Σχολική Τέχνη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

άλλη μία μέρα, που ο κόσμος του ίντερνετ έχει συγκλονιστεί..

άλλη μία μέρα, που η ελληνική επικαιρότητα, ταράχθηκε..

άλλη μία μέρα, που η φοβερή και τρομερή υπουργός παιδείας μας, αποδεδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων..

και για να κάνουμε λίγο skip το intro,

γιατί δεν μου πάνε και πολύ τα δακρύβρεχτα,

μάλλον ήρθε η ώρα να πούμε δύο λόγια για το ελληνικό σχολείο και τις τέχνες.

Έχουμε και λέμε λοιπόν..

Το νέο αναλυτικό πρόγραμμα, εκτός από την κατάργηση της κοινωνιολογίας

(είπαμε, τα παιδιά θα γίνουν κομμουνιστές)

και την επαναφορά των λατινικών

(για την ωδή στην παπαγαλία θα πούμε κάποια άλλη στιγμή)

προβλέπει και την κατάργηση των καλλιτεχνικών

(ως μαθήματα επιλογής).

Παράλληλα βέβαια, έχουμε την επιστροφή στην κανονικότητα,

με τη διαγωγή να ξαναγυρίζει στα απολυτήρια,

και ίσως με τη νέα σεζόν τα σχολεία γίνουν και αρρένων – θηλέων,

ενώ δεν αποκλείεται η χρήση ποδιάς και βίτσας για να εξασφαλιστεί η διαγωγή των μαθητών και μαθητριών.

All in all, ένα ηρωικό, παραδοσιακό

«εμπρός πίσω», από κάθε άποψη και προς πάσα κατεύθυνση.

Αλήθεια όμως, γιατί πέσαμε όλοι από τα σύννεφα με τα καλλιτεχνικά..

Και βασικά..

ΠΟΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ..;

Ας δούμε λίγο την πραγματικότητα.

Μιλάμε για το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Ναι;

Ναι!

Και ο μέσος νοήμων άνθρωπος που φοίτησε σε ελληνικό σχολείο, πιθανώς να μην έχει κάνει καλλιτεχνικά οριακά ΠΟΤΕ στη σχολική του ζωή!

Μας θυμάμαι στο δημοτικό, να «κλέβουμε» ώρες από τα καλλιτεχνικά και τη μουσική

(γιατί φυσικά ΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;;;;)

και να τις χρησιμοποιούμε για να βγάλουμε την ύλη της γεωγραφίας..

(άλλο αδικημένο μάθημα, που διδάσκεται με τον πλέον ακατάλληλο τρόπο)

Ή των μαθηματικών..

Ζήτημα αν στο δημοτικό κάναμε σε έξι χρόνια ΔΕΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ.

Αν είπαμε δέκα τραγούδια.

Αν μάθαμε δέκα τραγουδάκια στη φλογέρα.

Δεν μιλάμε για πίνακες..

Δεν μιλάμε για παραστάσεις..

Για κινηματογράφο..

Για γλυπτική..

Όχι όχι, ΤΑ ΒΑΣΙΚΆ.

Όόόόόχι.

Πάντα (πάντα) κάτι θα ήταν πιο χρήσιμο από τα καλλιτεχνικά.

Και φυσικά, πεδίο δόξης λαμπρό στα καλλιτεχνικά μαθήματα, ήταν το γυμνάσιο.

To make things clear: είχα την τύχη να έχω εξαιρετικές μουσικούς και στις δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου.

Εξαιρετικές γυναίκες.

Με απίστευτες γνώσεις και όρεξη για δουλειά.

Guess what.

Δεν είχαν όλοι την ίδια τύχη.

Οι πιο πολλοί φίλοι από άλλα σχολεία είχαν το στερεότυπο του κομπλεξικού καθηγητή,

την καρικατούρα της κομπλεξικής καθηγήτριας:

βιβλίο μουσικής, παπαγαλία, εξέταση, τεστ και πάμε πάλι από την αρχή.

