Η Δήμητρα της Λέσβου

Λίγες μέρες πριν, ένας γνωστός μου έγινε πατέρας.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι ήρθε στον κόσμο.

Ένα μικρό, νέο ανθρωπάκι, σα μια λευκή, άγραφη πλάκα,

πάνω στην οποία μπορούμε να γράψουμε ό, τι θέλουμε..

Ό, τι ξέρουμε..

Ό, τι πρέπει να θυμάται..

Ό, τι πρέπει να μάθει..

 

Μια λευκή, άγραφη πλάκα, που σηματοδοτεί μια άλλη γενιά.

Μια άλλη γενιά που έρχεται στον κόσμο τώρα.

Και που θα αποτελεί τον κόσμο αύριο ή μεθαύριο.

 

Παράλληλα σήμερα, μαθεύτηκαν και τα νέα για τη δήμητρα..

Τη δήμητρα της λέσβου..

Τη δήμητρα της σκαμιάς..

Τη δήμητρα αυτή, που η κοινωνία μας, η άριστη,

αψεγάδιαστη, ιδανική κοινωνία μας, δε χώρεσε ποτέ.

Τη δήμητρα που γεννήθηκε «δημήτρης».

Μα ήταν πάντα δήμητρα.

Αυτή που φορούσε τα φορέματά της, τις πέρλες της, το χαμόγελό της

και υποδεχόταν τον κόσμο.

Αυτή που κάποια άριστα, 15χρονα γελοιοποίησαν και διέσυραν στο ίντερνετ.

Αυτή που οι «δικοί της» άνθρωποι την έκλεισαν σε ψυχιατρικό ίδρυμα.

Αυτή που δύο μήνες δεν την αναζήτησε κανείς «δικός της».

Αυτή που χτύπησε και παράτησε ως θύμα τροχαίου κάποιος καλός «νοικοκυραίος» που πιθανώς «δεν είχε δώσει ξανά τέτοιο δικαίωμα».

Αυτή.

Αυτή που ευτυχώς ίσως για την ίδια, δεν είναι πια εδώ.

Αυτή που ακομα και τώρα, δεν την σέβονται πολλοί.

Συνεχίζουν να την αποκαλούν «Δημήτρη», όνομα που είχε αρνηθεί εδώ και χρόνια.

Χύνουν δάκρια και διατυμπανίζουν το πόσο τον αγαπούσαν.

Πόσο τον πονούσαν.

Και πόσο ήθελαν να τον βοηθήσουν.

 

Και άραγε, μια τόσο νοσηρή και άρρωστη κοινωνία,

πώς μπορεί να είναι ένα ασφαλές μέρος για ένα παιδάκι που μόλις γεννήθηκε..;

Πώς μπορεί ένα τέτοιο ανθρωπάκι,

μεγαλώνοντας να γίνει Άνθρωπος..;

Άνθρωπος.

Σαν τη δήμητρα.

Σαν το ζακ.

Σαν το γιακουμάκη.

Άνθρωποι.

Όπως αυτοί οι άνθρωποι που χάνονται κάθε μέρα.

Από τους νταήδες,

τους νοικοκυραίους,

τους μπάτσους,

τους λεβέντες.

 

Και μετά η κοινωνία μας «θρηνεί».

See the irony here?

Η ίδια κοινωνία που αρνείται να δεχτεί το αλλιώτικο.

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στους άντρες να μην κλαίνε.

Να φοράνε παντελόνια,

(και όχι πέρλες και φουστάνια),

να μην φοράνε make up,

να πάνε μόνο καράτε και «ελληνορωμαϊκή πάλη»,

να μην πονάνε,

να μην θρηνούνε..

Η ίδια κοινωνία που μαθαίνει στις γυναίκες να μην ντύνονται «πρόστυχα».

Να ξυρίζονται,

να μην μιλάνε πολύ,

να δικαιολογούν τους άντρες γιατί «άντρες είναι»..

Αυτή η κοινωνία έρχεται να θρηνήσει.

Μετά.

Κατόπιν – θλιβερής – γιορτής.

Αυτή η κοινωνία θρηνεί.

Η κοινωνία που δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ για να βοηθήσει ουσιαστικά τα πρόσωπα αυτά.

Η κοινωνία που κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να μην υπάρχει το «αλλιώτικο» πουθενά.

Η κοινωνία που ΤΙΜΩΡΕΙ άμεσα ή έμμεσα κάθε τι διαφορετικό.

Και το τιμωρεί με το χειρότερο τρόπο.

 

Ήθελα να γράψω τόσα πολλά.

Αλλά νομίζω ότι είμαι τόσο εξοργισμένη.

Εξοργισμένη και κουρασμένη.

Κουρασμένη γιατί «σε έναν κόσμο για λίγους, δε χωράει κανείς μας»..

Και εξοργισμένη.

Γιατί δεν ξέρω στις πόσες δήμητρες, στα πόσα ζακ,

στους πόσους βαγγέληδες, στις πόσες ελένες,

θα γίνουμε επιτέλους άνθρωποι.

Και γιατί, δεν ξέρω πότε θα είμαστε έτοιμοι, να φέρουμε στον κόσμο μια πραγματικά νέα γενιά.

Μια νέα γενιά που θα χωράει τον καθένα και την καθεμία από εμάς, έτσι όπως ακριβώς είμαστε.

Έτσι όπως ακριβώς γεννηθήκαμε.

Ή έτσι όπως ακριβώς θέλουμε.

Χωρίς να σκοτώνει και να τιμωρεί το αλλιώτικο.

Χωρίς να τρομάζει με το ανόμοιο.

Χωρίς να ξορκίζει και να περιθωριοποιεί το διαφορετικό.

 

Κλείνοντας, θα αφήσω το κείμενο που έγραψε η Πάολα Ρεβενιώτη,

στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook..

Σε δύο παραγράφους, έχει συνοψίσει ότι έπρεπε να ειπωθεί:

 

«Και έτσι μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών

θα βάλει ο αδελφός της τα γυναικεία φορέματα που αγαπούσε η Δήμητρα και τα αγόραζε από ένα ιταλικό περιοδικό,

θα ξεκολλήσει και τον γυμνό Ιησού από τον τοίχο του σπιτιού της που αγαπούσε πολύ,

το χωριό θα βυθιστεί για λίγο στην ενοχή του,

θα αναλογιστούν μερικοί πώς φέρθηκαν σε έναν συγχωριανό τους που γνώριζαν από μικρό παιδί,

σίγουρα θα πάνε στην κηδεία,

και η σακούλα σκουπιδιών με τα ρούχα τα γυναικεία θα καταλήξει στην χωματερή,

όπως και η ζωή της.

 

Και το σπίτι της που είναι στο κέντρο του χωριού

από το άλλο καλοκαίρι θα δέχεται τουρίστες σαν ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Αλλά εμείς οι ξένοι θα την θυμόμαστε

σαν τον πληγωμένο άγγελο που καθότανε κάτω από τον ήλιο

στην εκκλησία της Παναγιάς της Γοργόνας»

 Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

Υ.Γ.: για τη δήμητρα (και για την κάθε δήμητρα),

η κοινωνία που έχουμε φτιάξει, είναι όχι απλά μικρή.

Πολύ μικρή.