Η Δήμητρα της Λέσβου

Λίγες μέρες πριν, ένας γνωστός μου έγινε πατέρας.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι ήρθε στον κόσμο.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι, σα μια λευκή, άγραφη πλάκα,

πάνω στην οποία μπορούμε να γράψουμε ό, τι θέλουμε..

Ό, τι ξέρουμε..

Ό, τι πρέπει να θυμάται..

Ό, τι πρέπει να μάθει..

 

Μια λευκή, άγραφη πλάκα, που σηματοδοτεί μια άλλη γενιά.

Μια άλλη γενιά που έρχεται στον κόσμο τώρα.

Και που θα αποτελεί τον κόσμο αύριο ή μεθαύριο.

 

Παράλληλα σήμερα, μαθεύτηκαν και τα νέα για τη δήμητρα..

Τη δήμητρα της λέσβου..

Τη δήμητρα της σκαμιάς..

Τη δήμητρα αυτή, που η κοινωνία μας, η άριστη,

αψεγάδιαστη, ιδανική κοινωνία μας, δε χώρεσε ποτέ.

Τη δήμητρα που γεννήθηκε «δημήτρης».

Μα ήταν πάντα δήμητρα.

Αυτή που φορούσε τα φορέματά της, τις πέρλες της, το χαμόγελό της

και υποδεχόταν τον κόσμο.

Αυτή που κάποια άριστα, 15χρονα γελοιοποίησαν και διέσυραν στο ίντερνετ.

Αυτή που οι «δικοί της» άνθρωποι την έκλεισαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

Αυτή που δύο μήνες δεν την αναζήτησε κανείς «δικός της».

Αυτή που χτύπησε και παράτησε ως θύμα τροχαίου κάποιος καλός «νοικοκυραίος» που πιθανώς «δεν είχε δώσει ξανά τέτοιο δικαίωμα».

Αυτή.

Αυτή που ευτυχώς ίσως για την ίδια, δεν είναι πια εδώ.

Αυτή που ακομα και τώρα, δεν την σέβονται πολλοί.

Συνεχίζουν να την αποκαλούν «Δημήτρη», όνομα που είχε αρνηθεί εδώ και χρόνια.

Χύνουν δάκρια και διατυμπανίζουν το πόσο τον αγαπούσαν.

Πόσο τον πονούσαν.

Και πόσο ήθελαν να τον βοηθήσουν.

 

Και άραγε, μια τόσο νοσηρή και άρρωστη κοινωνία,

πώς μπορεί να είναι ένα ασφαλές μέρος για ένα παιδάκι που μόλις γεννήθηκε..;

Πώς μπορεί ένα τέτοιο ανθρωπάκι,

μεγαλώνοντας να γίνει Άνθρωπος..;

Άνθρωπος.

Σαν τη δήμητρα.

Σαν το ζακ.

Σαν το γιακουμάκη.

Άνθρωποι.

Όπως αυτοί οι άνθρωποι που χάνονται κάθε μέρα.

Από τους νταήδες,

τους νοικοκυραίους,

τους μπάτσους,

τους λεβέντες.

 

Και μετά η κοινωνία μας «θρηνεί».

See the irony here?

Η ίδια κοινωνία που αρνείται να δεχτεί το αλλιώτικο.

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στους άντρες να μην κλαίνε.

Να φοράνε παντελόνια,

(και όχι πέρλες και φουστάνια),

να μην φοράνε make up,

να πάνε μόνο καράτε και «ελληνορωμαϊκή πάλη»,

να μην πονάνε,

να μην θρηνούνε..

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στις γυναίκες να μην ντύνονται «πρόστυχα».

Να ξυρίζονται,

να μην μιλάνε πολύ,

να δικαιολογούν τους άντρες γιατί «άντρες είναι»..

Αυτή η κοινωνία έρχεται να θρηνήσει.

Μετά.

Κατόπιν – θλιβερής – γιορτής.

Αυτή η κοινωνία θρηνεί.

Η κοινωνία που δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ για να βοηθήσει ουσιαστικά τα πρόσωπα αυτά.

Η κοινωνία που κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να μην υπάρχει το «αλλιώτικο» πουθενά.

Η κοινωνία που ΤΙΜΩΡΕΙ άμεσα ή έμμεσα κάθε τι διαφορετικό.

Και το τιμωρεί με το χειρότερο τρόπο.

 

Ήθελα να γράψω τόσα πολλά.

Αλλά νομίζω ότι είμαι τόσο εξοργισμένη.

Εξοργισμένη και κουρασμένη.

Κουρασμένη γιατί «σε έναν κόσμο για λίγους, δε χωράει κανείς μας»..

Και εξοργισμένη.

Γιατί δεν ξέρω στις πόσες δήμητρες, στα πόσα ζακ,

στους πόσους βαγγέληδες, στις πόσες ελένες,

θα γίνουμε επιτέλους άνθρωποι.

Και γιατί, δεν ξέρω πότε θα είμαστε έτοιμοι, να φέρουμε στον κόσμο μια πραγματικά νέα γενιά.

Μια νέα γενιά που θα χωράει τον καθένα και την καθεμία από εμάς, έτσι όπως ακριβώς είμαστε.

Έτσι όπως ακριβώς γεννηθήκαμε.

Ή έτσι όπως ακριβώς θέλουμε.

Χωρίς να σκοτώνει και να τιμωρεί το αλλιώτικο.

Χωρίς να τρομάζει με το ανόμοιο.

Χωρίς να ξορκίζει και να περιθωριοποιεί το διαφορετικό.

 

Κλείνοντας, θα αφήσω το κείμενο που έγραψε η Πάολα Ρεβενιώτη,

στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook..

Σε δύο παραγράφους, έχει συνοψίσει ότι έπρεπε να ειπωθεί:

 

«Και έτσι μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών

θα βάλει ο αδελφός της τα γυναικεία φορέματα που αγαπούσε η Δήμητρα και τα αγόραζε από ένα ιταλικό περιοδικό,

θα ξεκολλήσει και τον γυμνό Ιησού από τον τοίχο του σπιτιού της που αγαπούσε πολύ,

το χωριό θα βυθιστεί για λίγο στην ενοχή του,

θα αναλογιστούν μερικοί πώς φέρθηκαν σε έναν συγχωριανό τους που γνώριζαν από μικρό παιδί,

σίγουρα θα πάνε στην κηδεία,

και η σακούλα σκουπιδιών με τα ρούχα τα γυναικεία θα καταλήξει στην χωματερή,

όπως και η ζωή της.

 

Και το σπίτι της που είναι στο κέντρο του χωριού

από το άλλο καλοκαίρι θα δέχεται τουρίστες σαν ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Αλλά εμείς οι ξένοι θα την θυμόμαστε

σαν τον πληγωμένο άγγελο που καθότανε κάτω από τον ήλιο

στην εκκλησία της Παναγιάς της Γοργόνας»

 Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: για τη δήμητρα (και για την κάθε δήμητρα),

η κοινωνία που έχουμε φτιάξει, είναι όχι απλά μικρή.

Πολύ μικρή.

 

Μια φωτιά στην Κόλαση

 

Χθες το βράδυ, πριν κοιμηθώ,

σχεδίαζα το κείμενο που θα έγραφα σήμερα..

Για τις ανθρώπινες σχέσεις,

και το πώς οι άνθρωποι σε παρατάνε στα δύσκολα,

ενώ ήσουν πάντα εκεί γι’ αυτούς..

Το είχα χτίσει ωραία στο κεφάλι μου,

είχα σκεφτεί και κάνα δύο πολύ καλές ατάκες..

