Η χονδροφοβία και οι ρίγες

Και πολλοί ήταν αυτοί που τις τελευταίες μέρες συζήτησαν για τη χοντρή με τις ρίγες.

Οι ρίγες.

Όπως γνωρίζετε (αν δεν γνωρίζετε, λίγο σας ζηλεύω),

τις τελευταίες μέρες βρήκε στο Τικ Τοκ ένας "διάσημος" "χορευτής" 

και ανέβασε ένα βίντεο μιας κοπέλας.

Η κοπέλα διασκέδαζε σε ένα μαγαζί με μια φίλη της

και στο βίντεο ο εν λόγω μισόψυχος σχολιάζει το ντύσιμό της

λέγοντας πως είναι απαράδεκτο ένας άνθρωπος με τόσα κιλά

να φοράει οριζόντιες ρίγες,

τονίζοντας μάλιστα ότι αυτό είναι κάτι που το ξέρει «από μικρός, από την οικογένειά του»..

 

Μετά βέβαια από αυτό, ξεκίνησε ένας μεγάλος χαμός.

Άνθρωποι σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σταμάτησαν να τον ακολουθούνε,

στο Τουίτερ τρένταρε δύο μέρες με αρνητικά σχόλια,

ενώ παράλληλα η εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν ανακοίνωσε τη λήξη της συνεργασίας τους.

 

Ας μην σταθούμε στο παράνομο της υπόθεσης,

που βιντεοσκοπείς άνθρωπο παρά τη θέλησή του..

 

Ας σταθούμε στο αηδιαστικό της υπόθεσης..

Με ποιο δικαίωμα ρε ΓΕΛΟΙΕ τύπε, σχολιάζεις το ντύσιμο ενός ανθρώπου…;

Ως τι…;

Με ποιο δικαίωμα διαπομπεύεις μια γυναίκα…;

Αντιλαμβάνεσαι τι ευθύνη φέρεις…;

Αντιλαμβάνεσαι τι μπορεί να είχε συμβεί στην κοπέλα αυτή,

όταν συνειδητοποίησε τι της έχεις κάνει…;

Καταλαβαίνεις τι ζόρι δέχτηκε όταν κόσμος

(ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ)

ΓΕΛΑΣΕ

και άρχισε να την σχολιάζει δημόσια…;

 

Και για να περάσουμε και στο θέμα μου..

Από πότε είναι έγκλημα το να είσαι χοντρός;

Από πότε είναι κακό το να είσαι χοντρή..;

Και από πότε δίνεται το δικαίωμα σε κάθε

ΑΜΟΡΦΩΤΟ υποκείμενο εκεί έξω,

να σχολιάζει το βάρος σου και να έχει άποψη..;

 

Και προτού πεταχτεί κάνας ληψός να πει «μα μιλάω για το αισθητικό»,

ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ, ΓΑΜΗΣΟΥ,

ΔΕΝ.

ΣΕ ΡΩΤΗΣΕ.

ΚΑΝΕΙΣ.

 

Μου την δίνει ολόκληρη η στάση μιας κοινωνίας.

Από μικρό παιδάκι σου τριβελίζουν το κεφάλι.

«Κοίτα μαγουλάκια» και σε τσιμπάνε λες και είσαι ζελεδάκι.

Μετά στην εφηβεία το πάχος «θα το πάρεις μπόι, μην στεναχωριέσαι»..

Μετά σου λένε ότι «όταν βρεις γκόμενο / γκόμενα, θα αδυνατίσεις»..

Αδυνατίζεις, σε ρωτάνε αν είσαι άρρωστη.

Παχαίνεις, σε ρωτάνε «γιατί πάχυνες».

Λες και ολόκληρη η ύπαρξή σου συνίσταται σε αυτό και μόνο.

 

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

για κάθε χονδροφοβικό σχόλιο υπάρχει μία και μόνο θέση:

Ο ΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΜΠΟΥ.

Όποιος και αν είναι ο πομπός.

 

Γιατί η χονδροφοβία είναι παντού.

Στην γειτόνισσα,

στον πωλητή,

στη μάνα σου,

στη γιαγιά σου,

στον καθηγητή σου,

στις γνωστές σου,

στις φίλες σου,

στους φίλους σου

στο σύντροφό σου,

ακόμα και στον περιπτερά της γωνίας.

Η χονδροφοβία έχει πολλά άλλοθι:

"Στο λέω εγώ, που είμαι μάνα σου και σε πονάω..."

"Έλα ρε, μια πλάκα κάναμε!!"

"Μα και εσύ, δεν το ράβεις λίγο το ρημάδι σου!!"

"Με τα κιλά που έχεις, δεν μπορώ να σε διαχειριστώ στο κρεβάτι"

 

Σταματήστε λοιπόν να σχολιάζετε το βάρος του κόσμου και βρείτε κάτι ουσιώδες στη μίζερη ζωή σας.

Σταματήστε να «ζυγίζετε» τους ανθρώπους με το μάτι κάθε φορά.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.

Αλλά κυρίως σταματήστε μια ζωή να ασχολείστε με την εμφάνιση του κόσμου.

Μάθετε μία φορά να βλέπετε το περιεχόμενο.

Αν από την άλλη θεωρείτε ότι μπορείτε να κάνετε σχόλια όπως

«ναι μην κουραστείς και χάσεις κάνα γραμμάριο» ή

«ναι είσαι που είσαι χοντρός, οι ρίγες σε κάνουν τόφαλο» ή

«θα βγεις με τόσο κοντή φούστα; Τα μπούτια σου είναι τεράστια» ή

«είδες τι φορούσε; Την πάχαινε πολύ!!» ή

«Μπικίνι; Μη χειρότερα, υπάρχουν πολύ ωραία ολόσωμα μαγιώ!» και άλλα τέτοια,

τότε guess what: είστε απλά τοξικοί.

Τοξικοί μικροαστοί, χωρίς τρόπους που το μόνο που σας νοιάζει είναι τα σώματα των άλλων.

Και καλύτερα να μην είστε στις ζωές μας, βλάπτετε σοβαρά την ψυχική μας υγεία ;)

 

Υ.Γ.: Μπορεί κάποι@ να μου απαντήσει ειλικρινά;

Γιατί το να σε λένε «χοντρό» / «χοντρή» θα έπρεπε να σε θίγει..;

Έχω πολλά σκουπίδια στο fb που τις τελευταίες μέρες με αποκαλούν έτσι,

θεωρώντας ότι θα πρέπει να θιχτώ or something..

Αν κάποι@ μπορεί να μου απαντήσει, be my guests! ^^

Θα αφήσω εδώ μερικά μηνύματα λατρείας <3 

 

Υ.Γ.2: Θυμάστε πριν λίγο καιρό την κόρη του ιερές που πέθανε,

από ιατρική αμέλεια στην προσπάθειά της να κάνει επέμβαση

για να χάσει βάρος;

Προσέχετε με τα σχόλιά σας.

Αρκετά κρίματα θα έπρεπε να έχετε ήδη, δεν σας παίρνει για παραπάνω.