Ο, τι είχαμε και εμείς στην τρίτη γυμνασίου.

Μάθαμε μουσική..;

Όχι.

Μάθαμε για τη μουσική..;

Ούτε.

Ήμασταν τα μόνα παιδιά..;

Όχι.

Στο δε λύκειο, καμία επαφή, με τίποτα σχετικό με τις τέχνες.

Τόσο απλά, χωρίς αναλύσεις και εξαιρέσεις.

Και μεγαλώνοντας βλέπω ότι πάνω κάτω, όλοι και όλες στα ίδια είμαστε.

Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Και οι εξαιρέσεις ελάχιστες, έως μηδαμινές.

Γιατί λοιπόν πέσαμε από τα σύννεφα με κάποια αντίστοιχη απόφαση της φοβερής και τρομερής υπουργού παιδείας..;

Τόσα χρόνια, πρακτικά, είχαμε καταργήσει τα καλλιτεχνικά.

Όσοι δεν τα είχαν καταργήσει, τα δίδασκαν πιθανότατα με λάθος τρόπο.

Προωθώντας ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ την ατελείωτη παπαγαλία..

Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα μαθήματα των καλλιτεχνικών.

Έχει να κάνει με τη διδασκαλία των τεχνών γενικότερα.

Ποτέ κανένας μαθητής δεν έμαθε να διαβάζει ποιήματα..

Ποτέ καμία μαθήτρια δεν έμαθε να βλέπει ταινίες..

Καμία επίσκεψη όπως θα έπρεπε σε κάποιο μουσείο,

καμία αναφορά στις τέχνες και στη συμβολή τους στον πολιτισμό.

Ή μήπως ξεχνάμε ότι, με το που παίρναμε τα βιβλία της ιστορίας,

και μας ενημέρωναν για την ύλη, τα κεφάλαια για τις τέχνες ήταν πάντα εκτός..;

Δεν εξετάζαμε τις τέχνες, ούτε καν ως πτυχή της ιστορίας.

Ξέραμε μόνο να παπαγαλίζουμε.

«Ο λόρδος βύρωνας, σπουδαίος φιλέλληνας, έγραψε ποίηση για την ελλάδα»

ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ.

Μέχρι εκεί έφτανε η διδασκαλία της τέχνης.

Τόσο όσο να μπορούμε να το καυχηθούμε..

«Φτιάξαμε κούρους, κόρες, Παρθενώνα, μάρμαρα, γλυπτά»..

Αυτό.

Αναφορά.

(και μάλιστα με μορφή αχταρμά).

Κάπου σε κάποιο βιβλίο στα πρώτα χρόνια του δημοτικού.

Και μετά τέλος.

Γιατί λοιπόν πέσαμε ξαφνικά από τα σύννεφα..;

Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο..

Αυτό είναι το ελληνικό σχολείο χρόνια τώρα..

Διαμορφώνει σύγχρονους έλληνες και ελληνίδες, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΕΧΝΗ.

Δεν είναι λοιπόν να απορούμε που ο μέσος έλληνας, θεωρεί μουσικούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές και χορευτές ως επαγγέλματα πολυτελείας..

Δεν είναι να απορούμε που η μέση ελληνίδα θεωρεί τον Ελ Γκρέκο και τον Θεόφιλο μπογιατζήδες και τον Χαλεπά καλουπατζή.

Όχι, δεν είναι να απορούμε.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Και αυτές οι ταυτότητες πολιτών, δε θα αλλάξουνε με 2-3 ώρες ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο στο λύκειο

(ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ – ΔΕΝ ΛΕΩ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ).

Και αυτές οι ταυτότητες πολιτών, ψήφισαν τους άριστους.

«Γιατί κάθε λαός παίρνει αυτό που τους αξίζει»

(Στίχοιμα, μιας και μιλούσαμε για τέχνη:

https://www.youtube.com/watch?v=KUcmU6az7vs )

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

"Κάμερα στραμμένη πάνω μου.."

Ή αλλιώς, «διδασκαλία στα χρόνια του κορονοϊού»..

