Το Δαχτυλίδι

Σχεδόν δύο χρόνια ήμασταν τότε "μαζί"..

Ίσως λίγο λιγότερο..

Ένα βράδυ, αρχές καλοκαιριού ήταν νομίζω..

Σε ένα stand χωμένο στο βάθος από του μπαρ..

Μου άρεσε που είχες έρθει να με δεις..

Δεν έρχεσαι πολύ συχνά..

Είχα εκείνο το άγχος, εκείνη τη χαρά..

Μου άρεσε που ήσουν εκεί..

Μου άρεσε τόσο που καθόμουν με την πλάτη στην πόρτα..

Να μην βλέπω ποιοι μπαινοβγαίνουν,

να μην μιλάω με κόσμο,

να μη χαιρετάω άλλους,

να κοιτάω μόνο εσένα, να είμαι μόνο μαζί σου.

Γιατί είχες έρθει..

Και δεν ερχόσουν συχνά..

Και κάτσαμε και βολευτήκαμε και πήραμε τα ποτά μας..

Και πάνω εκεί που «γκρίνιαζες» όπως πάντα

(και πόσο μου είχε λείψει)

μου πέταξες ένα μικρό υφασμάτινο σακουλάκι..

Με όλη την αγάπη που ξέρω ότι μου έχεις..

Και με όλη τη ρομαντικότητα που ξέρω ότι ποτέ δεν μας διακατείχε..

Και ξέρεις πόσο χαίρομαι με τα μπιχλιμπίδια..

Μέσα στα άλλα είχε και ένα μικρό «βεράκι»..

Δεν μου έκανε, αλλά δεν πειράζει..

Ήμουν τόσο χαρούμενη με τα άλλα, που θα σου το έδινα πίσω αυτό..

Μου αρκούσαν όλα τα άλλα, ήταν υπέροχα..

«Είδες το χαραγμένο, ε;»

Όχι, δεν το είχα δει..

Δεν το είχα παρατηρήσει..

Απλά αφού δεν με έκανε, θα σου το έδινα..

Ήταν ένα απλό, όμορφο βεράκι στην τελική, τίποτα το ιδιαίτερο..

Το κοίταξα στο λίγο φως του μαγαζιού,

και όντως, από τη μέσα μεριά αχνοφαινόταν αυτό που είχες χαράξει..

SLAVE

Και δεν πρόλαβα να μιλήσω..

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω..

Γιατί με το που σε κοίταξα, άρχισες να μιλάς εσύ..

«Όχι, δεν είσαι.

Και δε θα γίνεις ποτέ.

Όχι μόνο για μένα.

Γενικότερα..

Για κανέναν..

Και αν κάποιος, κάποτε, σου πει το αντίθετο,

δεν σε έμαθε ποτέ..

Απλά σου άρεσε και στο έφτιαξα..»

*********************************************************************************

Και πέρασαν χρόνια από εκείνο το βράδυ..

Τέσσερα;

Πέντε;

Πάντως πέρασαν χρόνια.

Μεγαλώσαμε.

Βασικά χωριστά, αλλά κυρίως μαζί.

Πολύ πιο Μαζί από άλλους που είναι κάθε μέρα μαζί.

Και το δαχτυλίδι, έμεινε εκεί..

Πάντα εκεί..

Στο μικρό δάχτυλο του αριστερού μου χεριού,

από την πρώτη στιγμή εκείνο το βράδυ..

Ήταν εκεί συνέχεια..

Κάθε μέρα,

κάθε στιγμή,

σε κάθε μάθημα,

σε κάθε εξέταση,

σε κάθε άγχος,

σε κάθε χαρά,

σε κάθε λύπη,

σε κάθε έξοδο..

Και ήμασταν Μαζί..

Με θυμάμαι να ξυπνάω έντρομη μέσα στο βράδυ,

νομίζοντας ότι το έχω χάσει,

γιατί δεν το ψηλάφισα στον ύπνο μου..

Με θυμάμαι να φρικάρω στη θάλασσα,

γιατί νόμιζα ότι είχε γλιστρήσει από το χέρι μου στο νερό..

Όμως όχι..

Ήταν εκεί..

Ήταν συνέχεια εκεί..

Δε θυμάμαι πώς ήμουν πριν σε γνωρίσω..