Just sayin’

 

Υ.Γ.3: Για το αντίστοιχο body-shaming που δέχονται τα αδύνατα άτομα,

θα επανέλθω εκ νέου κάποια στιγμή, το υπόσχομαι <3

Μία Ελπίδα για την Αμάλ

 

«Εδώ ετοιμόγεννες γεννάν στα παραπήγματα

μωρά που μπουσουλάν σε χώματα και λήμματα

παιδιά που μέσα στη σκουριά παθαίνουν τέτανο

θα τα νοιαζόσουνα αν φέραν φωτοστέφανο

[…]

οι νοικοκύρηδες είναι εξοργισμένοι

και θέλουν νάρκες και φράχτες κάνεις μην μπαίνει

και αναρωτιέμαι αν αυτοί οι βολεμένοι

θα ήταν πολιτισμένοι σε σκηνή στην Ειδομένη

[…]

και είναι η αιτία αυτή και εσύ το αποτέλεσμα

γι'αυτού του κόσμου την κατάντια και το ξέπεσμα

λες και δεν νιώσαν προσφυγιά και είναι ειρωνία

Νέα Προποντίδα και νέα Ιωνία..»

Rationalistas – Είναι καλά εκεί που πάμε;

 

 

 

Και κάπως έτσι, η περιβόητη Αμάλ έφτασε και στην ελλάδα..

Η Αμάλ..

Μια κούκλα 3,5 μέτρων σε ύψος που αναπαριστά ένα νεαρό κοριτσάκι, προσφυγάκι..

Προσφυγάκι από τη Συρία που θα διασχίσει 8.000 χιλιόμετρα για να βρει πατρίδα..

Από την τουρκία στην ελλάδα,

την ιταλία, τη γαλλία, την ελβετία,

τη γερμανία, το βέλγιο, το ηνωμένο βασίλειο και ίσως ξεχνάω και ενδιάμεσες χώρες..

 

Δεν ξέρω πώς θα την υποδεχτεί η υπόλοιπη πολιτισμένη δύση.

Ξέρω όμως πώς αρχίζει να την υποδέχεται η όχι και τόσο πολιτισμένη θεσσαλία..

Το ταξίδι στον ελλαδικό χώρο δεν το γνωρίζω ακριβώς..

Αλλά σίγουρα το πρόγραμμα περιελάμβανε και την καλαμπάκα..

Την καλαμπάκα..

Που ζει από τους ξένους, χρόνια τώρα..

Που αν δεν υπήρχαν οι ξένοι να φέρνουν τον τουρισμό, η καλαμπάκα θα είχε ακόμα στάβλους..

Την αγαπάω την καλαμπάκα..

Έχω και φίλους στην καλαμπάκα..

Δεν έχω πρόβλημα με την καλαμπάκα, αρκεί να μην προκαλεί..

 

Και το πρόβλημα είναι ότι ολόκληρη η τοπική κοινωνία, στην πλειονότητά της τουλάχιστον,

όχι απλά «προκαλεί», αλλά έχει πανικοβληθεί με την έλευση της Αμάλ..

Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο – ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ.

Ειλικρινά, τόσα χρόνια, είχα ξεχάσει τι είναι μισαλλόδοξο και ρατσιστικό παραλήρημα.

Αν θέλετε να δείτε τον ορισμό του, μπορείτε να δείτε εδώ αυτό το κείμενο που ντρέπομαι και να το παραθέσω..

Αλήθεια, πότε αρχίσαμε να έχουμε τόσο μίσος μέσα μας;

Γεννηθήκαμε έτσι;

Ή γίναμε στην πορεία;

Αυτοί οι κατ’ ευφημισμόν άνθρωποι που υπογράφουν αυτό το κείμενο, πώς κοιμούνται τα βράδια;

Πριν λίγες εβδομάδες κάηκε ολόκληρη η βόρεια εύβοια..

Κόσμος έμπαινε σε πλοία και έφευγε, από τη μία στιγμή στην άλλη..

Και αντί να πάρουμε ένα μάθημα για το πόσο γρήγορα μπορεί να χρειαστεί να αφήσουμε τον τόπο μας, εμείς τα βάζουμε με ένα παιδί.

Με πολλά παιδιά.

Με μία κούκλα.

 

Γιατί κινδυνεύει η «χωρα μας»..

Γιατί κινδυνεύει η «θρησκεία μας»…

Γιατί ποτέ δεν ανοίξαμε ένα βιβλίο ιστορίας, πολιτικής, γεωγραφίας.

Γιατί ποτέ δεν μάθαμε να βλέπουμε τον άνθρωπο πάνω από το σύμβολο.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν πρόσφυγες.

Γιατί ποτέ δεν θυμόμαστε ότι ήμασταν στη θέση κάθε Αμαλ.

 

Και γιατί φοβόμαστε.

Φοβόμαστε ότι «θα έρθουν οι ξένοι και θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας».

ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ ΡΕ ΜΛΚ.

Τον ορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό, που θέλει κόσμο να μπουσουλάει στα 4 για να προσκυνήσει μια εικόνα που θα κάνει το θαύμα της.

Τον πολιτισμό που θεωρεί ότι ένα λοιμώδες νόσημα δεν κολλάει με την θεία κοινωνία.

Τον πολιτισμό που προσκυνάει παντόφλες και ιερά κόκαλα..

 

Αυτός είναι ο πολιτισμός που θα αλλοιώσει η κάθε Αμάλ.

 

Και για να τελειώνουμε.

Υπάρχουμε και εμείς που θέλουμε την Αμάλ.

Και που θεωρούμε ότι αν όλοι εσείς οι νοικοκυραίοι φύγετε, χωράνε άπειρες Αμάλ.

Με τις οποίες μπορούμε να ζούμε.

Να μαθαίνουμε.

Να αγαπάμε.

Να αγαπιόμαστε.

Να δημιουργούμε.

Να διασκεδάζουμε.

Να μεγαλώνουμε.

Να μεγαλώνουν τα παιδιά μας.

 

Οι μόνοι που δεν χωράτε σε αυτήν την ονειρική ουτοπία είστε εσείς.

Κάθε μισαλλόδοξος χριστιανοταλιμπάν αγράμματος,

που παντού βλέπει σημαίες, έθνη, σταυρούς, θρησκείες.

Κάθε ρατσιστής που ανά τους αιώνες ήθελε εθνική καθαρότητα.

Και την θέλει ακόμα και τώρα.

Μόνο εσείς δεν χωράτε εδώ.

Αν θέλετε εθνική και φυλετική καθαρότητα

(αλήθεια, ποιοι ήταν μωρέ αυτοί που την ήθελαν τελευταία φορά; Δεν θυμάμαι πολύ καλά…),

να την αναζητήσετε ελεύθερα μέσα σε κάποιο πηγάδι.

Έχουν ξεμείνει πολλά.

 

Έχω πει πολλές φορές ότι η πίστη μου στους έλληνες έχει χαθεί.

Και δυστυχώς κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι ακόμα και πιο πολύ.

 

Αλλά δεν πειράζει.

Γιατί για κάθε τέτοιο μυαλό, σάπιο,

θα είμαστε απέναντι εμείς.

