Η Βάρκα

«Είναι παράξενες οι μέρες αυτές» είπα, και είπα να μην επεκταθώ για άλλη μία φορά με κείμενα δεξιά και αριστερά..

Ύστερα όμως νευρίασα..

Νευρίασα και οργίστηκα..

Οργίστηκα και στεναχωρήθηκα..

Γενικότερα, φημίζομαι για την αναισθησία μου..

Και αυτό το ξέρουν όλοι..

Γράφω πολλά πράγματα εκεί που δεν πιάνει μελάνι,

παράλληλα έχω και μια άγνοια κινδύνου..

Και αυτά τα δύο βοηθάνε στο να μην φοβάμαι διάφορες καταστάσεις,

που μπορεί και να έπρεπε εν μέρει..

Αυτές τις μέρες όμως, για κάποιες ώρες, φοβήθηκα..

Φοβήθηκα μήπως αυτό το ψυχάκι, που το λένε ερντογάν,

κάνει κάνα ντου κατά δω..

Και τρέχουμε και δε φτάνουμε..

Και ψάχνουμε βάρκες όλοι μαζί για να φύγουμε..

Και δεν είναι ότι φοβήθηκα για εμένα..

Είναι ότι φοβήθηκα για αγαπημένα πρόσωπα..

Που σε μία ενδεχόμενη επιστράτευση, δυστυχώς θα πήγαιναν εκεί..

[Δυστυχώς..

Θα πήγαιναν να πολεμήσουν για μια «πατρίδα»..

Για ποια «πατρίδα» αλήθεια;

Και γιατί..;

Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα..]

Φοβήθηκα λοιπόν για λίγο..

Εν τέλει μου πέρασε..

Και μου πέρασε και γρήγορα..

Δεν είναι ωραίο αίσθημα ο φόβος..

Διαπίστωσα όμως κάτι..

Ο φόβος δεν σε κάνει να μισείς κανέναν..

Όσο φοβόμουν και σκεφτόμουν διάφορα αρνητικά,

τόσο έλεγα «μα αυτοί οι άνθρωποι είναι εκεί σαν τα ζώα και περιμένουν να πεθάνουν..»

Ούτε για μία στιγμή δεν ευχήθηκα κάτι κακό γι’ αυτούς..

Ούτε για μία στιγμή δεν είπα (έστω από μέσα μου): «ΝΑ ΠΑΝΕ ΌΛΟΙ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥΣ!!»..

Γιατί..;

Γιατί κανένας φόβος δε σε κάνει ποτέ να ξεχνάς ότι είσαι Άνθρωπος..

(Αν είσαι..

Γιατί δεν είναι όλοι)..

Και όσο τα σκεφτόμουν αυτά, γύριζε στο κεφάλι μου και ο στίχος:

«Δεν είμαι άνθρωπος του μίσους. Με ενδιαφέρει η αλληλεγγύη, η κατανόηση το ήθος..»

(https://www.youtube.com/watch?v=BYzlNuV2h_E )

Έχοντας διώξει λοιπόν τον φόβο, παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα δεξιά και αριστερά..

Και έπεσα πάνω σε ένα βιντεάκι που με εξόργισε..

Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να έχει ευχηθεί για άνθρωπο

να πεθάνει με βίαιο και αργό τρόπο..

Γι’ αυτόν όμως το ευχήθηκα..

Εν ολίγοις το βιντεάκι (το οποίο έχει παίξει πάρα πολύ) δείχνει μία βάρκα με κόσμο..

Τα περισσότερα μέσα είναι παιδιά..

Και γυναίκες..

Και προσπαθεί να πιάσει λιμάνι..

Και είναι ένας παπάρας σκατάνθρωπος στην αποβάθρα,

που βλέποντας μία έγκυο γυναίκα ωρύεται:

«Να μην ήσουν γκαστρωμένη μωρή. Κουνέλες.

Ξεκωλιάρα. Είσαι γκαστρωμένη, στ’ αρχίδια μας!

Εμείς σε γαμήσαμε..;»

Και αλήθεια, δεν έχω εξοργιστεί τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό.

Διαβάζω και βλέπω πολλά.

Αλλά αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Αυτό και οι γύρω του.

Που γελούσαν.

Που τους φάνηκε τόσο γαμημένα αστείο αυτό που είπε ένας ΜΑΛΑΚΑΣ.

Ένας ΜΑΛΑΚΑΣ που αν ήμασταν Άνθρωποι θα τον βάζαμε σε μια βάρκα.

Και θα τον αφήναμε να πάει όπου τον βγάλει το κύμα.

Και αυτόν και όσους γελούσαν με αυτά που έλεγε.

Θα τον βάζαμε Φλεβάρη μήνα σε μια βάρκα

και αν τον αγαπούσε ο θεός ας τον έσωζε.

Στη θέση του (και στο σπίτι του) θα βάζαμε μια οικογένεια ανθρώπων που σώθηκε.

Ιδανικά αυτή τη «σκύλα που γκαστρώθηκε»..

Και έβλεπα το βίντεο.

Ξανά και ξανά.

Και έλεγα από μέσα μου ότι «δεν παίζει ρε φίλε αυτό που βλέπεις, όχι, είναι ιδέα σου..»

Δεν ήταν όμως ιδέα μου.

Έγινε.

Έγινε από κάποιον, ο οποίο κατά πάσα πιθανότητα, είναι «καλός χριστιανός»..

Και ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα, χθες ξεκίνησε να νηστεύει..

Και πάει στην εκκλησία..

Και μεταλαμβάνει..

Και κάνει σταυρό..

Ξέρετε, εκείνον τον μεγάλο τον σταυρό..

Που τους χωράει όλους..

Αρκεί να μην είναι πρόσφυγες, γκέι, μετανάστες, «λαθροπίθηκοι», έγκυες, γυναίκες και τα σχετικά.

Αυτός κάνει το σταυρό του και πάει και κοιμάται ήσυχος.

Γιατί αυτός τον κάνει, άλλοι τον κουβαλάνε.

Γιατί το να κουβαλάς τα παιδιά σου στη βάρκα μέχρι εδώ, σταυρός είναι.

Και μάλιστα μεγάλος.

Έγινε λοιπόν..

Και έγινε από κάποιον που κατά πάσα πιθανότητα είναι και κατά των εκτρώσεων..

Το «αγέννητο παιδί» πρέπει να προστατευτεί.

ΑΡΚΕΙ να είναι (α) ελληνάκι, (β) στην ελλάδα, (γ) στη στεριά, όχι σε καμια βάρκα..

Και ναι, οργίστηκα.

Και ναι, ευχήθηκα γι’ αυτόν τα χειρότερα.

Τα πολύ χειρότερα όμως.

Χωρίς γιατί και πώς.

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ.

Γιατί δεν χωράει εδώ.

Γιατί κάποιος με τέτοιο μίσος μέσα του μόνο επικίνδυνος μπορεί να είναι.

Και για να κλείνουμε σιγά σιγά..

Μιλάμε για ανθρώπους..

Μιλάμε για ψυχές στοιβαγμένες στα σύνορα..

Ψυχές στοιβαγμένες στα camps..

Μιλάμε για παιδιά κυρίως..

Και μιλάμε για όλα αυτά χωρίς να αντιλαμβανόμαστε

ότι είμαστε στην ίδια μοίρα με αυτούς τους ανθρώπους..

Στη θέση τους θα μπορούσαμε να είμαστε..

Στη θέση τους ήμασταν..

Δεν γίνεται να ξεχάσαμε.

Δεν γίνεται να ξεχάσαμε ότι οι παππούδες μας ήταν πρόσφυγες

(ναι, χωρίς χαρτιά, χωρίς πατρίδα, χωρίς ελπίδα)..

Δεν γίνεται να ξεχάσαμε ότι οι γονείς μας ήταν μετανάστες..

