Σκυλομπερδέματα

Το κείμενο αποτελεί μια ευγενική χορηγία από το Τουριστάκι της καρδιάς μας.

Κοιτάξτε να δείτε πως έχει η φάση..

Ήμανε δεν ήμανε 5 χρονών..

Κάπου το 1999, λίγο πριν την καταστροφή του κόσμου χαχα και καλά..

Τα καλοκαίρια (εμένα με πιάνει μια τρέλα) την έβγαζα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στη Νικόπολη λίγο παραδίπλα από τη Σταυρούπολη..

Μονοκατοικία με αυλή μεγαλύτερη από το σπίτι..

Με βάζουν λοιπόν μια μέρα στο αμάξι και μου λένε θα πάμε εκδρομή..

Καταλαβαίνετε τώρα εγώ χαρά, αν και δεν ήξερα που θα πάμε..

Φτάνουμε που λέτε έξω από ένα σπίτι με αντίστοιχη αυλή και καμιά δεκαριά κουτάβια να περιφέρονται και απορώ τι κάνουμε εκεί..

Και ξαφνικά πετάγεται ένας κυριούλης με ένα κουτάβι αγκαλιά και το χώνει στα χέρια μου και λέει..

«Πως θα τον πείτε αυτόν τον λυκοσκυλάκο;»

Παιδιά κόντεψα να σωριαστώ κάτω από τη χαρά μου..

Και ακούω από πίσω μου (μάλλον τη γιαγιά μου) να αναφωνεί «Έκτορα»..

Και κάπως έτσι ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου..

Ήταν ένας γερμανοελληνικός ποιμενικός σκύλαρος..

Κουτάβι που λέτε τον ταΐζαμε αβγά για να σηκώσει τα αφτιά του (έτσι έλεγε η γιαγιά)..

Όταν μεγάλωσε λίγο έτρωγε μια κατσαρόλα μακαρόνια μόνος του..

Λάτρης της μακαρονάδας και εγώ έβαζα ένα πιατάκι (μια πιρουνίτσα έμενε) καθόμουν στην αυλή στο τραπέζι και τρώγαμε μακαρόνια παρέα..

Και γιαγιά μην ξεχάσεις τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ, του αρέσουν περισσότερο, του Έκτορα φυσικά..

Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε παρέα, εγώ και ο Έκτορας, ο Έκτορας και εγώ.

Α, ξέχασα..

Και η Μόλυ..

Κανισούλα-βιλεντούλα η κυρία 7-8 χρονών..

Παίζανε με τον Έκτορα και το κεφάλι της χωρούσε ολόκληρο στο στόμα του..

Αλλά η συμβίωση ήταν ειρηνική..

Δυο σκυλιά λοιπόν και εγώ σε ένα σπίτι τα καλοκαίρια, τα Σαββατοκύριακα, τις γιορτές, τις αργίες..

Όλη μέρα αγκαλιές και παιχνίδια και δεν μας χώριζε τίποτα και κανένας..

Κάποια χρόνια μετά γυρίσαν οι παππούδες στο κωριό φυσικά με τον Έκτορα παρέα, εγώ τότε δημοτικό ενάμιση μέτρο σπόρος και ο σκύλος 70 κιλά..

Μην τα πολυλογώ με έβγαζε βόλτα, τρέχαμε παρέα (ήμανε από τότε φιτ)..

Μια μέρα μου έφερε και δώρο, μια χελώνα ξηράς, ζωντανή φυσικά..

Και αυτές οι βόλτες μας τέλειωσαν αρκετά χρόνια μετά και έμεινα χωρίς Έκτορα..

Εν έτη 2020 λοιπόν παίρνουμε την απόφαση να υιοθετήσουμε κουτάβι να χει παρέα η μάνα μου στο κωριό.. (εγώ ζω Θεσσαλονίκη πλέον).

Μικρό είπαμε μέχρι 8-9 κιλά, αλλά βάλε κ άλλο κυρ Στέφανε, φτάσαμε στα 19 κιλά..