Έτοιμοι και έτοιμες να υποδεχτούμε την Αμάλ.

Και την κάθε Αμάλ.

Για όσο χρειαστεί.

Με την ελπίδα (αλήθεια, Αμάλ σημαίνει «Ελπίδα») ότι δεν θα χρειαστεί κάποτε να είμαστε στη θέση της.

Με την ελπίδα ότι δε θα χρειαστεί να διασχίσουμε τον κόσμο για να βρούμε ασφαλές μέρος.

Οπότε Αμάλ, μην φοβάσαι.

Εμείς σε θέλουμε.

Και όσο οι νοικοκυραίοι σε φοβούνται, τόσο εμείς θα σε θέλουμε!

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς

Στο μεταξύ αυτό που συμβαίνει έξω, είναι τουλάχιστον απελπιστικό, έτσι;

Κάθε χώρα έχει εκλεγμένη κυβέρνηση.

Εμείς έχουμε εκλεγμένο περιοδεύων θίασο.

I mean, ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ να περάσει μια γαμομέρα, χωρίς να ανεβάσουμε νευροπίεση από κάτι που συμβαίνει εκεί έξω!

Και δεν ξέρεις και τι να σχολιάσεις!!

 

Με αποκορύφωμα βέβαια

(προς το παρόν, γιατί μέχρι να ανέβει το κείμενο,

 μπορεί το αποκορύφωμα να είναι άλλο)

τα πρόσφατα χαίρια μας με τον Πικάσο.

 

Δηλαδή ρε παιδιά, αλήθεια;

Τους έπεσε ο Πικάσο από τα χέρια;

Έχουμε γίνει ρεζίλι ΔΙΕΘΝΩΣ!

Τους έπεσε ο Πικάσο.

Από τα χέρια.

Live.

Ο κυρ-μπάτσος ΑΡΠΑΞΕ το έργο ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ.

ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ.

Το έργο.

Του Πικάσο το έργο.

Δηλαδή, πόση αριστεία να αντέξει μια χώρα πια;

 

Προφανώς και δεν πιστεύω ότι ο μπατσούλης

(ή ο μέσος μπατσούλης)

ξέρει τι έγινε.

Μπορεί ακόμα και τώρα, μετά από όλο αυτό το κράξιμο,

αυτός να απορεί.

Δεν πήρε πρέφα παιδιά ο άνθρωπος τι έγινε.

Παίζει να μην ξέρει καν τι είναι Πικάσο.

Να νομίζει ότι είναι καφετέρια ή καμια πιτσαρία.

Αχ..

Γελάμε.

Γελάμε και ξαναγελάμε.

Αλλά γίνονται ρε φίλε!

Και γίνονται σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας.

Την ημέρα που ο χρυσοχουντίδης έχει βγει και έχει συγχαρεί την ελληνική αστυνομία.

ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΩΜΩΔΙΑ.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.

 

Και γίναμε κάπως έτσι – ξανά μανά – ρεζίλι διεθνώς.

Τώρα θα μου πει, η πρώτη φορά θα είναι ή η τελευταία;

Δεν ξέρω παιδιά.

Ξέρω ότι αν μας έλεγαν ότι αυτά τα πράγματα γίνονται,

θα είχαμε κάνει νέα συκώτια από το γέλιο.

Τώρα ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.

Και δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε.

(Καλά, οκει, έχω κλάψει στο γέλιο με το πλαίσιο και το

 ΙΚΕΑ που τρολλάραν τη φασούλα.

Ο καπιταλισμός τρολλάρει την αριστεία).

 

Και απ’ όόόόόλη αυτή τη φάση,

την πλήρωσε ο καημένος ο Παππάς.

Γιατί κάπως έπρεπε η ελληνική αστυνομία να αποκαταστήσει το όνομά της.

Σκέφτηκε να δείρει όλους όσους την κορόιδεψαν.

Αλλά δεν έβγαιναν τα νούμερα.

Έπρεπε να ιδρύσουν νέο σώμα.

Οπότε, έκαναν μια σύλληψη.

 

Και κάπως έτσι, βρήκαν τον Παππά.

Τον ναζιστή.

Τον φυγόδικο.

Που κρυβόταν.

ΣΕ ΣΠΙΤΙ ΡΟΥΜΑΝΑΣ ΝΑΖΙΣΤΡΙΑΣ.

ΣΤΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ.

Παιδιά, δεν μπορούσαν να βρουν τόσους μήνες 

τον Παππά.

ΣΤΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ.

Τ Ζ Ι Μ Α Ν Ι Α μαλάκα οι μπάτσοι, όχι αστεία.

Παίζει ο Παππάς να περνούσε κάθε μέρα έξω από

 τη ΓΑΔΑ ξερωγω και να μην τον είχαν πιάσει.

 

Ευτυχώώώώς ήρθε ο Πικάσο και μας έσωσε από το ναζισμό.

Μπορεί να έπεσε χαμηλά, να έφαγε ξύλο για να κάτσει στο ράφι του,

αλλά τη δουλίτσα του με το ναζισμό, την έκανε.

 

Τώρα εντάξει.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, θα είχε παραιτηθεί κόσμο.

Αλλά να ρωτήσω και κάτι;

ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ,

ΘΑ  ΕΙΧΑΝ ΜΕΝΔΩΝΗ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΧΟΥΝΤΙΔΗ ΣΕ ΥΠΟΥΡΓΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ;

Δηλαδή το λέμε και το ξαναλέμε,

«αλλού θα είχαν παραιτηθεί» και «αλλού θα είχαν παραιτηθεί»..

ΠΑΙΔΙΑ, ΑΛΛΟΥ ΔΕ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΕΚΛΕΓΕΙ.

 

Η μενδώνη σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, θα ήταν σε ίδρυμα,

όχι σε υπουργείο.

Εδώ είναι απλά μια ακόμα Παρασκευή.

Τέλος πάντων.

Προς το παρόν είναι αυτή η φασούλα μας.

#Κυβέρνηση_τσίρκο από κάθε άποψη.

Και δεν έχει μπει ακόμα καλά καλά το καλοκαίρι.

Δεν θελω καν να ξέρω τι θα γίνει εκεί κατά τον αύγουστο.

Υπομονή.

Υπομονή και ζάναξ.

Υ.Γ.: προσπαθώ να σκεφτώ 

σε ποια άλλη χώρα

θα έτρωγε ξύλο ο πικάσο

και όχι ο παππάς.. 

αλλά ναι, ξέχασα..

στην ελλάδα οι ναζί δεν έτρωγαν ξύλο από τους μπάτσους ποτέ..

Μια "Σιωπηλή Πόλη" για (κάθε) Καρολάιν

 

(Ο τίτλος από Rationalistas)

Και η πόλη γέμισε ξανά με σιωπή

Και τραγουδάει συγγνώμη  συνενοχή

Το συνήθισαν έτσι απ’ την αρχή και πείστηκα ότι δεν ήμουν εκεί

Και η πόλη γέμισε ξανά με σιωπή

Και τραγουδάει συγγνώμη  συνενοχή

Το συνηθίσαμε έτσι απ' την αρχή και η πόλη έμεινε ξανά σιωπηλή..