(πάλι χωρίς χαρτιά πολλοί, πάλι χωρίς πατρίδα, πάλι χωρίς ελπίδα)..

Μια ζωή οι έλληνες έφευγαν..

Για ένα καλύτερο αύριο..
Για ένα καλύτερο σήμερα..

Μια ζωή..

Και δεν ήταν παναγίες εκεί που πήγαιναν..

(Αλλά ποιος τα θυμάται αυτά,

ποιος τα διαβάζει..;)

Δεν γίνεται να είμαστε ρατσιστές.

Ειδικά με ανθρώπους που δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.

ΝΑΙ, Ο ΠΑΠΑΡΑΣ ΕΙΠΑΜΕ. ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΒΑΡΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ.

Οι άνθρωποι όμως οι άλλοι, δε μας φταίνε σε τίποτα.

Ανοιχτά σύνορα θέλουν.

Ούτε να μας εξισλαμίσουν, ούτε τίποτα.

Να φύγουν θέλουν.

Όσο πιο μακριά γίνεται..

Και να μην ξαναγυρίσουν..

Αυτό θέλουν..

Και αυτή τη στιγμή είναι άνθρωποι που δεν έχουνε τίποτα..

Δεν έχουνε χαρτιά..

Δεν έχουνε πατρίδα..

Δεν έχουνε ελπίδα..

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: εκεί που ήθελα να καταλήξω, είναι ότι το μίσος δεν έχει σχέση με τον φόβο.

Αν είσαι ένας γαμημένος μισάνθρωπος, ο φόβος δεν είναι άλλοθι.

Το μίσος είναι επικίνδυνο πράγμα..

Και αφήνω και αυτό εδώ:

(https://www.youtube.com/watch?v=RFzVjlzqKDA )

«Είναι το μίσος παράξενα φτιαγμένο,

αχόρταγο κομπλεξικό και ξυρισμένο..

[…]

έχει επίσημη καρέκλα σε πολεμικές εντάσεις..

Και τιμά ιδιαιτέρως τις παρελάσεις..

Βαθιά θρησκευόμενο, δηλαδή στείρο

Με το σταυρό στο χέρι και ευχές από τον κλήρο

Γαλουχήθηκε ναζιστικά και αζήμια

Και δεν χάνει συγκεντρώσεις για τα Ίμια

Είναι το μίσος που συναντάμε στους ανθρώπους

Σέρνεται ύπουλα και πάντα βρίσκει τρόπους

Ανεβαίνει αγκαλιά με πολιτικούς δυνάστες

Και σκοτώνει μουσικούς και μετανάστες..»

Υ.Γ.2: Για όσους θέλουν να λέγονται Άνθρωποι..

Ο Λειβαδίτης ένα φεγγάρι φορέθηκε πολύ..

Πολύ από διάφορους που απλά τον αναπαρήγαγαν χωρίς να καταλαβαίνουν..

Εδώ όμως, ταιριάζει..

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ’ τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.

[…]

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

[…]

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.»

Έκαναν Λάθος

«Μεγαλώσαμε, δε κλαίμε, κι αγαπήσαμε να ζούμε με το διαφορετικό γιατί βλέπουμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό. Προερχόμαστε από μια ρίζα φυτεμένη στη πεποίθηση ότι δεν είμαστε ότι μας αποκάλεσαν, κι αν με κάποιο τρόπο είμαστε μην ανησυχείτε, θα αποδείξουμε το αντίθετο!

Τελειώσαμε τελικά την τάξη, τα καταφέραμε! Οι ξεθωριασμένες εικόνες που φώναζαν ονόματα δε θα με βλάψουν ποτέ! Φυσικά και έκαναν λάθος! Η ζωή μας θα είναι συνεχώς μια πράξη ισορροπίας που θα έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο και περισσότερο με την ομορφιά.»

Δεν ήθελα να γράψω πολλά..

Γιατί ο Θανάσης έχει ήδη πει τα πάντα..

