(το κείμενο ενός πολύ καλού φίλου..)
Τμήμα του χειμάρρου των σκέψεων που
με κατακλύζουν σήμερα.
Χριστός Ανέστη; Ε, μαγκιά του!
(..) Μήπως το ψυχολογικό τραύμα δεν
υπήρχε εξαρχής και γω απλά φταίω που αισθάνομαι έτσι; Μήπως πιστεύω ότι έχω
αυτό το τραύμα ώστε να μπορέσω να δικαιολογήσω το άγχος και την θλίψη που
αισθάνομαι τώρα; Μήπως το έχω κάνει καραμέλα; Όχι όχι δεν μπορεί να είναι αυτό,
η ψυχολόγος μου είπε ότι αυτό που αισθάνομαι είναι όντως τραύμα.
Δεν υπάρχει αρκετό αλκοόλ. Κανένας
δεν πίνει πέρα από μένα και τον αλκοολικό θείο μου που ήρθε επίσκεψη. Ίσως δεν
έπρεπε να πιω χθες το βράδυ για να έχω αλκοόλ σήμερα. Μόνο έτσι οι οικογενειακές
συγκεντρώσεις και οι γιορτές μπορούν να γίνουν υποφερτές. Έπρεπε να πάρω άλλο
ένα μπουκάλι κρασί.
Οι υπόλοιποι περνάνε όντως καλά ή
όλοι υποκρίνονται ότι όλα είναι καλά και παίζουν τον ρόλο τους στο θέατρο της
ευτυχισμένης οικογένειας? ίσως φοβούνται πως αν φέρουν πάλι στο προσκήνιο τα
συναισθήματα τους να χαλάσουν αυτό το τέλειο ψέμα που δημιούργησαν για αυτές
τις μέρες, το placebo τους.
Ίσως δεν έχω ξεπεράσει το παρελθόν ή
ίσως μπορεί, πολύ απλά, τέτοιες καταστάσεις να ενεργοποιούν ένα μηχανισμό
αντιμετώπισης που είναι κατάλοιπο από τοτε που το χρειαζομουν πραγματικά. Μια
μέρα είναι θα περάσει.
Τώρα με ρωτάνε "γιατί δεν
μιλάς;" "Γιατί είσαι τόσο αντιδραστικός; " "Σταμάτα να
εκνευρίζεσαι! Έλεος πια!" "Μια ζωή έτσι είσαι". Τους
καταλαβαίνω, ίσως αν ήμουν στη θέση τους και αν είχα τα δικά τους βιώματα να
ρωτούσα και να έλεγα τα ίδια πράγματα...
Νιώθω σχεδόν τύψεις που δεν μπορώ να
περάσω καλά, όχι όμορφα, απλά καλά! Νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να γίνω και 'γω
αυτός ο γιος/αδερφός/ανιψιός/εγγονός που είναι χαρισματικός και αγαπά την
οικογένειά του και είναι η ψυχή των ήμερων. Ίσως φταίω εγώ που δεν μπορώ να
αισθανθώ τους δεσμούς αυτής της οικογένειας. Ίσως ακόμη δεν μπορώ να συγχωρήσω,
ίσως ακόμη δεν μπορώ να προχωρήσω. Ή μάλλον, το να βρίσκομαι σε αυτό το
περιβάλλον τώρα να με κάνει να σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα επειδή είμαι
στρεσαρισμένος.
Άνοιξα και πάλι αυτή την πόρτα που
οδηγεί σε ένα περίεργο σημείο του εγκεφάλου μου. Μπήκα σε αυτή τη λούπα σκέψης
και συναισθημάτων τα οποία κατέκλυζαν την σκέψη μου από παιδί. Δεν ξέρω, ίσως
φταίει και ο εγκλεισμός.
Ίσως η καλύτερη επιλογή για σήμερα
θα ήταν να γίνω σκουπίδι από το αλκοόλ να μην αισθανθώ τίποτα για ακόμη μια
φορά και να αράξω με τον αλκοολικό θείο μου.
Ναι, ίσως έπρεπε να αγοράσω μια τεκίλα
τελικά.
Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com
Αχ..
Δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω..
Όλο αυτό με τις προσδοκίες..
Όλο αυτό με τα placebo..
Όλο αυτό που δε χωράς πουθενά..
Πόσες φορές τα σκέφτομαι και εγώ..
Κάθε χρόνο..
Σε κάθε σύναξη..
Και τι να σου κάνει και η τεκίλα..;
Bourbon να πίνεις, δεν κάνει μεθύσι ;)
Όσο για το στρες των ημερών..
Το καλό του εγκλεισμού..
Γλιτώσαμε από μεγάλα τραπέζια με θείους και θείες, ξαδέρφια, συννυφάδες, συγκούμπαρους, παρακούμπαρους..
Και έγινε η κατάσταση πιο διαχειρίσιμη (ψυχολογικά, βεβαίως βεβαίως)..
Υπομονή..
Αλκοόλ..
Και μια μέρα είναι, θα περάσει, ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΠΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ <3