που μπορείς..

Μην διαλέγεις να είσαι ο ηθικολόγος της πούτσας, που θα την βρίσει στον δρόμο..

Διάλεξε να είσαι η αγκαλιά που θα της δώσει δύναμη να μην τα παρατήσει ποτέ..

Διάλεξε να είσαι το χάδι που θα την κάνει να χαμογελάσει..

Διάλεξε να είσαι η μπουνιά (κυριολεκτική ή μεταφορική) στα μούτρα αυτού που θα την χλευάσει..

Γιατί, σε αντίθεση με εκείνη,

Εσύ ΠΑΝΤΑ έχεις επιλογή..

Το κείμενο ανέβηκε για πρώτη φορά στο blog του Άκυ:

http://akysmitsoulis.blogspot.com/2019/03/sex-working.html?view=classic

Αποστολή κειμένων στο:

greekdafni@gmail.com

Προσφυγάκια

Δεν τα πάω καλά με τα παιδιά..

Ποτέ δεν τα πήγαινα..

Νομίζω ότι είναι ωραία για κάνα διωράκι..

Αλλά μέχρι εκεί..

Κοινώς..

Τα ξένα παιδιά είναι μια χαρά..

Αρκεί να μην έχω δικά μου..

Από την άλλη κάποιοι λένε ότι «δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου»..

Ότι θα χτυπήσει το βιολογικό μου ρολόι..

Θα έρθει το μητρικό ένστικτο..

Υπενθυμίζω βέβαια σε όλους ότι και η Μήδεια πιθανότατα είχε κάποιο μητρικό ενστικτο..

Και όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε..

Βλέπω κατά καιρούς παιδιά..

Έχω κρατήσει παιδιά..

Βλέπω και αντιδράσεις για παιδιά..

Κυρίως για παιδιά προσφύγων..

Ή για παιδιά Ρομά..

Αλλά κυρίως για παιδιά προσφύγων..

Να μην τα θέλουν..

Να μην τα θέλουν στο σχολείο

(οι καλοί, έλληνες, μπατριώτες, ορθόδοξοι τις κυριακές πριν το γήπεδο, αλάθητοι γονείς)..

Να μην τα θέλουν στους παιδότοπους..

Να μην τα θέλουν στα πάρκα..

Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που δεν θέλει ένα παιδάκι;

Ποιος φοβάται ένα παιδάκι;

Ποιος «σιχαίνεται» ένα παιδάκι;

Ποιος έχει πρόβλημα το παιδί του να παίζει με ένα ξένης υπηκοότητας παιδάκι;

Είμαι στο λεωφορείο..

Και είναι ένα προσφυγάκι με τους γονείς του..

Είναι δεν είναι ενός έτους..

Χαμογελάει σε όλους..

Βγάζει ήχους..

Γελάει..

Φωνάζει χαρούμενο..

Οι υπόλοιποι επιβάτες του χαμογελάνε..

Του γελάνε..

Έρχονται οι ξένοι και μας κλέβουν τα χαμόγελα..

Την αγάπη..

Τις καρδιές..

Ναι..

Αν δεν έχεις καρδιά, δεν μπορεί να στην κλέψει..

Μπορείς να συνεχίσεις να «μην θες τα προσφυγόπουλα»..

Γιατί εσύ είσαι καλύτερος..

Γιατί εσύ (από τύχη) ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ δεν είσαι πρόσφυγας..

Μακάρι να μην είσαι ποτέ..

Μακάρι να μην γίνεις ποτέ..

Αν πάλι είσαι από αυτούς που «φοβούνται μήπως αυτά τα ξένα κολλήσουν τα δικά μου με τις αρρώστιες τους», ίσως να πρέπει να γίνεις πρόσφυγας..

Να δεις..

Να δεις πώς είναι να μην θέλουν εσένα..

Και το παιδάκι σου..

Υ.Γ.: Το λένε οι Στίχοιμα.. με μεγάλη επιτυχία..

Μεγάλη συμβουλή για κάθε γονέα «Που θέλει να λέγεται Άνθρωπος»

(με το «Α» κεφαλαίο, σε κύκλο ή χωρίς.. τα έχουμε ξαναπεί αυτά)

«Μάθε το παιδί σου ν’ αγαπά τον μετανάστη»

https://www.youtube.com/watch?v=mi1uh0KAcm0 

Υ.Γ.2: Το άρθρο αυτό ανέβηκε πρώτη φορά στο blog του Άκυ:

http://akysmitsoulis.blogspot.com/2018/10/blog-post_18.html?q=%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1

Αποστολή κειμένων στο: 

greekdafni@gmail.com

Για την αρχή

Είμαι η Δάφνη..

Ή για όσους με ξέρουν αλλιώς, το Λαβωμένο Ξωτικό..

Δεν έχω καμία (μα ΚΑΜΙΑ) σχέση με τη δημοσιογραφία.

Ίσως και να την σιχαίνομαι..