Άκουσα αυτό το τραγούδι πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος..

Και σφίχτηκα..

Και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω..

Δεν υπάρχουν πολλοί Άνθρωποι, που να μιλάνε μέσα από τα τραγούδια τους για το bullying..

Είναι δύσκολο..

Ίσως είναι το δυσκολότερο και χειρότερο πράγμα που μπορεί να βιώσει ένας μαθητής στη σχολική ζωή του..

Όσοι δεν το έχουν ζήσει, είναι τυχεροί..

Όσοι δεν το έχουν ζήσει, πιθανώς δε θα καταλάβουν..

Πιθανώς δεν θα καταλάβουν ποτέ,

πώς είναι να πας κάθε πρωί σχολείο με ένα πολύ γνώριμο βάρος στο στήθος..

πώς είναι να φτύσουν πάνω στο θρανίο σου..

πώς είναι να ψάχνουν την τσάντα σου..

πώς είναι να περνάς κάθε διάλειμμα μέσα.. γιατί έξω είναι χειρότερα..

πώς είναι να κλείνεσαι στα διαλείμματα στις τουαλέτες και να κλαις..

.. να είναι το μοναδικό μέρος όπου νιώθεις ασφάλεια ..

.. γιατί αν είσαι τυχερός, δε θα ακούσεις κανέναν ..

Και σίγουρα, όσοι δεν το έχουν ζήσει, δεν θα καταλάβουν,

πώς είναι να πας σχολική εκδρομή.. όπου όλα γίνονται χειρότερα..

Όχι.

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει εύκολα..

Γιατί ο κόσμος δεν έχει ενσυναίσθηση..

Δεν νοιάζεται..

Και δεν έχει όρια..

«Χιούμορ»..

«Πλάκα»..

Όσοι σου κάνουν τη ζωή πατίνι στο σχολείο, αυτά επικαλούνται..

«Μα εμείς κάναμε χαβαλέ»..

Και ας σε τραυματίζουν..

Μεταφορικά..

Ή και κυριολεκτικά..

Εξάλλου, είπαμε..

Είναι πλάκα..

Κάποτε το bullying τελειώνει..

Περνάμε την τάξη.

Τα καταφέρνουμε.

Μένουν μόνο οι άσχημες αναμνήσεις.

Εκεί.

Να σου θυμίζουν όσα (δεν) έζησες..

Άλλες φορές πάλι, το bullying δεν τελειώνει..

Πας πανεπιστήμιο..

Και οι ίδιοι νταήδες είναι εκεί, να ξανακάνουν «πλάκα»..

Και κάποιες φορές, το bullying μπορεί να τελειώσει με το χειρότερο τρόπο..

Έναν ξυλοδαρμό..

Μία αυτοκτονία..

Μία δολοφονία..

Και η λύση, δεν είναι να είσαι σκληρός.

Δεν είναι να είναι δυνατό το θύμα.

Γιατί δεν φταίει το θύμα.

Και κάποτε πρέπει να σταματήσουμε να κατηγορούμε επιτέλους το θύμα.

Η λύση είναι να βοηθηθεί το θύμα.

Να βρούνε οι θύτες απέναντί τους ενωμένο ένα ολόκληρο σχολείο.

Λέμε και ξαναλέμε..

Διδάξτε Βέβηλο στα σχολεία.

ΑΥΤΟ έχουν ανάγκη οι καιροί.

ΑΥΤΟ το τραγούδι πρέπει να γίνει σχολικός ύμνος κατά του bullying..

Και υπέρ της αγάπης..

Της ομορφιάς..

Και της αλληλεγγύης..

Δεν είναι ανάγκη να ακούς hip-hop για να ταυτιστείς με αυτό το τραγούδι..

Δεν είναι ανάγκη να  ακούς hip-hop για να έχεις ως στάση ζωής αυτό το τραγούδι..

Μία είναι η ανάγκη..

.. πιο ισχυρή και δυνατή από ποτέ ..

.. να είσαι Άνθρωπος ..

Πόσο κοστίζει ένα κόσμημα..;

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω για τον «Ζακ»..

Έναν άνθρωπο που δεν ήξερα..

Και που «έμαθα» με τον πιο άσχημο τρόπο..

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω..

Άρθρα..

Σχόλια..

Γυρνάνε στίχοι στο μυαλό μου, αυτούσιοι ή σε παραφράσεις..

«Πόσο κοστίζει ο άνθρωπος & πόσο μια ιδέα…»

Αλήθεια, πόσο κοστίζει ο άνθρωπος..;

Πόσο κοστίζει ένα «κόσμημα» (ΑΝ τελικά μπήκε να κλέψει)..

Στην πράξη είδαμε..

Κοστολογούμε ένα κόσμημα πιο ακριβά από έναν άνθρωπο..

Από έναν άρρωστο άνθρωπο..

Από έναν χρήστη που ήθελε βοήθεια..

Διάβασα πολλά..

Κυρίως σχόλια..

Την «κοινή γνώμη»..

Ίσως έχω πει πολλές φορές ότι μέρα με την μέρα χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους..

Και αυτές τις μέρες, το λέω με ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ.

( ή τουλάχιστον με το 99% των σχολίων )

Δεν μπορώ να καταλάβω..

Από την μια έχουμε τον «μπατριώτη - ομοφοβικό»

«Εγώ δεν είμαι γκέι, δεν έχω θέμα με αυτούς, αλλά ντάξει, αν ήταν κανας πατέρας που ήθελε να θρέψει τα παιδια του και όχι κανας γκέι πρεζάκι, δεν θα λέγατε τίποτα όλοι εσεις οι αριστεροί του κώλου και οι ψευτοπροοδευτικοί»

Από την άλλη έχουμε τον «ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟ»

«Αν έμπαινε σπίτι σας και σας απειλούσε με κουζινομάχαιρο, να τον κερνούσατε καφέ και τσιγαράκι πριν σας κλέψει, σας βιάσει και σας σφάξει»

Δεν μπορώ να συνεχίσω να τους κατηγοριοποιώ..

Γιατί θα γράψω βιβλίο ολόκληρο..

Μπορώ όμως να πω πόσο εκνευρίστηκα..

Ένα μάτσο ΑΡΧΙΔΙΑ, αντρακλάδες, βαράνε έναν άνθρωπο με κλωτσιές, που έχει πέσει κάτω..

Έναν εξαρτημένο άνθρωπο.. που αλήθεια, ΑΝ ήθελαν να τον ακινητοποιήσουν, πόσο δύσκολο θα τους ήταν να το κάνουν, χωρίς κλωτσιές..;

Αν ήταν κάνας νταβραντισμένος, ΌΝΤΩΣ οπλισμένος (γιατί ο συγκεκριμένος σε κανένα βίντεο δεν φαίνεται οπλισμένος), πόσα «παλικάρια» θα είχαν προσπαθήσει να τον σταματήσουν..;

Τι θα γινόταν αν τον είχαν αφήσει κλεισμένο μέσα και καλούσαν την αστυνομία..;

Πόση ώρα θα έκανε να φτάσει στην Ομόνοια..; Και τρία ολόκληρα λεπτά..;

Γιατί να σπάσει ο άλλος το τζάμι απ’ έξω..;

Αφού έτσι και αλλιώς, αν τον είχαν κλέψει, θα αποζημιώνονταν αδρά από την ασφαλιστική του…

Δεν μπορώ να βρω απαντήσεις..

Σε τίποτα..

Και δεν με καλύπτουν τα σχόλια του όχλου..

ΔΙΚΑΙΩΝΟΥΜΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ.

«Καλά έκανε ο κοσμηματοπώλης, γιατί ο άλλος πήγε να του κλέψει την περιουσία»..

ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ «ΤΙΜΩΡΙΑ» ΓΙΑ  ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΚΛΟΠΗ;;

Ή ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ ΛΥΣΗ..;

Να πάρει ο καθένας τον νόμο στα χέρια του τότε..