 

 

Χθες το βράδυ, η «κοινή γνώμη» συγκλονίστηκε για ακόμα μία φορά.

Το «πανελλήνιο» για άλλη μία φορά έβαλε τα κλάματα, εξοργίστηκε,

ζήτησε θανατική ποινή, έβρισε, φώναξε, ξέσπασε..

Χθες αποκαλύφθηκε άλλη μια γυναικοκτονία.

Άλλη μια κοπέλα, 19 ετών, δολοφονήθηκε.

Από τον άντρα της.

Μέσα στο σπίτι της.

Δίπλα στο μωράκι της.

Και η «κοινή γνώμη» συγκλονίστηκε.

Και έκλαψε.

 

Και μετά έκλεισε την τηλεόραση.

Έκλεισε τον υπολογιστή.

Είδε λίγο Euro ή λίγο Netflix.

Και μετά η κοινή γνώμη κοιμήθηκε.

Το πανελλήνιο έσβησε τα φώτα, γύρισε πλευρό και κοιμήθηκε.

Όπως κάνει κάθε βράδυ.

Όπως θα κάνει κάθε βράδυ.

Όσες από εμάς και να λείπουν.

Μετά το σύντομο σοκ, τα ανθρωποφαγικά δελτία ειδήσεων,

τα γεμάτα συναίσθημα άρθρα, το πρώτο μούδιασμα,

το πανελλήνιο θα σταματήσει να ασχολείται.

Όπως σταμάτησε τόσες φορές.

Όπως θα σταματάει πάντα.

 

Αλήθεια..

Πόσο σάπια είναι μια τέτοια κοινωνία;

Πόσες ακόμα δολοφονημένες πρέπει να βρεθούνε;

Μιλάμε για μια κοινωνία, που «καμάρωνε» τη σχέση του

«πιλότου» με ένα 14χρονο.. Ένα 15χρονο..

Μέχρι που έγινε ένα 19χρονο, που απέκτησε παιδί..

Και η «τοπική κοινωνία» «καμάρωνε»..

«Καμάρωνε» την «πιτσιρίκα που τύλιξε τον πιλότο»..

Δεν μίλησε κανένας για την αρρωστημένη αυτή κατάσταση.

Δεν μίλησε κανένας για την εξόφθαλμη «παιδεραστία»..

(που με ένα παιδί, μιλάμε για «βιασμός», όχι για «εραστές»,

ασχέτως του πώς το έχετε «βαφτίσει»)..

Γιατί αν ο παιδοβιαστής είναι παππούς, ντελιβεράς, άνεργος, άστεγος,

πιάνουν όλ@ τα κάγκελα..

(και καλά κάνουν)..

Αλλά όταν ο παιδοβιαστής είναι «ένας πιλότος με ένα ανήλικο»,

τότε «τυχερή που τον τύλιξε»..

 

Δεν ξέρω ποιο κομμάτι της ιστορίας μου την δίνει περισσότερο:

ο παιδοβιασμός;

οι προσπάθειες αυτού του δολοφόνου να αποκόψει την κοπέλα 

από κάθε άλλο άτομο του κύκλου της;

η σιωπή της κοινωνίας;

η συγκάλυψη της κοινωνίας;

το πόσο πάλεψε αυτή η κοπέλα;

το πόσο τραγικό τέλος είχε;

Δεν ξέρω..

Και τρομάζω.

Τρομάζω με όσα μάθαμε.

Τρομάζω με όσα ίσως δεν μάθουμε ποτέ.

 

Αλλά όσο και να τρομάξω, όσο και να εξοργιστώ,

πιο πολύ φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι η Καρολάιν δεν θα είναι η τελευταία.

Όπως η Ελένη δεν ήταν η τελευταία.

Φοβάμαι ότι η επόμενη θα είναι κάποια γνωστή μου.

Ή ακόμα και εγώ.

Φοβάμαι.

Και ξέρω ότι άλλες τόσες γυναίκες και θηλυκότητες φοβούνται.

Φοβούνται να βγουν μόνες,

να γυρίσουν μόνες,

να ντυθούν όπως θέλουν.

Πλέον (θα) φοβούνται να γυρίσουν σπίτι,

να κάνουν παιδί,

να παντρευτούν,

να ερωτευτούν..

 

(Θα) φοβόμαστε πάντα.

Γιατί οι δολοφόνοι και οι βιαστές μας,

δεν είναι απλά εκεί έξω.

Είναι και μέσα στα σπίτια μας.

Έχουν τα κλειδιά των σπιτιών μας.

Έχουν την πρόσβαση σε κάθε τι δικό μας.

Μας δολοφονούν «από έρωτα, από αγάπη, από ζήλεια».

 

Και παράλληλα, δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει..

Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει σε μια κοινωνία που αρνείται τον όρο «γυναικοκτονία»,

σαν να είναι κάποιο «ταμπού»..

Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει σε μια κοινωνία που αρνείται την «έμφυλη βία».

Σε μια κοινωνία που δεν μιλάει γι’ αυτά.

Σε μια κοινωνία που ο κόσμος ξέρει και σιωπά.

Σε μια κοινωνία που έμαθε μια ζωή να κρύβει τα πράγματα κάτω απ’ το χαλί.

Και μετά να «συγκλονίζεται».

Και να παρακολουθεί «σοκαρισμένη τις εξελίξεις».

Δεν ξέρω πώς αλλάζει.

Δεν ξέρω καν από ποι@ μπορεί να αλλάξει.

Μέχρι τότε, δυστυχώς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε,

είναι να προσέχουμε.

Να προσέχουμε.

Να προσέχουμε η μία την άλλη.

Μήπως καταφέρουμε να βοηθήσουμε την επόμενη.

Ή να σώσουμε την επόμενη.

 

Υ.Γ.:

Θα αφήσω αυτό εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=T88qpkrI1e8&ab_channel=Rationalistas%2F%CE%9F%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82

Νέο διαμάντι.

Για να ακούμε, να μαθαίνουμε.

Γιατί μόνο αυτό μπορούμε μάλλον να κάνουμε.

Να μαθαίνουμε.

 

«Κι ενώ σε χτύπαγε με όλη του τη δύναμη

πιο πολύ ποναγες γιατί ένιωθες ανίκανη  

κι η δυστυχία απέξω την πόρτα έξυνε

σαράντα χρόνια μέχρι που εκείνη πέθανε

 στα τελευταία της, τα νεύρα δεν αντέχανε  

στη γειτονιά όλοι υστερική τη λέγανε

χωρίς να ξέρουνε ότι η υστερία επινοήθηκε απ’ την πατριαρχία

Αυτή είναι η στήριξη της κοινής γνώμης

για όσες γλίτωσαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης…»

Υ.Γ.2:

Δεν συζητάμε για σκουπίδια.

Λατινοπούλου,

Αγαθή Χριστιάνα,

Λοβέρδος..