Μα βλέπω πώς είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω ποια είμαι από τότε που σε γνώρισα..

Βλέπω το κορίτσι, που έγινε γυναίκα..

Βλέπω την έφηβη, που μεγάλωσε..

Που δεν έγινε τέλεια..

Και δε θα γίνει ποτέ..

Γιατί το τέλειο είναι βαρετό, έτσι δεν είναι..;

Και το σημαντικότερο..

Βλέπω εσένα μέσα σε εμένα..

Και βασικά, σ’ αγαπώ!

Και όσο περνάνε τα χρόνια, σ’ αγαπώ όλο και περισσότερο..

Σ’ αγαπώ που μου έμαθες να σκέφτομαι..

Που μου έδωσες ώθηση ακόμα και για μικροπράγματα..

Σ’ αγαπώ που με ξέρεις τόσο καλά..

Που έκατσες να με μάθεις τόσο καλά..

Σ΄ αγαπώ για το χιούμορ σου..

(που ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για μένα)..

Μα πάνω απ’ όλα, σ’ αγαπώ για το μυαλό σου..

Που όσες ώρες και να μιλάω για το μυαλό σου,

πάντα θα βρίσκω πράγματα καινούρια να αγαπάω..

Κάποια πράγματα, αν και μελό, πρέπει να λέγονται..

Με όποιο τρόπο μπορούμε..

Και πρέπει να λέγονται πριν να είναι αργά..

Σ’ ευχαριστώ.

Για όλα αυτά που ξέρεις και ίσως και γι’ άλλα..

Αλλά σ’ ευχαριστώ.

Υ.Γ.: ο κόσμος εκεί έξω, είναι χάλια.

Γεμάτος κακία και ο καθένας έχει μια άποψη για όλα.

Υπάρχουν άνθρωποι που θα σου προσφέρουν κάθε είδους δαχτυλίδι εκεί έξω.

Και κάποια θα είναι φανταχτερά, πολύχρωμα, ακριβά..

Ένα όμως θα είναι το δαχτυλίδι σου.

Αυτό, χωρίς το οποίο δε θα ήσουν εσύ.

Και όταν το βρει, να ξέρεις ότι είναι κάτι σαν την ιθάκη σου..

«Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..»

Αχαριστία

Καλό είναι να μην είμαστε αχάριστοι..

Τις μέρες αυτές (που όλοι είμαστε πιεσμένοι)..

Αλλά και γενικότερα..

Είναι καλό πράγμα να λέμε μια όμορφη κουβέντα σε κάποιον γύρω μας,

που προσπαθεί να μας βοηθήσει..

ή που μας σκέφτεται..

ή που μας νοιάζεται..

Γενικά, είναι καλό να λέμε ευχαριστώ πού και πού..

Ειδικά στον κόσμο γύρω μας..

Στον κόσμο που θέλει ή προσπαθεί να μας βοηθήσει J

Γενικά, δεν είμαι πολύ των τύπων..

Λίγο στο μουνί μου όλα αυτά..

Και το ξέρουν τα άτομα που βρίσκονται γύρω μου..

Αλλά το «ευχαριστώ» δεν είναι τυπικούρα μερικές φορές..

Όταν πηγάζει από μέσα μας..

Οπότε, πείτε το..

Και -καλό είναι-  να το εννοείτε, ξαναλέω!

Άσχημο πράγμα η αχαριστία..

Γι’ αυτόν που την εκλαμβάνει..

Γι’ αυτόν π.χ. που πλένει κάθε μέρα τα πιάτα σε ένα σπίτι..

Και γυαλίζει την κουζίνα..

Και δύο ή και τρεις φορές την ημέρα..

Μόνο και μόνο για να ακούσει ότι «δεν κάνει καμία δουλειά..»

Ή για εκείνον που κάνει ό, τι μπορεί..

Για να ακούσει ότι «όλη την ημέρα κάθεται..»

Γιατί ναι, είσαι αχάριστος όταν το λες.

Και αυτό από μόνο του είναι ΚΑΚΟ.

Αλλά θίγεις και τον άλλον.

Του ανάβεις κάθε πιθανό λαμπάκι, χωρίς να χρειάζεται καν να είναι χριστούγεννα..

Γι’ αυτό λοιπόν, ας κάνουμε μια αρχή

(έστω με το νέο έτος)..

Ας λέμε κανα ευχαριστώ..

Και ας δείχνουμε λίγη έστω ευγνωμοσύνη..

Σε όποια άτομα θέλουν ή προσπαθούν να μας βοηθήσουν..

Και ας μην τα καταφέρνουν πάντα..

Διότι η αχαριστία, είναι και μία έλλειψη ενσυναίσθησης..

Δείχνει ότι είσαι ένα αναίσθητο γαϊδούρι που δεν καταλαβαίνεις λεπτό τον άλλον..

Τον άλλον με το πρόγραμμά του..

Τα θέλω του..

Το ωράριό του..

Τα ενδιαφέροντά του..

Ενώ εκείνος, τουλάχιστον προσπαθεί..

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: Δεν θα μιλήσω για τους αχάριστους ανθρώπους που κάνουν και συγκρίσεις..

"Ναι αλλά ο τάδε πλένει πιο πολλά πιάτα απο σενα.."

Και δεν θα μιλήσω, γιατί προσπαθώ να μην βρίσω..

Βάζω "μπιπ" στην εαυτή μου κάθε φορά που θέλω να βρίσω..

Και αν αρχίσω να γράφω και γι' αυτή την κατηγορία, από τα πολλά "μπιπ" δεν θα μπορεί να διαβαστεί το κείμενο ^^ 

Anser

Στην εφηβεία μου δεν πέρασα πολύ καλά..

Είχα κάποιες παρέες εκτός σχολείου..

Και πολλούς «εχθρούς» (μεγάλη κουβέντα, γι’ αυτό και τα εισαγωγικά) εντός σχολείου..

Κάπου τότε είχα τις πρώτες μου επαφές με το hip-hop..

Ελληνόφωνο κυρίως..

Άκουγα τα πάντα που έπεφταν στην αντίληψή μου..

Αν αρχίσω να απαριθμώ ίσως να μην τελειώσω..

Σε κάποια φάση, έπεσε στα ακούσματά μου ο Anser..

 (είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα το «Ιθύνων νους»)..

Δεν θυμάμαι πολλά απ’ όσα άκουγα τότε..

Πολλά έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου..

Και έχουν μείνει κάπου σε αυτήν, εν είδη αρχείου..

«ααα.. αυτό κάτι μου θυμίζει..»

Ξεκάθαρα όμως, από αυτόν τον Άνθρωπο

(κεφαλαίο το Α)

θυμάμαι ένα κομμάτι από τότε..

Ένα κομμάτι που λέει..

«.. συνάντησα ανθρώπους που δεν τους θυμάμαι καν

μα χίλιες σελίδες να γράψω γι’ αυτούς δεν θα ‘φταναν..

κάποιους τους μίσησα μα ακόμα είναι κοντά μου

κάποιους άλλους που αγάπησα ίσως δεν θυμούνται τ’ όνομά μου πια..

[…]

Έτσι είναι οι άνθρωποι πιο εύκολα ξεχνάν,

παρά εκτιμάνε..

γι’ αυτό δεν μάθανε ποτέ τους ν’ αγαπάνε»

Όλο το κομμάτι πάει κάπως έτσι..

Και λέγεται «Έτσι είναι οι άνθρωποι»

( https://www.youtube.com/watch?v=gNEbVgd0iQs&list=PLPl862cpmLY4ZbfiLfIDOoy_bOc0w5sLp&index=5 )

Χρόνια μετά, είδα τον Anser live..

Τον άκουγα όλον αυτό τον καιρό αλλά αποσπασματικά..

(ντροπή, ξέρω)..

Πάντα όμως, όποτε έπεφτα σε ένα κομμάτι του,

αμέσως έβαζα να παίξει και το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Με το κομμάτι αυτό πέρασα μια ολόκληρη εφηβεία..

Το κομμάτι αυτό ήταν πάντα εκεί, ακόμα και αν έλειπαν όλοι οι άλλοι..

Με το κομμάτι αυτό έκλαψα βράδια ατελείωτα..

Με το κομμάτι αυτό «γεννήθηκα» αμέτρητα πρωινά..

Το κομμάτι αυτό μου έδωσε δύναμη..

Δύναμη να ξεπεράσω κάποιες αυτοκαταστροφικές τάσεις που είχα..

