Όνειρα στο Camp - Μέρος 2ο

Κάπου ανάμεσα στις πολλές βλακείες των περασμένων ετών, έκανα την ομορφότερη..

«Έμπλεξα» με έναν υπέροχο άνθρωπο..

Ο οποίος μου έδωσε και μου έμαθε πολλά..

Ένα από αυτά είναι για τα «προσωπικά τάματα»..

Εκείνα, τα χωρίς θρησκευτικά όρια..

Και τα χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα..

Εκείνα που κάνεις για την πάρτη σου και μόνο..

Για τους λόγους που θες και μόνο..

Όποτε νιώθεις ότι «πρέπει»..

Κάπως έτσι βρέθηκα να τριγυρνάω σε camps και ξενώνες φιλοξενίας προσφύγων..

Και κάπως έτσι έμαθα πράγματα που κανένα σχολείο δεν πρόκειται να διδάξει ποτέ..

Και αλήθεια, δεν ξέρω πώς μπορούν να χωρέσουν αυτά σε ένα κείμενο..

Και αν έχει και κάποια σημασία..

Τελευταία φορά ήμουν σε μία δομή φιλοξενίας με παιδιά από το αφγανιστάν..

Δεκαπέντε έως δεκαοχτώ χρονών..

Αγόρια..

Και αλήθεια, ποτέ δε θα ξεχάσω τα παιδιά..

Όλα αυτά τα παιδιά..

Σε όλες τις δομές που έχω πάει..

Το τι πέρασαν αυτά τα παιδιά..

Το τι έζησαν αυτά τα παιδιά..

Το τι ζούνε ακόμα αυτά τα παιδιά..

 

Πρόσφατα διάβασα για «γονείς» σε κάποιο μέρος της ελλάδας που δεν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, γιατί η τάξη θα φιλοξενεί τα απογεύματα «ξένους»..

Στη δομή τα παιδιά από το αφγανιστάν ήταν ενθουσιασμένα που θα ξεκινούσαν σχολείο..

Φαντάσου να είσαι παιδί..

Να έχεις φύγει από τη χώρα σου, γιατί έχει πόλεμο..

Να κινδυνεύεις..

Να μην έχεις μια οικογένεια μαζί..

Είτε γιατί δε ζει..

Είτε γιατί δεν έφυγε..

Είτε γιατί χάθηκε..

Είτε γιατί χαθήκατε..

Να είσαι σε μια δομή φιλοξενίας..

Και να περιμένεις πώς και πώς να πας σχολείο..

Να λάμπει το πρόσωπό σου..

Να διαλέγεις τα ρούχα σου, να φτιάχνεις τα μαλλιά σου, να κάνεις επανάληψη τα όποια ελληνικά ξέρεις, να χτυπάει η καρδιά σου πιο γρήγορα γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα πας σχολείο..

Να ρωτάς τις λειτουργούς αν θα κάνεις φίλους..

Και αν θα βρεις κοπέλα..

Και φαντάσου να πας στο σχολείο..

Και να είναι άδειο..

Γιατί οι γονείς φοβούνται..

Ή ακόμα χειρότερα..

Να είναι γεμάτο..

Γεμάτο από γονείς που έχουν έρθει για να διαμαρτυρηθούνε..

Αλήθεια..

Πώς θα ένιωθες..;

Ή πώς θα ένιωθε το παιδί σου..;

Και αλήθεια, ποιος θα εξηγήσει σε αυτά τα παιδιά γιατί γίνεται όλο αυτό..;

Ποιος θα τους πει ότι «όπου και να πάτε, θα σας θεωρούν ξένους»..;

Η δομή αυτή ήταν εξαιρετική..

Οι υποδομές της..

Το προσωπικό της..

Τα άτομα που στεγάζονταν εκεί..

Παιδιά..

Παιδιά που είχαν έρθει από ένα μακρινό αφγανιστάν..

Και που μέρα με την ημέρα προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο..

Παιδιά που περιμένουν να πάνε σχολείο..

(και αλήθεια, πόσα παιδιά στη δύση ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ και ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΥΝ να πάνε σχολείο;)

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς..

Χωρίς χαρτιά..

Χωρίς πατρίδα..

Παιδιά..

Παιδιά με ελπίδες..

Παιδιά με ανησυχίες..

Με άγχη..

Με φόβους..

Παιδιά που μεγαλώνουν με όνειρα..

Όνειρα στεγασμένα σε μια δομή..

Ή σε ένα camp..

(γιατί δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες τόσο «τυχεροί»)…

Δεν είναι εύκολο να είσαι σε τέτοια μέρη..

Και δεν ξέρω αν συνηθίζεται ποτέ..

Δεν είναι εύκολο να ακούς τις ιστορίες τόσων ανθρώπων..

Πώς έφυγαν από τις χώρες τους, πώς χάθηκαν, πώς σώθηκαν..

Πώς τους φέρθηκαν..

Όχι, δεν είναι εύκολο..

Είναι όμως μάθημα..

Γιατί μπορεί να μην μάθεις τίποτα άλλο,

αλλά θα μάθεις να είσαι Άνθρωπος.

Διότι αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος.

Ανθρώπους.

Από αυτούς που μιλάνε λιγότερο..

Και βοηθάνε περισσότερο..

Και μια μέρα σε ένα τέτοιο χώρο θα σε κάνει σίγουρα λίγο περισσότερο Άνθρωπο..

Ή λίγο καλύτερο Άνθρωπο..

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι από τη δομή..

Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι ζωγραφιές.. 

Γεμάτοι χρώματα.. 

Ζωγραφιές παιδιών που έζησαν έναν κόσμο μουντό, ψυχρό και μαύρο.. 

Γιατί ξέρουν να βλέπουν το καλό..

Και να ελπίζουν για έναν κόσμο γεμάτο χρώματα.. 

Αποστολή κειμένων στο: greekdafni@gmail.com