Αδέσποτη μικρή κουταβίσια φάτσα που περιφερόταν κάπου έξω από την Κατερίνη και την έβαλαν σε καταφύγιο μέχρι να υιοθετηθεί..

Εκεί λοιπόν βρήκα τον δεύτερο μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου..

Την Ήρα, το λουλούδι της αυλής..

Που εξειδικεύεται στην κοκαλοθαφτική με τη μουσούδα της..

Μπίρα ήθελα να την πω αλλά αν άκουγες κάποιον να φωνάζει  στο κωριό 10 το βράδυ μόνος του Μπίρααα  Μπίραα, κάποια παράνοια..

Έτσι ήρθε το Ήρα, ολύμπια θεά..

Και κάπως έτσι τα ρεπό μου και τα Σαββατοκύριακα γέμισαν λευκές τρίχες Ήρας και ατέλειωτες αγκαλιές και γρατζουνιές από τα παιχνίδια μας στην αυλή..

Και αν με δει να κάθομαι κάτω θα σκαρφαλώσει, σα το Μήτσο το ιγκουάνα του Λάζαρου από το Είσαι το ταίρι μου, στον ώμο μου και θα μου γλύφει τα αφτιά..

Τρώμε ακόμα μακαρονάδες παρέα και αβγά..

Εσείς εκεί οι σκυλόφιλοι καταλαβαίνετε πως είναι να ανοίγεις την πόρτα και να πετάγεται μια χνουδωτή μπάλα για αγκαλιές ακόμη και να έχει να σε δει 5 λεπτά γιατί πήγες να πετάξεις απλά τα σκουπίδια.

Κοίτα γύρω, πόσο μίκρυνε ο κόσμος, πως αγρίεψαν τα μάτια

https://www.youtube.com/watch?v=SDrfqsqG-aM

Υιοθετήστε κουτάβια και σκυλάκια από τοπικές φιλοζωικές, από το δρόμο και καταφύγια.

Χωρίς εμβόλια κάποια μπορεί να μην ζήσουν για πολύ καιρό, αλλά σε ένα σπίτι με αγάπη και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή μπορεί να σου χαρίσουν ατέλειωτες ώρες χαράς, αγάπης και κατά βάση παρέας.

Και να εμπιστεύεστε όσους εμπιστεύεται και ο σκύλος σας κατά βάση!!

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

 

Αχ, δεν μπορώ, τα αγαπάω.

Λοιπόν, δε θα μακρηγορήσω, γιατί είπαμε ο σχολιασμός μου να είναι σύντομος..

ΑΛΛΑ ΠΟΣΟ ΤΕΛΕΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.

Τόσο τέλεια που δεν μας αξίζουν.

Εμείς από χαλβαδάκι έχουμε τον Μπλάκυ μας.

Που περνάει ζόρικα.

(οκει, όχι τόσο ζόρικα όσο το ντενιζάκι της έλενας)..

Και που μας κρατάει μούτρα όταν του παίρνουμε τα μαξιλάρια.

Και που χωρίς μαξιλάρια δεν μπορεί να στερεώσει το κεφάλι του.

Και που είναι τόσο ήσυχος κουταβοπαππούλης, που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ,

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ.

Και σε κοιτάει με αυτά τα μεγάλα μάτια.

Και ξέρεις ότι κάνει ΤΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ,

απλά και μόνο γιατί σ’ αγαπάει.

Τόση υπομονή, όση δεν έκανε μαζί σου κανένας άνθρωπος ποτέ.

Ναι, να αγαπάτε τα σκυλάκια σας.

Και φυσικά, ΠΟΤΕ μην εμπιστεύεστε άτομα, που δεν θα τα εμπιστεύονταν ο σκύλος σας.

(για γάτες θα επανέλθω σύντομα,

αν στο μεταξύ δεν έχουν κυριεύσει τον κόσμο)