 

Σήμερα το πρωί, χτύπησε το ξυπνητήρι και σκέφτηκα:

«μωρέ δεν γράφεις και εκείνο το κείμενο;

στο κεφάλι σου το έχεις έτοιμο,

γράψ’ το τώρα,

να θυμηθείς και στη δουλειά όσα δεν έγραψες

(ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ)

και μόλις γυρίσεις το σενιάρεις και το ανεβάζεις»…

 

Πολύ ωραίες σκέψεις,

μέχρι τη στιγμή που άνοιξα το κινητό μου..

Φωτιά στη Μόρια.

Στην αρχή το προσπέρασα

(εξάλλου μόλις είχε ανοίξει το μάτι μου, δεν είχα σηκωθεί καν απ’ το κρεβάτι,

οι αντιληπτικές μου ικανότητες δεν χτυπούσαν κάποιο peak)..

Αλλά το ξαναείδα.

Το ξαναματαείδα.

Μέχρι που ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΕΓΙΝΕ.

 

Στις πρώτες γουλιές καφέ, έβγαζαν όλα νόημα.

Φωτιά στη Μόρια.

Φωτιά στο ΚΥΤ.

Φωτιά στο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

13.000 ψυχές (ξανά) στους δρόμους.

Αλήθεια, πόσες φορές κατέληξαν αυτές οι ψυχές στο δρόμο..;

Αυτές οι συγκεκριμένες ψυχές.

 

Και τι να πάρεις φεύγοντας..;

Τι να πάρεις μαζί σου φεύγοντας από μια εμπόλεμη κατάσταση στην πατρίδα…;

Τι να πάρεις μαζί σου πέφτοντας στη θάλασσα…;

Τι να πάρεις μαζί σου προσπαθώντας να φύγεις από τη φωτιά..;

Και πόσες φορές θα φύγεις..;

Για να πας πού..;

Και για πόσο…;

 

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε η φωτιά.

Και ποιο χέρι την έβαλε..

Αν ήταν «ελληνικό»..

Ή αν ήταν «ξένο»..

Και δεν με αφορά να μάθω.

Ποιος άνθρωπος δεν ήξερε ότι η μόρια ήταν έτοιμη να εκραγεί..;

Ποιος δεν το περίμενε..;

Δεν έπεσα από τα σύννεφα που συνέβη.

Θα συνέβαινε.

Βάλανε κόσμους στοιβαγμένους να πεθαίνουν.

Και τους ελληναράδες απ’ έξω να λυσσάνε.

Ναι, θα γινόταν.

Απλά έγινε τώρα.

Απλά έγινε σε φάση που είναι δύσκολη.

Όχι.

Απ’ τα σύννεφα δεν έπεσα.

Μπορεί να νευρίασα, να στεναχωρήθηκα, να απελπίστηκα,

αλλά είναι πολύ λίγα τα πράγματα πλέον που με ρίχνουν απ’ τα σύννεφα.

 

Μιλώντας για νεύρα όμως, ναι, πολλά..

Οργή και νεύρα.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι:

Έχω πει και σε άλλο κείμενο, ότι η φάση με τους ανθρώπους εκεί δεν πάει άλλο.

Κυρίως γι’ αυτούς τους ίδιους.

Που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες,

χωρίς κανένας υπεύθυνος να νοιάζεται,

χωρίς να μπορούν να φύγουν προς την ευρώπη όπως ήθελαν,

χωρίς να έχουν καμία ελπίδα για το μέλλον.

Έπρεπε σαν τα ζώα, να χτίσουν τις ζωές τους.

Κάτι τέτοιο, κάτι τόσο απάνθρωπο, έπρεπε να σταματήσει.

Οι άνθρωποι έπρεπε να φύγουν από εκεί.

ΓΙΑ ΚΑΠΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΜΩΣ.

Και όχι με φωτιά.

ΦΩΤΙΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ;

ΦΩΤΙΆ..;

Αλήθεια..;

 

Βλέπω από το πρωί σχόλια..