(Α ναι, σύμφωνα με το Λοβέρδο, αν αυτή η γυναίκα είχε προλάβει να φύγει,

αυτός ο δολοφόνος θα είχε δικαίωμα στη συνεπιμέλεια του παιδιού,

γιατί ένας «κακοποιητικό σύζυγος» μπορεί άνετα να είναι «καλός πατέρας»..)

Η Δήμητρα της Λέσβου

Λίγες μέρες πριν, ένας γνωστός μου έγινε πατέρας.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι ήρθε στον κόσμο.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι, σα μια λευκή, άγραφη πλάκα,

πάνω στην οποία μπορούμε να γράψουμε ό, τι θέλουμε..

Ό, τι ξέρουμε..

Ό, τι πρέπει να θυμάται..

Ό, τι πρέπει να μάθει..

 

Μια λευκή, άγραφη πλάκα, που σηματοδοτεί μια άλλη γενιά.

Μια άλλη γενιά που έρχεται στον κόσμο τώρα.

Και που θα αποτελεί τον κόσμο αύριο ή μεθαύριο.

 

Παράλληλα σήμερα, μαθεύτηκαν και τα νέα για τη δήμητρα..

Τη δήμητρα της λέσβου..

Τη δήμητρα της σκαμιάς..

Τη δήμητρα αυτή, που η κοινωνία μας, η άριστη,

αψεγάδιαστη, ιδανική κοινωνία μας, δε χώρεσε ποτέ.

Τη δήμητρα που γεννήθηκε «δημήτρης».

Μα ήταν πάντα δήμητρα.

Αυτή που φορούσε τα φορέματά της, τις πέρλες της, το χαμόγελό της

και υποδεχόταν τον κόσμο.

Αυτή που κάποια άριστα, 15χρονα γελοιοποίησαν και διέσυραν στο ίντερνετ.

Αυτή που οι «δικοί της» άνθρωποι την έκλεισαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

Αυτή που δύο μήνες δεν την αναζήτησε κανείς «δικός της».

Αυτή που χτύπησε και παράτησε ως θύμα τροχαίου κάποιος καλός «νοικοκυραίος» που πιθανώς «δεν είχε δώσει ξανά τέτοιο δικαίωμα».

Αυτή.

Αυτή που ευτυχώς ίσως για την ίδια, δεν είναι πια εδώ.

Αυτή που ακομα και τώρα, δεν την σέβονται πολλοί.

Συνεχίζουν να την αποκαλούν «Δημήτρη», όνομα που είχε αρνηθεί εδώ και χρόνια.

Χύνουν δάκρια και διατυμπανίζουν το πόσο τον αγαπούσαν.

Πόσο τον πονούσαν.

Και πόσο ήθελαν να τον βοηθήσουν.

 

Και άραγε, μια τόσο νοσηρή και άρρωστη κοινωνία,

πώς μπορεί να είναι ένα ασφαλές μέρος για ένα παιδάκι που μόλις γεννήθηκε..;

Πώς μπορεί ένα τέτοιο ανθρωπάκι,

μεγαλώνοντας να γίνει Άνθρωπος..;

Άνθρωπος.

Σαν τη δήμητρα.

Σαν το ζακ.

Σαν το γιακουμάκη.

Άνθρωποι.

Όπως αυτοί οι άνθρωποι που χάνονται κάθε μέρα.

Από τους νταήδες,

τους νοικοκυραίους,

τους μπάτσους,

τους λεβέντες.

 

Και μετά η κοινωνία μας «θρηνεί».

See the irony here?

Η ίδια κοινωνία που αρνείται να δεχτεί το αλλιώτικο.

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στους άντρες να μην κλαίνε.

Να φοράνε παντελόνια,

(και όχι πέρλες και φουστάνια),

να μην φοράνε make up,

να πάνε μόνο καράτε και «ελληνορωμαϊκή πάλη»,

να μην πονάνε,

να μην θρηνούνε..

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στις γυναίκες να μην ντύνονται «πρόστυχα».

Να ξυρίζονται,

να μην μιλάνε πολύ,

να δικαιολογούν τους άντρες γιατί «άντρες είναι»..

Αυτή η κοινωνία έρχεται να θρηνήσει.

Μετά.

Κατόπιν – θλιβερής – γιορτής.

Αυτή η κοινωνία θρηνεί.

Η κοινωνία που δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ για να βοηθήσει ουσιαστικά τα πρόσωπα αυτά.

Η κοινωνία που κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να μην υπάρχει το «αλλιώτικο» πουθενά.

Η κοινωνία που ΤΙΜΩΡΕΙ άμεσα ή έμμεσα κάθε τι διαφορετικό.

Και το τιμωρεί με το χειρότερο τρόπο.

 

Ήθελα να γράψω τόσα πολλά.

Αλλά νομίζω ότι είμαι τόσο εξοργισμένη.

Εξοργισμένη και κουρασμένη.

Κουρασμένη γιατί «σε έναν κόσμο για λίγους, δε χωράει κανείς μας»..

Και εξοργισμένη.

Γιατί δεν ξέρω στις πόσες δήμητρες, στα πόσα ζακ,

στους πόσους βαγγέληδες, στις πόσες ελένες,

θα γίνουμε επιτέλους άνθρωποι.

Και γιατί, δεν ξέρω πότε θα είμαστε έτοιμοι, να φέρουμε στον κόσμο μια πραγματικά νέα γενιά.

Μια νέα γενιά που θα χωράει τον καθένα και την καθεμία από εμάς, έτσι όπως ακριβώς είμαστε.

Έτσι όπως ακριβώς γεννηθήκαμε.

Ή έτσι όπως ακριβώς θέλουμε.

Χωρίς να σκοτώνει και να τιμωρεί το αλλιώτικο.

Χωρίς να τρομάζει με το ανόμοιο.

Χωρίς να ξορκίζει και να περιθωριοποιεί το διαφορετικό.

 

Κλείνοντας, θα αφήσω το κείμενο που έγραψε η Πάολα Ρεβενιώτη,

στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook..

Σε δύο παραγράφους, έχει συνοψίσει ότι έπρεπε να ειπωθεί:

 

«Και έτσι μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών

θα βάλει ο αδελφός της τα γυναικεία φορέματα που αγαπούσε η Δήμητρα και τα αγόραζε από ένα ιταλικό περιοδικό,

θα ξεκολλήσει και τον γυμνό Ιησού από τον τοίχο του σπιτιού της που αγαπούσε πολύ,

το χωριό θα βυθιστεί για λίγο στην ενοχή του,

θα αναλογιστούν μερικοί πώς φέρθηκαν σε έναν συγχωριανό τους που γνώριζαν από μικρό παιδί,

σίγουρα θα πάνε στην κηδεία,

και η σακούλα σκουπιδιών με τα ρούχα τα γυναικεία θα καταλήξει στην χωματερή,

όπως και η ζωή της.

 

Και το σπίτι της που είναι στο κέντρο του χωριού

από το άλλο καλοκαίρι θα δέχεται τουρίστες σαν ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Αλλά εμείς οι ξένοι θα την θυμόμαστε

σαν τον πληγωμένο άγγελο που καθότανε κάτω από τον ήλιο

στην εκκλησία της Παναγιάς της Γοργόνας»

 Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: για τη δήμητρα (και για την κάθε δήμητρα),

η κοινωνία που έχουμε φτιάξει, είναι όχι απλά μικρή.

