Η Αγκαλιά & το "ξεκούμπωμα"

Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο..

Θα έλεγα ότι πιο δύσκολο είναι να βρεις την Αγκαλιά.

Την μία Αγκαλιά.

Εκείνη την Αγκαλιά.

Εκείνη την μία Αγκαλιά που «κουμπώνει τέλεια»..

Που μέσα της κρύβεσαι.

Γίνεσαι παιδί.

Σου φεύγει ό, τι για χρόνια σε πονούσε.

Εκείνο το βάρος.

Ναι, είναι δύσκολο να τη βρεις.

Είναι δύσκολο να βρεις δυο χέρια να σε σφίγγουν έτσι.

Να αφήνεσαι.

Να αφήνονται.

Και να είναι σαν να ενώθηκαν τα δύο κομμάτια του πάζλ.

 

Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο.

Να πρέπει να αφήσεις αυτή την αγκαλιά.

Να πρέπει να μείνεις χωρίς αυτή.

Να ζήσεις χωρίς αυτή.

Να πας παρακάτω.

Και τελικά, ίσως αυτό να είναι το πιο δύσκολο.

Να αφήσεις αυτή την αγκαλιά, «που κουμπώνει τέλεια»..

Για να πας παρακάτω.

Γιατί αυτό παίζει με τις αγκαλιές που κουμπώνουν τέλεια..

«Πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε»..

Και μάλλον πονάνε για καιρό.

Πονάνε περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.

 

«Ξεκουμπώνεις» από την αγκαλιά πρακτικά,

ενώ κατά βάθος εύχεσαι να μην ερχόταν ποτέ αυτή η ώρα.

Και κάθε τόσο σκέφτεσαι..

Άραγε, θα ξαναβρείς μια παρόμοια αγκαλιά..;

Και αν ξαναβρείς, θα είναι το ίδιο «ιδανική»…;

Ή θα περιμένεις πάντα, να γυρίσει αυτή η ίδια..;

Και τελικά, αξίζει να βρεις κάποτε την Αγκαλιά,

άμα είναι το «ξεκούμπωμά» της να πονάει τόσο πολύ..;

 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.:

Σπέσιαλ ευχαριστώ στο Χρήστο..

Γι' αυτόν τον στίχο: 

"Να φοβάμαι αγκαλιές που θα κουμπώνουν τέλεια

γιατί πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε"

σε αυτό το (υπέροχο) κομμάτι: 

https://www.youtube.com/watch?v=RYt06mVjCpg