Anser

Στην εφηβεία μου δεν πέρασα πολύ καλά..

Είχα κάποιες παρέες εκτός σχολείου..

Και πολλούς «εχθρούς» (μεγάλη κουβέντα, γι’ αυτό και τα εισαγωγικά) εντός σχολείου..

Κάπου τότε είχα τις πρώτες μου επαφές με το hip-hop..

Ελληνόφωνο κυρίως..

Άκουγα τα πάντα που έπεφταν στην αντίληψή μου..

Αν αρχίσω να απαριθμώ ίσως να μην τελειώσω..

Σε κάποια φάση, έπεσε στα ακούσματά μου ο Anser..

 (είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα το «Ιθύνων νους»)..

Δεν θυμάμαι πολλά απ’ όσα άκουγα τότε..

Πολλά έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου..

Και έχουν μείνει κάπου σε αυτήν, εν είδη αρχείου..

«ααα.. αυτό κάτι μου θυμίζει..»

Ξεκάθαρα όμως, από αυτόν τον Άνθρωπο

(κεφαλαίο το Α)

θυμάμαι ένα κομμάτι από τότε..

Ένα κομμάτι που λέει..

«.. συνάντησα ανθρώπους που δεν τους θυμάμαι καν

μα χίλιες σελίδες να γράψω γι’ αυτούς δεν θα ‘φταναν..

κάποιους τους μίσησα μα ακόμα είναι κοντά μου

κάποιους άλλους που αγάπησα ίσως δεν θυμούνται τ’ όνομά μου πια..

[…]

Έτσι είναι οι άνθρωποι πιο εύκολα ξεχνάν,

παρά εκτιμάνε..

γι’ αυτό δεν μάθανε ποτέ τους ν’ αγαπάνε»

Όλο το κομμάτι πάει κάπως έτσι..

Και λέγεται «Έτσι είναι οι άνθρωποι»

( https://www.youtube.com/watch?v=gNEbVgd0iQs&list=PLPl862cpmLY4ZbfiLfIDOoy_bOc0w5sLp&index=5 )

Χρόνια μετά, είδα τον Anser live..

Τον άκουγα όλον αυτό τον καιρό αλλά αποσπασματικά..

(ντροπή, ξέρω)..

Πάντα όμως, όποτε έπεφτα σε ένα κομμάτι του,

αμέσως έβαζα να παίξει και το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Με το κομμάτι αυτό πέρασα μια ολόκληρη εφηβεία..

Το κομμάτι αυτό ήταν πάντα εκεί, ακόμα και αν έλειπαν όλοι οι άλλοι..

Με το κομμάτι αυτό έκλαψα βράδια ατελείωτα..

Με το κομμάτι αυτό «γεννήθηκα» αμέτρητα πρωινά..

Το κομμάτι αυτό μου έδωσε δύναμη..

Δύναμη να ξεπεράσω κάποιες αυτοκαταστροφικές τάσεις που είχα..

Δύναμη πολλή να συνεχίζω κάθε επόμενη μέρα..

Δύναμη..

Το κομμάτι αυτό έπαιζε πάντα σε λούπα..

Σε αμέτρητες «άκυρες» στιγμές..

Απλά έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου..

Ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω το πώς..

Πλέον δεν με αφορά το να  εξηγήσω το πώς..

Απλά συμβαίνει..

Ακόμα..

Τον Anser λοιπόν τον είδα ζωντανά μετά από χρόνια..

(γιατί στο μεταξύ, συνέχισε.. πιο δυνατός από ποτέ..

πιο καυλωτικός απο ποτέ..

πιο μάχιμος απο ποτέ..)

Πλέον δεν ήξερα απ’ έξω τη δισκογραφία του..

Ήξερα τη φωνή του..

Ό, τι και να τραγουδούσε, όσο και να μην θυμόμουν τίποτα,

εμένα γύριζε στο κεφάλι μου αυτό το τραγούδι..

Δεν το είπε εκείνο το βράδυ..

Και δεν το είπε κανένα βράδυ, απ’ όσα πλέον τον έχω ακούσει..

(παρόλα αυτά, ελπίζω κάποτε να το πει.. και να το ακούσω)

Γιατί πλέον τον ακούω..

Συστηματικά..

Και κάθε μέρα..

Και κάθε νύχτα..

Και πάντα στο τέλος, βάζω αυτό το κομμάτι..

Σε κάποια φάση, σε ένα live του Βέβηλου κοντά στα Χριστούγεννα,

τον είχα πλησιάσει..

(όσοι με ξέρουν, ξέρουν πόσο ντροπαλή είμαι.

ξέρουν τι κατόρθωμα είναι για μένα αυτό)..

Του έδωσα ένα μικρό δώρο..

Δώρο από καρδιάς..

Για μένα τότε, έγινε ο «Γιάννης»..

Είναι αυτό που μιλάς με τον άλλον και ξαφνικά τον νιώθεις πιο κοντά σου..

Ε, αυτό!

Πρόσφατα λοιπόν, έχοντας γυρίσει στην πόλη μου,

βρήκα ένα μικρό post-it πάνω σε μια ντουλάπα..

Με μερικές αράδες απ’ το «έτσι είναι οι άνθρωποι»..

Του το έστειλα και μιλήσαμε λίγο..

Ήταν ο τρόπος μου να του πω ευχαριστώ..

Ευχαριστώ που ήταν εκεί..

Που, χωρίς να το ξέρει, με στήριξε όσο κανείς..

Αν δεν είναι αυτό το νόημα της μουσικής, τότε δεν ξέρω ποιο είναι..

Αν δεν υπάρχουν Άνθρωποι σαν τον Γιάννη, δεν ξέρω τι άνθρωποι αξίζει να υπάρχουν!

Ακόμα ένα λοιπόν ευχαριστώ.

Για όλα.

Υ.Γ.: Ο Anser ήταν εκεί σε μια ήδη δύσκολη φάση..
Πλέον είναι εδώ ξανά..
Με ρίμες όπως:
"φάγαμε τρικλοποδιές από ανθρώπους δικούς μας
μας σπάσαν τα γόνατα..
Πες τους να παν να γαμηθούν δίχως αυτούς ενσαρκώνουμε όνειρα "
( https://www.youtube.com/watch?v=n5F0s0-rZQ4 )
Οπότε πιθανώς να χρειάζεται και άλλο ένα Ευχαριστώ <3