Να αρχίσουμε έτσι..

Και να μην διαφέρουμε σε τίποτα από καμία πρωτόγονη κοινωνία που λιθοβολεί γυναίκες γιατί κάποιος τις βίασε..

Δεν νευριάζω γιατί αυτός εκεί μέσα ήταν ο  Ζακ..

Ούτε γιατί ήταν «πρεζάκιας & πούστης»

(ακόμα υπάρχει άνθρωπος που χρησιμοποιεί τέτοιους χαρακτηρισμούς χωρίς να ντρέπεται..;;)

Νευριαζω γιατί εκεί μέσα ήταν ένας άνθρωπος..

Ένας άνθρωπος που σήμερα ΔΕΝ είναι πια..

Και γιατί με αφορμή αυτή τη δολοφονία, βγήκε άπειρος κόσμος να υπερασπιστεί τον κοσμηματοπώλη..

Και γιατί δυστυχώς ο τρομακτικός στίχος « άνθρωποι σφαγιάζονται, συνάνθρωποι δεν νοιάζονται, είναι όλοι υλικάνθρωποι» είναι απτή πραγματικότητα..

.. κυρίως για το τελευταίο ..

Υ.Γ.1: Έναν χρόνο μετά τη δολοφονία (και τη δημοσίευση του παραπάνω κειμένου στο Blog του Άκυ: http://akysmitsoulis.blogspot.com/2018/09/blog-post_24.html?q=%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B7%CE%BC%CE%B1 ) δεν μάθαμε εν τέλει τι έγινε με το "πρεζάκι που μπήκε για να κλέψει".. Γιατί οι τοξικολογικές του βγήκαν καθαρές.. Το μαχαίρι δεν έφερε αποτυπώματά του.. Και δεν βρέθηκε κανένα κλοπιμαίο προφανώς πάνω του.

Τίποτα. Έχουμε μείνει όλοι να απορούμε, πώς και γιατί έγινε αυτό που έγινε.
Μακάρι να μάθουμε.

Υ.Γ.2: Πέρα απο όλα τα άσχημα, αρνητικά, απαράδεκτα, κακοποιητικά, προσβλητικά πράγματα που γράφτηκαν για τον Ζακ, από άτομα που δεν τον γνώρισαν ποτέ, υπάρχουν και όμορφα πράγματα, που γράφτηκαν εις μνήμην του..:

"Ό,τι και αν γράψω όμως, βαριά σαν λαιμητόμος,
μην τους πιστέψεις αν σου πουν..
πως αυτοκτόνησα"..

https://www.youtube.com/watch?v=BYzlNuV2h_E

Για την αρχή

Είμαι η Δάφνη..

Ή για όσους με ξέρουν αλλιώς, το Λαβωμένο Ξωτικό..

Δεν έχω καμία (μα ΚΑΜΙΑ) σχέση με τη δημοσιογραφία.

Ίσως και να την σιχαίνομαι..

(πολύ καπιταλιστική για τα γούστα μου)..

Αλλά μου αρέσει να γράφω..

Ελεύθερα..

Και αυθόρμητα..

Ό, τι βγαίνει από καρδιάς..

Και έτσι ξεκίνησε αυτό το blog..

Είναι κείμενα από καρδιάς..

Ίσως μερικές φορές και χωρίς ειρμό..

Αλλά είναι αυτό..

Μου αρέσει το hip-hop..

Το αγαπάω..

Με αυτό πέρασα την εφηβεία μου..

Με αυτό ίσως ακόμα την περνάω..

Αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί το rock…?

Ποιος μπορεί να αρνηθεί μια ωραία βραδιά με rock ‘n’ roll…?

Ποιος μπορεί να μην ανατριχιάσει με ένα live από cypress hill…?

Και ποιος μπορεί να μην πιει έναν μπάφο στην υγειά του Damian Marley…?