Πολύ μικρή.

 

#200_χρονια_ταγαρια

(Δεν αντιστάθηκα να επιλέξω για τίτλο αυτό που τρένταρε στο twitter σήμερα όλη μέρα..

Εναλλακτικά δεν ξέρω, "Άκρως Ανθελληνικόν"..

Ή αλλιώς "200 χρόνια κιτσαριό", 

διαλέξτε)

2021 λοιπόν..

Και φαίνεται ότι τα καταφέραμε και επιβιώσαμε από το «θανάσιμο» 2020..

Με ότι αυτό συνεπάγεται..

I mean, μετράμε ακόμα θύματα.

Κάθε μέρα.

Μετράμε θύματα και κρούσματα.

Κρούσματα και θύματα.

Διασωληνώσεις επί διασωληνώσεων.

Κλίνες ΜΕΘ που λείπουν.

Ασθενείς που πεθαίνουν χωρίς να προλάβουν να διασωληνωθούν.

Αριθμοί.

Οι Άνθρωποί μας, αριθμοί.

Αριθμοί και νούμερα.

Και speaking about «νούμερα»,

προφανώς όλ@ μας βλέπουμε τις προετοιμασίες για τα 200 χρόνια «επανάστασης» και «ελευθερίας», έτσι;

Δεν μπορεί να τα βλέπω μόνο εγώ, θέλοντας ή μη, (ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΟ «ΜΗ»)

τα βλέπουμε όλ@ λίγο πολύ!

 

Καλά, αρχικά θα πρέπει να σταθούμε λίγο στο πόσο κιτς είναι όλο αυτό γύρω μας, έτσι;

Δεν γίνεται πραγματικά να μην βρέθηκε 

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ απ΄όλη την «επιτροπή»

να πει: «ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΜΗΠΩΣ ΤΟ 

ΠΑΡΑΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ 

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ;;;;;»

Δεν γίνεται.

Ή η επιτροπή αποτελείται από κρυφοτρόλς που το διασκεδάζουν,

ή απλά τελικά ο έλληνας ΤΟ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΚΙΤΣ, το έχει στον οργανισμό του.

Ενδεικτικά βέβαια θα αναφέρουμε το εξώφυλλο του Βημαγκαζίνο.

Παιδιά.

Σοβαρευτείτε.

Αν δεν το κάνετε επίτηδες, ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Ξεπεζέψτε και τα έρμα τα άλογα και αφήστε τα ήρεμα.

Που τους βάλατε και ασπρογάλαζες επιγονατίδες.

Δηλαδή, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΖΩΙΚΕΣ ΌΤΑΝ ΞΕΦΤΙΛΙΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΤΑ ΖΩΑ;

(όπου ζώα που ξεφτιλίζονται = τα άλογα,

ζώα σκέτα οι αναβάτες)..

 

Και για να περάσω και στο θέμα μου..

Υπάρχει κάποι@ που βρίσκει νόημα σε όλη αυτή τη φιέστα;

Σε όλο αυτό το πανηγύρι;

Έξω υπάρχει πανδημία.

Κόσμος πεθαίνει.

Τα εμβόλια προχωράνε με ρυθμούς χελώνας.

Άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να διασωληνωθούν γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΘ.

Και εμείς θα στήσουμε χορούς και πανηγύρια;

Χωρίς καμία ντροπή;

(Τώρα θα μου πείτε, ποιος έχασε τη ντροπή για να τη βρει η δεξιά.

ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ)..

Πέρυσι, ολόκληροι ολυμπιακοί αγώνες ακυρώθηκαν.

Γιατί οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερες.

Γιατί οι συνθήκες είναι ιδιαίτερες.

Και φέτος ξαφνικά, στην ταπεινή ελλαδίτσα,

θα δωθούν χρήματα και άλλα χρήματα, πάνω σε χρήματα,

για να «ζήσει ο ελληνισμός»..

Γιατί μας νοιάζει αυτό.

Ο ελληνισμός.

Είναι κυβέρνηση που νοιάζεται για την έννοια.

Την άριστη έννοια του ελληνισμού, της πατρίδας, του έθνους.

Να ζήσει «ο ελληνισμός».

Όχι ο λαός.

Ο λαός να προσέχει.

Να μείνει σπίτι.

Να δει από την τηλεόραση τους εορτασμούς.

Ο λαός να μείνει σπίτι, σαν να μην πολέμησε ποτέ.

Σαν να μην χάθηκε ποτέ.

Και ο εορτασμός να μείνει – και πάλι – στα χέρια λίγων και καλών.

Λίγων, καλών και εκλεκτών.

 

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

θεωρώ ακόμα και τις απλές παρελάσεις των εθνικών εορτών τσίρκο.

Τσίρκο.

Θα έπρεπε να έχουν καταργηθεί όπως και κάθε χουντικό κατάλοιπο.

Αλλά αυτά τρέφουν κατά βάθος τον νεοέλληνα.

Τέλος πάντων, διαφωνώ.

Ειδικά φέτος όμως, διαφωνώ ακόμα περισσότερο.

Γιατί είναι ΕΙΡΩΝΕΙΑ.

Ειρωνεία να «απαγορεύεις στον κόσμο» να μαζευτεί να γιορτάσει την «ελευθερία»,

για να την δει μια παρέλαση με ασφάλεια ο κάρολος και η καμίλα..

Ειρωνεία γιατί γιορτάζεις την «ελευθερία» με ελεύθερους σκοπευτές και απενεργοποιητές κινητών.

Ειρωνεία γιατί γιορτάζεις την «ελευθερία» με το στρατό στο δρόμο και τους μπάτσους να μας φυλάνε (ή μάλλον, να ΣΑΣ φυλάνε)..

Ειρωνεία πάνω στην ειρωνεία..

Και τραγικότερη ειρωνεία τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για κιτς χορούς και πανηγύρια.

 

All in all..

Περιμένουμε αύριο να δούμε τα υπερθεάματα.

Η ανεξάρτητη δημοσιογραφία θα φροντίσει να τα καλύψει και με το παραπάνω.

Γιατί η «ανεξάρτητη δημοσιογραφία» ψοφάει για άρτο και θέαμα.

Αυτό ακριβώς που θα περιγράψει την αυριανή ημέρα.

Και αν μέχρι τώρα δεν το έχετε κάνει,

ίσως ΤΩΡΑ να είναι μια καλή στιγμή να βγάλετε την μπρίζα.

ΤΩΡΑ.

Γιατί ο βόθρος τους, δεν έχει πάτο.

Και ακόμα και εγώ (αυτό και αν είναι ειρωνεία), που τόσο δεν συμφωνώ με όλα αυτά,

εύχομαι όσ@ το επιθυμούνε να καταφέρουν ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ να γιορτάσουν τα 201 χρόνια από την περιβόητη αυτή «επανάσταση».

Με ασφάλεια.

