Όνειρα στο Camp - Μέρος 2ο

Κάπου ανάμεσα στις πολλές βλακείες των περασμένων ετών, έκανα την ομορφότερη..

«Έμπλεξα» με έναν υπέροχο άνθρωπο..

Ο οποίος μου έδωσε και μου έμαθε πολλά..

Ένα από αυτά είναι για τα «προσωπικά τάματα»..

Εκείνα, τα χωρίς θρησκευτικά όρια..

Και τα χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα..

Εκείνα που κάνεις για την πάρτη σου και μόνο..

Για τους λόγους που θες και μόνο..

Όποτε νιώθεις ότι «πρέπει»..

Κάπως έτσι βρέθηκα να τριγυρνάω σε camps και ξενώνες φιλοξενίας προσφύγων..

Και κάπως έτσι έμαθα πράγματα που κανένα σχολείο δεν πρόκειται να διδάξει ποτέ..

Και αλήθεια, δεν ξέρω πώς μπορούν να χωρέσουν αυτά σε ένα κείμενο..

Και αν έχει και κάποια σημασία..

Τελευταία φορά ήμουν σε μία δομή φιλοξενίας με παιδιά από το αφγανιστάν..

Δεκαπέντε έως δεκαοχτώ χρονών..

Αγόρια..

Και αλήθεια, ποτέ δε θα ξεχάσω τα παιδιά..

Όλα αυτά τα παιδιά..

Σε όλες τις δομές που έχω πάει..

Το τι πέρασαν αυτά τα παιδιά..

Το τι έζησαν αυτά τα παιδιά..

Το τι ζούνε ακόμα αυτά τα παιδιά..

 

Πρόσφατα διάβασα για «γονείς» σε κάποιο μέρος της ελλάδας που δεν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, γιατί η τάξη θα φιλοξενεί τα απογεύματα «ξένους»..

Στη δομή τα παιδιά από το αφγανιστάν ήταν ενθουσιασμένα που θα ξεκινούσαν σχολείο..

Φαντάσου να είσαι παιδί..

Να έχεις φύγει από τη χώρα σου, γιατί έχει πόλεμο..

Να κινδυνεύεις..

Να μην έχεις μια οικογένεια μαζί..

Είτε γιατί δε ζει..

Είτε γιατί δεν έφυγε..

Είτε γιατί χάθηκε..

Είτε γιατί χαθήκατε..

Να είσαι σε μια δομή φιλοξενίας..

Και να περιμένεις πώς και πώς να πας σχολείο..

Να λάμπει το πρόσωπό σου..

Να διαλέγεις τα ρούχα σου, να φτιάχνεις τα μαλλιά σου, να κάνεις επανάληψη τα όποια ελληνικά ξέρεις, να χτυπάει η καρδιά σου πιο γρήγορα γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα πας σχολείο..

Να ρωτάς τις λειτουργούς αν θα κάνεις φίλους..

Και αν θα βρεις κοπέλα..

Και φαντάσου να πας στο σχολείο..

Και να είναι άδειο..

Γιατί οι γονείς φοβούνται..

Ή ακόμα χειρότερα..

Να είναι γεμάτο..

Γεμάτο από γονείς που έχουν έρθει για να διαμαρτυρηθούνε..

Αλήθεια..

Πώς θα ένιωθες..;

Ή πώς θα ένιωθε το παιδί σου..;

Και αλήθεια, ποιος θα εξηγήσει σε αυτά τα παιδιά γιατί γίνεται όλο αυτό..;

Ποιος θα τους πει ότι «όπου και να πάτε, θα σας θεωρούν ξένους»..;

Η δομή αυτή ήταν εξαιρετική..

Οι υποδομές της..

Το προσωπικό της..

Τα άτομα που στεγάζονταν εκεί..

Παιδιά..

Παιδιά που είχαν έρθει από ένα μακρινό αφγανιστάν..

Και που μέρα με την ημέρα προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο..

Παιδιά που περιμένουν να πάνε σχολείο..

