Το κείμενο της Μαρίας,
(μαζί με μια συγγνώμη για την αργοπορημένη ανάρτηση)
Όχι, δε θα γίνουμε
τροχονόμοι στα μουσικά γούστα κανενός. Υπάρχει η ελευθερία της βούλησης ακόμα
και στο είδος της μουσικής που θα θεωρήσουμε ότι αντιπροσωπεύει καλύτερα τον
ψυχισμό μας, το είδος του βιβλίου που θα διαβάζουμε για να ημερεύουν τα
σκοτάδια μας.
Όμως, θα
αναφερθούμε σε ένα άλλο σημαντικό γεγονός: στο ότι η προσωπική γνώμη βρίσκει
πρόσφορο έδαφος προκειμένου να γίνει προκλητική, αχαλίνωτη, δίχως καμία αίσθηση
του μέτρου.
Το να δηλώνεις όμως
ότι οι τράπερ είναι καλλιτέχνες μεγαλύτερου βεληνεκούς από τον Freddie Mercury
και τους Beatles ή ότι ο Παντελίδης είναι σπουδαίος τραγουδιστής όπως ο
Μητροπάνος, αυτό φανερώνει ένα βαθύτερο πρόβλημα: την έλλειψη μουσικής
παιδείας, της γνώσης πως υπάρχουν και αντικειμενικά κριτήρια που ορίζουν την
αξία ενός καλλιτέχνη και δεν είναι όλα συνάρτηση προσωπικής γνώμης.
Δε γίνεται αυτό,
όσο και αν σου αρέσουν, από άποψη προσφοράς, διαχρονικότητας, ταλέντου,
επιρροής, κληρονομιάς. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι τα Mc Donald's είναι
ποιοτική τροφή επειδή απλά σε εσένα αρέσει να την καταναλώνεις; δεν είναι
ποιοτική, ακόμα και αν σου αρέσει.
Το ότι αναγνωρίζω
ότι ένας άνθρωπος είχε λαϊκή απήχηση και να σέβομαι το φευγιό του δε σημαίνει
ότι τον κατατάσσω στους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της χώρας με μουσικά κριτήρια
πάντα.
Άλλο δε μου αρέσει
ο Ντοστογιέφσκι, άλλο να δηλώνω ότι οι ''Πενήντα αποχρώσεις του γκρι"
είναι αριστούργημα και οι Αδελφοί Καραμαζώφ σαχλό έργο. Δεν υφίσταται αυτό,
ακόμα και αν εμένα δε μου αρέσει.
Η μουσική, η
αρμονία, η συγγραφή έχουν και αυτές κανόνες που καθιστούν ένα έργο σπουδαίο,
διαχρονικό, σημαντικό. Ακόμα και αν αυτό συγκρούεται με προσωπικά γούστα.
Ναι, υπάρχουν και
κανόνες και κριτήρια για ένα μουσικό έργο ή λογοτεχνικό κείμενο που
"σπάει" τις αλυσίδες της φθοράς και κατακτάει ακόμα και τον
παντοδύναμο χρόνο, κερδίζοντας την αθανασία.
Συμφέρει πολλούς να
είναι όλα χαμένα μέσα στην άναρχη υποκειμενικότητα, ώστε να μην υπάρχει
κριτήριο και να λένε απλά "αυτό μου αρέσει". Η μουσική έχει ΚΑΙ
κανόνες, για αυτό τη σπουδάζουν κιόλας...άλλο η προτίμηση, άλλο η αντικειμενική
παραδοχή δημιουργημάτων που διαχρονικά και με παγκόσμια παραδοχή επηρέασαν και
θεωρούνται καλά...
Αποστολή κειμένων στο greekdafni@gmail.com
Λοιπόν Μαρία..
Από πού να αρχίσω και από πού να το πιάσω.
Δεν θα πω πολλά, για να μην επισκιάσω το πόσο ωραία τα έγραψες.
Σε ένα θα σταθώ:
Δεν υπάρχει μουσική παιδεία.
Και γενικά δεν υπάρχει εικαστική και καλλιτεχνική παιδεία.
Δεν υπάρχει υφίσταται σε καμία βαθμίδα του σχολείου ιστορία της Τέχνης.
Και όπου υφίσταται (π.χ. σε κάτι βιβλία ιστορίας) είναι το πρώτο κεφάλαιο που "εξαιρείται από την ύλη" κάθε χρονιά.
Και μένουμε με γενιές που μεγαλώνουν απαίδευτες, και δεν ξέρουν βασικά πράγματα , να έχουν άποψη, χωρίς στοιχειώδη γνώση..