Δύναμη πολλή να συνεχίζω κάθε επόμενη μέρα..

Δύναμη..

Το κομμάτι αυτό έπαιζε πάντα σε λούπα..

Σε αμέτρητες «άκυρες» στιγμές..

Απλά έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου..

Ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω το πώς..

Πλέον δεν με αφορά το να  εξηγήσω το πώς..

Απλά συμβαίνει..

Ακόμα..

Τον Anser λοιπόν τον είδα ζωντανά μετά από χρόνια..

(γιατί στο μεταξύ, συνέχισε.. πιο δυνατός από ποτέ..

πιο καυλωτικός απο ποτέ..

πιο μάχιμος απο ποτέ..)

Πλέον δεν ήξερα απ’ έξω τη δισκογραφία του..

Ήξερα τη φωνή του..

Ό, τι και να τραγουδούσε, όσο και να μην θυμόμουν τίποτα,

εμένα γύριζε στο κεφάλι μου αυτό το τραγούδι..

Δεν το είπε εκείνο το βράδυ..

Και δεν το είπε κανένα βράδυ, απ’ όσα πλέον τον έχω ακούσει..

(παρόλα αυτά, ελπίζω κάποτε να το πει.. και να το ακούσω)

Γιατί πλέον τον ακούω..

Συστηματικά..

Και κάθε μέρα..

Και κάθε νύχτα..

Και πάντα στο τέλος, βάζω αυτό το κομμάτι..

Σε κάποια φάση, σε ένα live του Βέβηλου κοντά στα Χριστούγεννα,

τον είχα πλησιάσει..

(όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο ντροπαλή είμαι.

ξέρουν τι κατόρθωμα είναι για μένα αυτό)..

Του έδωσα ένα μικρό δώρο..

Δώρο από καρδιάς..

Για μένα τότε, έγινε ο «Γιάννης»..

Είναι αυτό που μιλάς με τον άλλον και ξαφνικά τον νιώθεις πιο κοντά σου..

Ε, αυτό!

Πρόσφατα λοιπόν, έχοντας γυρίσει στην πόλη μου,

βρήκα ένα μικρό post-it πάνω σε μια ντουλάπα..

Με μερικές αράδες απ’ το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Του το έστειλα και μιλήσαμε λίγο..

Ήταν ο τρόπος μου να του πω ευχαριστώ..

Ευχαριστώ που ήταν εκεί..

Που, χωρίς να το ξέρει, με στήριξε όσο κανείς..

Αν δεν είναι αυτό το νόημα της μουσικής, τότε δεν ξέρω ποιο είναι..

Αν δεν υπάρχουν Άνθρωποι σαν τον Γιάννη, δεν ξέρω τι άνθρωποι αξίζει να υπάρχουν!

Ακόμα ένα λοιπόν ευχαριστώ.

Για όλα.

Υ.Γ.: Ο Anser ήταν εκεί σε μια ήδη δύσκολη φάση..
Πλέον είναι εδώ ξανά..
Με ρίμες όπως:
"φάγαμε τρικλοποδιές από ανθρώπους δικούς μας
μας σπάσαν τα γόνατα..
Πες τους να παν να γαμηθούν δίχως αυτούς ενσαρκώνουμε όνειρα "
( https://www.youtube.com/watch?v=n5F0s0-rZQ4 )
Οπότε πιθανώς να χρειάζεται και άλλο ένα Ευχαριστώ <3 

Για την αρχή

Είμαι η Δάφνη..

Ή για όσους με ξέρουν αλλιώς, το Λαβωμένο Ξωτικό..

Δεν έχω καμία (μα ΚΑΜΙΑ) σχέση με τη δημοσιογραφία.

Ίσως και να την σιχαίνομαι..

(πολύ καπιταλιστική για τα γούστα μου)..

Αλλά μου αρέσει να γράφω..

Ελεύθερα..

Και αυθόρμητα..

Ό, τι βγαίνει από καρδιάς..

Και έτσι ξεκίνησε αυτό το blog..

Είναι κείμενα από καρδιάς..

Ίσως μερικές φορές και χωρίς ειρμό..

Αλλά είναι αυτό..

Μου αρέσει το hip-hop..

Το αγαπάω..

Με αυτό πέρασα την εφηβεία μου..

Με αυτό ίσως ακόμα την περνάω..

Αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί το rock…?

Ποιος μπορεί να αρνηθεί μια ωραία βραδιά με rock ‘n’ roll…?

Ποιος μπορεί να μην ανατριχιάσει με ένα live από cypress hill…?

Και ποιος μπορεί να μην πιει έναν μπάφο στην υγειά του Damian Marley…?

Και βασικά.. υπάρχει κόσμος που δεν ακούει Μητροπάνο πίνοντας τσίπουρα…;

Αγαπάω το αλκοόλ..

Τίποτα καλύτερο δεν υπάρχει από ένα μπουκάλι Bourbon..

Σπάνια, ίσως και να υπάρχει.. λίγο (εντάξει. ΠΟΛΥ.) τσίπουρο..

Από την άλλη.. έμαθα να πίνω αρχίζοντας με τεκίλα..

Αλλά έχω εκτιμήσει λίγο και το τζιν, έτσι για καλοκαίρι..

Εδώ λοιπόν, θα συναντιόμαστε..

Θα τα λέμε..

Με γνωστούς και φίλους..

(και με αγνώστους)..

Και ίσως, ποιος ξέρει, να μαθευτούμε και παραέξω..

(λίγη σημασία έχει)

Εδώ μπορείτε να γράφετε!

Όλοι σας.

Χωρίς λογοκρισία.

Είτε σχόλια,

είτε εμπειρίες,

είτε ιστορίες,

είτε επιστημονικές απόψεις,

είτε οτιδήποτε..

Και εγώ θα τα κοινοποιώ..

Χωρίς λογοκρισία..

Χωρίς φόβο..

(το mail μου θα είναι πάντα διαθέσιμο για κάθε σκέψη)
(προτιμώ ένα πιο κοινωνικοπολιτικό προφίλ, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως οτιδήποτε άλλο είναι δεκτό <3 )

Για μουσική,

για ταξίδια,

για γκόμενους και γκόμενες,

για ξίδια,

για γαμήσια,

για σκέψεις,

για ανάγκες,

για επιστήμες,

για κριτικές,

για τα πάντα..

.. Σχεδόν ..

Γιατί..

Οι καλοί λογαριασμοί (θα) κάνουν τους καλούς φίλους..

Δεν έχω καμία σχέση με οτιδήποτε ρατσιστικό,

φασιστικό,

σεξιστικό,

μισογυνίστικο,

ομοφοβικό κλπ ..

Είναι ο μοναδικός όρος που βάζω μέχρι στιγμής..

Αν κάποιος ή κάποια θέλει να γράψει κάτι  τέτοιο..

Καλό θα ήταν να το κάνει κάπου αλλού..

Εδώ -ξεκάθαρα και κατηγορηματικά- δεν χωράει.

Δεν υπάρχει καμία ανοχή!

Ραντεβού λοιπόν, σε κάποιο κείμενο..

Λίγο άτεχνο ή έντεχνο,

λίγο ψαγμένο ή όχι,

λίγο ταξιδιάρικο ή όχι,

λίγο εύκολο ή δύσκολο,

λίγο κατανοητό ή ακατανόητο,

γιατί «ότι έχουμε είμαστε εμείς»

και αυτό τα λέει όλα..

Και επειδή, πρέπει να κάνουμε μια καλή αρχή..
Αφήνω και αυτό..

https://www.youtube.com/watch?v=1MVH18ABvF8

Υ.Γ.:
Κάποτε ήμουν πολύ διστακτική -και ντροπαλή- στο να γράψω το οτιδήποτε..
Κάπου εδώ λοιπόν, πρέπει να πω ένα ευχαριστώ..
Ένα μεγάλο ευχαριστώ..
Υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μου, χωρίς τον οποίο πιθανώς δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα..
(απο κάθε άποψη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)..

Μακάρι όλοι, και όλες, να βρείτε έναν Άκυ στη ζωή σας..
Να σας δίνει τη δύναμη..
Το βήμα να ακουστείτε..
Την αυτοπεποίθηση να συνεχίσετε..
Την έμπνευση να γράψετε..
Και την παρησσία να γράψετε αυτό που θέλετε και πιστεύετε..

Κάθε ευχαριστώ θα είναι λίγο..
Αλλά θα αξίζει..

Αποστολή κειμένων στο:

greekdafni@gmail.com