Και βασικά.. υπάρχει κόσμος που δεν ακούει Μητροπάνο πίνοντας τσίπουρα…;

Αγαπάω το αλκοόλ..

Τίποτα καλύτερο δεν υπάρχει από ένα μπουκάλι Bourbon..

Σπάνια, ίσως και να υπάρχει.. λίγο (εντάξει. ΠΟΛΥ.) τσίπουρο..

Από την άλλη.. έμαθα να πίνω αρχίζοντας με τεκίλα..

Αλλά έχω εκτιμήσει λίγο και το τζιν, έτσι για καλοκαίρι..

Εδώ λοιπόν, θα συναντιόμαστε..

Θα τα λέμε..

Με γνωστούς και φίλους..

(και με αγνώστους)..

Και ίσως, ποιος ξέρει, να μαθευτούμε και παραέξω..

(λίγη σημασία έχει)

Εδώ μπορείτε να γράφετε!

Όλοι σας.

Χωρίς λογοκρισία.

Είτε σχόλια,

είτε εμπειρίες,

είτε ιστορίες,

είτε επιστημονικές απόψεις,

είτε οτιδήποτε..

Και εγώ θα τα κοινοποιώ..

Χωρίς λογοκρισία..

Χωρίς φόβο..

(το mail μου θα είναι πάντα διαθέσιμο για κάθε σκέψη)
(προτιμώ ένα πιο κοινωνικοπολιτικό προφίλ, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως οτιδήποτε άλλο είναι δεκτό <3 )

Για μουσική,

για ταξίδια,

για γκόμενους και γκόμενες,

για ξίδια,

για γαμήσια,

για σκέψεις,

για ανάγκες,

για επιστήμες,

για κριτικές,

για τα πάντα..

.. Σχεδόν ..

Γιατί..

Οι καλοί λογαριασμοί (θα) κάνουν τους καλούς φίλους..

Δεν έχω καμία σχέση με οτιδήποτε ρατσιστικό,

φασιστικό,

σεξιστικό,

μισογυνίστικο,

ομοφοβικό κλπ ..

Είναι ο μοναδικός όρος που βάζω μέχρι στιγμής..

Αν κάποιος ή κάποια θέλει να γράψει κάτι  τέτοιο..

Καλό θα ήταν να το κάνει κάπου αλλού..

Εδώ -ξεκάθαρα και κατηγορηματικά- δεν χωράει.

Δεν υπάρχει καμία ανοχή!

Ραντεβού λοιπόν, σε κάποιο κείμενο..

Λίγο άτεχνο ή έντεχνο,

λίγο ψαγμένο ή όχι,

λίγο ταξιδιάρικο ή όχι,

λίγο εύκολο ή δύσκολο,

λίγο κατανοητό ή ακατανόητο,

γιατί «ότι έχουμε είμαστε εμείς»

και αυτό τα λέει όλα..

Και επειδή, πρέπει να κάνουμε μια καλή αρχή..
Αφήνω και αυτό..

https://www.youtube.com/watch?v=1MVH18ABvF8

Υ.Γ.:
Κάποτε ήμουν πολύ διστακτική -και ντροπαλή- στο να γράψω το οτιδήποτε..
Κάπου εδώ λοιπόν, πρέπει να πω ένα ευχαριστώ..
Ένα μεγάλο ευχαριστώ..
Υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μου, χωρίς τον οποίο πιθανώς δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα..
(απο κάθε άποψη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)..

Μακάρι όλοι, και όλες, να βρείτε έναν Άκυ στη ζωή σας..
Να σας δίνει τη δύναμη..
Το βήμα να ακουστείτε..
Την αυτοπεποίθηση να συνεχίσετε..
Την έμπνευση να γράψετε..
Και την παρησσία να γράψετε αυτό που θέλετε και πιστεύετε..

Κάθε ευχαριστώ θα είναι λίγο..
Αλλά θα αξίζει..

Αποστολή κειμένων στο:

greekdafni@gmail.com