Όχι, από τα σύννεφα δεν πέφτω,

ΑΛΛΑ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΙ..

 

ΚΑΤΑΡΧΑΣ, τα μισά σχόλια φορτώνουν στους «ΚςεΝΟυ΅ς» τον εμπρησμό

(που δεν έχει αποδειχτεί ποιος έβαλε τη φωτιά,

και δεν θα αποδειχτεί,

ΆΝΤΕ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΦΟΡΤΩΘΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ,

ξέρετε τώρα, όπως όλοι οι εμπρησμοί τόόόόόσα χρόνια)

με ατάκες του στιλ «έρχονται και καίνε τη χώρα μας»..

ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑ:

ΚΑΙΝΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ.

Και φυτρώνουν ανεμογεννήτριες..

Φυτρώνουν ξενοδοχειάκια..

Φυτρώνουν αυθαιρετάκια..

Α και ξέρεις ποιος βάζει τις φωτιές..;

Κανένας ξένος.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΕΣ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ.

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΟΥ ΗΛΙΘΙΕ.

Κάθε χρόνο η ελλάδα καίγεται.

Να μετρήσουμε θύματα..;

Να απαριθμήσουμε περιοχές..;

Αλλά όχι.

Ο μαλάκας ελληναράς (ο στερεοτυπικός,

ξέρετε πολύ καλά σε ποιον αναφέρομαι),

θα διαμαρτυρηθεί για το ότι

«οι ξένοι καίνε την ελλάδα μας, την χώρα μας».

(ξαναλέω:

για μια φωτιά που δεν έχει αποφανθεί ούτε καν η δικαιοσύνη

- η όποια δικαιοσύνη έχουμε –

για το ποιο χέρι την έβαλε).

 

Και κατά δεύτερον.

Με τα σχόλια των χριστιανοταλιμπαν, γέλασα πολύ

(και εξοργίστηκα.

ναι.

μαζί.)

ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ..;

Η φωτιά «θέλημα θεού»;

Φώτο προφίλ χριστούληδες και παναγίτσες να λένε «ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΟΡΘΟΔΟΞΊΑ ΜΟΥ!!1111»

και σχόλια του τύπου «βάλτε τους μέσα και κάψτε τους»;;;;;;;;;

Όκει, αρπάχτηκα με κανα δυο βλαμμένους

και τρεις τέσσερις ηλίθιες

(ΜΟΝΟ.

ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ.)

και τους είπα δύο τρία πραγματάκια για το χριστούλη τους.

Αλλά σε σοβαρή βάση,

(και εκεί πέφτω από τα σύννεφα),

ΠΟΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΤΕΤΟΙΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΕ ΑΛΛΌΘΡΗΣΚΟΥΣ..;

Ποιος σας είπε ότι ο χριστούλης σας σας θέλει για πιστούς..;

Αν δηλαδή αυτό θεωρείτε «χριστιανισμό»

και τα σχόλιά σας συνοδεύονται από μεταλαβιά και μεγάάάάάλο σταυρό την κυριακή στην εκκλησία,

ΑΛΛΑΞΤΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ,

ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» ΑΠΟ ΕΣΑΣ

(και χωρίς σταυρό, νηστεία, μεταλαβιά).

Και όπως είπα και λίγο νωρίτερα,

το μόνο κοινό που έχετε με τον χριστό σας,

είναι ότι ΕΣΕΙΣ τον σταυρώσατε.

Και θα το ξανακάνατε.

Με κάθε ευκαιρία.

 

Στο θέμα μας.

Η μόρια καμένη.

Χωρίς καμία ενημέρωση για κανένα θύμα.

Χωρίς καμία ελπίδα γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Που έφυγαν από την κόλαση.

Και μάλλον δεν θα βρουν ποτέ κανέναν παράδεισο.