2020, στην ταπεινή ελλαδίτσα

(οκει, μην ξαναπώ ελλαδιστάν και γίνω γραφική).

Η μία παράνοια διαδέχεται την άλλη

και δεν προλαβαίνεις καν να σοκαριστείς ή να νευριάσεις.

Πολλές φορές δεν προλαβαίνεις καν να σκεφτείς.

Με τέτοιο ρυθμό βαλλόμεθα πανταχώθεν από μία ατελείωτη βλακεία,

μια απέραντη επιστημονική ανακρίβεια, μια απίστευτη καταπάτηση δικαιωμάτων

και μια διαρκή και μόνιμη υποτίμηση του όσου μυαλού μας είχε απομείνει.

Νταξει, πάει.

Το χάσαμε.

Λίγο ήταν ούτως ή άλλως.

Πάει και δαύτο!

Το νέο φασούλι των ημερών είναι το άνοιγμα των σχολείων.

Ω ναι, ήρθε ετούτη η ώρα, σιγά σιγά.

Μέσα στην ατελείωτη βλακεία που δέρνει την υπουργό παιδείας μας,

το αποκορύφωμα ήταν η πρότασή της για κάμερες σε κάθε διδακτική αίθουσα.

Κάθε μάθημα θα μεταδίδεται ηλεκτρονικά, ούτως ώστε τα παιδιά που θα μένουν σπίτι να έχουν την δυνατότητα να παρακολουθούν τα μαθήματα κανονικά, σαν να είναι σχολείο.

Μία ψύχραιμη τοποθέτηση για το θέμα έχω:

ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;;;;;;;;

Οκει, για την κεραμέως έχω πει πολλές φορές:

είναι ενδεχομένως ότι χειρότερο έχει περάσει από το υπουργείο παιδείας τα τελευταία χρόνια.

Ανίδεη, ημιμαθής, χωρίς καμία επίγνωση της ελληνικής (δημόσιας) πραγματικότητας.

«Οικονομικά Άριστη», δεν πρέπει να έχει περάσει ούτε καν έξω από δημόσιο σχολείο.

Απλά καλείται ξαφνικά να διαχειριστεί ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα, τη στιγμή που γι’ αυτό έχει μόνο ακουστά.

Καμία εμπειρία, καμία επαφή.

Στο θέμα μας.

Οι κάμερες.

Αλήθεια εγώ δεν έχω καταλάβει πώς τόλμησε να προτείνει κάτι τέτοιο.

Να σκεφτεί κάτι τέτοιο.

Να διανοηθεί κάτι τέτοιο.

Πόσα δικαιώματα καταπατούνται με μία μόνο πρότασή της;

(αλλά ναι, δεξιά κυβέρνηση,

και λίγο πιο δεξιά από δεξιά, 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΔΙΚΑΙΩΜΑ";;;;

Λολ, δεν υπάρχουν δικαιώματα παιδιααα!!!)

Αυτά τα προσωπικά δεδομένα δεν τα σκέφτεται κανείς σ’ αυτή τη χώρα;

Το GDPR ισχύει.

Και ισχύει παντού.

Δεν γίνεται ξαφνικά να μετατρέψουμε τις αίθουσες σε ένα ατελείωτο Big Brother.

Έπειτα βέβαια, «η κάμερα θα δείχνει μόνο τον καθηγητή ή την καθηγήτρια, δε θα φαίνονται οι μαθητές / μαθήτριες»..

Καταρχάς..

Ποιος είπε ότι συναινεί ο καθηγητής..;

Κατά δεύτερον..

ΘΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

(πέσαμε όλοι από τα σύννεφα ε;)

Θα ακούει η κυρα μαρίτσα από το σπίτι ότι ο γιος της κυρα θοδώρας έκανε λάθος την άσκηση, την ώρα που ο κυρ κώστας θα καμαρώνει που η κόρη του απάντησε καλύτερα απ’ το παιδί του κυρ λευτέρη.

Δεν είμαστε σοβαροί παιδιά!