(πολύ καπιταλιστική για τα γούστα μου)..

Αλλά μου αρέσει να γράφω..

Ελεύθερα..

Και αυθόρμητα..

Ό, τι βγαίνει από καρδιάς..

Και έτσι ξεκίνησε αυτό το blog..

Είναι κείμενα από καρδιάς..

Ίσως μερικές φορές και χωρίς ειρμό..

Αλλά είναι αυτό..

Μου αρέσει το hip-hop..

Το αγαπάω..

Με αυτό πέρασα την εφηβεία μου..

Με αυτό ίσως ακόμα την περνάω..

Αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί το rock…?

Ποιος μπορεί να αρνηθεί μια ωραία βραδιά με rock ‘n’ roll…?

Ποιος μπορεί να μην ανατριχιάσει με ένα live από cypress hill…?

Και ποιος μπορεί να μην πιει έναν μπάφο στην υγειά του Damian Marley…?

Και βασικά.. υπάρχει κόσμος που δεν ακούει Μητροπάνο πίνοντας τσίπουρα…;

Αγαπάω το αλκοόλ..

Τίποτα καλύτερο δεν υπάρχει από ένα μπουκάλι Bourbon..

Σπάνια, ίσως και να υπάρχει.. λίγο (εντάξει. ΠΟΛΥ.) τσίπουρο..

Από την άλλη.. έμαθα να πίνω αρχίζοντας με τεκίλα..

Αλλά έχω εκτιμήσει λίγο και το τζιν, έτσι για καλοκαίρι..

Εδώ λοιπόν, θα συναντιόμαστε..

Θα τα λέμε..

Με γνωστούς και φίλους..

(και με αγνώστους)..

Και ίσως, ποιος ξέρει, να μαθευτούμε και παραέξω..

(λίγη σημασία έχει)

Εδώ μπορείτε να γράφετε!

Όλοι σας.

Χωρίς λογοκρισία.

Είτε σχόλια,

είτε εμπειρίες,

είτε ιστορίες,

είτε επιστημονικές απόψεις,

είτε οτιδήποτε..

Και εγώ θα τα κοινοποιώ..

Χωρίς λογοκρισία..

Χωρίς φόβο..

(το mail μου θα είναι πάντα διαθέσιμο για κάθε σκέψη)
(προτιμώ ένα πιο κοινωνικοπολιτικό προφίλ, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως οτιδήποτε άλλο είναι δεκτό <3 )

Για μουσική,

για ταξίδια,

για γκόμενους και γκόμενες,

για ξίδια,

για γαμήσια,

για σκέψεις,

για ανάγκες,

για επιστήμες,

για κριτικές,

για τα πάντα..

.. Σχεδόν ..

Γιατί..

Οι καλοί λογαριασμοί (θα) κάνουν τους καλούς φίλους..

Δεν έχω καμία σχέση με οτιδήποτε ρατσιστικό,

φασιστικό,

σεξιστικό,

μισογυνίστικο,

ομοφοβικό κλπ ..

Είναι ο μοναδικός όρος που βάζω μέχρι στιγμής..

Αν κάποιος ή κάποια θέλει να γράψει κάτι  τέτοιο..

Καλό θα ήταν να το κάνει κάπου αλλού..

Εδώ -ξεκάθαρα και κατηγορηματικά- δεν χωράει.

Δεν υπάρχει καμία ανοχή!

Ραντεβού λοιπόν, σε κάποιο κείμενο..

Λίγο άτεχνο ή έντεχνο,

λίγο ψαγμένο ή όχι,

λίγο ταξιδιάρικο ή όχι,

λίγο εύκολο ή δύσκολο,

λίγο κατανοητό ή ακατανόητο,

γιατί «ότι έχουμε είμαστε εμείς»

και αυτό τα λέει όλα..

Και επειδή, πρέπει να κάνουμε μια καλή αρχή..
Αφήνω και αυτό..

https://www.youtube.com/watch?v=1MVH18ABvF8

Υ.Γ.:
Κάποτε ήμουν πολύ διστακτική -και ντροπαλή- στο να γράψω το οτιδήποτε..
Κάπου εδώ λοιπόν, πρέπει να πω ένα ευχαριστώ..
Ένα μεγάλο ευχαριστώ..
Υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μου, χωρίς τον οποίο πιθανώς δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα..
(απο κάθε άποψη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)..

Μακάρι όλοι, και όλες, να βρείτε έναν Άκυ στη ζωή σας..
Να σας δίνει τη δύναμη..
Το βήμα να ακουστείτε..
Την αυτοπεποίθηση να συνεχίσετε..
Την έμπνευση να γράψετε..
Και την παρησσία να γράψετε αυτό που θέλετε και πιστεύετε..

Κάθε ευχαριστώ θα είναι λίγο..
Αλλά θα αξίζει..

Αποστολή κειμένων στο:

greekdafni@gmail.com