(οκει και ιδανικά λιγότερο κιτσαριό σε θάλασσες, ακτές και πλατεία συντάγματος).

Μέχρι τότε, να προσέχετε.

Να προσέχετε εσάς και τους αγαπημένους σας ανθρώπους.

Γιατί καμία επανάσταση και πιθανώς καμία ελευθερία δεν έχει νόημα,

αν δεν την μοιράζεστε μαζί τους.

Υ.Γ.:

Ειλικρινά, αν γιορτάζετε 25η Μαρτίου με στρατό στους δρόμους,

μπάτσους παντού, 

απαγόρευση κυκλοφορίας στις 21.00,

απαγόρευση συγκεντρώσεων πολιτών κλπ, 

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΤΡΟΜΑΖΩ για το πώς θα "γιορτάσετε" την 21η Απριλίου, 

που είναι και πιο κοντά στα πιστεύω σας.

Λίγο απορώ και λίγο τρομάζω.

Υ.Γ.2.:

ΜΑΛΑΚΕΣ, ψάχνοντας να βρω φωτογραφίες για το εν λόγω κείμενο, 

ανακάλυψα ότι έχουν βγει μέχρι και ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΤΣΑΝΤΕΣ και

κασετίνες για τον εορτασμό της επανάστασης.

(αφήνω φωτό γιατί ισως καποι@ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ,

δεν σας αδικώ, ούτε εγώ θα με πίστευα)

Και οκει, σόρρυ.

Δεν τρολάρετε.

Είστε απλά επικίνδυνοι.

(το πόσα λεφτά ξοδεύτηκαν και το πόσες τσέπες γέμισαν, 

δεν θέλω να το σκεφτώ όντως καθόλου)

Μπασταρδοκρατία

Παιδιά, δεν ξέρω, θυμάστε και εσείς κάτι προεκλογικές δηλώσεις του Μητσοτάκη;
Ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι «κυβέρνηση των αρίστων»
και ότι «ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός»;
 
Αρχικά, ΤΙ ΠΙΟ ΓΑΛΑΝΟΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;
Είδαμε 2 μερούλες άσπρη μέρα γιατί χιόνισε.
Τέλος πάντων, ας μην το θίξουμε και αυτό τώρα,
άλλο είναι το θέμα μας.
 
Παιδιά..
ΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ;
Είστε καθόλου σοβαροί;
Δηλαδή, αν είναι έτσι η «κυβέρνηση αρίστων»,
η «κυβέρνηση των αχρήστων» πώς είναι;
Υπάρχει και χειρότερα;
Αν αυτοί είναι οι άριστοι που επιλέχθηκαν για καίριες θέσεις,
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΗ ΑΡΙΣΤΟΙ;;;
 
Για να περάσω και στο θέμα μου..
Είναι δεδομένο, αυτονόητο και πασιφανές πλέον,
ότι ο κυριακούλης δεν μπορεί να διαχειριστεί καμία πανδημία.
Τα λάθη είναι απανωτά.
Λάθη πάνω σε λάθη, πάνω σε άλλα λάθη.
Με αποκορύφωμα τους μπάτσους.
Μπάτσοι.
Μπάτσοι παντού.
Κράτος πουθενά.
 

Έβλεπα τα γεγονότα στη νέα σμύρνη.
Άνθρωπος να φωνάζει «πονάω».
«Πονάω ρε μαλάκα»..
Και να σου ραγίζει το είναι.
Να σου ραγίζει την καρδιά.
Να συναγωνίζεται εκείνο το απεγνωσμένο «I can’t breathe» του Floyd.

Και όλα αυτά που;
Στην Νέα Σμύρνη.
Όχι στα «αναρχικά» εξάρχεια.
Στην «οικογενειακή» νέα σμύρνη.
Που «δεν είχε δώσει δικαιώματα»..
 
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Έχω πάρει θέση για την αστυνομική βία πολλές φορές.
Και από τότε κάποι@ με  ρωτούσαν «ναι αλλα αν δεν ήταν στα εξάρχεια τι θα έλεγες».
ΣΑΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΜΑΛΑΚΕΣ;;
Η αστυνομική βία είναι αστυνομική βία.
Και το πιο θλιβερό είναι ότι το καταλαβαίνετε ΤΩΡΑ.
Τώρα που ο μπάτσος έχει φτάσει έξω από την πόρτα σας.
Τώρα που ο μπάτσος χτυπάει το παιδί σας που είναι στην πλατεία.
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ.
Τώρα που ο μπάτσος χτυπάει εσάς.
Και όλα αυτά στα πλαίσια τήρησης κάποιων «μέτρων» για την διασπορά της πανδημίας.
Οκει.
Εγώ πείθομαι εύκολα.
Έστω ότι το καταλάβατε.
Αλλά δείτε τώρα το ΓΑΜΑΤΟ.
ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ.
Χθες το βράδυ έγιναν επεισόδια στην Πανόρμου.
Και ο κόσμος για άλλη μία φορά ήταν έξαλλος.
Όλα καλά ως εδώ.
Αλλά παιδιά, χθες παραλίγο να μπουν μπάτσοι και στο ΑΠΘ.
Στην υπό κατάληψη πρυτανεία.
Για να σπάσουν την οποια κατάληψη των φοιτητών.
(Γιατί η άριστη κυβέρνηση τσίρκο με τα πανεπιστήμια τα πάει ακόμα καλύτερα,
θα πούμε όμως άλλη στιγμή γι’ αυτά)..
Και ο κόσμος παιδιά μάλλον, δεν έχει καταλάβει τι γίνεται.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΚΡΟΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΚΙΝΗΣΗ..
Με «επιχειρήματα» της πούτσας όπως
«ναι αλλά στα ξένα πανεπιστήμια δεν γίνονται καταλήψεις…»
«ναι αλλά στα ξένα πανεπιστήμια δεν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει εκείνο μπλα μπλα μπλα..»
Υπήρχε κόσμος χθες που χαιρόταν με αυτό.
Γιατί στον έλληνα το γονίδιο της χούντας δεν πέθανε ποτέ..
Γιατί κατά βάθος καυλώνουμε λίγο όταν οι μπάτσοι δέρνουν «αναρχοάπλυτους»..
 
Τέλος πάντων.
Για να μαζευτεί λίγο το θέμα.
Θυμάστε τότε που μπήκαν στο σπίτι του Ινδαρέ γιατί έμενε δίπλα από την κατάληψη;
Θυμάστε τότε που δεν μιλήσατε;
Θυμάστε τότε που σας λέγαμε να μιλάτε, γιατί μπορεί να είστε οι επόμενοι;
Θυμάστε τότε που σας λέγαμε ότι αν δεν μιλήσετε, δε θα βρεθεί κανείς να μιλήσει, όταν θα έρθουν για εσάς;
Να θυμάστε.
Και να θυμάστε και τώρα.
Και να θυμάστε και σε δυο χρόνια που θα πάτε να ψηφίσετε.
Γιατί αν πάλι αυτή τη φορά ξαναψηφίσετε τον χρυσοχουντίδη ας πούμε,
θα είστε ΕΝΤΕΛΩΣ άξιοι της μοίρας σας.
Και αυτή τη φορά δε θα έχετε κανένα γαμημένο άλλοθι.
 