Δεν είμαστε καθόλου σοβαροί.

Αλλά να πω και το άλλο..;

Πόσοι καθηγητές και πόσες καθηγήτριες κάνουν μάθημα καρφωμένοι στο πάτωμα..;

Εγώ θυμάμαι ότι πάνε, έρχονται, περνάνε ανάμεσα από τα θρανία,

γράφουν στον πίνακα, αλληλεπιδρούν με τους μαθητές..

Δηλαδή, κάπου λίγο φτάνει με τις μαλακίες..

Και πόσα άλλα παράλογα..;

Πόση κατάργηση ιδιωτικότητας;

Πόσες φορές διάφορα βίντεο έχουν χρησιμοποιηθεί για να χαρακτηριστούν διδάσκοντες ως τεμπέληδες και χαραμοφάηδες..;

Πόσα παιδιά χαμηλών τόνων θα φοβηθούν την έκθεση και θα κλειστούν ακόμα περισσότερο στα καβούκια τους..;

Και γιατί είναι τόσο δύσκολο αυτά να τα σκεφτούν αυτοί

ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ;;

Προσωπικά ξέρω αρκετούς εκπαιδευτικούς.

Κανένας (κανένας όμως)

και καμία δεν θα μπει στη διαδικασία να κάνει τέτοιου είδους μάθημα.

Καμία κάμερα.

ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: Πολλοί γονείς θεωρούν ότι οι κάμερες

θα λύσουν το πρόβλημα του μπούλινγκ που υπάρχει στα σχολεία.

Παιδιά, ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Το μπούλινγκ στον μεγαλύτερο (και χειρότερο) βαθμό του, γίνεται στις τουαλέτες.

Και αλήθεια..

Υπάρχει γονιός που θα συναινέσει να μπούνε κάμερες και στις τουαλέτες,

«για να λυθεί το μπούλινγκ»..;

Καμία κάμερα δε θα σταματήσει το μπούλινγκ.

Η μόρφωση θα το σταματήσει.

Η παιδεία.

Ας μην είμαστε τόσο αφελείς.

Υ.Γ.2: Το σχολείο δεν είναι το τσιφλίκι κανενός.

Κανενός «δεξιού άριστου» που νοσταλγεί την επιστροφή σε μια «ιδανική» χούντα.

Μόνο και μόνο η πρόταση ενός τέτοιου μέτρου,

θα έπρεπε να οδηγήσει στην απομάκρυνση της υπουργού από το αξίωμά της.

Ωστόσο, όλα εδώ πληρώνονται.

Και η συγκεκριμένη μάλλον θα τα βρει όλα μπροστά της, αργά ή γρήγορα.

Υ.Γ.3: ΕΣΤΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΝ.

Με τι υποδομές..;

Έχει καταλάβει αυτή εκεί ότι μιλάμε για δημόσιο σχολείο;

Τα περισσότερα δεν έχουν κωλόχαρτο!

ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΣ ΕΒΡΙΣΚΑΝ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ..;

Αλλά όχι.

Τέτοιες «λεπτομέρειες» δεν μπήκε καν στη διαδικασία να τις σκεφτεί.

Νταξει.

Υ.Γ.4: ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΤΟΥ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

(όπως λεει και ένας φίλος μου).

Έκαναν Λάθος

«Μεγαλώσαμε, δε κλαίμε, κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό. Προερχόμαστε από μια ρίζα φυτεμένη στη πεποίθηση ότι δεν είμαστε ότι μας αποκάλεσαν, κι αν με κάποιο τρόπο είμαστε μην ανησυχείτε, θα αποδείξουμε το αντίθετο!

Τελειώσαμε τελικά την τάξη, τα καταφέραμε! Οι ξεθωριασμένες εικόνες που φώναζαν ονόματα δε θα με βλάψουν ποτέ! Φυσικά και έκαναν λάθος! Η ζωή μας θα είναι συνεχώς μια πράξη ισορροπίας που θα έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο και περισσότερο με την ομορφιά.»

Δεν ήθελα να γράψω πολλά..

