Ευτυχία..;

Σάββατο πρωί. Περίπου 7 το ξημέρωμα. Τρελή; Κατά τα λεγόμενα πολλών, ναι. Δεν είναι εκεί το θέμα. Χθες η φίλη Δάφνη μου έστειλε «Περιμένω κείμενο. Και να μην είναι πίλλοου φάιτς». Θα πω από τώρα ότι δεν ξέρω τι θα βγει, αλλά, όπως και γω, βάλτε μουσική, καφέ και καθίστε να σας τα πω.

Θα σας πω γι΄αυτούς τους ανθρώπους, τους αγαπημένους, που είναι πολύ μακριά πάντα. Και πολύ λίγοι. Αυτούς που δεν μιλάς, αλλά δεν τους ξεχνάς. Αυτούς που σε αγαπάνε.  Μετά από ένα χρόνο στο εξωτερικό, μερικές απογοητεύσεις, κλάματα και πολλή μπύρα άρχισα να προσδιορίζω αλλιώς τις σχέσεις.

Από μικρή σκεφτόμουν πως όταν μεγαλώσω θέλω να έχω ένα σπίτι γεμάτο με φίλους. Καθημερινές, γιορτές, Κυριακές, πρωινά, βράδια σε μπαλκόνια. Και πως αυτό είναι ευτυχία. Κράτα τη λέξη.  Ήθελα να χτυπάνε τηλέφωνα και να ακούω «είμαι κάτω, κατέβα». Όσο σπούδαζα, περίμενα τηλέφωνα «Φέρνω μπύρες να αράξουμε στο μπαλκόνι». Ήθελα κόσμο στη ζωή μου για να νιώθω γεμάτη. Είχα στο μυαλό μου μεγάλες παρέες, 10 ατόμων, ανάμεικτες, κιθάρες, ταράτσες και μπαρ μέχρι το πρωί. Γιατί, τι ιστορίες θα λέω στα 30 μου και στα 40 μου; Γιατί θα ‘μαι βαρετή και θα ‘χω ζήσει μια μέτρια ζωή αν δεν έχω τα παραπάνω. Γιατί όλοι έχουν τέτοιες ιστορίες και εγώ όχι.

Δεν είμαι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος που θα γνωρίσεις. Καλά, βασικά, μάλλον δεν θα με γνωρίσεις. Αλλά ναι. Θέλω χρόνο. Χρόνο να νιώσω άνετα σε έναν χώρο, με κόσμο.  Είμαι όμως πολύ δοτικός άνθρωπος. Αν τα συναισθήματά σου είναι 10, τα δικά μου είναι 20. Ενθουσιάζομαι και απογοητεύομαι μέχρι να μετρήσεις ως το 5. Από το «είμαι ήρεμη» μπορώ να πάω στο «φεύγω από το δωμάτιο καλύτερα» σε 10΄’. Αν σε αγαπήσω μπορείς να με πατήσεις. Έμαθα να σηκώνομαι γρήγορα όμως πλέον. Που θέλω να καταλήξω;

Και έτσι πέρασαν τα χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Και πέρασε και ένας χρόνος στο Μόναχο. Και ξέρεις πόσους ανθρώπους γνώρισα; Αμέτρητους. Και ξέρεις για πόσους σπατάλησα ενέργεια; Για πάρα πολλούς. Και μιλάμε για μόνο 5-6 χρόνια.  Και ξέρεις πόσοι μπορούν να με περιγράψουν σε 6 σειρές; Έξι. Έξι άνθρωποι και δεν βάζω την οικογένεια μου μέσα, σε αυτό το κείμενο. Και ξέρεις τι έχω τώρα από όλα αυτά που ήθελα μικρή; Ένα μικρό διαμέρισμα με δυο παράθυρα που είναι πάντα ανοιχτά. Έχω μια δουλειά που πλέον αγαπώ γιατί βοηθάω ανθρώπους μικρούς. Και έχω και τους αγαπημένους μου ανθρώπους, που ό,τι και να γίνει είναι εκεί. Όπου και να είναι αυτό το εκεί.  Και μπορώ να πω κάπου εδώ πως αυτό είναι ευτυχία.

(Αχ Λία σε λατρεύω..

Και σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό το κείμενο..

Γιατί ήταν σαν να με αναγνωρίζω σε κάθε του αράδα..

Τόσες προσδοκίες, τόσοι άνθρωποι και τι μένει στο τέλος..;

«Κλείσε τον κύκλο σου, όχι τον εαυτό σου», μου είχε πει κάποτε ένας Φίλος..

Και εν μέρει το έκανα...

Και όντως, τα άτομα είναι λίγα..

5-6..; Κάπου εκεί..

Και όντως. Πολλοί δεν έμειναν,

πάρα πολλοί έφυγαν και τελικά κατάλαβα πως..

«Ότι έχουμε είμαστε εμείς»

Υ.Γ.: ΟΧΙ, δεν ήταν pillow fights..

Νομίζω..

Υ.Γ.2: ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΙΡΕΣ;;;;;;

Φιλιά πολλά..

Δάφνη)

Αποστολή κειμένων στο:

greekdafni@gmail.com