Η μάχη, ο πόλεμος και ο φασισμός.

"Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος! 

Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα.

Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ!"

 

Μ. Αναγνωστάκης

 

Το ημερολόγιο δείχνει 07/10/2020.

Και απ’ το πρωί έχεις αυτή την ατμόσφαιρα, που μυρίζει «φασαρία».

Μυρίζει «Παύλο».

Μυρίζει «Αλέξη».

Μυρίζει «Πολυτεχνείο».

Και μυρίζει «Δεκέμβρη»..

 

Όσοι παρακολουθούσαμε τη δίκη των φασισταριων

(a.k.a. “Δίκη της Χρυσής Αυγής”)

περιμέναμε αυτή τη μέρα εδώ και καιρό.

Χονδρικά χωρισμένοι σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

Τους «όχι και τόσο αισιόδοξους»,

και τους «αισιόδοξους»..

Οφείλω να ομολογήσω ότι για πρώτη (και πιθανώς τελευταία) φορά,

ήμουν στις αισιόδοξες της υπόθεσης.

Και εν τέλει, πήγαν καλά τα πράγματα:

Ο ρουπακιάς ένοχος (αλήθεια, κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα),

Και οι μιχαλολιάκος, κασιδιάρης, λαγός, παναγιώταρος,

παππάς, ματθαιόπουλος, ηλιόπουλος

ένοχοι για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης..

 

Και κάπως έτσι, πήραμε μια ανάσα.

Μια «ηθική» (;) –σιχαίνομαι αυτή τη λέξη – ικανοποίηση..

Φωνάζαμε τόσα χρόνια ότι είναι εγκληματίες.

Χάσαμε φίλους απ’ αυτούς.

Φάγαμε ξύλο απ’ αυτούς.

Σήμερα όμως, πήγαμε μια ανάσα.

Ο φασισμός τους δεν μας έδειρε για μια ακόμη φορά.

Και ίσως η σημερινή μέρα πρέπει να λήξει έτσι:

με γιορτές και πανηγύρια.

Γιατί κερδίσαμε τη μάχη.

 

Αλλά και η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει πιο δυνατούς.

Πιο δυνατές.

Γιατί ακριβώς, το μόνο που κάναμε, είναι να κερδίσουμε μια μάχη.

Μια δύσκολη μάχη.

Αλλά μάχη.

Κακά τα ψέματα.

Ο φασισμός δεν κερδίζεται σε δίκη.

Κακά τα ψέματα, ο φασισμός δεν κερδίζεται εύκολα.

Δεν είναι ένοχοι μόνο αυτοί που καταδικάστηκαν.

Δεν κρατούσε το μαχαίρι μόνο ένας ρουπακιάς.

Πίσω απ’ όλα αυτά τα φασιστοειδή, υπήρχαν ψηφοφόροι.

Υπήρχαν άλλα σκουπίδια που στήριζαν.

Που θεωρούσαν τη χρυσή αυγή «υγιή αντίλογο στα πλαίσια της δημοκρατίας».

Και απ’ αυτά τα σκουπίδια, δεν είναι κανένα μέσα.

Μπορεί να σκοτώσαμε το φίδι.

Τα αυγά του όμως είναι ακόμα εδώ.

Και από αυγά-ερπετά αυτή η χώρα, έχει άπειρα.

 

Φυσικά, όλοι ξέρουμε,

ότι κανένα ερπετό δεν μπορεί να νικήσει τη Μάνα.

Και αυτό καλό θα είναι να το θυμόμαστε.

Και βασικά να το θυμούνται.

Γιατί εμείς το ξέρουμε καλύτερα απ’ όλους.

 

Οι μάχες όμως συνεχίζονται.

Δεν πέρασαν καλά καλά δυο ώρες απ’ την απόφαση.

Και τα κανάλια τους ουρλιάζουν ότι

«η ΝΔ κέρδισε το φασισμό».

 

Όχι παιδιά.

Καταρχάς, δεν ηττήθηκε ο φασισμός.

Το λύσαμε αυτό παραπάνω.

Κατά δεύτερον.

ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΣΙΡΚΟ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.

Αν κάποιος κέρδισε το φασισμό, είναι ο Παύλος.

Είναι η Μάγδα.

Είναι οι φωνές που έβγαιναν εκεί έξω και φώναζαν ότι δεν είναι αθώα αυτά τα σκουπίδια.

ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΣΙΡΚΟ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.

 

Μα πάνω απ’ όλα, έχουμε να δούμε και τη συνέχεια.

Τι ελαφρυντικά θα αναγνωριστούν στα σκουπίδια

και τι ποινές θα λάβουν.

Τι θα κάνουν όσα σκουπίδια έμειναν έξω

και τι πάτημα θα βρούνε για να ξερνάνε μίσος.

 

Για όλα αυτά δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη.

Γιατί όλα αυτά θέλουν μνήμη.

Να μην ξεχνάς.

Να μην ξεχνάμε.

Να μην ησυχάσουμε ποτέ.

Και ποιος ξέρει..;

Ίσως κάποια μέρα καταφέρουμε να νικήσουμε τον πόλεμο.

Ίσως κάποια μέρα καταφέρουμε να δικαιώσουμε τον Παύλο

(και τον κάθε Παύλο).

Και ίσως, αν είμαστε Άνθρωποι, κάποτε,

αυτή η Μάνα όλων μας,

να νιώσει περήφανη για εμάς.

Τότε θα έχουμε κερδίσει.

 

Αποστολή κειμένων: greekdafni@gmail.com

 

 

Y.Γ.: Κάπου εδώ βέβαια πρέπει να πούμε ότι

κανένα φασισταριό δεν εμφανίστηκε στο Εφετείο σήμερα.

Καμία ομάδα μπατριωτών δεν πήγαν να υπερασπιστούν τους ηγέτες τους.

Κανένα φασιστοειδές δεν τόλμησε να ρωτήσει τη Μάνα

«πού είναι ο Παύλος σου τώρα».

Κανένα σκουπίδι δεν τόλμησε να σηκώσει το χέρι του και να χαιρετίσει ναζιστικά.

Όλα αυτά είναι νίκες.

Μικρές νίκες.

Δεν υπάρχει χώρος εκεί έξω για μικρά θρασύδειλα ανθρωπάκια.

«Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί»..

Ραντεβού εκεί λοιπόν..