Γιατί ο Θανάσης έχει ήδη πει τα πάντα..

Άκουσα αυτό το τραγούδι πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος..

Και σφίχτηκα..

Και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω..

Δεν υπάρχουν πολλοί Άνθρωποι, που να μιλάνε μέσα από τα τραγούδια τους για το bullying..

Είναι δύσκολο..

Ίσως είναι το δυσκολότερο και χειρότερο πράγμα που μπορεί να βιώσει ένας μαθητής στη σχολική ζωή του..

Όσοι δεν το έχουν ζήσει, είναι τυχεροί..

Όσοι δεν το έχουν ζήσει, πιθανώς δε θα καταλάβουν..

Πιθανώς δεν θα καταλάβουν ποτέ,

πώς είναι να πας κάθε πρωί σχολείο με ένα πολύ γνώριμο βάρος στο στήθος..

πώς είναι να φτύσουν πάνω στο θρανίο σου..

πώς είναι να ψάχνουν την τσάντα σου..

πώς είναι να περνάς κάθε διάλειμμα μέσα.. γιατί έξω είναι χειρότερα..

πώς είναι να κλείνεσαι στα διαλείμματα στις τουαλέτες και να κλαις..

.. να είναι το μοναδικό μέρος όπου νιώθεις ασφάλεια ..

.. γιατί αν είσαι τυχερός, δε θα ακούσεις κανέναν ..

Και σίγουρα, όσοι δεν το έχουν ζήσει, δεν θα καταλάβουν,

πώς είναι να πας σχολική εκδρομή.. όπου όλα γίνονται χειρότερα..

Όχι.

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει εύκολα..

Γιατί ο κόσμος δεν έχει ενσυναίσθηση..

Δεν νοιάζεται..

Και δεν έχει όρια..

«Χιούμορ»..

«Πλάκα»..

Όσοι σου κάνουν τη ζωή πατίνι στο σχολείο, αυτά επικαλούνται..

«Μα εμείς κάναμε χαβαλέ»..

Και ας σε τραυματίζουν..

Μεταφορικά..

Ή και κυριολεκτικά..

Εξάλλου, είπαμε..

Είναι πλάκα..

Κάποτε το bullying τελειώνει..

Περνάμε την τάξη.

Τα καταφέρνουμε.

Μένουν μόνο οι άσχημες αναμνήσεις.

Εκεί.

Να σου θυμίζουν όσα (δεν) έζησες..

Άλλες φορές πάλι, το bullying δεν τελειώνει..

Πας πανεπιστήμιο..

Και οι ίδιοι νταήδες είναι εκεί, να ξανακάνουν «πλάκα»..

Και κάποιες φορές, το bullying μπορεί να τελειώσει με το χειρότερο τρόπο..

Έναν ξυλοδαρμό..

Μία αυτοκτονία..

Μία δολοφονία..

Και η λύση, δεν είναι να είσαι σκληρός.

Δεν είναι να είναι δυνατό το θύμα.

Γιατί δεν φταίει το θύμα.

Και κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε επιτέλους το θύμα.

Η λύση είναι να βοηθηθεί το θύμα.

Να βρούνε οι θύτες απέναντί τους ενωμένο ένα ολόκληρο σχολείο.

Λέμε και ξαναλέμε..

Διδάξτε Βέβηλο στα σχολεία.

ΑΥΤΟ έχουν ανάγκη οι καιροί.

ΑΥΤΟ το τραγούδι πρέπει να γίνει σχολικός ύμνος κατά του bullying..

Και υπέρ της αγάπης..

Της ομορφιάς..

Και της αλληλεγγύης..

Δεν είναι ανάγκη να ακούς hip-hop για να ταυτιστείς με αυτό το τραγούδι..

Δεν είναι ανάγκη να  ακούς hip-hop για να έχεις ως στάση ζωής αυτό το τραγούδι..

Μία είναι η ανάγκη..

.. πιο ισχυρή και δυνατή από ποτέ ..

.. να είσαι Άνθρωπος ..