(και αλήθεια, πόσα παιδιά στη δύση ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ και ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΝ να πάνε σχολείο;)

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς..

Χωρίς χαρτιά..

Χωρίς πατρίδα..

Παιδιά..

Παιδιά με ελπίδες..

Παιδιά με ανησυχίες..

Με άγχη..

Με φόβους..

Παιδιά που μεγαλώνουν με όνειρα..

Όνειρα στεγασμένα σε μια δομή..

Ή σε ένα camp..

(γιατί δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες τόσο «τυχεροί»)…

Δεν είναι εύκολο να είσαι σε τέτοια μέρη..

Και δεν ξέρω αν συνηθίζεται ποτέ..

Δεν είναι εύκολο να ακούς τις ιστορίες τόσων ανθρώπων..

Πώς έφυγαν από τις χώρες τους, πώς χάθηκαν, πώς σώθηκαν..

Πώς τους φέρθηκαν..

Όχι, δεν είναι εύκολο..

Είναι όμως μάθημα..

Γιατί μπορεί να μην μάθεις τίποτα άλλο,

αλλά θα μάθεις να είσαι Άνθρωπος.

Διότι αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος.

Ανθρώπους.

Από αυτούς που μιλάνε λιγότερο..

Και βοηθάνε περισσότερο..

Και μια μέρα σε ένα τέτοιο χώρο θα σε κάνει σίγουρα λίγο περισσότερο Άνθρωπο..

Ή λίγο καλύτερο Άνθρωπο..

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι από τη δομή..

Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι ζωγραφιές.. 

Γεμάτοι χρώματα.. 

Ζωγραφιές παιδιών που έζησαν έναν κόσμο μουντό, ψυχρό και μαύρο.. 

Γιατί ξέρουν να βλέπουν το καλό..

Και να ελπίζουν για έναν κόσμο γεμάτο χρώματα.. 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com

Όνειρα στο camp

Για την εμπειρία μου στο checkpoint έχω ξαναπεί..

Και θα ξαναπώ..

Πολλές φορές..

Είναι μεγάλο μάθημα..

Πριν από κάποιους μήνες άνοιξε το προσφυγικό πρόγραμμα..

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα camps με τους πρόσφυγες..

Μία από τις επισκέψεις μου ήταν σε ένα camp στο Κιλκίς..

Οι ξενώνες φιλοξενούσαν πρόσφυγες από αφρική..

Σιέρα Λεόνε,

Γκάνα,

Γκάμπια,

Μαλί..

και κανα δύο ακόμα..

Δεν θυμάμαι ακριβώς και δεν έχει και σημασία..

Ήταν 32 παιδιά..

14-17 χρονών περίπου..

Όταν ενηλικιώνονταν έπρεπε να φύγουν από εκεί..

Καιρού επιτρέποντος, η ενημέρωση έγινε έξω, στα γρασίδια..

Όπου όλοι κάναμε έναν κύκλο και μιλήσαμε για τα ΣΜΝ..

Χωρίς ντροπές..

Χωρίς να κρυβόμαστε.. 

Πρώτη φορά διακόψαμε ενημέρωση γιατί δεν μας έφτανε ο χρόνος..

Πρώτη φορά είδα κόσμο να μας ακούει με τόσο μεγάλη προσοχή..

Πρώτη φορά είδα μουσουλμάνους να ρωτάνε τόσα πράγματα χωρίς κανένα ταμπού και καμία ντροπή..

Τίποτα όμως  συγκλονιστικό μέχρι εδώ..

Η ενημέρωση κυλούσε μια χαρά,

με έναν τέλειο μεταφραστή..

Έως ότου αρχίσαμε να εξετάζουμε τον κόσμο..

Ο μεταφραστής μας έλεγε διάφορα για τα παιδιά..

Πώς έφτασαν εδώ,

πώς περνάνε την μέρα τους στο camp..

τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν..

δάσκαλοι, γιατροί, ποδοσφαιριστές..

Ένα παιδί ρώτησε τα πάντα για την διαδικασία..

Επειδή ήθελε να γίνει γιατρός..

Κάποιος άλλος ρώτησε τα πάντα για να έχει να τα λέει σε άλλο κόσμο..

Επειδή ήθελε να γίνει δάσκαλος..

Ο μεταφραστής μας έλεγε διάφορες λεπτομέρειες για τα παιδιά..

Την καθημερινότητά τους..

Σε κάποια φάση όμως μας είπε κάτι που μας άφησε άφωνους..

«Τα παιδιά κάνουν γυμναστική..

Παίζουν μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τρέχουν πάνω κάτω..

Τα περισσότερα γυρνάνε ζαλισμένα το μεσημέρι..

Από ηλίαση, αφυδατώνονται..

Γιατί τα παιδιά αυτά  δεν έχουν μάθει να πίνουν νερό».

Τα παιδιά αυτά δεν έχουν μάθει να πίνουν νερό.

Να πίνουν νερό.

Αυτή η φράση από τότε ηχεί στα αυτιά μου ξανά και ξανά..

Όλοι μας κάποτε έχουμε δει διαφημίσεις, καμπάνιες κλπ..

Για τα παιδιά στην αφρική..

Που πεινάνε..

Που δεν έχουν πόσιμο νερό..

Που περπατάνε χιλιόμετρα μέχρι να βρούνε νερό..

Όλοι μας.

Όλοι μας το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

- Θέλω να πιστεύω -

Αλλά ξαφνικά, έρχεται η ώρα που το συνειδητοποιείς..

Εμείς μπορεί να μην μάθαμε γερμανικά..

Να μην μάθαμε πιάνο..

Να μην μάθαμε αναρρίχηση..

Τα παιδιά όμως αυτά δεν έμαθαν να πίνουν νερό.

Και ως ανθρωπότητα, έχουμε αποτύχει.

Παταγωδώς.

Έβλεπες τα παιδιά αυτά..

Να έχουν έρθει από εμφύλιο..

Να είναι σε ένα camp..

Να γελάνε, να παίζουν, να αθλούνται..

Να έχουν όνειρα..

Γιατί κάθε παιδί έχει όνειρα..

Παιδιά που δεν ξέρεις πώς ήρθαν εδώ.

Αλλά αναγκάζονται να ζήσουν μια πραγματικότητα που δεν αξίζει σε κανέναν.

Σε κανέναν άνθρωπο.

Πόσω μάλλον σε ένα παιδί.

Οι Social Waste τα έχουν πει με μεγάλη επιτυχία..

«Και τώρα ξέχνα τα όλα και πες

Ότι γεννήθηκες στο Μαρακές

Στη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία,

Τη Σενεγάλη, τη Μαυριτανία

Όχι δεν ήταν σε νοσοκομείο,

Ούτε και πήγες ποτέ σε σχολείο

Δεν πήρες παιχνίδια από πολυκατάστημα

Ούτε θα ζεις για μεγάλο διάστημα

50 χρόνια το πολύ-πολύ,

Αν η ζωή είναι μαζί σου καλή

Κι αν φυσικά δε σου τύχουν προβλήματα

Όπως εμφύλιοι και πραξικοπήματα

Αν συνηθίσεις σε βίο αυτάρκη

Κι αν δε σου τύχει να πέσεις σε νάρκη

Τότε θα είσαι απ' τους τυχερούς

Και απ' τους οργανισμούς τους γερούς»

Δεν ξέρω και τι άλλο πρέπει να γράψω..

Αλλά αυτό το camp ήταν μια αφορμή να ταρακουνηθώ.

Να προσπαθήσω να βοηθήσω.

Να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Και δεν θα έπρεπε.

Τέτοια προβλήματα δεν λύνονται έτσι.

Αλλά ώρες ώρες η όποια βοήθεια,

από οποιοδήποτε πόστο,

μπορεί να ανακουφίσει..

μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί,

να έρθει μισό βήμα πιο κοντά στο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα..

«γιατί αν γλιτώσει το παιδί,

υπάρχει ελπίδα..»

https://www.youtube.com/watch?v=Ky8PCbJCfxQ

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com