(Και ήταν μακρύ το διάστημα της απουσίας,
αλλά ίσως σιγά σιγά έχει έρθει η ώρα να επανάλθουμε)
Το κείμενο αυτό ήθελα να το έχω γράψει ήδη από την Κυριακή που μας πέρασε.
Λίγο μετά που βγήκαν τα πρώτα exit polls.
Απλά μου πήρε κάποιες μέρες να συνειδητοποιήσω, τι έχει όντως συμβεί.
Στην αρχή, και βλέποντάς τα, ήμουν σε πλήρη άρνηση.
Αρνιόμουν να δεχτώ ότι «έτσι ψήφισε ο κόσμος».
Αρνιόμουν να δεχτώ ότι «αυτό είναι δημοκρατία».
Μέχρι που βγήκαν τα αποτελέσματα.
Και το «ρε μαλάκες, τι ψηφίσατε» της πρώτης τετραετίας,
έγινε «ρε μαλάκες, ΤΟΝ ΨΗΦΙΣΑΤΕ».
Δεν μπορώ να καταλάβω, τι πάει όντως στραβά με τον
νεοέλληνα.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς υπήρχε κόσμος που ψήφισε αυτά που
ψήφισε.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι:
Την ήττα του Σύριζα την θεωρούσα δεδομένη στο κεφάλι μου απ’
την αρχή.
Την νίκη όμως του Μητσοτάκη, ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΠΟΣΟΣΤΟ, την θεωρώ
ξεφτίλα ακόμα και τώρα.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς κάποιος μπόρεσε να ξαναψηφίσει
έτσι.
Τι σας άρεσε δηλαδή τα τέσσερα πρώτα χρόνια;
Που χάσαμε ανθρώπους εκτός ΜΕΘ;
Που οι υγειονομικοί έτρωγαν ξύλο μετά τις πανδημίες;
Που έχουμε το πιο ακριβό ρεύμα της ευρώπης;
Που χάσαμε κόσμο στα τέμπη;
Που έμενε κόσμος εκτός πανεπιστημίων;
Τι σας άρεσε;
Την πρώτη φορά, το ’19, όταν μας τον φορέσατε με εξίσου «δημοκρατικές
διαδικασίες»,
είχατε (ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΧΑΤΕ) ένα μικρό άλλοθι.
«Δεν του δώσατε μια ευκαιρία».
Τώρα, μετά από 4 χρόνια φασισμού, δεν έχετε δικαιολογία.
Έχετε ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ.
Και ειλικρινά, περιμένω για τη στιγμή που θα ακούσω να ασκεί
την παραμικρή κριτική, κόσμος που τον ψήφισε.
Κόσμος που θεώρησε την Κεραμέως, την Μενδώνη, τον Πέτσα, τον
Άδωνι άξιους επανεκλογής.
Όχι παιδιά.
Ελάτε τώρα, να γκρινιάξετε αν τολμάτε.
Τολμήστε να διαμαρτυρηθείτε για το ρεύμα.
Τολμήστε να διαμαρτυρηθείτε για τη βενζίνη.
Για τη θέρμανση.
Για το νερό (που θα ιδιωτικοποιηθεί ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΨΗΦΊΣΕΙ
ΚΙΟΛΑΣ).
Αυτοί είμαστε.
Ένας λαός όπου ο μέσος ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας
παίρνει 800 ευρώ το μήνα.
Και με περηφάνια ψηφίζει ΞΑΝΑ τα ίδια σκατά.
Τα ίδια σκατά που τον έκαναν να ζει με food pass.
Τα ίδια σκατά που τον έκαναν να ζει με fuel pass.
Και στο δεύτερο γύρο, θα τα ξαναψηφίσει.
Γιατί αν μη τι άλλο, τα σκατά πάντα επιπλέουν.
Δεν ξέρω πώς πρέπει να κλείσει αυτό το κείμενο.
Σε έναν μήνα ξαναέχουμε εκλογές.
Και σε έναν μήνα, θα έχουμε #κυβέρνηση_τσίρκο ορκισμένη και
με «ισχυρή εντολή»
από τον ελληνικό λαό.
Ξέρω όμως ότι για πρώτη φορά, χαίρομαι για όσα παιδιά έφυγαν
από αυτή τη χώρα.
Για πρώτη φορά σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να το κάνω και εγώ.
Γιατί η σαπίλα αυτή, δεν αλλάζει και
γιατί το γονίδιο του μαζοχισμού και της σκλαβιάς
(με την κακή έννοια) υπάρχει τόσο βαθιά ριζωμένο στην
κοινωνία αυτή,
που τα πράγματα δεν αλλάζουν.
Αυτοί είμαστε.
Αυτά θέλουμε.
Και at the end of the day,
«κάθε λαός παίρνει αυτό που του αξίζει».
Υ.Γ.:
Και αν σε αυτό το blog αντιμετωπίσαμε πολλές φορές την επικαιρότητα με χιούμορ,
ώρες ώρες η απογοήτευση είναι ισχυρότερη.
Στερεύει το χιούμορ, η καλή διάθεση, η αντοχή και η ανοχή,
όπως ακριβώς στερεύει η ελπίδα, ότι ο τόπος αυτός αξίζει κάτι καλύτερο,
απ' ότι στην πραγματικότητα αξίζει.