 
Υ.Γ.: Υπάρχουν πολλά παραδείγματα «αρίστων» στην κυβέρνηση αυτή.
Και δεν ξέρεις και ποι@ να πρωτοαναφέρεις;
Κεραμέως;
Μενδώνη;
Άδωνι;
Χρυσοχουντίδη;
Ζαχαράκη;
Πελώνη;
Κυρανάκης;

Μπογδάνος;
ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ, δεν είναι αστείο
 
Υ.Γ.2.: Χθες στην Πανόρμου τα αυτοκίνητα, τις ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ,
δεν τις έσπασαν αναρχικοί.
Δεν τα έσπασαν «μπαχαλάκιδες»..
Δεν τα έσπασαν «πρεζάκια».
Χθες τα αυτοκίνητα στην πανόρμου τα έσπασαν ΜΠΑΤΣΟΙ.
Μπάτσοι.
Μπάτσοι που πληρώνονται από εσένα, από εμένα, από κάθε έναν από εμάς.
Μπάτσοι που πληρώνονται για να μας δέρνουν.
Και για να μας σπάνε και την περιουσία.
Γι’ αυτό τους πληρώνουμε.
 
Υ.Γ.3: Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση θέλει τον κόσμο σπίτι.
Τον κόσμο σπίτι του.
Για να μην υπάρχει διασπορά της πανδημίας.
Αγαπητοί (not) φίλοι (επίσης not) της κυβέρνησης..
Με τέτοια καραγκιοζιλίκια
(αστυνομική βία, κουφοντίνας, λοιπές απαγορεύσεις τύπου Πολυτεχνείου, πανεπιστημιακή αστυνομία, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΘΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ),
δίνετε πάτημα να είναι ο κόσμος έξω.
Έξω και ΕΞΑΛΛΟΣ.
Έξω σε κάποια πορεία.
Γιατί δίνετε πάτημα ΣΥΝΕΧΩΣ για τέτοιες κινήσεις.
Και ο κόσμος όσο και να φοβάται την πανδημία, πλέον δεν μπορεί να σας φοβηθεί.
Δεν μπορεί να μην απαντήσει στη βία σας.
Και πλέον θερίζετε αυτά που σπείρατε.

“Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός”

Κείμενο φίλης, 

που επιθυμεί να μείνει ανώνυμη..

https://www.nostimonimar.gr/i-ellada-kai-fetos-sto-telos-tis-listas-isotitas-fylon/

Όταν μια  γυναίκα έχει κακοποιηθεί, όταν μια γυναίκα έχει υποστεί βιασμό, ή έστω παρενόχληση, το τραύμα που φέρει είναι βαθύ και ανομολόγητο. Δυστυχώς η κοινωνία είναι έτσι δομημένη ωστόσο,  που ο ζωτικός  χώρος  για  να  εκφράσει τον πόνο της και να  ακουμπήσει την ψυχή της, είναι φρικτά περιορισμένος και ασφυκτικός. It is a men´s world,  after all...

Ως πότε όμως...

Αν σκάψουμε βαθιά στης λήθης μας τα συρτάρια, όλες μας θα έχουμε να θυμηθούμε κάτι  παραβιαστικό που να το χαντακώσαμε στο ασυνείδητο κακήν κακώς. Όλες μας θα νιώσαμε  ντροπή και ενοχές ίσως, γι’ αυτό που μας συνέβη, μόνο και μόνο τις περισσότερες φορές γιατί  το επιτρέψαμε απλά να συμβεί.

Κακοποίηση είναι οτιδήποτε γίνεται παρά τη θέληση μας, οτιδήποτε μας μαυρίζει την ψυχή  και μας γεμίζει με αβεβαιότητα. Κακοποίηση είναι ακόμη και η χειριστικότητα σε μια σχέση.  Το ψυχολογικό αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να σε οδηγήσει ο ναρκισσισμός του άλλου. Ο νάρκισσος, ξέρει πολύ καλά με τί κριτήρια θα επιλέξει το “θύμα” του, που θα το ποτίσει με  "πρέζα" συναισθηματική. Κάνει το παν ώστε να γίνει απαραίτητος και μόλις αυτό το πετύχει, τρέφεται από τον πόνο, την ανασφάλεια και το αδιέξοδο στο οποίο σε έχει οδηγήσει. Γιατί ο νάρκισσος και μπορεί και θέλει.

Έτσι, περνάς τη ζωή σου μέσα στην τοξική φούσκα που σε έχει εγκλωβίσει και τελικά δεν ζεις..

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχα τη χαρά και την τιμή να είμαι προσκεκλημένη σε μια  εικαστική εγκατάσταση που πραγματευόταν την έμφυλη βία. “Πίσω από Πόρτες Κλειστές”, ο τίτλος. Συγκλονιστική αποτύπωση, εμπειρία  ζωής τολμώ να πω, καθώς μέσα από την καθ’ όλα  άρτια και με πολλή ευαισθησία επιμελημένη δουλειά των συντελεστών του project, αναδύθηκαν πράγματα τα οποία είχα θάψει επιμελώς στα κατάβαθα της ψυχής  μου.

“Με είχα χάσει. Με είχα χάσει...”  Δεν μου φεύγει από τα μάτια αυτή η φράση που υπήρχε  γραμμένη και η οποία με άδειασε, με ισοπέδωσε...

Συνειδητοποίησα κεραυνοβολημένη, πως  έτσι ακριβώς ένιωσα στο όχι και τόσο μακρινό  παρελθόν. Μόνο που τότε δεν έβρισκα ούτε τις λέξεις...

Για όσα αρσενικά θεωρήσουν ότι η συζήτηση που ανοίγει για τα ζητήματα αυτά είναι ψιλά  γράμματα, δεν πειράζει. Έχει ο χρόνος γυρίσματα για όλους. 

Για όσες γυναίκες θεωρήσουν ότι για κάποια πράγματα είναι αργά να μιλάμε, ένα έχω να πω.  Μιλήστε. Αφεθείτε και αφήστε. 

 

Από  καρδιάς.

Α.Μ.

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmai.com 

Είναι το δεύτερο κείμενο παρόμοιας θεματολογίας που λαμβάνω από φίλη..

Και σκέφτομαι μετά το δεύτερο, πόσες είμαστε τελικά.. 

Πόσες έχουμε υποστεί βία, σεξουαλική και μη από άντρες γύρω μας..;

Πόσες ακόμα περιπτώσεις θα ακούσουμε..; 

Είμαστε ακόμα στην αρχή, στην κορυφή του παγόβουνου..

Πράγμα θλιβερό τουλάχιστον..

Αλλά και με μια αισιόδοξη νότα, αν μπορεί κανείς να βρει κάτι τέτοιο.

Γιατί πλέον οι γυναίκες μιλάνε.

Πλέον οι γυναίκες ορθώνουν ανάστημα. 

Και ίσως κάποια μέρα, καταφέρουμε να υπάρχει αυτή η βία, μόνο ως προϊόν φαντασίας..