Και κονδύλια θα έρθουν

και άλλες «φυλακές» θα χτιστούν

(με κάγκελα ή και χωρίς)

και εντάξει μωρέ, μπορούμε να παίζουμε πολιτικά παιχνίδια με ανθρώπους.

Να τους διώχνουμε ξανά και ξανά.

Να τους φυλακίζουμε.

Να τους παρατάμε στη μοίρα τους.

Και να πετάμε μετά τους ελληναράδες να βάζουν φωτιές.

(ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ).

Γιατί εκτός από τη μόρια, πριν λίγο εκκενώθηκαν και 7 οικισμοί από φωτι΄ς.

Στην Ανάβυσσο.

ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΈΝΟΥΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΛΟΥΝ.

Και πιο πριν εκκενώθηκαν και άλλοι οικισμοί.

Καθότι γενικά η αττική καίγεται από σήμερα το πρωί.

Αλλά ναι.

Κανένας χριστιανός δεν προσευχήθηκε γι’ αυτό

(κράτησαν τις κατάρες τους για την μόρια),

κανένας ελληναράς δεν έτρεξε να αποφανθεί για το

«ποιος καίει την πατρίδα ΤΟΥ».

 

Μέχρι μεθαύριο θα μπορούσα να γράφω για όλα αυτά τα αποβράσματα

(ναι, γιατί Ανθρώπους δεν τους θεωρώ.

και θα το λέω μέχρι να γίνει κατανοητό σε όλους εκεί έξω.

Άνθρωπος γίνεσαι.

Δεν γεννιέσαι.

Αυτά είναι δίποδα αποβράσματα.

ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΩΣ ΧΩΡΑ)..

Δε θα το κάνω όμως..

Γιατί σύντομα θα χρειαστεί να επανέλθουμε στο θέμα.

Πολύ σύντομα.

 

Θα αφήσω όμως κάπου εδώ κάτι στίχους.

Απάντηση σε όλους εκεί έξω

που θεωρούσαν ή θεωρούν ότι οι ξένοι πρέπει να στοιβάζονται εκεί,

έτοιμοι για θάνατο ανά πάσα ώρα και στιγμή

και αναλώσιμοι από κάθε άποψη.

Γιατί αυτοί οι στίχοι, έλεγα πάντα,

είναι προφητικοί..:

 

«Ξεκινήσαμε μια μέρα από τους τόπους του τίποτα,

με βάρκες που χάθηκαν στον ορίζοντα,

κάποιοι από μας γίνανε ένα με τα κύματα,

κι άλλοι κάνανε στην Ευρώπη τα πρώτα βήματα..

[…]

πρόσεχε τα ghetto που φτιάχνουν δεν είναι λύση,

το ξένο θα μείνει ξένο όταν μόνο του ζήσει,

ή θα γίνουμε Astoria όπως εσείς στη Δύση,

ή μειονότητα του Saint Dennis να καίμε το Παρίσι.»

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

 

Υ.Γ.: «Όσο για μένα, δε θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.

Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.»

Υ.Γ.: Προσωπικά, πιστεύω ότι η φωτιά μπήκε από τους κατοίκους του ΚΥΤ.

Και μου φαίνεται λογικό.

Ίσως δεν υπολόγιζαν ότι θα κατέληγε έτσι..; 

Ίσως εύχονταν να καταλήξει έτσι..; 

Αλλά αλήθεια, ποιος άνθρωπος βάζει φωτιά στο "σπίτι του"..; 

Προφανώς, αυτός που είναι τόσο απελπισμένος,

που δεν του μένει τίποτα παραπάνω να χάσει, 

ούτε καν την ίδια του τη ζωή.

Take a minute and think about it,

πριν ξεράσεις την χολή σου αβέρτα.

Και κάτι ακόμα.

Ναι, το πιστεύω.

Όχι δεν βγαίνω να κράξω και να κατηγορήσω δημόσια, 

για κάτι που ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΊΟ.